Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Η ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ Α΄.

Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (νῆσος Νάξος 1749 - Ἅγιον Ὅρος 1809), κορυφαῖος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας. Νωπογραφία («φρέσκο») ἀπὸ τὴν «Τράπεζα» τῆς Ἱ.Μ. Σταυροβουνίου, ἔργον τοῦ Ἐργαστηρίου Ἁγιογραφίας τῆς Μονῆς μας

«Μύρον ἐκκενωθὲν τὸ Ὄνομά σου!»
(ᾎσμα ᾈσμάτων α´, 3)

Λόγος τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
μὲ ἀφορμὴν τὴν ποιητικήν του σύνθεσιν, ἔχουσαν ὡς τίτλον:

«Χαιρετιστήριοι Οἶκοι εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν»[1]

Η

῾ αἰτία, ἡ ὁποία μὲ ἔκαμε νὰ συνθέσω τὰς Εὐχὰς αὐτὰς εἰς τὸν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, ἀδελφοί, δὲν ἦτο ἄλλη, παρὰ διὰ νὰ σᾶς παρακινήσω εἰς τὸ νὰ μελετᾶτε συχνὰ τὸ σωτήριον καὶ γλυκύτατον καὶ χαροπάροχον καὶ πάντων τῶν καλῶν πρόξενον Ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον μὲ τὸ στόμα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν καρδίαν καὶ μὲ τὸν νοῦν σας.

Ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ συχνὴ μελέτη τοῦ σωτηρίου Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ, μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα οὐράνια, ὑπερφυσικὰ καὶ ἀνεκδιήγητα χαρίσματα, ὁποὺ ἔχει νὰ χαρίσῃ εἰς ἐσᾶς, τὰ ὁποῖα ἀναφέρουν ὁ ἅγιος Κάλλιστος ὁ Ξανθόπουλος καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης καὶ ὁ Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, εἰς τὸ βιβλίον, ὁποὺ ὀνομάζεται Φιλοκαλία, ἐπιπροσθέτως, θὰ σᾶς ἀναβιβάσῃ ἀκόμη καὶ εἰς τὴν πλέον ὑψηλοτέραν ἀρετήν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ θεϊκὴ Ἀγάπη, καὶ θὰ προπαρασκευάσῃ τὴν καρδίαν σας ὥστε νὰ καταστῇ ναὸς καὶ κατοικητήριον τοῦ ἁγίου τούτου Ὀνόματος, τόσον ἐνόσῳ ζῆτε, ὅσον καὶ μετὰ θάνατον.

Καὶ ἂν ἀμφιβάλλετε γι᾽ αὐτὸ τὸ θαυμάσιο γεγονός, ἂς πάρετε μίαν μικρὰν γεῦσιν ἀπὸ τὰ ἀκόλουθα τρία ὡραιότατα καὶ γλυκύτατα παραδείγματα, τῶν ὁποίων γλυκύτερα καὶ ὡραιότερα δὲν εὑρίσκονται εἰς ὅλας τὰς ἀπ’ αἰῶνος ἐκκλησιαστικὰς ἱστορίας!

* * *

(συνεχίζεται)

---

[1] Οἱ ὑπέροχοι αὐτοὶ «Χαιρετιστήριοι Οἶκοι» εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν περιλαμβάνονται εἰς τὸν τόμον «ΥΜΝΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟ ΧΑΡΜΟΣΥΝΟΝ, ἤγουν χαιρετιστήριοι οἶκοι εἰς Ἁγίους καὶ Ἑορτὰς τῆς Ἐκκλησίας» (σελ. 633-649), τὸν ὁποῖον ἐξέδωσε καὶ ἐκυκλοφόρησε ἡ Μονή μας, ἐν ἔτει 1996, μὲ πρόλογο ὑπὸ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου μας Κιτίου κ. Χρυσοστόμου καὶ μὲ εἰσαγωγὴ ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Ἰωάννου Φουντούλη.

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 871-874.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. Β΄. Η πρώτη χριστιανική κοινότητα.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

3. Η πώληση του αγρού.

Ο Ιωσής, λοιπόν, ο οποίος ονομάστηκε από τους  αποστόλους Βαρνάβας, που στα Ελληνικά σημαίνει υιός παρηγοριάς και ενισχύσεως, και ο οποίος ήταν Λευίτης, γεννηθείς στην Κύπρο, είχε ένα αγρό. Φαίνεται, ότι ο απόστολος Βαρνάβας ήταν πλούσιος. Αφού επώλησε τον αγρό, του οποίου ήταν ιδιοκτήτης, έφερε το εισπραχθέν ποσόν, και το τοποθέτησε μπροστά στα πόδια των αποστόλων για το κοινό ταμείο της Εκκλησίας. Από το γεγονός ότι στις Πράξεις των Αποστόλων μόνο η πράξη του αποστόλου Βαρνάβα μνημονεύεται, συμπεραίνουμε ότι αυτός μαζί με τη συγγενή του Μαρία, μητέρα του ανεψιού του Μάρκου, πρωτοστάτησε στην οργάνωση  του κοινοτικού βίου της πρώτης Εκκλησίας.

Με αυτή του την πράξη ακόμη ο απόστολος Βαρνάβας δείχνει αφ’ενός  μεν την αφιλοχρηματία του, αφ’ ετέρου δε την αγάπη του προς τους πτωχούς. Επίσης φαίνεται, ότι ο ιερός ευαγγελιστής και συγγραφέας των Πράξεων των Αποστόλων θέλει να προβάλει το παράδειγμα του αποστόλου Βαρνάβα προς μίμηση, και να το αντιδιαστείλει με το αμέσως επόμενο παράδειγμα του Ανανία και της Σαπφείρας.    

Ο απόστολος Βαρνάβας ήταν, όπως αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων, Λευίτης, Κύπριος την καταγωγή, πράγμα το οποίο αντίκριζε τη χριστιανική θρησκεία. Θα ήταν πολύ δύσκολο για ένα ιουδαϊκής καταγωγής χριστιανό, όπως ήταν ο απόστολος Πέτρος, να αντιληφθεί πλήρως το οικουμενικό πνεύμα του Χριστιανισμού.

(συνεχίζεται)

Ἡ ἐγκράτεια ἀπὸ τὰ σαρκικὰ πάθη, Ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτου.

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ἡ ἐγκράτεια ἀπὸ τὰ σαρκικὰ πάθη εἶναι ἡ φυσικὴ κατάστασι, ἐνῶ, ἀντίθετα, ἡ πτῶσι στὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες εἶναι στὴν πραγματικότητα κάτι τὸ ἀφύσικο.

Σήμερα ὅμως ἔχει τόσο πολὺ παραπλανηθῆ ὁ κόσμος, ὥστε νὰ θεωρῆ τὸ φυσικὸ σὰν ἀφύσικο καὶ τὸ ἀφύσικο σὰν φυσικό! Θεωρεῖ σήμερα ὁ ἄνθρωπος τὸ φῶς σὰν σκότος καὶ τὸ σκότος σὰν φῶς!

