1.2. Η πτώση του ανθρώπου και οι συνέπειές της Ζ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Αλεξία Φιλίππου)

Πέραν από τις πιο πάνω συνέπειες της πτώσης των πρωτοπλάστων, επισυνέβη και η κληρονομιά όχι της ενοχής τους αλλά της ασθένειας της αμαρτίας στο ανθρώπινο γένος, αφού «διά τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνός ἀνθρώπου ἁμαρτωλοί κατεστάθησαν οἱ πολλοί»[1], κληρονομώντας τη νόσο ως απόγονοι του Αδάμ. Γράφει σχετικά ο Άγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «Νενόσηκεν οὖν ἡ φύσις τήν ἁμαρτίαν διά τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνός, τουτέστιν Ἀδάμ∙ οὕτως ἁμαρτωλοί κατεστάθησαν οἱ πολλοί, οὐχ ὡς τῷ Ἀδάμ συμπαραβεβηκότες, οὐ γάρ ἦσαν πώποτε, ἀλλ’ ὡς τῆς ἐκείνου φύσεως ὄντες τῆς ὑπό νόμον πεσούσης τόν τῆς ἁμαρτίας...»[2]. Πέραν της κληρονομιάς της φθοράς και του θανάτου, που άφησε ο Αδάμ στο ανθρώπινο γένος, λόγω της αστοχίας του στον Παράδεισο, συμπαρέσυρε στην τραγικότητα της φθοράς και του θανάτου  και όλη την κτίση. «Τῇ γάρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη»[3], με αποτέλεσμα να επικρατεί στη φύση αταξία και δυσαρμονία, να διαταραχθούν οι αρμονικές σχέσεις του ανθρώπου με το περιβάλλον του, να επέλθει η αποσύνθεση σε όλο τον φυσικό κόσμο. Ολόκληρη η κτίση «συστενάζει και συνωδίνει»[4] και κατά κάποιο τρόπο «ἐδηλητηριάσθη ἀπό τήν πτωμαḯνην τῆς ἀποσυνθέσεως τοῦ ἀνθρώπου»[5].

(συνεχίζεται)

---

[1] ΡΩΜ, 5, 12-20.

[2] ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ,  Ἑρμηνεία εἰς τήν Πρός Ρωμαίους Ἐπιστολήν, P. G. 74, 789AB.

[3] ΡΩΜ. 8, 20.

[4] ΡΩΜ. 8, 22.

[5] Γ. ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, Ἀνατομία προβλημάτων τῆς πίστεως σ σ. 64, 65.