Ἡ ἀλλοτριωμένη παπικὴ «ἐκκλησία» B΄.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης
(Ἀρχαγγὲλσκ 1829 - Ἁγία Πετρούπολις 1908)

ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

Ἐκεῖ, στοὺς “λατίνους”, ὁ πάπας εἶναι αὐτὸς ποὺ καθορίζει τὴν «τύχη» καὶ τῆς ἐπίγειας καὶ τῆς οὐράνιας “ἐκκλησίας” του, αὐτὸς διαχειρίζεται αὐθαίρετα “τὸ περίσσευμα” (ὅπως ὁ ἴδιος ὁ πάπας τὸ ἀποκαλεῖ), “ἀπὸ τὰ ἔργα καὶ τὴν χάρι τῶν ἁγίων”.

Ἄλλοτε ὁ πάπας ἀποφασίζει καὶ στέλνει τοὺς ἀνθρώπους στὸ Καθαρτήριο πῦρ καὶ ἄλλοτε τοὺς ἀπαλλάσει ἀπ’ αὐτό, μὲ ἰδική του ἀποκλειστικὴ ἀπόφασι. Αὐτὸς ἐκδίδει συγχωροχάρτια (δηλαδή ἔγγραφα μὲ τὰ ὁποῖα διατείνεται ὅτι δίνεται ἄφεσι ἁμαρτιῶν στοὺς πιστούς του).

Γελοῖα πράγματα! Ἀλλὰ, δυστυχῶς, δὲν εἶναι μόνο γελοῖα, ἀλλὰ ἐπιπρόσθετα εἶναι τόσο βλαβερά, ἐπικίνδυνα καὶ πικρὰ γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων! Εἶναι πολὺ λυπηρό, διότι δὲν βλέπουν καὶ δὲν κατανοοῦν αὐτό τους τὸ κατάντημα οἱ ἴδιοι οἱ πάπες, οἱ καρδινάλιοι ἀλλὰ καὶ οἱ τόσοι ἄλλοι τυφλοὶ ὀπαδοί τους!

Ἡ πίστι τῶν “παπικῶν” εἶναι ἐπιφανειακή. Ἐκεῖ, ὅλα πωλοῦνται καὶ ὅλα ἀγοράζονται. Δὲν ἀναγνωρίζουν ὡς κυρίαρχον τὸν Παντοκράτορα Χριστόν, ἀλλά, δυστυχῶς, τὸν “κοσμοκράτορα χρυσό”.

Ἐκεῖ, στὴν “λατινικὴν αἵρεσι”, ὅλη τὴν ἐξουσία τὴν συγκεντρώνει στὰ χέρια του ὁ τάχα «ἀλάθητος» πάπας καὶ ἡ σωτηρία τῶν ὀπαδῶν του θεωρεῖ ὁ ἴδιος ὅτι εἶναι ἀποκλειστικὰ στὴν ἰδική του δικαιοδοσία καὶ ἐξουσία. Γι’ αὐτὸ οἱ “λατῖνοι” δὲν ἔχουν σήμερα αὐθεντικὰ καὶ ἀληθινὰ ἀναγνωρισμένους ἁγίους, ἔχουν μόνο “πλαστούς”, ὅσους ἀνέδειξε σὰν “ἁγίους” ἡ αὐθαιρεσία τοῦ πάπα.

Ἀντιθέτως, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶναι ὅπως τὸν Κῆπο τῆς Ἐδέμ. Εἶναι γεμάτη ζῶντες πνευματοφόρους καὶ φωτεινοὺς Ἁγίους!».

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 987-988.

(συνεχίζεται)

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ. Μεγάλη Τρίτη

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Κατὰ τὴ Μεγάλη Τρίτη ἐπιτελοῦμε ἀνάμνηση τῆς παραβολῆς τοῦ Κυρίου περὶ τῶν δέκα παρθένων. Ἡ ᾿Εκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε, κρατοῦντες τὶς λαμπάδες τῶν ἀρετῶν μας, τὸν οὐράνιο Νυμφίο, τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ, ὁ Ὁποῖος θὰ ἔλθῃ αἰφνίδια, εἴτε εἰδικὰ κατὰ τὴ στιγμὴ τοῦ θανάτου μας, εἴτε γενικὰ κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία. ᾿Επίσης μᾶς καλεῖ, φέρουσα μπροστά μας καὶ τὴν παραβολὴ τῶν ταλάντων, νὰ καλλιεργήσουμε καὶ νὰ αὐξήσουμε τὰ χαρίσματα, ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός.

          Εἰς αὐτὰ κυρίως τὰ θέματα εἶναι ἀφιερωμένη καὶ ἡ ὑμνογραφία τῆς μέρας. Πρῶτο ψάλλεται τὸ «᾿Ιδοὺ ὁ Νυμφίος...», δεύτερο τὸ «Τὸν Νυμφίον, ἀδελφοί, ἀγαπήσωμεν...» καὶ ἀκολουθοῦν δύο τροπάρια, ποὺ ἀναφέρονται στὴ προδοσία τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὸν ᾿Ιούδα.

          Μετὰ τὸ Εὐαγγέλιο (Ματθ. κβ΄ 15-46 καὶ κγ΄ 1-39) ἀπαγγέλλεται ὁ Ν΄ Ψαλμός. Ὁ Κανόνας τῆς μέρας ἀποτελεῖται ἀπὸ τὶς δύο ᾿¥Ωδὲς (η΄ καὶ θ΄), ἔχει σὰν ἀκροστιχίδα «Τρίτῃ τε», καὶ ἀρχίζει μὲ τὸν εἰρμὸν «Τῷ δόγματι τῷ τυραννικῷ...». Ψάλλεται ἔπειτα τὸ ἐξαποστειλάριο, ποὺ ἐψάλη καὶ κατὰ τὴ Μεγάλη Δευτέρα «Τὸν νυμφῶνά Σου βλέπω...», καὶ ἀκολουθοῦν τὰ στιχηρὰ τῶν αἴνων καὶ τὰ ἀπόστιχα.

Ἡ ἀλλοτριωμένη παπικὴ «ἐκκλησία» Α΄.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης
(Ἀρχαγγὲλσκ 1829 - Ἁγία Πετρούπολις 1908)

ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης[1]

Ἡ σχέσι τῆς παπικῆς “ἐκκλησίας” μὲ τὴν ἀληθινήν, τὴν ὄντως Ἐκκλησίαν εἶναι φτωχή, ψυχρὴ καὶ θνησιγενής.

Ἐντελῶς διαφορετικὸ γεγονὸς ἀπὸ τὸν παπισμὸν εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία! Ἐδῶ, στὴν Ἐκκλησία μας, ὑπάρχει ζωντανὴ κοινωνία μὲ τὴν Οὐράνιαν Ἐκκλησίαν. Καὶ αὐτὴ ἡ κοινωνία εἶναι σοφή, αὐθεντική, πλήρης, εἰλικρινής, μὲ ἁγιοπνευματικὸν πλοῦτον.

Ἐκεῖ (δηλ. στοὺς πλανεμένους “λατίνους”), ξεπροβάλλει παντοῦ ὁ πάπας. Ὅλοι στὸν “παπισμόν”, τιμοῦν καὶ προβάλλουν κατὰ κύριον λόγον τὸν ἴδιον τὸν πάπα καὶ ὄχι τοὺς ἁγίους.

Οἱ παγκόσμιοι ἅγιοι Ἀνατολῆς καὶ Δύσης στοὺς “παπικοὺς” ὑποτιμοῦνται, εἶναι κρυμμένοι, ἔχουν περιέλθει σὲ λήθη. Τὰ λείψανά τους τὰ δείχνουν πότε πότε στοὺς “πιστούς” τους, ἀλλὰ πιὸ πολὺ τὰ ἐπιδεικνύουν στοὺς τουρίστες. Συναφῶς καὶ σαφῶς οἱ “λειτουργικὲς ἀπολύσεις” (στὸ τέλος δηλαδὴ τῆς “λειτουργίας”) σ’ αὐτούς, εἶναι ἀτημέλητες καὶ ψυχρές. Σὰν νὰ λένε ξηρὰ καὶ ψυχρὰ στὸν κόσμο: “φύγετε τώρα, ἡ λειτουργία τελείωσε”!