Χαρακτηρίζει π.χ. ὁ σημερινὸς κόσμος τοὺς ἐγκρατεῖς καὶ σώφρονας ἀνθρώπους ὡσὰν ῾῾καθυστερημένους᾽᾽ καὶ ῾῾ὀπισθοδρομικούς᾽᾽, ἐνῶ αὐτούς, ποὺ κυλίονται στὸν βοῦρκο καὶ τὸν βόρβορο τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν, τοὺς θεωρεῖ… προοδευτικούς! Τοὺς θαυμάζει καὶ τοὺς ἐκθειάζει!

Ἦλθε ἡ ἐποχή, ποὺ ἀναφέρει ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὅτι θὰ βλέπουν αὐτοί, ποὺ εἶναι ἄφρονες, ἐκείνους, ποὺ σωφρονοῦν, καὶ θὰ τοὺς θεωροῦν σὰν παράφρονες, μὴ μπορώντας νὰ διακρίνουν ὅτι στὴν πραγματικότητα ἄφρονες καὶ παράφρονες εἶναι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι!

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 863-865.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. Α΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Η πρώτη χριστιανική κοινότητα

1.Πρώτες μαρτυρίες.

Οι πρώτες μαρτυρίες που έχουμε για τη ζωή και το έργο του Αποστόλου Βαρνάβα, βρίσκονται στο βιβλίο των «Πράξεων Αποστόλων». Πιο συγκεκριμένα στο δ’ κεφάλαιο των Πράξεων αναφέρονται τα εξής: «Ιωσής δε ο επικληθείς Βαρνάβας υπό των αποστόλων, ο εστι μεθερμηνευόμενον υιός παρακλήσεως, Λευίτης, Κύπριος τω γένει, υπάρχοντος αυτώ αγρού, πωλήσας ήνεγκε το χρήμα και έθηκε παρά τους πόδας των αποστόλων»(Πραξ.δ΄, 36-37).

Από αυτό το χωριό συμπεραίνουμε πως το αρχικό όνομα του αποστόλου Βαρνάβα δεν ήταν Βαρνάβας αλλά Ιωσήφ ή Ιωσής, και την αλλαγή του ονόματος προφανώς πρέπει να την έκαναν οι απόστολοι μετά τη βάφτιση του αποστόλου Βαρνάβα.

2.Το όνομα του αποστόλου Βαρνάβα.

Το όνομα Βαρνάβας είναι αραμαϊκό και προέρχεται από τη λέξη Βαρ, που σημαίνει υιός και τη ρίζα Νεβουά, που σημαίνει προφητεία. Από το Νεβουά παράγεται και η λέξη Νεβί, που σημαίνει προφήτης. Έτσι ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς δεν μετέφρασε κατά λέξη το όνομα του αποστόλου Βαρνάβα , αλλά μάλλον απέδωσε το έργο, το οποίο επιτελούσε ο απόστολος Βαρνάβας, δηλαδή να παρηγορεί και να παρακαλεί τους πιστούς, δίνοντας τους οικονομική βοήθεια ή βοηθώντας τους διαφορετικά. Γι΄ αυτό και επικλήθηκε από τους αποστόλους «υιός παρακλήσεως».

(συνεχίζεαι)

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Γ΄.

Κρητιδογραφία (ἔργον μὲ “παστέλ”), ὑπὸ τῆς Μονῆς μας (2015)

Ὁ Θεὸς πολὺ συγκινεῖται καὶ πολὺ βοηθάει μία ψυχή, ποὺ ἔχει μὲν κακὲς κληρονομικὲς καταβολές, ἀλλ᾽ ὅμως ἀγωνίζεται φιλότιμα στὸ οὐράνιο πέταγμα μὲ αὐτὴ τὴν ἀτροφική της φτερούγα - τὴν κακὴ κληρονομικότητα.

Γνωρίζω πολλοὺς ποὺ μὲ τὴ μικρὴ προσπάθεια, ποὺ κατέβαλαν καὶ μὲ τὴ μεγάλη βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ αὐτά.

Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι γιὰ τὸν Θεὸ μεγάλοι ἥρωες.

Διότι, αὐτὸ ποὺ θὰ συγκινήση τὸν Θεὸ εἶναι ἡ ἐργασία (σ.σ. ὁ πνευματικὸς ἀγώνας), ποὺ θὰ κάνουμεν στὸν παλαιόν μας ἄνθρωπον.

- Γέροντα, τὸ Βάπτισμα δὲν ἐξαλείφει τὶς κακὲς κληρονομικὲς (σ.σ. γενετικὲς) καταβολές;

- Τὸ Βάπτισμα μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς ἁμαρτίες.

Ὅταν βαπτίζεται ὁ ἄνθρωπος, ντύνεται τὸν Χριστό, ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ ἔρχεται ἡ Θεία Χάρις. Οἱ κακὲς ὅμως κληρονομικὲς καταβολὲς μένουν. Μήπως ὁ Θεὸς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὶς ἐξαλείψη καὶ αὐτὲς μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα; Τὶς ἀφήνει ὅμως, γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε, νὰ νικήσουμε καὶ νὰ στεφανωθοῦμε.

- Γέροντα, ἐγώ, ὅταν διακατέχομαι ἀπὸ κάποιο πάθος λέγω: «Ἔτσι γεννήθηκα, ἔτσι εἶμαι, δὲν μπορῶ νὰ ἀλλάξω».

- Αὐτὸ ἔλειψε! Νὰ μᾶς πῆς ὅτι οἱ γονεῖς σου σοῦ μετέφεραν (σ.σ. κληρονομικὰ) ὅλα τὰ ἐλαττώματα ποὺ ἔχεις… Μήπως τὰ βάζεις καὶ μὲ τὸν Θεό;

Ὅποιος λέει: ῾῾Ἐγὼ αὐτὸν τὸν χαρακτῆρα ἔχω, ἔτσι γεννήθηκα, ἔχω ἄσχημες κληρονομικὲς καταβολές, μ᾽ αὐτὲς γεννήθηκα, μ᾽ αὐτὲς τὶς συνθῆκες μεγάλωσα, ἄρα, δὲν μπορῶ νὰ διορθωθῶ…᾽᾽, εἶναι σὰν νὰ λέη: ῾῾Φταίει ὄχι μόνο ὁ πατέρας μου καὶ ἡ μάνα μου, ἀλλὰ (φταίει) καὶ ὁ Θεός᾽᾽!

Ὅταν ἀκούω τέτοια, ξέρετε πόσο στενοχωριέμαι; Ἔτσι βρίζει κανεὶς καὶ τοὺς γονεῖς του καὶ τὸν Θεό. Ἀπὸ τὴν στιγμή, ποὺ σκέφτεσαι ἔτσι, παύει νὰ ἐνεργῆ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 863-865.

