Η ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ A΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Αλεξία Φιλίππου) 

2.1. Διάλυση του ανθρωπίνου σώματος και ο σεβασμός προς αυτό

      Όπως έχει προαναφερθεί, με την παράβαση της εντολής του Θεού από τους πρωτοπλάστους, επέρχεται διάσπαση της ψυχοσωματικής οντότητας του ανθρώπου με αποτέλεσμα τον σωματικό  θάνατο. Έτσι όταν επέλθη η διάζευξη της ψυχής από το σώμα, οπότε συμβαίνει ο θάνατος, το σώμα νεκρώνεται, εγκαταλείπεται άψυχον, χάνει την ομορφιά του, παραμορφώνεται, αποσυντίθεται, διαλύεται στη γη, απ’ όπου προήλθε, γι’αυτό και στο δεύτερο ευλογητάριο της νεκρώσιμης ακολουθίας υμνωδείται σχετικά: «Ὁ πάλαι μέν ἐκ μή ὄντων πλάσας με, καί εἰκόνι σου θείᾳ τιμήσας, παραβάσει ἐντολῆς δέ πάλιν με ἐπιστρέψας, εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην...»[1]. Και στο νεκρώσιμο ιδιόμελο του βαρύ ήχου, ο Δαμασκηνός υμνωδεί παρόμοια: «...φθόνῳ δέ διαβόλου ἀπατηθείς, τῆς βρώσεως μετέσχε, τῶν ἐντολῶν σου παραβάτης γεγονώς∙ διό πάλιν εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη, κατεδίκασας ἐπιστρέφειν...»[2]. Με το σωματικό θάνατο, όπως είδαμε πιο πάνω, η τιμωρία μετατρέπεται σε ευεργεσία, αφού με αυτόν, θανατώνεται και η αμαρτία, με αποτέλεσμα το «κακόν νά μή γίνεται ἀθάνατον». Η αρρωστημένη φύση του ανθρώπου έπρεπε να λυώσει, να διαλυθεί, να περάσει από το χωνευτήρι της φθοράς, προκειμένου να παύσει να αμαρτάνει  και να διαιωνίζει τη φθορά και τον θάνατο. Είναι πολύ χαρακτηριστικά τα όσα αναφέρονται σχετικά, στη συγχωρητική ευχή της νεκρώσιμης ακολουθίας, που διαβάζεται  από Αρχιερέα για κάθε κατάρα και αφορισμό: «...τήν ἐντολήν δέ παραβάντα τοῦ σοῦ προστάγματος, καί μεταλαβόντα τῆς εἰκόνος, καί μή φυλάξαντα∙ καί διά τοῦτο, ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένηται, φιλανθρώπως κελεύσας τήν κρᾶσιν, καί μῖξιν ταύτην, καί τόν ἄρρηκτόν σου, τοῦτον δεσμόν, ὡς Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν, τῷ θείῳ βουλήματι ἀποτέμνεσθαι καί διαλύεσθαι∙ ὥστε τήν μέν ψυχήν ἐκεῖσε χωρεῖν, ἔνθα καί τό εἶναι προσελάβετο, μέχρι τῆς κοινῆς ἀναστάσεως, τό δέ σῶμα εἰς τά ἐξ ὧν συνετέθη ἀναλύεσθαι»[3]. Έτσι με τη λύση του άρρηκτου δεσμού και την καταστροφή της κράσις και της μίξης των στοιχείων πού αποτελούσαν τον άνθρωπο, η μεν ψυχή πορεύεται εκεί απ’όπου έλαβε το είναι, μέχρι τη κοινή ανάσταση, το δε σῶμα επανέρχεται ή διαλύεται στα φυσικά στοιχεία από τα οποία επλάστηκε, γίνεται δηλαδή χώμα, κατά το Γραφικό: «Καί  ἐπιστρέψη ὁ χοῦς ἐπί τήν γῆν , καί τό πνεῦμα ἐπιστρέψη πρός τόν Θεόν, ὅς ἐδωκεν αὐτό»[4].        

(συνεχίζεται)

---

[1] Μικρόν Εὐχολόγιον,  σ. 203.

[2] ό.π., σ σ. 206-207.

[3] ό.π., σ. 213.

[4] ΕΚΚΛ. 12, 7.