Ἀντιθέτως, σὲ μᾶς, στὴν Μίαν καὶ Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, οἱ «Ἀπολύσεις» τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν μας εἶναι τόσο συγκινητικές, τόσο ταπεινὲς καὶ τόσο ἁγιοπνευματικές, γεμᾶτες ἐλπίδα: «Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν, πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Αὐτοῦ Μητρὸς καὶ Πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς, ὡς Ἀγαθὸς καὶ Φιλάνθρωπος…».

---

[1] Ἡ ἁγία του μνήμη ἑορτάζεται τὴν 20ην Δεκεμβρίου ἑκάστου ἔτους.

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 987-988.

(συνεχίζεται)

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ. Μεγάλη Δευτέρα B΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          ᾿Επίσης κατὰ τὴ Μεγάλη Δευτέρα ἐπιτελοῦμε ἀνάμνηση καὶ τῆς ἀκάρπου συκιάς, τὴν ὁποία καταράστηκε ὁ Κύριος, καὶ ξηράνθηκε. Ἡ συκιὰ αὐτὴ συμβολίζει, τόσο τὴν Συναγωγὴ τῶν Ἑβραίων, ἡ ὁποία δὲν εἶχε πνευματικοὺς καρπούς, καὶ γι᾿ αὐτὸ καταδικάστηκε ἀπὸ τὸν Κύριο, ὅσο καὶ πάντα ἄνθρωπον, στερούμενον ἀπὸ πνευματικοὺς καρπούς, δηλαδὴ ἀρετές. Ἡ ᾿Εκκλησία, μὲ τὸ νὰ φέρνῃ μπροστά μας τὸ παράδειγμα τῆς συκιάς, θέλει νὰ μᾶς προτρέψ¥η σὲ ἀγῶνες πνευματικοὺς πρὸς ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν.

          Ἡ ὑμνογραφία τῆς ἡμέρας εἶναι ἀφιερωμένη στὰ δυὸ πιὸ πάνω θέματα (τοῦ ᾿Ιωσὴφ καὶ τῆς συκιὰς) καὶ ἐπὶ πλέον στὸ θέμα τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου πρὸς τὸ Πάθος. Πρῶτο τροπάριο ψάλλεται, ὡς εἰσαγωγή, τὸ ὡραιότατο καὶ κατανυκτικώτατο «᾿Ιδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται...», ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν παραβολὴ τοῦ Κυρίου περὶ τῶν δέκα παρθένων. ᾿Εξ αἰτίας τοῦ τροπαρίου αὐτοῦ, ποὺ ψάλλεται καὶ κατὰ τὶς δύο ἑπόμενες ἡμέρες, οἱ ᾿Ακολουθίες τῆς Μεγάλης Δευτέρας, τῆς Μεγάλης Τρίτης καὶ τῆς Μεγάλης Τετάρτης λέγονται καὶ «᾿Ακολουθίες τοῦ Νυμφίου».

          ᾿Ακολουθοῦν τρία καθίσματα «Τὰ πάθη τὰ σεπτά...», «᾿Αόρατε Κριτά...» καὶ «Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχάς...», ποὺ ἀναφέρονται στὸ Πάθος τοῦ Κυρίου. Μετὰ τὸ Εὐαγγέλιον (Ματθ. κα΄ 18-43), ἀπαγγέλλεται ὁ Ν΄ Ψαλμός. Ὁ Κανόνας τῆς μέρας ἀποτελεῖται ἀπὸ τρεῖς ᾿¥Ωδὲς (α΄, η΄ καὶ θ΄), ἀρχίζει μὲ τὸν εἰρμὸ «Τῷ τὴν ἄβατον...», ἔχει δὲ ὡς ἀκροστιχίδα «Τῇ Δευτέρᾳ». Μετὰ τὸν Κανόνα ψάλλεται τὸ ἐξαποστειλάριο «Τὸν νυμφῶνά Σου βλέπω...», ποὺ ἐπαναλαμβάνεται καὶ κατὰ τὶς τρεῖς ἑπόμενες μέρες. Μετὰ ψάλλονται τὰ στιχηρὰ τῶν αἴνων καὶ τὰ ἀπόστιχα.

Οἱ τρεῖς κύριες καὶ καίριες πτώσεις τοῦ σατανᾶ μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ σύμπαντος κόσμου Γ΄.

Φορητὴ εἰκόνα, κρητιδογραφία (“παστέλ”), σύγχρονον ἔργο (2015) ὑπὸ τῆς Μονῆς μας, βασισμένο σὲ παλαιὰν πρότυπον ἐλαιογραφίαν τοῦ μακαριστοῦ ἁγιογράφου Θεοδώρου Ν. Δάλτα, ἔτους 1927

*

Ἐπισημαίνουμε σ᾽ αὐτὸ τὸ χωρίο τοῦ βιβλίου τῆς «Ἀποκαλύψεως» ἑπτὰ ἰδιαίτερους χαρακτηρισμοὺς τοῦ Σατανᾶ, ποὺ ἀναφέρει καὶ διατυπώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης:

◯1  Δράκων· ◯2  ὄφις ὁ μέγας· ◯3  ὄφις ὁ ἀρχαῖος· ◯4  ὁ καλούμενος διάβολος· ◯5  ὁ σατανᾶς· ◯6  ὁ πλάνος, ποὺ πλανᾶ τὴν οἰκουμένη· ◯7  ὁ κατήγορος τῶν πιστῶν δούλων τοῦ Θεοῦ.

Ἡ συντριβὴ τοῦ σατανᾶ-διαβόλου μέσα στὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ κόσμου, πραγματοποιεῖται σὲ τρεῖς κύριες καὶ χαρακτηριστικὲς φάσεις:

(α) Πρὶν τὴν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου: Ἡ πτῶσις τοῦ πρώην φωτεινοῦ ἀγγέλου (τοῦ Ἑωσφόρου) ἀπὸ τὴν ῾῾ἄνω φωτοφορία᾽᾽, (λόγῳ τοῦ ἀνοήτου καὶ ἀμετανοήτου ἐγωϊσμοῦ του), στὰ ῾῾κάτω᾽᾽, δηλαδὴ στὴν ῾῾ὑλικὴ δημιουργία᾽᾽ (Ἀποκ. ιβ´ 7-9).

(β) Τὸ δέσιμό του γιὰ ῾῾1000 χρόνια᾽᾽: Δηλαδὴ ἡ ἧττα τοῦ διαβόλου μετὰ τὴν Ἐνανθρώπησι, τὴν Σταύρωσι, τὴν Ἀνάστασι, τὴν Ἀνάληψι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἔνδοξον Ἔλευσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ αὐτὸ τὸ ῾῾δέσιμο᾽᾽ τοῦ σατανᾶ-διαβόλου θὰ ἰσχύσῃ καὶ διαρκέσῃ μέχρι τὶς παραμονὲς τὴς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε, τότε πλέον, αὐτὸς (ὁ σατανᾶς-διάβολος) θὰ ἐπανεμφανισθῇ δριμύτερος, ἐξ αἰτίας τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων, ποὺ θὰ ἐπισυμβῇ κατὰ τὶς Ἔσχατες ἐκεῖνες ἡμέρες τῆς Ἱστορίας. Αὐτὴ ἡ μεγάλη, ἡ ἀπροσμετρήτων διαστάσεων καὶ ἡ ἐσχάτη Ἀποστασία, θὰ “καλλιεργήσῃ τὸ ἔδαφος” καὶ θὰ διανοίξῃ τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἔλευσι τοῦ Τελικοῦ Ἀντιχρίστου, ὀλίγον μόνον χρόνον προτοῦ αὐτὸς τελικὰ ἐμφανισθῇ, ἰδιαζόντως πλέον, στὴν οἰκουμένην (Ἀποκ. κ´ 1-3).

(γ) Ἡ ὁριστικὴ καὶ αἰωνία κάθειρξις τοῦ διαβόλου στὴν ἀτελεύτητον Κόλασι: Αὐτὴ θὰ πραγματοποιηθῇ ἀμέσως, μετὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Θὰ συμβῇ δηλαδὴ κατὰ τὴν Ἐσχάτην Ἡμέραν τῆς Κρίσεως, ὅπου καὶ ἡ Τελεσίδικη καὶ Ὁριστικὴ καταδίκη τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ καὶ ἡ δικαία Κρίσις τοῦ Σύμπαντος Κόσμου (Ἀποκ. κ´, 10).