Βαρνάβας και Παύλος οι απόστολοι B΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ο απόστολος των εθνών Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή, αναφερόμενος στα δικαιώματα, τα οποία έχουν οι απόστολοι, διερωτάται: «η μόνον αυτός (ο Παύλος) και ο Βαρνάβας δεν έχουν το δικαίωμα να εργάζονται βιοποριστικό επάγγελμα, όπως κάνουν και οι άλλοι απόστολοι, και να ζουν από τα βοηθήματα, που με αγάπη θα τους προσφέρουν οι μαθητές τους. Από αυτό το χωρίο εξάγεται το συμπέρασμα, ότι ο Βαρνάβας εθεωρείτο, τόσο από τον απόστολο Παύλο, όσο και από την πρώτη χριστιανιή κοινότητα, ως ισότιμος των αποστόλου Βαρνάβα μαζί με τον Παύλο «Αποστόλους» (Πραξ. Ιδ΄,4-14)».

2. Χειραγωγία του Παύλου από τον Βαρνάβα.

Η προθυμία, με την οποία ενέκρινε τις ενέργειες των ιεραποστόλων της Αντιόχειας, και η αγαλλίαση του για τη διάδοση του κηρύγματος μαρτυρούν για την ευρεία προοπτική του αποστόλου Βαρνάβα στο χριστιανικό έργο. Στις αρχές αυτές οφείλει πολλά η μετέπειτα δράση του αποστόλου των εθνών Παύλου.

«Παραγενόμενος δε ο Σαύλος εις Ιεροσόλυμα επείρατο κολλάσθαι τοις μαθηταίς και πάντες εφοβούντο αυτόν, μή πιστέυοντας ότι εστί μαθητής. Βαρνάβας δε επιλαβόσατο αυτοις πως εν τη οδω είδε τον Κύριον και ότι ελάλησεν αυτώ, πως εν Δαμασκώ επαρρησιάσατο εν τω ονόματι του Ιησού»(Πραξ. θ΄, 26-27). Από το χωρίο αυτό συμπεραίνουμε ότι πρώτος ο Βαρνάβας έφερε τον Παύλο σε επαφή με τους καχύποπτους , λόγω της προγενέστερης αντιχριστιανικής πρώτος στα πρώτα του ιεραποστολικά βήματα.

(συνεχίζεται)

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ B΄.

Κρητιδογραφία (ἔργον μὲ “παστέλ”), ὑπὸ τῆς Μονῆς μας (2015)

- Γέροντα, μερικοὶ λένε ὅτι, ὅταν ἕνα ἐλάττωμα εἶναι στὴν δομὴ τοῦ ἀνθρώπου (σ.σ. ὅπως λέμε σήμερα στὸ ῾῾γονιδίωμα᾽᾽, στὸ ῾῾DNA᾽᾽ του), δὲν διορθώνεται.

- Ξέρεις τί γίνεται; μερικοὶ τοὺς ῾῾συμφέρει᾽᾽ νὰ λένε ὅτι κάποιο ἐλάττωμα ὀφείλεται στὴν δομή τους, διότι ἔτσι δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτό τους καὶ δὲν κάνουν καμμιὰ προσπάθεια νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ αὐτό….

…Δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτό τους, ἀναπαύουν τὸν λογισμό τους καὶ βαδίζουν μὲ τὸν «χαβά» τους.

Ἐὰν ποῦμε: ῾῾αὐτὰ εἶναι κληρονομικά, τὰ ἄλλα (εἶναι) τοῦ χαρακτῆρα μου᾽᾽, τότε πῶς θὰ διορθωθοῦμε;

Αὐτὴ ἡ ἀντιμετώπισι διώχνει τὴν πνευματικὴ λεβεντιά.»

(Ἀπὸ τὴν ἔξοχη αὐθεντικὴ σειρὰ βιβλίων τοῦ Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, ΛΟΓΟΙ, Τόμος Ε´, Πάθη καὶ Ἀρετές, σ.σ. 23-25, ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου ῾Ἑὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος᾽᾽, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, 3η ἀνατύπωσις, 2010).

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 863-865.

Βαρνάβας και Παύλος οι απόστολοι

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

1.     Ο απόστολος Βαρνάβας στην Αντιόχεια.

      Μετά τον διωγμό του πρωτομάρτυρα και αρχιδιακόνου Στέφανου μερικοί από τους μαθητές, που είχαν ιουδαϊκοί καταγωγή, γεννημένοι όμως στην Κύπρο και στην Κυρήνη της Λιβύης, αφού πήγαν στην Αντιόχεια, δίδασκαν τον λόγο του Χριστού προς τους ελληνιστές Εβραίους. «Και ην χειρ Κυρίου μετ’ αυτών, πολύς τε αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί τον Κύριον» (Πράξ. Ια΄, 21). Οι απόστολοι, που κατοικούσαν στα Ιεροσόλυμα, εξεπλάγησαν και αμφέβαλλαν για το αν πρέπει να γίνεται τέτοια ενέργεια. Έτσι έστειλαν τον απόστολο  Βαρνάβα στην  Αντιόχεια, για να εξακριβώσει τα γεγονότα πως έχουν γίνει. « Ο Βαρνάβας αποστέλλεται ως έμπιστο πρόσωπο από τους αποστόλους στη Αντιόχεια και εκφραστής του γνωστού πνεύματος της πρώτης Εκκλησίας των Ιεροσολύμων» .

Η εκλογή του αποστόλου Βαρνάβα δεν ήταν τυχαία, για τον λόγο ότι οι χριστιανοί, που εκήρυτταν στην Αντιόχεια, ήταν συμπατριώτες του ή ακόμη και μαθητές του. Αυτός, όταν πήγε και είδε τη χάρη και την ευλογία αυτή του Κυρίου, χάρηκε πάρα πολύ, παρακαλούσε δε και παρακινούσε όλους αυτούς, που είχαν πιστεύσει, να μένουν με όλη τους την καρδιά πιστοί και αφοσιωμένοι στον Κύριο. « Ος παραγενόμενος και ιδών την χάριν του Θεού εχάρη, και παρακαλεί πάντας τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω» (Πράξ. ια ΄, 23). Από τη στιγμή αυτή αρχίζει το αποστολικό έργο του Βαρνάβα, για το οποίο έλαβε τον τίτλο του αποστόλου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ A΄.

Κρητιδογραφία (ἔργον μὲ “παστέλ”), ὑπὸ τῆς Μονῆς μας (2015)

Ἀνήκουν τὰ σαρκικὰ πάθη καὶ διαστροφὲς στὸ ῾῾γονιδίωμά᾽᾽ μας;

Οἱ ῾῾διαστροφικοὶ τύποι᾽᾽ μποροῦν νὰ δικαιολογοῦνται, διότι φέρουν (τάχα) ἐκ γενετῆς τὸ πάθος τους; 

Μποροῦμε νὰ δικαιολογοῦμε τὰ ῾῾πάθη᾽᾽ μας, καὶ νὰ μὴν τὰ καταπολεμοῦμε, διότι (δῆθεν) τὰ φέρουμε ἐκ γενετῆς καὶ μᾶς εἶναι κληρονομικά;

Μποροῦμε νὰ τὰ θεωροῦμε σὰν ἀμετακλήτως ἀναπόφευκτα, ἀφοῦ τάχα ῾῾ἔτσι γεννηθήκαμε᾽᾽, καὶ γι᾽ αυτὸ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ τὰ πολεμήσουμε;

