Ἡ ἀρσενοκοιτία στήν Α’ πρός Τιμόθεο ἐπιστολή. Β΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ἑρμηνεύοντας, λοιπόν, καί ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης τό χωρίο αὐτό, ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Διά τήν ἀφορμήν λοιπόν αὐτήν ἐδόθη ὁ νόμος εἰς τούς τοιούτους ἁμαρτωλούς Ἰουδαίους, διά νά ἐμποδίσῃ τάς κακίας αὐτῶν∙ τό ὁποῖον τοῦτο καί ἀλλαχοῦ ὁ Παῦλος δηλῶν ἔλεγε: ¨Τί οὖν ὁ νόμος; τῶν παραβάσεων χάριν προσετέθη¨ (Γαλ. γ’ 19). Εἰς δέ τούς δικαίους δέν εἶναι ἀναγκαῖος ὁ παλαιός νόμος, ὡσάν ὁποῦ αὐτοί δέν κλίνουσιν εἰς τάς παραβάσεις, οὔτε πράττουσι τά εἰρημένα ἁμαρτήματα»[1].

Γιά τούς ἀνθρώπους πού δέν ἔχουν νόμο (τούς ἀνόμους) καί τούς ἀνυποτάκτους, τούς ἁμαρτωλούς καί ἀσεβεῖς, μεταξύ τῶν ὁποίων καί οἱ ἀρσενοκοῖτες, βρίσκεται ὁ νόμος. «Ἐδῶ ἀπαριθμεῖ ὁ ἀπόστολος κατ’ εἶδος τά ἁμαρτήματα, διά νά καταπείσῃ τούς ἐξ  Ἰουδαίων νά ἐντραποῦν, πῶς ὁ νόμος εἶχεν ἐπιστασίαν ἐπάνω εἰς τοιούτους κακούς∙ ὅλα δέ τά ἁμαρτήματα ταῦτα εἶχον οἱ Ἰουδαῖοι οἱ τόν νόμον ἀκολουθοῦντες»[2].

(συνεχίζεται)

---

[1] Ἔνθ’ ἀνωτέρω, σσ. 154-155.

[2] Ἔνθ’ ἀνωτέρω, σ. 154.