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1111-1114.

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ. Μεγάλη Δευτέρα Α΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Κατὰ τὴ Μεγάλη Δευτέρα ἐπιτελοῦμε ἀνάμνηση τοῦ ἐνάρετου ᾿Ιωσὴφ (γιοῦ τοῦ πατριάρχου ᾿Ιακὼβ καὶ δισέγγονου τοῦ ᾿Αβραάμ), ὁ ὁποῖος εἶναι τύπος τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ᾿Ιωσήφ, ἀγαπητὸς υἱὸς τοῦ πατέρα του, φθονήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς του καὶ ἀρχικὰ μὲν ῤῥίφθηκε σὲ λάκκο, ἔπειτα δὲ πωλήθηκε ἀπ᾿ αὐτοὺς ἀντὶ εἴκοσι χρυσῶν νομισμάτων σὲ ἐμπόρους καὶ ἀπ᾿ ἐκείνους στὸν Πετεφρῆ, ποὺ ἦταν ἀρχιμάγειρας τοῦ βασιλιὰ τῆς Αἰγύπτου.

          Ὁ Ἰωσὴφ ἦταν πολὺ ὡραῖος νέος καὶ γι᾿ αὐτὸ ἡ σύζυγος τοῦ Πετεφρῆ ἐπεθύμησε νὰ ἁμαρτήσῃ μαζί του, αὐτὸς ἀρνήθηκε καὶ τότε αὐτὴ τὸν ἐσυκοφάντησε στὸν ἄντρα της, ὅτι δῆθεν αὐτὸς ἐπιτέθηκε κατ᾿ αὐτῆς μὲ ἀνήθικους σκοπούς. Ὁ Πετεφρῆς πίστεψε στὴ συκοφαντία καὶ ὁ ἀθῷος ᾿Ιωσὴφ ῤῤίφθηκε στὶς φυλακές.

          Κάποτε ὅμως ὁ Φαραώ, δηλαδὴ ὁ βασιλιὰς τῆς Αἰγύπτου, εἶδε κάποιο παράδοξο ὄνειρο καὶ ζητοῦσε νὰ βρῇ ἐξηγητὴ αὐτοῦ τοῦ ὀνείρου. Τότε τοῦ εἶπαν ὅτι στὶς φυλακὲς ὑπάρχει κάποιος Ἑβραῖος νέος, ποὺ εἶχε ἄλλοτε ἐξηγήσει ὄνειρα συγκρατουμένων του. Ὁ ᾿Ιωσήφ, κατ᾿ ἐντολὴν τοῦ Φαραώ, ὡδηγήθηκε μπροστὰ του καὶ μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ ἐξήγησε τὸ ὄνειρο τοῦ Φαραὼ καὶ τοῦ εἶπε ὅτι θὰ ἔλθουν γιὰ τὴ χώρα του ἑπτὰ χρόνια εὐφορίας καὶ ἑπτὰ χρόνια ἀκαρπίας καὶ πείνας. Τότε ὁ Φαραώ, καταγοητευμένος ἀπὸ τὴ θεία σοφία τοῦ ᾿Ιωσήφ, τὸν ντύνει μὲ βασιλικὴ στολή, τὸν ἀνεβάζει σὲ βασιλικὸ ἅρμα, καὶ τὸν καθιστᾷ γενικὸν ἄρχοντα τῆς Αἰγύπτου, ἂς ποῦμε Πρωθυπουργό. Ὁ ᾿Ιωσὴφ διαχειρίστηκε μὲ θαυμαστὴ φρόνηση τὴν ἐξουσία καὶ ἀργότερα, ὅταν ἦλθαν χρόνια πείνας, λόγῳ ἀκαρπίας τῆς γῆς, αὐτὸς ἄνοιξε τὶς ἀποθήκες, ποὺ εἶχε γεμίσει κατὰ τὰ πρῶτα χρόνια, καὶ ἐχόρτασε τὸν λαό. Θεωρήθηκε δὲ ὁ ᾿Ιωσὴφ τύπος καὶ προεικόνιση τοῦ Κυρίου, διότι καὶ Αὐτός, ἀγαπητὸς Υἱὸς τοῦ Πατρός, φθονήθηκε ἀπὸ τοὺς ὁμοφύλους Του ᾿Ιουδαίους, πωλήθηκε ἀπὸ τὸ μαθητὴ Του, βασανίστηκε καὶ ῤῥίφθηκε νεκρὸς στὸ σκοτεινὸ τάφο. ᾿Ακολούθως ἀναστηθηκε ἐνδόξως, καὶ μᾶς τρέφει μέσῳ τοῦ ῎Αρτου τῆς ζωῆς, δηλαδὴ μέσῳ τοῦ παναγίου Σώματός Του.

(συνεχίζεται)

Οἱ τρεῖς κύριες καὶ καίριες πτώσεις τοῦ σατανᾶ μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ σύμπαντος κόσμου Β΄.

Φορητὴ εἰκόνα, κρητιδογραφία (“παστέλ”), σύγχρονον ἔργο (2015) ὑπὸ τῆς Μονῆς μας, βασισμένο σὲ παλαιὰν πρότυπον ἐλαιογραφίαν τοῦ μακαριστοῦ ἁγιογράφου Θεοδώρου Ν. Δάλτα, ἔτους 1927

Καὶ ρίχτηκε κάτω ὁ δράκοντας, ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ποὺ λέγεται διάβολος καὶ σατανᾶς καὶ παραπλανᾶ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη· ῥίχτηκε κάτω στὴν γῆν καὶ μαζὶ μ᾽ αὐτὸν ῥίχτηκαν στὴν γῆν καὶ οἱ σκοτεινοί του ἄγγελοι (δηλαδὴ οἱ πρώην φωτεινοὶ ἄγγελοι, ποὺ κατάντησαν δαίμονες σκοτεινοί, διότι ἀρνήθηκαν τὸν Θεό-Δημιουργό τους καὶ ἀκολούθησαν στὴν πτῶσι του τὸν διάβολο-ἑωσφόρο, ξεπέφτοντας ἀπὸ τὸν πνευματικὸν χῶρον “τῆς ἄνω φωτοφορίας”)(…)

Ῥίχτηκε καὶ διώχτηκε ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ ὁ κατήγορος τῶν ἀδελφῶν μας, ποὺ τοὺς κατηγοροῦσε συνεχῶς (καὶ τοὺς διεκδικοῦσε νὰ τοὺς καταστήσῃ δικούς του) μέρα καὶ νύκτα, μπροστὰ στὸν Θεό μας.

Αὐτὸν ὅμως τὸν διάβολο τὸν ἐνίκησαν οἱ πιστοὶ στὸν Θεὸ-Δημιουργὸ ἀδελφοί μας. Καὶ τὸν ἐνίκησαν χάρις στὸ αἷμα καὶ τὴν Σταυρικὴ Θυσία τοῦ Ἀρνίου καὶ μὲ τὴν Ὁμολογίαν (δηλαδὴ λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν, ἐνώπιον τοῦ κόσμου τῆς ἀποστασίας), ποὺ ἔδωσαν γιὰ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὴν ζωή τους, φτάνοντας μέχρι καὶ τὴν θανάτωσίν των!]

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1111-1114.

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ Β΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

῎Ορθρος τῆς ἑπομένης 

          Εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι οἱ Ἑσπερινες ᾿Ακολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, εἰς τὶς ὁποίες συῤῥέουν πλήθη λαοῦ, δὲν εἶναι ἑσπερινές, ἀλλὰ πρωϊνές. Εἶναι δηλαδὴ ὁ ῎Ορθρος, δηλαδὴ ἡ πρωϊνὴ ᾿Ακολουθία τῆς ἑπόμενης ἡμέρας καί, κατ᾿ ἐκκλησιαστικὴ οἰκονομία, ψάλλεται κατὰ τὴν ἑσπέρα τῆς προηγουμένης πρὸς διευκόλυνση τῶν πιστῶν. ῎Ετσι κατὰ τὴν ἑσπέρα τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων ψάλλεται ὁ ῎Ορθρος τῆς Μεγάλης Δευτέρας, κατὰ τὴ ἑσπέρα τῆς Μεγάλης Δευτέρας ψάλλεται ὁ ῎Ορθρος τῆς Μεγάλης Τρίτης, κατὰ τὴν ἑσπέρα τῆς Μεγάλης Τρίτης ψάλλεται ὁ ῎Ορθρος τῆς Μεγάλης Τετάρτης κ.ο.κ. Ἑπομένως, ὅταν λέγουμε τί ἑορτάζουμεν κατὰ τὴν Μεγάλη Δευτέρα, ἐννοοῦμεν τὴν ᾿Ακολουθία, ἡ ὁποία ψάλλεται κατὰ τὴν ἑσπέρα τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων· ὅταν λέγουμε τί ἑορτάζουμεν κατὰ τὴ Μεγάλη Τρίτη, ἐννοοῦμε τὴν ᾿Ακολουθία, ἡ ὁποία ψάλλεται κατὰ τὴν ἑσπέρα τῆς Μεγάλης Δευτέρας κ.ο.κ.