Ἂς ἀκούσουμε καὶ γι᾽ αὐτὸ τὸ ἄκρως φλέγον καὶ πολυσυζητούμενο ἐπίκαιρο θέμα τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ, διὰ στόματος τοῦ θεοφόρου συγχρόνου μεγάλου Ἁγίου, Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου:

Διδάσκει ὁ Ἅγιος·

«Μερικοὶ λένε ὅτι τοὺς βαραίνουν πάθη ῾῾κληρονομικὰ᾽᾽ καὶ ἔτσι δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτόν τους, στὶς πτώσεις καὶ τὶς ἁμαρτίες τους.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει κληρονομικὲς καταβολὲς καλὲς καὶ κακές. Πρέπει νὰ ἀγωνισθῆ νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὰ ἐλαττώματά του καὶ νὰ καλλιεργήση τὰ καλὰ ποὺ ἔχει, ὥστε νὰ γίνη μιὰ ἀληθινὴ καὶ χαριτωμένη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Οἱ κακὲς κληρονομικὲς καταβολὲς (σ.σ. αὐτὸ ποὺ συνηθίζεται νὰ λέγεται στὶς μέρες μας ῾῾γονιδίωμα᾽᾽ ἢ ῾῾DNA᾽᾽, κ.ἄ.) δὲν εἶναι ἐμπόδιο γιὰ τὴν πνευματικὴ πρόοδο. Διότι, ὅταν ἀγωνίζεται κανεὶς ἔστω καὶ λίγο, ἀλλὰ μὲ πολὺ φιλότιμο, τότε αὐτὸς κινεῖται στὸν χῶρο τὸν πνευματικό, δηλ. στὸ θαῦμα, καὶ ὅλα τὰ ἄσχημα κληρονομικὰ τὰ διαλύει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

(συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 863-865.

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΣΤ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

H ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ: ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ, ΒΑΣΤΑΖΟΥΣΑ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902)

(10) Ὁ Ἀγώνας γιὰ τὴν ἀποτίναξι τοῦ ζυγοῦ τῆς ὑποδουλώσεως

στὰ σαρκικὰ πάθη καὶ διαστροφάς,
συνιστᾶ ἕναν Σταυρόν!
Αὐτὸν τὸν Σταυρὸν ὀφείλομεν νὰ τὸν σηκώσωμεν ἐν Κυρίῳ
ἐὰν ἐπιθυμῶμεν τὴν Σωτηρίαν μας!

Πρέπει νὰ ὑπομείνωμεν τόσον τὰς ἑκουσίους θλίψεις τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος ὅσον καὶ τὰς ἀκουσίους δοκιμασίας, ποὺ συναντῶμεν εἰς τὴν καθ᾽ ἡμέραν ζωήν μας, ὥστε νὰ εὕρωμεν ἐν τέλει τὸ ἔλεος παρὰ Κυρίου καὶ νὰ ἐπιτύχωμεν τῆς Σωτηρίας!

«Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε» (Ἰω. ιστ´, 33), εἶπεν ὁ Κύριος, ἀλλ᾽ «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι´, 22)!

Δυστυχῶς ὅμως ἐὰν μᾶς ἔλθη κάποια δοκιμασία εἰς τὴν ζωήν μας, ὀλίγοι ἔχομεν τὴν ἀληθινὴν Πίστιν εἰς τὸν Θεὸν καὶ τὸ ψυχικὸ σθένος διὰ νὰ τὴν ὑπομένωμεν ἀνδρείως, καὶ τοιουτοτρόπως νὰ μᾶς ἐπισκεφθῆ τὸ Ἔλεος καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἐπιτύχωμεν τοῦ Ποθουμένου!

Μὴν τὸ ξεχνᾶμε ἀδελφοί:

Χριστιανισμὸς χωρὶς Σταυρὸν
εἶναι “νόθος Χριστιανισμὸς”
καὶ δὲν ἔχει Ἀνάστασιν!

Ἐντάσσεται ἐξ ἄλλου καὶ αὐτό, στὸν “ἀριθμὸν τοῦ ἀντιχρίστου”, σύμφωνα μὲ τὸ βιβλίο τῆς “Ἀποκαλύψεως”· (Ἀποκαλ. ιγ´, 18):

“ΧΞΣτ” = Χ-ριστιανισμὸς Ξ-ένος Στ-αυροῦ

Ἂς κάμνωμεν εἰς ὅλας τὰς θλίψεις καὶ δοκιμασίας ἁγίαν ὑπομονὴν καὶ νὰ λέγωμεν· «Δόξα τῷ Θεῷ! Αἱ δοκιμασίαι αὗται εἶναι ἕνεκεν τῶν ἁμαρτιῶν μας! Εἶναι φάρμακα διὰ νὰ θεραπευθοῦμε! Εἶναι ἀσκήσεις διὰ νὰ ἁγιαζόμεθα!»

Δὲν πρέπει ποτὲ νὰ γογγύζωμεν κατὰ τοῦ Θεοῦ. Ἡμεῖς ἐν τῇ ραθυμίᾳ μας ἐπιθυμοῦμεν νὰ εἴμεθα πάντοτε “καλά”, ὅπως συνηθίζωμεν νὰ λέγωμεν, χωρὶς νὰ ἔχωμεν δηλαδὴ δοκιμασίας εἰς τὴν ζωήν μας καὶ χωρὶς νὰ ὑπομένωμεν θλίψεις! Λανθασμένα νομίζουμε ὅτι τάχα διὰ τοῦ τρόπου τούτου εἶναι καὶ ὁ Θεὸς ῾῾καλὸς᾽᾽ μαζί μας!

Ἡ γνήσια ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεόν, ἀναδεικνύεται, δοκιμάζεται, ἐπαληθεύεται, ἀποδεικνύεται καὶ ἐπαυξάνεται, μέσα ἀπὸ τὰς θλίψεις, τὰς δοκιμασίας καὶ τοὺς πειρασμούς, ποὺ συναντῶμεν κατὰ τὴν πορείαν τῆς καθημέραν ζωῆς μας εἰς αὐτὸν τὸν πρόσκαιρον κόσμον!

Ἂς εὐχαριστοῦμεν λοιπὸν τὸν Θεὸν ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδίας μας δι᾽ ὅλα τὰ ἀγαθά, ποὺ μᾶς προσφέρει ἀενάως ἡ ἄπειρος Ἀγάπη Του. Καὶ ἂς ἀγωνισθοῦμε διὰ γνησίας Μετανοίας καὶ εἰλικρινοῦς Ἐπιστροφῆς μας εἰς τὸν Κύριόν μας, ὥστε νὰ εὐαρεστήσωμεν εἰς Αὐτόν καὶ νὰ ἀξιωθῶμεν καὶ τῆς ἀνεκφράστου χαρᾶς τῆς Αἰωνίου Βασιλείας Του, πρεσβείαις τῆς Πανυπερευλογημένης Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων Του τῶν Ἁγίων. Ἀμήν!

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 749-817.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. Β΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

3. Η πώληση του αγρού.

