Ἡ ὀγδόη ἡμέρα

«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια»

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          «Τώρα ὅλα ἔχουν γεμίσει μὲ ἄπλετο φῶς, ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ καὶ ὅσα βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴ γῆ», μᾶς διακηρύσσει ὁ ῞Αγιος ᾿Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός.

          Εἶναι πράγματι «ἑορτὴ ἑορτῶν καὶ πανήγυρις πανηγύρεων» ἡ μεγάλη καὶ λαμπρὰ ἡμέρα τοῦ Πάσχα, ποὺ στὰ ἐβραϊκὰ σημαίνει τὴ διάβαση καὶ γιὰ μᾶς σημαίνει τὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν ἐνοχὴ τῆς ἁμαρτίας στὴ δικαίωση καὶ ἁγιότητα.

          ᾿Ονομάζεται ὀγδόη ἡμέρα, γιατὶ βρίσκεται πέρα ἀπὸ τοὺς περιορισμοὺς τοῦ ἑπτά. Ἡ ἑβδόμη ἡμέρα, τὸ Σάββατο, ἐπεκτείνεται μέχρι τὴ Δευτέρα Παρουσία, εἶναι δηλαδὴ ὁ χρόνος τοῦ κόσμου, ποὺ ὑπάρχει τώρα.

          Κάτι, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ διευκρινίσωμε ἐδῶ, εἶναι ὅτι, ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ ἀείμνηστος πατὴρ ᾿Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ἡ μεγάλη αὐτὴ μορφὴ τοῦ αἰώνα μας, ἡ πέτρα ποὺ σκεπάζει τὸν τάφο τοῦ Κυρίου δὲν ἀπεκυλίσθη, γιὰ νὰ βγῇ ἔξω ὁ Κύριος, ἀλλὰ γιὰ νὰ μποῦν οἱ μυροφόρες καὶ οἱ μαθητὲς στὸν τάφο καὶ νὰ διαπιστώσουν τὴν ἀνάσταση, ἡ ὁποία εἶχε ἀθόρυβα, χωρὶς κανεὶς νὰ τὸ πάρῃ εἴδηση, γίνει πιὸ πρίν.

          ῎Ετσι ἡ δυτικοῦ τύπου, εἰκόνα ποὺ ἐμφανίζει τὸν ῎Αγγελο νὰ ἀποκυλίῃ τὴν πέτρα καὶ τὸν Χριστὸ νὰ ξεπηδᾷ ἀπὸ τὸν τάφο, ἐνῷ οἱ φρουροὶ λιποθυμοῦν ἀπὸ τὸν φόβο τους, δὲν ἀναπαριστᾷ τὴν πραγματικότητα. ᾿Εξάλλου ἡ βυζαντινὴ ἁγιογραφία δὲν παρουσίασε ποτὲ τέτοια εἰκόνα, ἀλλὰ μόνο τὴν κάθοδο τοῦ Κυρίου στὸν ᾍδη.

          Τί μπορεῖ νὰ σημαίνῃ ὅμως ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου γιὰ τὸν κάθε ἕνα μας ξεχωριστά; Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου πάνω σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ εἶναι καθημερινὸ μαρτύριο καὶ Γολγοθᾶς. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ θανατώνῃ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες του καθημερινά. Τότε θὰ βιώνῃ τὴ μεγαλύτερη πραγματικότητα, ποὺ ὀνομάζεται ᾿Ιησοῦς Χριστός.

          Ὁ ἄνθρωπος ἀναζητᾶ πάντοτε τὴν ἀλλαγή. Τὴ μεγαλύτερη ὅμως καὶ πιὸ κοσμογονικὴ ἀλλοίωση καὶ μεταμόρφωση ἐπραγματοποίησε ὁ Κύριος μὲ τὴν ᾿Ανάστασή Του.

          Τί πρέπει ἐμεῖς νὰ κάνωμε, οὕτως ὥστε νὰ πραγματοποιηθῇ αὐτό, ποὺ λέγει ἡ ᾿Εκκλησία μας, «δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον Σοῦ μετασχεῖν ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας Σου;» Εἶναι ἁπλῆ ἡ ἀπάντηση: Νὰ πολεμοῦμε τὸν μεγαλύτερο ἐχθρό μας ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος, παρὰ ὁ ἑαυτός μας.

          Μόνο τότε ἀρχίζουμε νὰ προγευόμαστε τὴ ζωὴ τῆς ὀγδόης ἡμέρας καὶ νὰ συμμετέχουμε στὸ Δεῖπνο, στὸ ὁποῖο ὅλους μᾶς καλεῖ ὁ Δεσπότης Χριστός, καὶ στὴ Βασιλεία τοῦ Κυρίου τὴν ἀτελεύτητη καὶ ἀνέσπερη, τῆς ὁποίας μακάρι ὅλοι μας νὰ γίνουμε μέτοχοι.