(συνεχίζεται)

Οἱ τρεῖς κύριες καὶ καίριες πτώσεις τοῦ σατανᾶ μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ σύμπαντος κόσμου Α΄.

Φορητὴ εἰκόνα, κρητιδογραφία (“παστέλ”), σύγχρονον ἔργο (2015) ὑπὸ τῆς Μονῆς μας, βασισμένο σὲ παλαιὰν πρότυπον ἐλαιογραφίαν τοῦ μακαριστοῦ ἁγιογράφου Θεοδώρου Ν. Δάλτα, ἔτους 1927

῾῾Καὶ ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ· ὁ Μιχαὴλ καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ -τοῦ πολεμῆσαι μετὰ τοῦ δράκοντος·

καὶ ὁ δράκων ἐπολέμησε καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἴσχυσεν, οὐδὲ τόπος εὑρέθη αὐτῷ ἔτι ἐν τῷ οὐρανῷ.

Καὶ ἐβλήθη ὁ δράκων, -ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος διάβολος καὶ ὁ σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν, καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ ἐβλήθησαν(…)

Ἐβλήθη ὁ κατήγορος τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, ὁ κατηγορῶν αὐτῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἡμέρας καὶ νυκτός.

Καὶ αὐτοὶ ἐνίκησαν αὐτὸν διὰ τὸ αἷμα τοῦ ἀρνίου καὶ διὰ τὸν λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν, καὶ οὐκ ἠγάπησαν τὴν ψυχὴν αὐτῶν ἄχρι θανάτου.᾽᾽

(Ἀποκ. ιβ´, 7-9· 10-11)

[Καὶ ἔγινε πόλεμος στὸν Οὐρανό.

Καὶ ὁ Μιχαὴλ (ὁ Ἀρχάγγελος) καὶ οἱ ὑπὸ τὰς διαταγάς του Ἄγγελοι ἦλθαν νὰ πολεμήσουν ἐναντίον τοῦ δράκοντα. Καὶ ὁ δράκοντας ἐπολέμησε ἔχοντας μαζὶ του τοὺς δικούς του ἀγγέλους (=δαίμονες).

Ἀλλὰ (ὁ δράκοντας) δὲν ἐπεκράτησε· καὶ ἡ ἧττα του ἦταν τόσο συντριπτική, ποὺ δὲν εὑρέθη πλέον τόπος γι᾽ αὐτὸν στὸν Οὐρανό.

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1111-1114.

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ A΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Γιὰ ποιὸ λόγο ὀνομάζουμε Μεγάλη τὴ βδομάδα, κατὰ τὴν ὁποία γιορτάζουμε τὴν ἀνάμνηση τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου; Στὴν ἐρώτηση αὐτὴ ἀπαντᾷ πολὺ εὔστοχα ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος. Καὶ λέγει: «᾿Ονομάζομε αὐτὴ Μεγάλη, ὄχι διότι ἔχει περισσότερες ὥρες· ἐπειδὴ ὑπάρχουν ἄλλες βδομάδες (οἱ βδομάδες τοῦ θέρους), ποὺ ἔχουν περισσότερες ὥρες, δηλαδὴ μεγαλύτερες τὶς μέρες τους· οὔτε διότι ἔχει περισσότερες τὶς μέρες· ἐπειδὴ ὅλες οἱ βδομάδες τοῦ χρόνου ἔχουν τὸν ἴδιο ἀριθμὸ ἡμερῶν. Γιατί λοιπὸν ὀνομάζουμε αὐτὴ Μεγάλη; Διότι μεγάλες καὶ ἀπερίγραπτες ὑπῆρξαν οἱ ὠφέλειες, τὶς ὁποίες λάβαμε κατ᾿ αὐτὴ τὴ βδομάδα. Κατ᾿ αὐτὴ τὴ βδομάδα ἔλαβε τέλος ὁ πολυχρόνιος πόλεμος μας ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, καταργήθηκε ὁ θάνατος, ἐξαφανίστηκε ἡ κατάρα, ἡ τυραννικὴ ἐξουσία τοῦ Διαβόλου καταλύθηκε, τὰ ὑπάρχοντά του ἐλεηλατήθηκαν, συμφιλίωση τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἔγινε... Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν ὀνομάζουμε Μεγάλη τὴ βδομάδα αὐτή, ἐπειδὴ τόσες πολλὲς καὶ μεγάλες δωρεὲς μᾶς χάρισε κατ᾿ αὐτὴν ὁ Κύριος”. (Ὁμιλία λ΄ στὴ Γένεσιν).

          Φυσικὸ λοιπὸν ἦταν αὐτὰ τὰ μεγάλα καὶ θαυμαστὰ γεγονότα νὰ ἐξυμνήσῃ ἡ ᾿Εκκλησία μας. ῞Ολοι οἱ ὕμνοι τῆς ᾿Εκκλησίας μας εἶναι ἐξαίσιοι· οἱ ὕμνοι ὅμως τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, συμπεριλαμβανομένης σ᾿ αὐτὴν καὶ τῆς λαμπρᾶς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, ὑπερέχουν ὅλων τῶν ἄλλων. ῞Οπως λέγει ὁ θεῖος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, μεταβαίνοντες ἀπὸ τοὺς ἄλλους ὕμνους στοὺς ὕμνους τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, «ἔχομεν νὰ μεταβῶμεν ὡς ἀπὸ ᾄσματα ἁπλῶς εἰς τὰ ᾄσματα τῶν ᾀσμάτων, καὶ ὡς ἀπὸ κανένα Ναὸν ἱερὸν εἰς αὐτὸ τὸ ἱερώτατον ἄδυτον καὶ εἰς τὰ ἅγια τῶν ἁγίων, καὶ ὡς ἀπὸ κανένα οὐρανὸν πρῶτον ἢ δεύτερον εἰς αὐτὸν τὸν τρίτον καὶ ὑψηλότατον οὐρανὸν ἤ, διὰ νὰ εἰπῶ καὶ ἄλλο ὁμοίωμα, ἡμεῖς ἔχομεν νὰ μεταβῶμεν ἀπὸ φωνὰς ἀγγελικὰς καὶ χερουβικὰς εἰς αὐτὰ τὰ τοῦ Θεοῦ λόγια» (“Ἑορτοδρόμιο, σελ. 287).

(συενχίζεται)

Ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις τοῦ Νεονικολαϊτισμοῦ, Γ΄. Προγαμιαῖες κι… ἄλλες σχέσεις

ὑπὸ τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωαννικίου Κοτσώνη

Μιὰ παράδοξη θέση ποὺ ἀκούγεται καὶ διαδίδεται σήμερα εὐρέως, καὶ ποὺ σὰν νερὸ ποὺ διαχύεται καὶ ὕπουλα διαβρώνει ἐπιφάνειες, εἶναι ὅτι δῆθεν: «Δὲν εἶναι ἁμαρτία ἡ πορνεία. Οὔτε οἱ προγαμιαῖες σχέσεις εἶναι ἁμαρτωλές. Αὐτὰ ὅλα (λένε) εἶναι φυσικὲς ἐνέργειες, δείγματα κάποιας ἀγάπης. Μόνο ἡ κατ᾽ ἐπάγγελμα πορνεία εἶναι ἁμαρτία καὶ καταδικάζεται ἀπ᾽τὸ Χριστιανισμό».