Ο Ιωσής, λοιπόν, ο οποίος ονομάστηκε από τους  αποστόλους Βαρνάβας, που στα Ελληνικά σημαίνει υιός παρηγοριάς και ενισχύσεως, και ο οποίος ήταν Λευίτης, γεννηθείς στην Κύπρο, είχε ένα αγρό. Φαίνεται, ότι ο απόστολος Βαρνάβας ήταν πλούσιος. Αφού επώλησε τον αγρό, του οποίου ήταν ιδιοκτήτης, έφερε το εισπραχθέν ποσόν, και το τοποθέτησε μπροστά στα πόδια των αποστόλων για το κοινό ταμείο της Εκκλησίας. Από το γεγονός ότι στις Πράξεις των Αποστόλων μόνο η πράξη του αποστόλου Βαρνάβα μνημονεύεται, συμπεραίνουμε ότι αυτός μαζί με τη συγγενή του Μαρία, μητέρα του ανεψιού του Μάρκου, πρωτοστάτησε στην οργάνωση  του κοινοτικού βίου της πρώτης Εκκλησίας.

Με αυτή του την πράξη ακόμη ο απόστολος Βαρνάβας δείχνει αφ’ενός  μεν την αφιλοχρηματία του, αφ’ ετέρου δε την αγάπη του προς τους πτωχούς. Επίσης φαίνεται, ότι ο ιερός ευαγγελιστής και συγγραφέας των Πράξεων των Αποστόλων θέλει να προβάλει το παράδειγμα του αποστόλου Βαρνάβα προς μίμηση, και να το αντιδιαστείλει με το αμέσως επόμενο παράδειγμα του Ανανία και της Σαπφείρας.    

Ο απόστολος Βαρνάβας ήταν, όπως αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων, Λευίτης, Κύπριος την καταγωγή, πράγμα το οποίο αντίκριζε τη χριστιανική θρησκεία. Θα ήταν πολύ δύσκολο για ένα ιουδαϊκής καταγωγής χριστιανό, όπως ήταν ο απόστολος Πέτρος, να αντιληφθεί πλήρως το οικουμενικό πνεύμα του Χριστιανισμού.

(συνεχίζεται)

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΕ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ψάλλοντας κατὰ τὴν πανήγυριν τῆς Ἑορτῆς τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ καὶ ΚΥΡΙΛΛΟΥ, Πατριαρχῶν Αλεξανδρείας (18 Ἰανουαρίου, 2016)

Ἦλθε διὰ νὰ μᾶς ἀναστήση ἀπὸ τὴν φθορὰν καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήση εἰς τὴν ἀφθαρσίαν.

Ἦλθε διὰ νὰ μᾶς ἐλευθερώση ἀπὸ τὸν θάνατον καὶ νὰ μᾶς χαρίση τὴν αἰώνιον ζωήν καὶ τὴν Ἀθανασίαν!

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ἡ Ζωὴ τοῦ κόσμου! Εἶναι τὸ Φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ ὁποῖον φωτίζει καὶ ἁγιάζει «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω. α´, 9)!

Ὁ Κύριος ἡμῶν εἶναι «ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωὴ» (Ἰω. ιδ´, 6)!

Δὲν ὑπάρχει ἄλλο «Ὄνομα ὑπὸ τὸν οὐρανόν, ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ´, 12)!

Εἶναι οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος καὶ «μετανοεῖ ἐπὶ ταῖς κακίαις ἡμῶν» (μᾶς συγχωρεῖ τὰς ἁμαρτίας μας, ἐὰν μετανοῶμεν)!

Ἑπομένως, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, χρειάζεται γνήσια Ἐπιστροφὴ καὶ εἰλικρινὴς Μετάνοια, ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας μας!

Χρειάζεται μία ὁλόψυχος καὶ ὁλόθερμος ἀπόφασις ἀποστροφῆς κάθε ἁμαρτίας καὶ ἐπιστροφῆς ὅλων ἡμῶν εἰς τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν! Χρειαζόμεθα, δηλαδή, μίαν αὐταπάρνησιν, μίαν ἀπὸ καρδίας διάθεσιν καὶ προαίρεσιν, διὰ νὰ σηκώσωμεν ἕκαστος ἐξ ἡμῶν τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου μας!

Οὐδόλως ἀποτελεῖ ἡ πρόσκαιρος ματαιότης, τοῦ «φάγωμεν καὶ πίωμεν…» ὁδὸν σωτηρίας!

Ἀλλὰ «ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἕριδι καὶ ζήλῳ» (Ρωμ. ιγ´ 13). Δηλαδή, ὡσὰν κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας, ὅπου μᾶς βλέπουν πολλοὶ συνάνθρωποί μας, ἔτσι καὶ ἡμεῖς ἂς συμπεριφερθῶμεν μὲ εὐπρέπειαν καὶ εὐταξίαν. Ὄχι μὲ ἄσεμνα φαγοπότια καὶ μεθύσια, οὔτε μὲ πράξεις αἰσχρότητος καὶ ἔργα ἀσελγείας, οὔτε μὲ φιλονικείας (καυγάδες) καὶ ζηλοτυπίας (ζήλιες).

 (συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 749-817.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. Α΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Η πρώτη χριστιανική κοινότητα 

1.Πρώτες μαρτυρίες.

Οι πρώτες μαρτυρίες που έχουμε για τη ζωή και το έργο του Αποστόλου Βαρνάβα, βρίσκονται στο βιβλίο των «Πράξεων Αποστόλων». Πιο συγκεκριμένα στο δ’ κεφάλαιο των Πράξεων αναφέρονται τα εξής: «Ιωσής δε ο επικληθείς Βαρνάβας υπό των αποστόλων, ο εστι μεθερμηνευόμενον υιός παρακλήσεως, Λευίτης, Κύπριος τω γένει, υπάρχοντος αυτώ αγρού, πωλήσας ήνεγκε το χρήμα και έθηκε παρά τους πόδας των αποστόλων» (Πραξ.δ΄, 36-37).

Από αυτό το χωριό συμπεραίνουμε πως το αρχικό όνομα του αποστόλου Βαρνάβα δεν ήταν Βαρνάβας αλλά Ιωσήφ ή Ιωσής, και την αλλαγή του ονόματος προφανώς πρέπει να την έκαναν οι απόστολοι μετά τη βάφτιση του αποστόλου Βαρνάβα.

2.Το όνομα του αποστόλου Βαρνάβα.

Το όνομα Βαρνάβας είναι αραμαϊκό και προέρχεται από τη λέξη Βαρ, που σημαίνει υιός και τη ρίζα Νεβουά, που σημαίνει προφητεία. Από το Νεβουά παράγεται και η λέξη Νεβί, που σημαίνει προφήτης. Έτσι ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς δεν μετέφρασε κατά λέξη το όνομα του αποστόλου Βαρνάβα, αλλά μάλλον απέδωσε το έργο, το οποίο επιτελούσε ο απόστολος Βαρνάβας, δηλαδή να παρηγορεί και να παρακαλεί τους πιστούς, δίνοντας τους οικονομική βοήθεια ή βοηθώντας τους διαφορετικά. Γι΄ αυτό και επικλήθηκε από τους αποστόλους «υιός παρακλήσεως».

