Ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτη Περὶ Προσευχῆς Ζ΄.

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑπάρξη στὸν κόσμο σημαντικότερη πρᾶξι, ἀπὸ τὴν ταπεινὴ προσευχή!

* * *

Οἱ προσευχὲς τῶν ἁγίων ἀνθρώπων, μποροῦν καὶ συνεχίζονται, ἀκόμη καὶ μετὰ τὸν σωματικό τους θάνατο!

Γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μποροῦν καὶ θαυματουργοῦν καὶ μετὰ τὴν κοίμησί τους!

* * *

Ἡ ταπεινὴ προσευχὴ συγκρατεῖ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ!

Ἡ μετὰ δακρύων προσευχὴ ἀνοίγει τοὺς κρουνοὺς τοῦ Οὐρανοῦ!

Ἡ ἁγία προσευχὴ κάποιων, ποὺ συχνὰ ὁ κόσμος τοὺς ἐκλαμβάνει “ἀφελεῖς” καὶ “ἐλαχίστους”, ἴσως καὶ “ἀνυπάρκτους”, αὐτῶν ἡ προσευχή, συμβαίνει κάποτε νὰ μεταβάλλη ἄρδην ἀκόμη καὶ τὸν ροῦν τῆς Ἱστορίας!!!

* * *

Ὡραιότερη ὥρα γιὰ νὰ φύγη κάποιος ἀπὸ τούτη τὴν πρόσκαιρη ζωή, εἶναι τὸ νὰ τοῦ συμβῆ αὐτὸ, ἐνῷ προσεύχεται! Μεταβαίνει αὐτὸς πάραυτα, ἐκ τῶν προσκαίρων, καὶ διὰ “τοῦ θανάτου”, εἰς τὴν αἰώνιον Ζωή!

(Σημειωτέον ὅτι ἡ ῥῆσι αὐτὴ τοῦ μακαριστοῦ Γέροντός μας Γερμανοῦ, λειτούργησε καὶ ὡσὰν προφητεία γιὰ τὴν ἰδικήν του προσωπικὴ πορεία τῆς ζωῆς του.

“Ἔφυγε”, ὡς γνωστόν, ὁ ἅγιός μας Γέροντας, ἄγνωστος μεταξὺ ἀγνώστων, τὸ ἀπόγευμα τῆς 31ης Αὐγούστου, 1982, τὴν τελευταία δηλαδὴ ἡμέρα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους καὶ ἡμέρα ἀφιερωμένη κατ᾽ ἐξοχὴν στὴν Ὑπερευλογημένη Θεοτόκον, τὴν ὁποίαν ὑπερευλαβεῖτο ὁ μακαριστὸς Γέροντάς μας Γερμανός. Καὶ τοῦτο συνέβη ἐνῷ ἐπέστρεφε μετὰ ἀπὸ ὁλοήμερη σκληρὴ ἐργασία, στοὺς ἐλαιῶνες τῆς Μονῆς μας.

Ὁδηγῶντας τὸ τρακτέρ, κατέπεσε σὲ ἀπότομη χαράδρα, ὅπου βρῆκε, μονάχος κι ἀβοήθητος, θάνατο μαρτυρικό.

Μὲ τὸ τέλος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους ἐτελεύτησε ὁ μακαριστὸς Γέροντας, μιὰ αὐθεντικοτάτη ἐκκλησιαστικὴ Μορφή, τοῦ ὁποίου ἡ ζωὴ ἦταν οὐσιαστικὰ μία διαρκὴς Θυσία, μία ἀδιάλειπτος Λειτουργία, ἕνας συνεχὴς ἀγώνας γιὰ τὸν Οὐρανό. Μετετέθη πάραυτα Ἐκεῖ, ὅπου τελεῖται ἡ ἀδιάλειπτος Θεία Λειτουργία, στὸ Ἄνω Θυσιαστήριο.

Οἱ μοναχοὶ ποὺ τὸν ἀναζητοῦσαν ἐπίμονα ὅλο ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα, τὸν βρῆκαν τελικὰ τὴν ἄλλη μέρα σὲ νεκρικὴ καὶ προσευχητικὴ στάσι, μὲ τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια του σταυρωμένα, ὁρατὸ κι αὐτὸ σημεῖο τῆς προσευχητικῆς του ἐργασίας, ἀκόμη καὶ κατὰ τὶς τελευταῖες ἐκεῖνες ὀδυνηρὲς στιγμὲς τοῦ ὁσιομαρτυρικοῦ του θανάτου, πού, σὰν ὠδῖνες κάποιου ἄλλου τοκετοῦ, τὸν εἰσήγαγαν στὸ “ἄλλο Φῶς”, τὴν Αἰώνια, τὴν ὄντως Ἀληθινὴ Ζωή!)

* * *

Ὁ ἀδιαλείπτως προσευχόμενος, θὰ “φύγη” κατὰ συνέπειαν καὶ ὁπωσδήποτε προσευχόμενος!

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 896-903.