Ἡ θέση αὐτὴ κυκλοφορεῖ καὶ ἀπὸ ἐπίσημα χείλη ἀνθρώπων ποὺ κινοῦνται στὸ διοικητικὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅμως μιὰ τέτοια θέση εἶναι αἵρεση ποὺ θυμίζει Νικολαϊτισμὸ καὶ Μανιχαϊσμό. Προσπαθεῖ, ἡ αἵρεση αὐτή, νὰ ἐξωραΐσει τὴ βρωμιά, νὰ παρουσιάσει σὰ μυρωδᾶτο λουλούδι τὸ βοῦρκο καὶ νὰ ἐξαγιάσει τὶς παράνομες ἐρωτικὲς σχέσεις.

Ὁ Κύριος, ἐν προκειμένῳ, εἶναι σαφής: Ἰσοδυναμεῖ μὲ μοιχεία καὶ ἀποτελεῖ ἁμάρτημα ἀκόμη κι ἕνα πονηρὸ βλέμμα (Ματθ. ε´ 28).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καταδικάζει·

τὶς προγαμιαῖες σχέσεις μὲ τὴ λέξη «πορνεία»·

τὶς ἐξωγαμιαῖες σχέσεις μὲ τὴ λέξη «μοιχεία»·

τὶς αἰσχρὲς πράξεις μὲ τὴ λέξη «ἀκαθαρσία»·

τὶς ἀνώμαλες σεξουαλικὲς σχέσεις μὲ τὴ λέξη «ἀσέλγεια» (Γαλ. ε´ 19).

Ἔχοντας ὑπόψη τὸν ἀνωτέρω Εὐαγγελικὸ νόμο, ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ παράνομες αὐτὲς σαρκικὲς πράξεις ἀποτελοῦν ἐμπόδιο γιὰ τὸν ἄνθρωπο νὰ εἰσέλθει στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καὶ τὶς καταδικάζει ἀπερίφραστα! Τὸ τονίζει, στὴ συνέχεια, κι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες Βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν» (Γαλ. ε´ 21).

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 998-999.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Ἡ Ἀκολουθία τοῦ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ περιλαμβάνει κυρίως ἕνα ἀρκετὰ ἐκτεταμένο κανόνα, ποὺ τὸν ἔχει συνθέσει ὁ ῞Αγιος ᾿Ανδρέας, ᾿Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, ὁ λεγόμενος καὶ Ἱεροσολυμίτης. Λέγεται ἔτσι, ὄχι μόνο γιατὶ εἶναι μεγάλος σὲ ἔκταση (250 τροπάρια), ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ βάθος καὶ ὕψος τῶν νοημάτων του. ᾿Αναφέρεται δὲ τὸ περιεχόμενό του σὲ ὅλη τὴν ἱστορία τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, ἀπὸ τοῦ ᾿Αδὰμ μέχρι καὶ αὐτῆς τῆς ᾿Αναλήψεως τοῦ Χριστοῦ, καθὼς καὶ τοῦ κηρύγματος τῶν ᾿Αποστόλων.

          Μέσῳ τοῦ κανόνα αὐτοῦ προτρέπεται κάθε ψυχὴ νὰ ζηλεύῃ καὶ νὰ μιμῆται ὅ,τι ἀγαθὸ καὶ ὠφέλιμο καὶ ν᾿ ἀποφεύγῃ ὅ,τι κακὸ καὶ ὀλέθριο, ἀνατρέχουσα πρὸς τὸ Θεὸ μὲ δάκρυα μετανοίας.

          Ἡ Ἀκολουθία αὐτὴ ψάλλεται μὲ πολλὴ κατάνυξη μόνο μιὰ φορὰ τὸ χρόνο, εἰς μὲν τοὺς ἱεροὺς ναοὺς τὸ ἀπόγευμα τῆς Τετάρτης τῆς Ε΄ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, ἀντὶ τοῦ Ἑσπερινοῦ, εἰς δὲ τὰ μοναστήρια τὸ πρωὶ τῆς ἑπομένης Πέμπτης, εἰς τὴν ἀκολουθίαν τοῦ ῎Ορθρου, ποὺ εἶναι καὶ ἡ φυσική της θέση.

Ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις τοῦ Νεονικολαϊτισμοῦ, Β΄.

ὑπὸ τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωαννικίου Κοτσώνη

Ὁ Πολυχρόνιος ἀῤῥαβώνας

Γνωρίζω τὴν ἔνσταση πολλῶν μελλονύμφων παιδιῶν τῆς ἐποχῆς μας: Πρέπει νὰ γνωρισθοῦμε μεταξύ μας, χρειάζεται ἕνα μεγάλο χρονικὸ διάστημα γνωριμίας, χρειάζεται καὶ οἰκονομικὴ ἀποκατάσταση.

Ἀγαπητά μας παιδιά, ποτὲ δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι γνωρίσαμε τέλεια τὸν ἄλλον. Ὅσο θὰ ζοῦμε γνωρίζει ὁ καὶ ἡ σύζυγος τὸν ἢ τὴν σύζυγον. Ἰσόβια. Ἀφοῦ οὔτε τὸν ἑαυτόν μας δὲν μποροῦμε τέλεια νὰ γνωρίσωμε ὅσο ζοῦμε. Σχετικὰ μὲ τὴν οἰκονομικὴ ἀποκατάσταση ἂς ξεκινήσετε μὲ ἐμπιστοσύνη σ᾽ Ἐκεῖνον, ποὺ τρέφει τὰ πουλάκια καὶ ντύνει τ᾽ ἀγριολούλουδα.

Στὴν ἀρχὴ θὰ βοηθήσουν καὶ οἱ γονεῖς. Στὴν ἀρχὴ μείνετε σ᾽ ἕνα σπίτι μ᾽ ἐνοίκιο ἕως ὅτου ὁλοκληρωθεῖ ἡ οἰκοδομὴ τοῦ δικοῦ σας σπιτιοῦ. Ἔχουν καθῆκον ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων νὰ συμπαρασταθοῦν οἰκονομικὰ οἱ γονεῖς. Μετὰ ὅλα θὰ πᾶνε καλά.

Παιδιὰ τῆς ἐποχῆς μας, ὁ θεόσοφος ἅγιος Χρυσόστομος λέει νὰ πανδρεύεστε σύντομα. Μὴ ἀφήσετε τὰ δημιουργικὰ χρόνια σας νὰ φεύγουν. Κάνετε οἰκογένεια. Μείνετε ἁγνοὶ καὶ καθαροὶ μέχρι τὸν γάμο. Ὅλοι ζητᾶμε ἁγνὰ προϊόντα. Γιατὶ ὄχι καὶ ἁγνοὺς ἀνθρώπους; Ὁ ἔρωτας και ἡ ἀγάπη σας θὰ ἔχει συνέχεια καὶ διαχρονικότητα μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία, μέσα στὸν Εὐλογημένον Γάμον.

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 998-999.

῾Ο ᾿Ακάθιστος ῞Υμνος Γ΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

      ῾Ο λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ῞Υμνος ὠνομάστηκε «᾿Ακάθιστος», εἶναι ὁ ἑξῆς, σύμφωνα πρὸς τὴν παράδοση:

     Κατὰ τὸ ἔτος 626 μ.Χ. ἡ Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε ἀπὸ τοὺς Πέρσες καὶ τοὺς ᾿Αβάρους γιὰ μερικοὺς μῆνες. ῾Ο βασιλιὰς ῾Ηράκλειος ἀπουσίαζε στὴ Μικρὰ ᾿Ασία, πολεμώντας ἐκεῖ τοὺς Πέρσαες. ῞Οταν ἔμαθε ὅτι ἡ πόλη πολιορκεῖται, ἔστειλε ἀπὸ τὸ στρατό του δώδεκα χιλιάδες ἄντρες στὸν φρούραρχο τῆς Κωνσταντινουπόλεως Βῶνον, γιὰ νὰ ὑπερασπίσουν, μαζὶ μὲ τὴ φρουρά, τὴν πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας. ῾Ο Βῶνος μαζὶ μὲ τὸν Πατριάρχη Σέργιο ἐξώπλισαν καὶ ὅσους ἀπὸ τοὺς πολιτες μποροῦσαν νὰ φέρουν ὅπλα. ῞Ολοι ἀπεφάσισαν νὰ ἀντισταθοῦν μέχρις ἐσχάτων. ῾Ο Πατριάρχης περιέτρεχε τὴν πόλη καὶ ἐνεθάῤῥυνε τὰ πλήθη καὶ τοὺς μαχητές. ῾Η πόλις ὁλόκληρη εἶχεν ἐναποθέσει τὶς ἐλπίδες της στὴν Προστάτριάν της, τὴν «῾Υπέρμαχον Στρατηγόν», τὴν ῾Υπεραγία Θεοτόκο. ῾Η πολιορκία ἦταν στενὴ καὶ ἰσχυρή. Παρὰ ταῦτα ἡ πόλη ἀνθίστατο στὶς ἐπιθέσεις τῶν πολιορκητῶν. ᾿Αλλὰ καὶ αὐτοὶ ἐπέμεναν στὴν πολιορκία.