(συνεχίζεται)

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΔ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902).

Ἐὰν εἴμεθα θλιμμένοι, τότε, μέσα εἰς τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν προσευχήν, θὰ εὕρωμεν τὴν πνευματικὴν χαρὰν καὶ τὴν ἀληθινὴν γαλήνην τῆς ψυχῆς. Μέσα εἰς τὴν ἐφαρμογὴν τῶν λόγων τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς θὰ εὕρωμεν τὴν Εἰρήνην!

Ἐὰν εἴμεθα θυμώδεις, θὰ ἀποκτήσωμεν τὴν πραότητα· ἐὰν εἴμεθα ἐμπαθεῖς, θὰ εὕρωμεν τὴν σωφροσύνην· ἐὰν ἔχωμεν κακίαν, θὰ εὕρωμεν τὴν καλωσύνην!

Εἰς τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων, δηλαδὴ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, θὰ εὕρωμεν τὸ τέλειον φάρμακον, διὰ νὰ θεραπευθῶμεν ἀπὸ ὅλας τὰς ἀτελείας καὶ τὰ ἐλαττώματά μας. Θὰ εὕρωμεν ὅλας τὰς σωτηρίους Ἀρετάς, θὰ μάθωμεν πῶς νὰ γίνωμεν “κοινωνοὶ τοῦ Θεοῦ”!

Δὲν ὑπάρχει ὡραιότερον καὶ σπουδαιότερον βιβλίον ἀπὸ τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ. Διότι εἰς αὐτὸν εὑρίσκεται ἀπαρασαλεύτως ἡ αἰώνιος Ἀλήθεια, ποὺ σώζει τὸν Ἄνθρωπον!

Καὶ οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων, τὰ Συναξάρια δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀποτελοῦν τὴν πλέον ἔμπρακτον, γνησίαν, ἀνόθευτον καὶ βιωματικὴν ἑρμηνείαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς!

Προσωπικῶς, μάλιστα, σᾶς συνιστῶ ἐνθέρμως καὶ ὅλως ἰδιαιτέρως νὰ μελετᾶτε τὸ βιβλίον «Εὐεργετινός»! Νὰ διαβάζωμεν τὸ βιβλίον αὐτὸ συστηματικῶς ὅλοι οἱ Χριστιανοί, διότι εἶναι κατανυκτικότατον, ψυχωφελέστατον καὶ εὐεργετικότατον!

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον, διὰ νὰ σώση τὸν κόσμον.

 (συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 749-817.

Ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Γ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Ἡ ὑμνολογία τῆς γιορτῆς εἶναι γεμάτη ἀπὸ παρομοιώσεις καὶ προτυπώσεις ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ποὺ προμηνύουν τὴν ἔλευση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἡ Παναγία εἶναι ὁ νυμφικὸς θάλαμος, ποὺ ὑποδέχεται τὸ Φῶς, δηλαδὴ τὸν Χριστό. Ἀκόμη εἶναι τὸ βιβλίο τοῦ Λόγου τῆς ζωῆς. Ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ ἀνατολικὴ πύλη, ἡ ὁποία περιμένει τὴν εἴσοδο τοῦ μεγάλου ἱερέως, ἡ ὁποία εἰσάγει τὸν Χριστὸ σὲ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη.

          Παρόλον ὅτι πολλὲς γυναῖκες στεῖρες ἐγέννησαν μὲ τὴν θεία βούληση, ὅμως ἡ Μαρία ἔχει λάμψει περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ παιδιὰ ποὺ γεννήθηκαν. Ὁ λόγος αὐτῆς τῆς ὑπεροχῆς εἶναι διότι, παρόλον ὅτι γεννήθηκε ἀπὸ ἄγονο καὶ στείρα μητέρα, γέννησε ἐν σαρκὶ τὸν ἁπάντων Θεό, ὑπὲρ φύση καὶ χωρὶς ἀνδρικὸ σπέρμα. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ μοναδικὴ πύλη τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ παράδοξο εἶναι ὅτι παρόλον ὅτι ὁ Κύριος πέρασε διὰ μέσου αὐτῆς τῆς πύλης, ὅμως τὴν διεφύλαξε κλειστή. Αὐτὸ εἶναι τὸ παράδοξο τοῦ μυστηρίου. Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάζεται μυστήριο. Ἡ Θεοτόκος Μαρία γεννᾶ ἐν σαρκὶ τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ταυτόχρονα παραμένει παρθένος.

          Ἡ γέννηση τῆς Θεοτόκου εἶναι παγκόσμιο γεγονὸς καὶ ἔχει προμηνύσει χαρὰ σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη, διότι ἀπὸ αὐτὴν ἔχει ἀνατείλει ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, δηλαδὴ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Χριστὸς ἀφοῦ ἔλυσε τὴν κατάρα διὰ τῆς ἀναστάσεώς Του, ἔδωσε τὴν εὐλογία καὶ ἀφοῦ κατήργησε τὸν θάνατο μᾶς ἐδώρησε αἰώνια ζωή.

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΓ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

H ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ: ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ, ΒΑΣΤΑΖΟΥΣΑ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902)

(9) Ποτὲ ῾῾ἀπόγνωσις᾽᾽, ἀλλὰ πάντοτε ἀγώνας πρὸς Μετάνοιαν καὶ Ἐπιστροφὴν εἰς τὸν Σωτῆρα μας Χριστόν!

Πάντα τὰ ἀνωτέρω, τοῦ νῦν καιροῦ, τὰ γράφομεν πρὸς τὴν ἀγάπην σας, πεφιλημένοι μας χριστιανοί, μετὰ ἀπροσμετρήτου πόνου ψυχῆς, ἀλλ᾽ ὅμως οὐδόλως πρὸς δημιουργίαν ἀπογνώσεως ἢ ἀπογοητεύσεώς σας, ἀλλὰ μόνον πρὸς γνῶσιν, συμμόρφωσιν, προβληματισμὸν καὶ ἀγῶνα πρὸς διόρθωσιν!

Τὰ γράφομεν διὰ νὰ παρακινηθοῦμεν νὰ ἐπιστρέψωμεν εἰς τὸν Δρόμον τοῦ Θεοῦ!

Ἀσφαλῶς θέλομεν ἀλάθητον φωτισμὸν ἀναφορικῶς μὲ τὰ αἰώνια προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου.

Σίγουρα ἐπιθυμοῦμεν ἁγνὴν καὶ σωστικὴν, ἀληθινὴν ψυχαγωγίαν.

Ἀδιαμφισβητήτως ποθοῦμεν τὴν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωὴν τῆς ἁγιότητος.

Ἂς μελετῶμεν λοιπὸν καὶ συνεχῶς τὸν Νόμον τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἁγίαν Γραφήν!

Ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀποτελεῖ δι᾽ ἡμᾶς τὸ ἴδιο τὸ ῾῾Στόμα τοῦ Θεοῦ᾽᾽!

Ἔδωκεν καὶ ἐντολὴν ὁ Κύριος: «Ἐρευνᾶτε τὰς Γραφὰς» (Ἰω. ε´, 39).

