1.2. Η πτώση του ανθρώπου και οι συνέπειές της IΔ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Αλεξία Φιλίππου)

Τό ἄνοιγμα ὅμως τοῦ ζωηφόρου τάφου σήμαινε ταυτόχρονα καί τό ἄνοιγμα τῆς κεκλεισμένης Ἐδέμ, πού εἶχε σφραγίσει ἡ ἀμαρτία τοῦ Ἀδάμ καί ὁ ἴδιος ὁ Θεός, γιά νά μήν ἔχει τή δυνατότητα ἐπιστροφῆς σ’αὐτήν ὁ ἄνθρωπος[1]. Έτσι, ενώ η αστοχία των πρωτόπλαστων, με τα συνεπακόλουθά της, τη φθορά καί τόν θάνατο, έκλεισαν και εσφράγισαν τόν Παράδεισο, η κάθοδος του Χριστού στόν Άδη και η ένδοξη Ανάστασή του, άνοιξαν την κεκλεισμένη πύλη του Παραδείσου και ο Παράδεισος άνοιξε και πάλιν για τον παραβάτη  άνθρωπον, του οποίου η ψυχή επανέκτησε το αρχαίον κάλλος, το «κατ’εἰκόνα» που είχε αμαυρωθεί, το οποίο και αναμορφώθηκε και ενισχύθηκε με τη δυνατότητα να φθάσει στο «καθ’ὁμοίωσιν» από τον παρόντα κόσμον. Το δε σώμα του απέκτησε την ικανότητα και δυνατότητα να γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος, κατοικητήριο του Τριαδικού Θεού και, κατά την ανάσταση των νεκρών, να αναστηθεί αφθαρτοποιημένο, ώστε να γίνει όμοιο με το δοξασμένο σώμα του Θεού Λόγου και ενωμένο με την καταλαμπρυνθείσα ψυχή να ζήσει στην ατελεύτητη αιωνιότητα. Έτσι με την ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, με τον σταυρικό του θάνατο, την ταφή, την εις Άδου κάθοδον και τέλος την Ανάστασή του, η ανθρώπινη φύση δεν μετασκευάσθηκε ή έχει μεταπλασθεί σε άλλο είδος, αλλά έχει αποκατασταθεί σ’εκείνο που ήταν εξαρχής πριν αμαρτήσει[2].

(συνεχίζεται)

---

[1] Τοῦ ΙΔΙΟΥ, Ἄμωμοι,  σ. 94.

[2]  ΜΕΘΟΔΙΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ,  Ἐκ τοῦ περί Ἀναστάσεως,  P. G.18, 227C-280A.