 Αἰφνιδίως ὅμως φοβερὸς ἀνεμοστρόβιλος καταστρέφει τὸν στόλο τους καὶ ἔτσι ἀναγκάζονται κατὰ τὴ νύκτα τῆς 7ης πρὸς τὴν 8ην Αὐγούστου νὰ λύσουν τὴν πολιορκία καὶ νὰ φύγουν ἄπρακτοι. ῾Η βασιλεύουσα ἐσώθη! ῾Ο λαὸς τῆς πόλεως, πανηγυρίζωντας τὴν σωτηρία του, τὴν ὁποία ὤφειλε στὴ προστασίαν τῆς Θεομήτορος, συναθροίστηκε στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας στὶς Βλαχέρνες, ὅπου ἐτελέστηκε, προεξάρχοντος τοῦ Πατριάρχου Σεργίου, ὁλονύκτια εὐχαριστήρια ᾿Ακολουθία. Τότε «ὀρθοστάδην ἅπας ὁ λαὸς ἔψαλε» τὸν ῞Υμνο, ὁ ὁποῖος γι᾿ αὐτὸ ἀπὸ τότε ὠνομάστηκε «᾿Ακάθιστος». Βέβαια ὁ ῞Υμνος προϋπῆρχε καὶ ψαλλόταν πρὸς τιμὴ τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, ἀλλὰ κατὰ τὴ νύκτα ἐκείνη καθιερώθηκε πλέον κατὰ τρόπο ἐπίσημο καὶ πανηγυρικὸ στὴν ᾿Εκκλησία μας. Τὸ τροπάριο «Τῇ ῾Υπερμάχῳ Στρατηγῷ» (τὸ ὁποῖο ἀντικατέστησε τὸ προϋπάρχον «Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς») συντέθηκε ἀναμφίβολα κατ’ ἐκεῖνες τὶς ὥρες. Δι’ αὐτοῦ ὁλόκληρη ἡ πόλις ποὺ λυτρωθήκε ἀπὸ τὴ συμφορὰ «ἀνέγραψε τὰ νικητήρια», ἀπέδωσε δηλαδὴ μὲ εὐγνωμοσύνη τὴ νίκη στὴ Προστάτρια της Θεοτόκο.

Ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις τοῦ Νεονικολαϊτισμοῦ, Α΄.

ὑπὸ τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωαννικίου Κοτσώνη

Ὁ Πολυχρόνιος ἀῤῥαβώνας

Ἕνα ἀπὸ τὰ σύγχρονα κακὰ τῆς ἐποχῆς μας εἶναι ὁ παρατεταμένος καὶ πολυχρόνιος ἀῤῥαβώνας ἢ ἡ πολυχρόνια μνηστεία. Ἂς πληροφορηθοῦμε καλὰ ὅτι ὁ ἀῤῥαβώνας δὲν εἶναι μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ἀφοῦ δὲν εἶναι μυστήριο δὲν ἔχει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Μόνον ὁ Γάμος εἶναι Μυστήριον.

Ἄρα σχέση ὁλοκληρωμένη σαρκικὴ στὸν ἀῤῥαβώνα εἶναι πορνεία. Ἂς ποῦμε τὰ πράγματα ὅπως ἔχουν: «Τὴν σκάφη σκάφη καὶ τὰ σῦκα σῦκα».

Ποιὰ εἶναι τὰ μειονεκτήματα τοῦ πολυχρονίου ἀῤῥαβῶνος;

1. Ἡ παράταση τῆς ἁμαρτίας, ἐφ᾽ ὅσον δὲν ἐγκρατεύονται οἱ μεμνηστευμένοι καὶ δὲν μένουν ἁγνοὶ μέχρι τὸν γάμον.

2. Ἡ χρονικὴ παράταση τῆς μνηστείας (χωρὶς τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀνανεώνει τὴν ἀγάπη) ξεθυμαίνει καὶ ἐξατμίζει τὴν ἀγάπη. Ἐξ οὖ μετὰ 2, 3, 4, 5 χρόνια διαλύουν τὸν ἀῤῥαβώνα.

3. Ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς δοκιμασίες. Ἀσθένειες, ἀτυχήματα κ.λπ.

4. Πολλοὶ ἀῤῥαβωνιασμένοι (γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα) ὅταν ὑπανδρεύθηκαν δὲν ἔκαναν παιδιά. Ἄλλοι ὑπέστησαν στείρωση.

5. Πολλοὶ ἀῤῥαβωνιασμένοι ἔπεσαν σὲ πειρασμοὺς μὲ ἄλλα πρόσωπα.

6. Ἡ παράνομη συμβίωση δὲν εἶναι εὐλογημένη. Καὶ ὅταν γίνεται μὲ τὴν συγκατάθεση τῶν γονέων καθίσταται βαρύτερο τὸ κακό. Δὲν ἐπιτρέπεται οἱ γονεῖς αὐτοὶ νὰ μεταλάβουν τὰ Ἄχραντα Μυστήρια.

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 998-999.

῾Ο ᾿Ακάθιστος ῞Υμνος Β΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          ῾Ο ᾿Ακάθιστος ῞Υμνος ἀρχίζει μὲ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Παρθένου καὶ ἔπειτα ἀναφέρεται στὰ ἐν συνεχείᾳ γεγονότα. Μιλᾶ γιὰ τὴν ἐπίσκεψη τῆς Παρθένου πρὸς τὴν ᾿Ελισάβετ, γιὰ τὶς ὑποψίες τοῦ προστάτη τῆς Παρθένου ᾿Ιωσήφ, γιὰ τὴ προσκύνηση τοῦ Κυρίου ἀπὸ τοὺς βοσκοὺς καὶ τοὺς μάγους, γιὰ τὴ φυγὴ τοῦ Χριστοῦ στὴν Αἴγυπτο καὶ γιὰ τὴν ῾Υπαπαντὴ τοῦ Κυρίου. Αὐτὰ στὸ πρῶτο μισό. Στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ ὕμνου γίνεται λόγος γιὰ τὴ σάρκωση τοῦ Κυρίου, τὴ θέωση τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴ θεομητορικὴ ἀξία τῆς Παναγίας.

          Ποιὸς ὁ ποιητὴς τοῦ ᾿Ακαθίστου ῞Υμνου; Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ δὲν δόθηκε μέχρι σήμερα ἀπάντηση, ποὺ νὰ μὴ ἐπιδέχεται ἀντιῤῥήσεις. Παρ’ ὅλες τὶς ἔρευνες καὶ τὶς συζητήσεις, τὸ πρόβλημα παραμένει ἀκόμη πρόβλημα. ῎Αλλοι -καὶ εἶναι οἱ περισσότεροι- θεωροῦν τὸν ῞Υμνο ὡς ἔργο τοῦ ῾Ρωμανοῦ τοῦ μελῳδοῦ. ῎Αλλοι θεωροῦν αὐτὸ ὡς ἔργο τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Σεργίου. ῎Αλλοι τὸν ἀποδίδουν στὸν Γεώργιο Πισίδη καὶ ἄλλοι σὲ ἄλλους ἀρχαιότερους ἀπὸ τοὺς δύο αὐτοὺς (Σέργιο καὶ Γεώργιο). 

(συνεχίζεται)

Τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα στὴν παναίρεσιν τοῦ «Οἰκουμενισμοῦ» (Συγκλονιστικὴ μαρτυρία ὑπὸ τοῦ Καθηγητοῦ Δογματικῆς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Δ. Τσελεγγίδου) Β΄.

