Ἡ Ἐκκλησιαστική μας Μουσικὴ κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες ΣΤ΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Οἱ ἐπικρατέστερες ἁρμονίες εἶναι τὰ ἀκόλουθα ὀκτάχορδα:

1.       Μειξολυδική:        ΖΩ΄ - ΖΩ΄                  5. Ὑπολυδική:                           ΓΑ΄ - ΓΑ΄

2.       Λυδική:                ΝΗ΄ - ΝΗ΄                   6. ᾿Ιωνικὴ ἢ Ὑποφρυγική:        ΔΙ΄ - ΔΙ΄

3.       Φρυγική:             ΠΑ΄ - ΠΑ΄                    7. Αἰολικὴ ἢ Ὑποδωρική:         ΚΕ΄ - ΚΕ΄

4.       Δωρική:                ΒΟΥ΄ - ΒΟΥ΄

 

          Οἱ ἀρχαιοελληνικὲς κλίμακες ἀπαγγέλλονται μὲ τὴν καθοδική τους διαδοχὴ π.χ. ΝΗ’ - ΝΗ = ΝΗ’-ΖΩ-ΚΕ-ΔΙ-ΓΑ-ΒΟΥ-ΠΑ-ΝΗ. Πρέπει ἐδῶ νὰ διευκρινιστῇ ὅτι ἡ ἀντιστοιχία μὲ τοὺς Βυζαντινοὺς φθόγγους εἶναι μόνο ὑποβοηθητική, γιατὶ καὶ τὸ τονικὸ ὕψος δὲν εἶναι ἀπόλυτα καθορισμένο ἀλλὰ καὶ τὰ διαστήματα διέφεραν, ἐλάχιστα φυσικά, ἀπὸ αὐτὰ τοῦ βυζαντνοῦ συστήματος. Ὁ ὅρος ἁρμονία χρησιμοποιόταν, τέλος, πολλὲς φορὲς καὶ ὡς ὑποδηλωτικὸς τῆς μουσικῆς γενικὰ (π.χ. ἀπὸ τὸν ᾿Αριστοτέλη).

(συνεχίζεται)