Ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτη Περὶ Προσευχῆς Β΄.

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Γιὰ νὰ μάθης τὴν Ἀδιάλειπτη Εὐχή, πρέπει νὰ ἀγωνίζεσαι γιὰ νὰ ἀποκτήσης ταπείνωσι, σιωπή, καὶ προθυμία.

Συμβαίνει μάλιστα νὰ εὐκολύνεσαι στὸ νὰ μαθητεύσης στὴν “Ἀδιάλειπτη Εὐχή”, ὅταν σοῦ συμβῆ κάποια θλίψις ἢ ἔχης κάποια βασανιστικὴ καὶ πιεστικὴ ἀνάγκη. Σὲ τέτοιες περιπτώσεις, ὅ,τι κι ἂν κάνης, ἡ ψυχή σου δὲν βρίσκει ἀνάπαυσι καὶ παρηγοριά, παρὰ μόνο ἂν παρακαλῆς ταπεινὰ καὶ χωρὶς ἄγχος, τὸν Θεό.

Ἀφοῦ λοιπὸν δοκίμασες σὲ καιροὺς θλίψεως τὴν “Εὐχή”, καὶ αἰσθάνθηκες, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, τὴν ἀνείπωτη γλυκύτητά της, ὁπωσδήποτε ὠφελήθηκες! Τότε μπορεῖς εὔκολα νὰ συνεχίσης καὶ μετά, ὅταν δηλαδὴ θὰ περάση ἡ θλῖψις, τὴν προσπάθειά σου στὸ νὰ λέγης συνεχῶς τὴν “Εὐχή”, τῆς ὁποίας τὴν ἀνείπωτη γλυκύτητα ἤδη λίγο γεύτηκες, μὲ τὴν δοκιμασία, ποὺ ἔχεις προηγουμένως περάσει.

Πολλὲς φορὲς οἱ θλίψεις καὶ οἱ δοκιμασίες στὴ ζωή μας μπορεῖ νὰ ἀποτελέσουν τὸ πρῶτο εὐλογημένο ἔναυσμα γιὰ νὰ ἀρχίσουμε νὰ λέμε ἀδιακόπως τὴν γλυκυτάτη “Εὐχή”. Καὶ μετὰ, ἀφοῦ ἔγινε ἡ καλὴ ἀρχή, νὰ συνεχίσουμε, εἰ δυνατὸν γιὰ πάντα, νὰ λέμε τὴν “Εὐχή”!

Ἔτσι, οἱ θλίψεις καὶ οἱ δοκιμασίες μποροῦν νὰ γίνουν διδάσκαλοί μας στὴν προσευχή!

* * *

Στὸν καιρὸ τῶν θλίψεων καὶ τῶν πειρασμῶν, νὰ προσπίπτης στὸν Χριστό: «Ἰησοῦ μου, γλυκύτατε Χριστέ μου, Ἰησοῦ ἡ Ἀγάπη μου», νὰ Τοῦ φωνάζης μετὰ πόθου καὶ νὰ κλαίης γοερῶς.

Ὅπως συνέβη καὶ στὸν Ἠσαῦ, ποὺ εἶπε: «Οὐχ ὑπελίπου μοι εὐλογίαν, πάτερ;» (Γεν. κζ΄, 36). Ἔκλαψε γοερῶς, γράφει ἡ Γραφή!

Παρομοίως καὶ ἐσὺ νὰ κλάψης γοερῶς στὸν Ἰησοῦ γιὰ νὰ σοῦ στείλη παρηγορία, ἐλπίδα. Διότι: «Τὰ καλὰ κόποις κτῶνται καὶ πόνοις κατορθοῦνται», ὅπως λέμε καὶ στὴν ἱερὰν Ἀκολουθία τοῦ “Μεγάλου Σχήματος”.

Γράφουν ἐξ ἄλλου καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες: «Πρέπει νὰ χύσης πρῶτα ἐσὺ “αἷμα”, γιὰ νὰ ἐκχυθῆ ἀκολούθως μέσα σου τὸ Πανάγιο Πνεῦμα»!

* * *

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 896-903.