Ἐγώ, ἐδωπέρα ἐπάνω, βρίσκομαι σαράντα χρόνια στὰ βράχια (…), ἀλλὰ μ᾽ αὐτὸ τὸ θέμα δὲν ἔχω ἀσχοληθεῖ. Γι᾽ αὐτό, ἐπειδὴ ἔπρεπε νὰ τοῦ ἀπαντήσω, ἀφοῦ δέχθηκα ἐρώτημα καὶ δὲν εἶχα καμία γνώμη πάνω στὸ θέμα, πῆγα στὸ κελλί μου καὶ προσευχήθηκα καὶ ρώτησα τὸν Χριστὸ νὰ μὲ πληροφορήσει τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός; Πῆρα τὴν ἀπάντησή Του, ἡ ὁποία εἶναι ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει πνεῦμα πονηρίας καὶ κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀκάθαρτα πνεύματα».

Στὴν ἐρώτηση τοῦ καθηγητοῦ πῶς ἀκριβῶς πιστοποιήθηκε αὐτό, ὁ π. Ἐφραὶμ ἀπάντησε πὼς «μετὰ τὴν προσευχὴ γέμισε τὸ κελλί μου ἀπὸ ἀφόρητη δυσωδία, ἡ ὁποία μοῦ ἔφερνε ἀσφυξία στὴν ψυχή, δὲν μποροῦσα νὰ ἀναπνεύσω πνευματικά (…)».

Καὶ ὁ ἀοίδιμος γέρων κατέληξε:

«Ἔχω ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν ἔχει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἀλλὰ τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτο».

Κι ἄλλη λοιπὸν ξεκάθαρη καταδίκη τῆς κινήσεως τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τόσο μάλιστα ἔντονο χαρισματικὸ τρόπο - βίωμα, ἐκφρασμένο ἀπὸ τὸ στόμα ὁσίου γέροντος!

Ἀλήθεια, πόσες ἄλλες μαρτυρίες θέλουμε γιὰ νὰ πιστέψουμε στὴ θεομάχο στάση τῆς σύγχρονης παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Μέχρι πότε αὐτὲς οἱ ἁγιοπνευματικὲς καταθέσεις θα «πίπτουν εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων»;

Ἀπευθύνουμε ὕστατη ἔκκληση, ἔντονη καὶ ἔμπονη, πρὸς τοὺς ἁγίους Ἀρχιερεῖς, ποὺ συμμετέχουν στὸ σῶμα τὴς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, καὶ τοὺς ἱκετεύουμε νὰ μὴν παραβλέψουν τὶς συνεχιζόμενες καὶ διογκούμενες φωνὲς ἀγωνίας ἀπὸ τὴ βάση τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος. Ἀγωνίας γιὰ τὴ διαβλεπόμενη τάση ἐγκαθιδρύσεως –μὲ πανορθόδοξη μάλιστα ἐπικύρωση– τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γεγονὸς ποὺ θὰ ὁδηγήσει τὴ νοητὴ κιβωτὸ τῆς Ἐκκλησίας σὲ κλύδωνα μέγιστο καὶ συμπληγάδες δεινοῦ σκανδαλισμοῦ τοῦ πληρώματός της, μὲ συνέπειες ἀπρόβλεπτες καὶ ὀδυνηρὲς.

(Ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ Περιοδικὸ «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ὄργανο ὁμωνύμου Ἀδελφότητος Θεολόγων,
τεῦχος Ἰουνίου, 2016, σελ. 276-277.)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1017-1018.

῾Ο ᾿Ακάθιστος ῞Υμνος Α΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          ῾Ο ᾿Ακάθιστος ῞Υμνος εἶναι «Κοντάκιο». «Κοντάκια» παλαιότερα ἐλέγονταν ὁλόκληροι ὕμνοι, ἀνάλογοι πρὸς τοὺς «Κανόνας». ῾Η ὀνομασία ὀφείλεται μᾶλλον στὸ κοντὸ ξύλο πάνω στὸ ὁποῖο τυλίσσετο ἡ μεμβράνη, ποὺ περιεῖχε τὸν ὕμνο. Τὸ πρῶτο τροπάριο λεγόταν «προοίμιον» ἢ «κουκούλιο» καὶ τὰ ἀκολουθοῦντα ἐλέγοντο «οἶκοι», ἴσως διότι ὁ ὅλος ὕμνος θεωρεῖτο σὰν σύνολο οἰκοδομημάτων, ἀφιερωμένων στὴ μνήμη κάποιου ἁγίου. Κοντάκιο λέγεται συνήθως σήμερα τὸ πρῶτο τροπάριο ἑνὸς τέτοιου ὕμνου (Κοντακίου).

          ῾Ο ᾿Ακάθιστος ῞Υμνος περιέχει προοίμιο καὶ εἰκοσιτέσσερεις «οἴκους». Τὸ προοίμιό του παλαιότερα δὲν ἦταν τὸ «Τῇ ῾Υπερμάχῳ Στρατηγῷ», ποὺ εἶναι σήμερα, ἀλλὰ ἄλλο. («Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς λαβὼν ἐν γνώσει»). ῾Η «ἀκροστιχίδα» τοῦ ὕμνου εἶναι ἀλφαβητική. «᾿Εφύμνια» ἔχει δύο: Τὸ «Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε» καὶ τὸ «᾿Αλληλούϊα». Τὸ πρῶτο ἀπαντᾷ στὸ προοίμιο καὶ στοὺς περιττοὺς «οἴκους» (1, 3, 5, 7, κ.τ.λ.), τὸ δὲ δεύτερο στοὺς ἄρτιους «οἴκους» (2, 4, 6, 8, κ.τ.λ.). «᾿Εφύμνιο» λέγεται ἡ τελευταία λέξη ἢ φράση τοῦ ὕμνου, τὴν ὁποία ὁ λαὸς ἐπανελάμβανε, ἀφοῦ βέβαια οἱ ψάλτες ἔψαλλαν ὁλόκληρο τὸν ὕμνο.

(συνεχίζεται)

Τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα στὴν παναίρεσιν τοῦ «Οἰκουμενισμοῦ» (Συγκλονιστικὴ μαρτυρία ὑπὸ τοῦ Καθηγητοῦ Δογματικῆς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Δ. Τσελεγγίδου)

Ἔνθεος Ἀποκάλυψις ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἐφραὶμ
τοῦ Κατουνακιώτη[1]

 

Στὶς ξεκάθαρες καταδικαστικὲς θέσεις συγχρόνων ἀνδρῶν ἐγνωσμένης πνευματικότητας καὶ ἁγιότητας γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (π.χ. ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, γέροντος Γαβριὴλ Διονυσιάτου, γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη κ.ἄ.) ἔρχεται νὰ προστεθεῖ καὶ ἡ κατάθεση τοῦ ἀοιδίμου γέροντος Ἐφραὶμ Κατουνακιώτου, ἀνδρὸς ἀλησμονήτου ὁσιακῆς μνήμης καὶ ἁγιοπνευματικοῦ φρονήματος, γιὰ τὸν ὁποῖο μάλιστα εἶναι γνωστὸ πὼς διέθετε καὶ τὸ χάρισμα τῆς διοράσεως.

Ἡ σχετικὴ μαρτυρία προέρχεται ἀπὸ τὸν καθηγητὴ τῆς Δογματικῆς τοῦ Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κον Δημήτριον Τσελεγγίδην καὶ πρόκειται γιὰ προσωπική του ἐμπειρία ἀπὸ τὸν γέροντα, ὅπως ὁ ἴδιος τὴν κατέθεσε σὲ συνέντευξή του γύρω ἀπὸ τὸ φλέγον θέμα τῆς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», προτοῦ ἀκόμη αὐτὴ πραγματοποιηθῆ στὴν Κρήτη (18-26 Ἰουνίου 2016).

Ὁ ἐν λόγῳ καθηγητὴς συνάντησε τὸν γέροντα Ἐφραὶμ στὸ ἀσκητήριό του στὰ Κατουνάκια (Ἅγιον Ὄρος), ὅταν ἀκόμη ἦταν νεαρὸς καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολή. Προβληματισμένος γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ εὐνοϊκοῦ πρὸς αὐτὸν κλίματος τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης, ἔθεσε τὸ ἐρώτημα στὸν ὅσιον γέροντα. Κι ἐκεῖνος τοῦ ἔδωσε τὴν παρακάτω ἀπάντηση, ὅπως ἀκριβῶς τὴν καταθέτει ὁ κύριος καθηγητής:

«Αὐτὴν τὴν ἐρώτηση, παιδί μου, μοῦ τὴν ἔχει κάνει κι ἕνας ἀκόμη νωρίτερα ἀπὸ σένα.

