1.2. Η πτώση του ανθρώπου και οι συνέπειές της Δ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Πίνακας: Αλεξία Φιλίππου)

     Ενεργώντας με μίσος και φθόνο για τον άνθρωπο ο μισόκαλος διάβολος και χρησιμοποιώντας δόλο και πανουργία, κατάφερε δυστυχώς, να παρασύρει τους πρωτοπλάστους να κάνουν παράχρηση του αυτεξουσίου τους, τους έπεισε να αποπειραθούν να γίνουν θεοί χωρίς τον Θεό, να επιχειρήσουν να αυτοθεωθούν, να αυτονομηθούν και να ζήσουν μια ζωή χωρίς τη Ζωή, πού είναι ο ίδιος ο Θεός. Έτσι χωρίς τον Θεό, ο άνθρωπος με την άστοχη απόπειρα αυτονόμησής του, διέκοπτε και απέκοπτε την οντολογική και ζωτική του σχέση με το όντως όν και κατά συνέπεια αυτοδικαζόταν να μεταστραφεί προς το μη ον, προς το μη είναι και υπάρχειν, όπου κυριαρχεί η φθορά και ο θάνατος[1]. Γι’ αυτό και το προπατορικό αμάρτημα συνιστούσε μια οντολογική εκτροπή και όχι μια ηθική παράβαση[2]. Την αστοχία των πρωτοπλάστων, ως μια οντολογική εκτροπή, οι Πατέρες της Εκκλησίας την παρομοιάζουν με την προσπάθεια ενός εμβρύου που, ενώ βρίσκεται στη μήτρα της μητέρας του, στην προσπάθειά του να αυτονομηθεί από αυτήν, αποκόπτει τον ομφάλιο λώρο με αποτέλεσμα να επιφέρει τον θάνατό του[3]. Έτσι με τις φθονερές ενέργειες του διαβόλου, οι πρωτόπλαστοι αμάρτησαν μη υπακούοντας τη θεία εντολή και η παράβασή τους «ἐπήγαγε τόν θάνατον... ἡ ἀμαρτία (έγινε) πρῶτον, καί τότε(κατόπιν ἀκολούθησε) ὁ θάνατος»[4]. Γι’ αὐτό και η ‟Σοφία Σολομῶντοςˮ βεβαιώνει: «Φθόνῳ δέ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον»[5].

(συνεχίζεται)

---

[1]Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ, Θέματα Πατερικῆς Θεολογίας,  σ. 262.

[2] ό.π., σ. 262.

[3] Ν.ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ, Γιατί ὁ θάνατος,  σ. 30.

[4] ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εἰς Α΄Κορ. Ὁμ. 42, 1 P. G. 61, 363.

[5] ΣΟΦ. ΣΟΛ. 2, 24.