Μελετῶντες τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων (ἐκεῖ δηλαδή, ὅπου ὁ Λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς εὑρίσκει τὴν τελείαν ἔμπρακτον ἐφαρμογήν Του), θὰ ἀνεύρωμεν τοὺς τρόπους νὰ ἐλευθερωθῶμεν ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας καὶ τὰ ἁμαρτωλά μας πάθη. Θὰ εὕρωμεν ἐκεῖ τὸ ἀληθὲς νόημα τῆς Ἀρετῆς, ποὺ εἶναι ἡ Ἁγιότης καὶ θὰ κατανοήσωμεν τὴν Ὁδὸν πρὸς ἐπίτευξίν της, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός!

Θὰ μᾶς ἐπισκεφθῆ τότε, μέσα εἰς τὴν ψυχήν μας, ἡ ἀληθινὴ παρηγορία, ἡ Χάρις τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος!

 (συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 749-817.

Ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου B΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Τὴν προηγούμενη μέρα τῆς γιορτῆς, δηλαδὴ τὴν 7^η Σεπτεμβρίου, ἑορτάζονται τὰ προεόρτια τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου. Στὸν ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς ψάλλονται ἰδιόμελα τοῦ Σεργίου καὶ τοῦ Στεφάνου Ἁγιοπολιτῶν καὶ Γερμανοῦ Α΄ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Στὸν ὄρθρο ὑπάρχουν δύο κανόνες, ἕνας τοῦ Ἰωάννη καὶ ὁ ἄλλος τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα Κρήτης. Ἡ γιορτὴ ἀποδίδεται στὶς δώδεκα Σεπτεμβρίου, διότι μετὰ ἀκολουθεῖ ἡ Παγκόσμια Ὕψωση τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

«Ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἡμῶν σωτηρίας, λαοὶ σήμερον γέγονεν» ἀναφωνεῖ ὁ Στέφανος Ἁγιοπολίτης[1]. Ἡ γέννηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι, μέσα στὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀρχὴ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ πάναγνος κόρη Μαριάμ, ἡ ὁποία κατὰ ἕνα σχῆμα ὀξύμορο, εἶναι καὶ Μητέρα καὶ Παρθένος, ἔχει προορισθεῖ «ἀπὸ γενεῶν ἀρχαίων» νὰ γίνει δοχεῖο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ τελεσιουργεῖται τὸ θαῦμα στὴν γέννησή της, δηλαδὴ νὰ γεννιέται ἀπὸ τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν στείρα Ἄννα. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ προπάτορες Ἀδὰμ καὶ Εὔα χαίρονται ἀγαλλόμενοι. Ἡ Εὔα, ἡ ὁποία ἔχει πλασθεῖ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδάμ, μακαρίζει τὴν κόρη καὶ ἀπόγονό της, διότι γεννήθηκε λύτρωση γι’ αὐτήν, ἀφοῦ θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ Ἅδη. Χαίρεται καὶ ὁ Δαβίδ, παίζοντας μὲ χαρὰ τὴν κιθάρα του. Διότι ἡ πάναγνος παρθένος Μαριὰμ γεννᾶται ἀπὸ τὴν Ἄννα, ἡ ὁποία μοιάζει μὲ τὴν πέτρα, ἀπὸ τὴν ὁποία θαυματουργικὰ προῆλθε νερό, ὅταν ἐπορεύοντο οἱ Ἰσραηλῖτες στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας.

          Μέσα στὴν ὑμνογραφία τῆς γιορτῆς τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου οἱ ὑμνογράφοι χρησιμοποιοῦν τὴ λέξη «σήμερον»[2]. Ἔτσι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο θέλουν νὰ δείξουν τὴ διαχρονικότητα τῶν μεγάλων γεγονότων, τὰ ὁποῖα ἔλαβαν χῶρα στὸ πρόσωπο τῆς μητέρας τοῦ Θεοῦ. Ἡ Παναγία παρομοιάζεται μὲ Ἅγιο Θρόνο, τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς προετοίμασε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Αὐτός, ποὺ μὲ σοφία ἐστερέωσε τοὺς οὐρανούς, κατασκεύασε μέσα στὴν ἄφατό του φιλανθρωπία ἕνα οὐρανό, ὄχι ἄψυχο ἄλλα ἔμψυχο, δηλαδὴ τὴν Θεόπαιδα Μαριάμ. Ἀκόμη ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος παρομοιάζεται μὲ φυτό, ποὺ μᾶς δίνει ζωή, τὸ ὁποῖο βλάστησε ἀπὸ τὴν ἄκαρπη ρίζα, δηλαδὴ τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄννα[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] Στιχηρὸ ἰδιόμελο τῆς Λιτῆς Γενεθλίου Θεοτόκου.

[2] «Σήμερον ὁ τοῖς νοεροῖς θρόνοις ἐπαναπαυόμενος Θεός», «Σήμερον στειρωτικαὶ πύλαι ἀνοίγονται», «Σήμερον τῆς παγκοσμίου χαρᾶς τὰ προοίμια», «Σήμερον ἡ στείρα Ἄννα τίκτει Θεόπαιδα».

[3] Στιχηρὸ ἰδιόμελο τοῦ ἑσπερινοῦ.

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΒ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ψάλλοντας κατὰ τὴν πανήγυριν τῆς Ἑορτῆς τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ καὶ ΚΥΡΙΛΛΟΥ, Πατριαρχῶν Αλεξανδρείας (18 Ἰανουαρίου, 2016)

Ἀπαρτίζουν πλειστάκις μίαν ψυχοφθόρον ἐξάρτησιν, ἰσοδύναμον, ἂν ὄχι καὶ χειροτέραν, εἰς μερικὰς τῶν περιπτώσεων, καὶ αὐτῶν τούτων τῶν ἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν!

Ἀληθῶς τὸ λέγομεν καὶ τὸ ὁμολογοῦμεν, ὅτι, ἐξ ὅσων φθάνουν εἰς τὴν ἀντίληψίν μας, ἐξ ὅσων ἀκοῦμεν καὶ αἰσθανόμεθα, ἡ ροπὴ πρὸς τὸ κακὸ ξυπνᾶ καὶ ξεπηδᾶ ἐν πολλοῖς, ἐπιτείνεται καὶ ἐπαυξάνεται, καταντᾶ “δευτέρα φύσις” μέσα ἀπὸ τὴ προσκόλλησι στὰ αἰσχρὰ θεάματα!

Ἀνατρέπουν ὅλα αὐτὰ τὰ θεάματα καὶ αὐτὴν ἀκόμη τὴν παιδικὴν ἀθωότητα καὶ τὴν μεταστρέφουν πρὸς τὴν κατεύθυνσι τῶν “παθῶν τῆς ἀτιμίας”.

Τὰ αἰσχρὰ θεάματα κατὰ κανόνα “γεννοῦν”, ἐπαυξάνουν, γιγαντώνουν τὰ “πάθη” καὶ τὰ κάνουν νὰ φαντάζουν ὡσὰν τάχα “ἐκ γενετῆς”, ἐνῶ εἰς τὴν πραγματικότητα οὐδόλως εἶναι “ἐκ γενετῆς”, οὔτε καὶ δῆθεν “κληρονομικά”, ἀλλὰ τὰ δημιουργεῖ καὶ τὰ ἀναδεικνύει ἡ ἰδική μας λίαν λανθασμένη χρῆσις τοῦ δώρου τῆς Ἐλευθερίας, ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Δημιουργός μας!

