Η ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ. A΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Αλεξία Φιλίππου)

2.1. Διάλυση του ανθρωπίνου σώματος και ο σεβασμός προς αυτό

      Στο σωματικό θάνατο, το σώμα νεκρώνεται και μέσα στο τάφο διαλύεται, προκειμένου να λειτουργήσει το μυστήριο τής ολοκληρωτικής απαλλαγής του από τον μολυσμό της αμαρτίας. Αναφέρει σχετικά ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: «Ἔσται γάρ ποτε κακεῖνο φθορᾶς ἐλεύθερον, ὅταν ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ μετασκευασθῇ πρός τό ἀθάνατόν τε καί ἀδιάλυτον»[1]. Καί όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο σωματικός θάνατος δεν εξαφανίζει το σώμα, αλλά διαλύει τη θνητότητα και τη φθορά, διότι η ουσία του σώματος μένει, και κατά την ανάσταση των νεκρών θα ντυθεί με υπερβολική δόξα, αλλά δεν θα είναι δόξα για όλα τα σώματα, παρά μόνο στα σώματα των αγίων[2]. Έτσι το  σώμα διαλύεται, άλλά δεν αφανίζεται, διότι αφανισμός σημαίνει μετάβαση στην ανυπαρξία, ενώ λύση είναι η διάλυση του σώματος στα στοιχεία απο τα οποία αποτελείται. Μοιάζει με ό,τι συμβαίνει και με τό σπόρο που σπέρνεται στη γη και σαπίζει, αλλά από αυτό το σάπισμα αναφύεται η ζωή και η καρποφορία. Ο θάνατος του σώματος είναι μία σπορά, όπου σπέρνεται σώμα θνητό και αυτό το θνητό σώμα φυτρώνει και γίνεται αθάνατο[3]. Εξάλλου ο ίδιος ο Χριστός είπε παραστατικά: «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσών εἰς τήν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτός μόνος μένει, ἐάν δέ ἀποθάνῃ, πολύν καρπόν φέρει»[4]. Άρα είναι ανάγκη, να ταφεί το σώμα, όπως το σπόρο μέσα στο χώμα, για να απαλλαγεί από τη φθορά και να τελεσφορήσει «πολύν καρπόν», δηλαδή να αναμορφοποιηθεί, να ανακοσμηθεί και να αναστηθεί άφθαρτο, αθάνατο και ακήρατο, ενδεδυμένο με μεγαλύτερη δόξα, από τη δόξα που είχαν οι πρωτόπλαστοι προ της παρακοής, που θα είναι «ἡ παραδοξοτέρα δόξα, ἡ πολύ τῆς προτέρας»[5].

(συνεχίζεται)

---

[1] ΓΡ. ΝΥΣΣΗΣ, Λόγος πρός τούς πενθούντας ἐπί τοῖς ἀπό τοῦ παρόντος βίου πρός τόν ἀḯδιον μεθισταμένοις, P. G. 46, 508D-509A.

[2] ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Ἐξήγησις εἰς τούς Ψαλμούς, 48, 5, P. G. 55, 230.

[3]  Α΄Κορινθίους 15, 36-39.

[4] ΙΩ. 12, 24.

[5] ΓΡ. ΘΕΟΛΟΓΟΥ,  Λόγος 38,  P. G. 36, 324C.