Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ. ΣΤ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Αλεξία Φιλίππου)

       Βέβαια «τό κατ’ εἰκόνα» λειτουργεί στη σύζευξη ψυχής και σώματος και ως εκ τούτου δέχεται εκ της ψυχής και το σώμα την επήρειά του και καλύπτει τον πλήρη άνθρωπο[1]. Σημειώνει σχετικά ο Γρηγόριος Νύσσης με έμφαση: «Ἡ μέν οὖν εἰκών ἐν πάσῃ τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει θεωρουμένη...Γέγονεν οὖν κατ’ εἰκόνα ὁ ἄνθρωπος, ἡ καθόλου φύσις, τό θεοείκελον χρῆμα. Γέγονε δέ τῇ παντοδυνάμῳ σοφίᾳ οὐχί μέρος τοῦ ὅλου, ἀλλ’ἅπαν ἀθρόως τό τῆς φύσεως πλήρωμα»[2]. Tην ίδια ακριβώς ερμηνεία διατυπώνει και ο  Γρηγόριος Παλαμάς, όπως την παραθέσαμε πιο πάνω, λέγοντας ότι, επειδή η ψυχή και το σώμα «συνεκτίσθησαν» και εξαιτίας της σχέσης τους, μετέχει του «κατ’ εἰκόνα» και το σώμα.

        Ο Γρηγόριος Νύσσης εμβαθύνοντας στην ερμηνεία του «κατ’εἰκόνα», που το θεωρεί βασιλικό αξίωμα στον άνθρωπο, απαριθμεί και άλλα προσόντα και αρετές που προίκησε ο Θεός τον άνθρωπο, που  το συνακολουθούν. «...καθαρότης, ἀπάθεια, μακαριότης, κακοῦ παντός ἀλλοτρίωσις, καί ὅσα τοῦ τοιούτου γένους ἐστί, δι’ ὧν μορφοῦται τοῖς ἀνθρώποις ἡ πρός Θεόν ὁμοίωσις. Τοιούτοις ἄνθεσιν ὁ δημιουργός τῆς ἰδίας εἰκόνος τήν ἡμετέραν διεχάραξε φύσιν. Εἰ δέ καί τά ἄλλα συνεξετάζοις, δι’ ὧ τό θεῖον κάλλος χαρακτηρίζεται∙ εὑρήσεις καί πρός ἐκεῖνα δι’ ἀκριβείας σωζομένην ἐν τῇ καθ’ ἡμᾶς εἰκόνι τήν ὁμοιότητα»[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] ό.π., σ σ. 223, 224, 225.

[2] ΓΡ. ΝΥΣΣΗΣ, Περί κατασκευῆς ἀνθρώπου, 22, P. G. 44, 204CD.

[3] ό.π., 4, P. G. 44, 136B.