Τολμῶμεν νὰ ἀποφανθοῦμεν ὅτι στὶς μέρες μας πλεῖστα τῶν τάχα “ἐκ γενετῆς” παθῶν, ἀνεδύθησαν καὶ καλλιεργήθησαν μὲ ἔναυσμα ἀπαράδεκτα ἐρεθίσματα καὶ μάλιστα ἐκ τοῦ “διαδικτύου”!!!

Λέγει προφητικῶς ὁ σοφὸς Ἐκκλησιαστής: «Οὐκ ἐμπλησθήσεται ὀφθαλμὸς τοῦ ὁρᾶν, καὶ οὐ πληρωθήσεται οὖς ἀπὸ ἀκροάσεως» (Ἐκκλ. Α´, 8). Δηλαδή, δὲν θὰ χορτάση τὸ μάτι νὰ βλέπη, οὔτε τὸ αὐτὶ νὰ ἀκούη. Καὶ τοῦτο ἀκριβῶς συμβαίνει στὸ ἔπακρο δυστυχῶς κατὰ τὰς ἡμέρας μας καὶ ἀπεργάζεται τὴν καταστροφήν μας!

 (συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 749-817.

Ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Α΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη) 

Πάσας ἀληθῶς, Ἄννα, νικᾶς μητέρας.

Μήτηρ ἕως ἂν σὴ γένηται θυγάτηρ.

Ἐξάγαγε πρὸς φῶς Θεομήτορα ὀγδόῃ Ἄννα.

              Στὰ τέσσερα Εὐαγγέλια τῆς Καινῆς Διαθήκης δὲν γίνεται καμιὰ ἀναφορὰ γιὰ τὴν καταγωγὴ καὶ τὴ γέννηση τῆς Παρθένου Μαρίας. Ἀναφορὰ γίνεται στὰ ἀπόκρυφα εὐαγγέλια, οἱ διηγήσεις τῶν ὁποίων εἰσήλθαν στὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας[1].

          Οἱ γονεῖς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, καταγόντουσαν καὶ οἱ δύο ἀπὸ τὸ βασιλικὸ γένος τοῦ Δαβίδ[2]. Ὅμως δὲν γεννοῦσαν παιδὶ καὶ ἐλυποῦντο για τὸ ὄνειδος τῆς ἀπαιδίας. Γι’ αὐτὸ ἐπροσεύχοντο θερμὰ στὸ Θεὸ μὲ δάκρυα, ὁ μὲν Ἰωακεὶμ στὴν ἔρημο, ὅπου γιὰ σαράντα μέρες νήστευε καὶ προσευχόταν, ἡ δὲ Ἄννα στὸν κῆπο. Ἡ Ἄννα μάλιστα ὑφίστατο ταπεινώσεις ἀπὸ τὴν θεραπαινίδα της, ἡ ὁποία τῆς εἶπεν ὅτι ὁ Κύριος ἀπέκλεισε τὴν μήτρα της, γιὰ να μὴ ἀποκτήσῃ παιδί. Ὁ Θεὸς λοιπὸν ἄκουσε τὶς προσευχὲς τῶν δούλων του καὶ ἄγγελος Κυρίου ἔδωσε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα καὶ στὸν Ἰωακεὶμ καὶ στὴν Ἄννα ὅτι θὰ γεννήσουν παιδί. Ἔτσι, τὸν ἔνατο μήνα ἡ Ἄννα γέννησε κόρη, τὴν ὁποία ὠνόμασε Μαριάμ.

          Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας ὤρισε νὰ ἑορτάζεται ἡ σύλληψη τῆς Ἁγίας Ἄννας στὶς ἐννέα Δεκεμβρίου καὶ ἐννέα μῆνες μετά, δηλαδὴ στὶς ὀκτὼ Σεπτεμβρίου, τὸ γενέθλιο τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας.

Μετὰ τὴν Τρίτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο στὴν Ἔφεσο ἄρχισαν νὰ εἰσάγωνται στὴ λατρεία τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τῆς Παρθένου Μαρίας ὑπὸ μορφὴν ἑορτῶν[3]. Γύρω στὰ τέλη τοῦ Ε΄ ἢ ἀρχὲς τοῦ ΣΤ΄ αἰώνα στὰ Ἱεροσόλυμα εἰσήχθη καὶ ἡ γιορτὴ τοῦ Γενεσίου ἢ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, σύμφωνα μὲ τὸ πρότυπο τῆς γιορτῆς τῶν Χριστουγέννων[4]. Στὴν Δύση ὁ πάπας Σέργιος Α΄ στὰ τέλη τοῦ Ζ΄ αἰώνα εἰσήγαγε ἐπίσημα τὴ γιορτή στὸ ἑορτολόγιο τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας[5].

---

[1] Ἀναφορὰ γιὰ τὴν γέννηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου γίνεται στὸ Πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου (Β΄ αἰώνας) καθὼς καὶ στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ψευδοματθαίου, τὸ ὁποῖο στηρίζεται πάνω στὸ Πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου. Βλ. ΘΗΕ, τ. 4, στ. 258.

[2] Ὁ ἀπόγονος τοῦ Δαβίδ, Ματθάν, καὶ ἡ σύζυγός του Μαρία ἐγέννησαν τὸν Ἰακώβ, τὸν πατέρα τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ μνήστορος καὶ τρεῖς κόρες, τὴν Μαρία, Σωβὴ καὶ Ἄννα. Ἡ Μαρία ἐγέννησε τὴ Σαλώμη, ἡ Σωβὴ τὴν Ἐλισάβετ καὶ ἡ Ἄννα τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἔτσι ἡ Σαλώμη, ἡ Ἐλισαάβετ καὶ ἡ Θεοτόκος εἶναι πρῶτες ἐξάδελφες μεταξύ τους.

[3] Ἤδη μάλιστα εἶχαν ἀνεγερθεῖ καὶ ναοὶ πρὸς τιμὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἤδη κατὰ τὸ τέλος τοῦ Δ΄ αἰώνα ἑορταζόταν ἡ γιορτὴ τῆς Ὑπαπντῆς, ἡ ὁποία εἶναι μὲν Δεσποτικὴ ἀλλὰ ἐτιμᾶτο καὶ τιμᾶται ἡ Θεοτόκος.

[4] Πολλοὶ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐκκλησιαστικοὶ συγγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι γνώριζαν ἤδη τὴ γιορτή, ἔγραψαν ἐγκωμιαστικοὺς λόγους γιὰ τὴν γιορτὴ καὶ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

[5] Κατὰ τὸν Ι΄ καὶ ΙΑ΄ αἰώνα ἐπεκράτησε ἡ γιορτὴ σὲ ὁλόκληρη τὴν Δύση.

(συνεχίζεται)