---

[1] Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐφραὶμ τοῦ Κατουνικιώτη ἑορτάζεται τὴν 14/27 Φεβρουαρίου.

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1017-1018.

(συνεχίζεται)

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ Α΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          ῾Η ᾿Ακολουθία τοῦ ᾿Ακαθίστου ῞Υμνου εἶναι ἡ πιὸ δημοφιλὴς ἱερὴ ᾿Ακολουθία τῆς ᾿Ορθόδοξης ᾿Εκκλησίας.

          ῾Η  ᾿Ακολουθία αὐτὴ ψάλλεται στοὺς ἱεροὺς Ναούς μας κατὰ τὶςς πρῶτες πέντε ἑβδομάδες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μέρα Παρασκευή. Κατὰ τὴν πρώτη βδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς (ἢ «τῶν Νηστειῶν») ψάλλονται οἱ ἕξι πρῶτοι «οἶκοι» τοῦ ῞Υμνου, δηλαδὴ οἱ «οἶκοι» Α-Ζ· κατὰ τὴ δεύτερη βδομάδα ψάλλονται οἱ «οἶκοι» Η-Μ· κατὰ τὴν τρίτη βδομάδα ψάλλονται οἱ «οἶκοι» Ν-Σ· κατὰ τὴν τέταρτη βδομάδα ψάλλονται οἱ «οἶκοι» Τ-Ω· κατὰ δὲ τὴν πέμπτη βδομάδα ψάλλεται ὁλόκληρος ὁ ῞Υμνος.

          Τόσο τὰ τμήματα τοῦ ᾿Ακαθίστου ῞Υμνου, ὅσο καὶ ὁλόκληρος ὁ ῞Υμνος, ψάλλονται μαζὶ μὲ εἰδικὸ «Κανόνα», ὁ ὁποῖος ἀρχίζει μὲ τὸν εἰρμὸ «᾿Ανοίξω τὸ στόμα μου». Ψάλλονται δὲ καὶ τὰ δύο στὸ μέσο περίπου τοῦ «Μικροῦ ᾿Αποδείπνου», δηλαδὴ τῆς ὡραίας ἐκείνης προσευχῆς τῆς ᾿Εκκλησίας μας, ποὺ λέγεται καθημερινὰ μετὰ τὸ δεῖπνο. ᾿Ονομάζεται «Μικρὸ ᾿Απόδειπνον», γιὰ νὰ διακρίνεται ἀπὸ τὸ «Μεγάλο ᾿Απόδειπνον», τὸ ὁποῖο λέγεται κατὰ τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς μέρες Παρασκευὴ (ὁπότε λέγεται τὸ «Μικρὸ» μὲ τὴν ᾿Ακολουθία τῶν «Χαιρετισμῶν»), Σάββατο καὶ Κυριακή.

          ῾Υπάρχουν καὶ περιπτώσεις, κατὰ τὶς ὁποῖες, σύμφωνα πρὸς τὸ Τυπικὸ τῆς ᾿Εκκλησίας μας, ἡ ᾿Ακολουθία τοῦ ᾿Ακαθίστου ῞Υμνου δὲν συνδυάζεται μὲ τὸ Μικρὸ ᾿Απόδειπνο, ἀλλὰ μὲ ἄλλες ᾿Ακολουθίες. Στὴ συνέχεια θὰ δοῦμε τί εἶναι ὁ ᾿Ακάθιστος ῞Υμνος, ποιὰ ἡ ἱστορία του καὶ ποιὸς ὁ ποιητής του.

(συνεχίζεται)

Ἡ ἀποτρόπαιος Παναίρεσις τοῦ “Οἰκουμενισμοῦ”

(ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ μεγάλου συγχρόνου Πατρὸς καὶ Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας, Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς)

«Ἦτο ἆράγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτὸ τὸ πανάχραντον Θεανθρώπινον σῶμα καὶ ὀργανισμὸς τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νὰ ταπεινωθῇ τόσον τερατωδῶς, ὥστε κατὰ τὰς ἡμέρας μας ἀντιπρόσωποί της, θεολόγοι, ἀκόμη καὶ Ἱεράρχαι, νὰ ἐπιζητοῦν τὴν ὀργανωτικὴν μετοχὴν καὶ συμπερίληψιν εἰς τὸ “Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν”; Ἀλίμονον! Ἀνήκουστος προδοσία!»

«Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι κοινὸν ὄνομα διὰ τοὺς ψευδοχριστιανούς, διὰ τὰς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα στὸν «Οἰκουμενισμὸν» εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν Οὑμανισμῶν, μὲ ἐπικεφαλῆς αὐτῶν, τὸν Παπισμόν.

Ὅλοι δὲ αὐτοὶ οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία αἵρεσις, ἡ μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τὴν ἄλλην αἵρεσιν.

Τὸ κοινὸν εὐαγγελικὸν ὄνομα ὅλων αὐτῶν εἶναι ἡ παναίρεσις».

 (π. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ ὁ Οἰκουμενισμός,
Θεσ/νίκη 1974, σ. 224)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1021-1021.

Τριώδιο Γ΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          ῞Ενας ὑπέροχος ὕμνος τῆς ᾿Εκκλησίας μας ἀναφέρει τὰ ἑξῆς: “Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται· οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς νηστείας ἀγῶνα· οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται· καὶ ἀναλαβόντες τὴν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα· ὡς τεῖχος ἄῤῥηκτον κατέχοντες τὴν πίστιν καὶ ὡς θώρακα τὴν προσευχὴν καὶ περικεφαλαίαν τὴν ἐλεημοσύνην· ἀντὶ μαχαίρας τὴν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπὸ καρδίας πᾶσαν κακίαν. Ὁ ποιῶν ταῦτα τὸν ἀληθινὸν κομίζεται στέφανον παρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως”.

          Δηλαδή: Τὸ στάδιο, ὅπου γίνονται οἱ ἀγῶνες τῶν ἀρετῶν, ἔχει ἀνοιχθῆ (τὸ στάδιο αὐτὸ εἶναι ἡ περίοδος τοῦ Τριῳδίου)· ὅσοι θέλετε νὰ ἀθλήσετε, εἰσέλθετε σ᾿ αὐτό, ἀφοῦ ἀναλάβετε τὸν καλὸ ἀγῶνα τῆς νηστείας. Διότι ὅσοι ἀγωνίζονται νόμιμα (δηλαδὴ τηροῦντες τοὺς κανονισμοὺς τοῦ ἀγῶνος) αὐτοὶ λαμβάνουν τὸ στεφάνι τῆς νίκης των. Ἂς μποῦμε λοιπὸν στὸ στάδιο καί, ἀφοῦ φορέσουμε τὴν πανοπλία τοῦ Σταυροῦ, ἂς πολεμήσουμε τὸν ἐχθρὸ Διάβολο. Στὸν πόλεμό μας αὐτὸ ἂς ἔχουμε ὡς ἀπόρθητο τεῖχος τὴν πίστη, ὡς θώρακα τὴν προσευχὴ καὶ ὡς περικεφαλαία τὴν ἐλεημοσύνη· ἀντὶ μαχαίρι ἂς ἔχουμεν τὴ νηστεία, ἡ ὁποία κόπτει ῥιζικὰ ὅλες τὶς κακίες ἀπὸ τὴν καρδιά μας. ῞Οποιος κάνει αὐτὰ θὰ λάβῃ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως τὸ ἀληθινὸ στεφάνι ἀπὸ τὸ Βασιλιὰ τοῦ σύμπαντος Χριστό.

Τριώδιο Β΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Τ ρ ι ῴ δ ι ο  λέγεται τὸ ἐκκλησιαστικὸ βιβλίο, ποὺ περιέχει τὶς ᾿Ακολουθίες τῆς ᾿Εκκλησίας μας, ποὺ τελοῦνται εἰδικὰ κατὰ τὴν περίοδο, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου καὶ τελειώνει τὸ Μεγάλο Σάββατον, δηλαδὴ τὶς ᾿Ακολουθίες τῶν κινητῶν γιορτῶν, ποὺ π ρ ο η γ ο ῦ ν τ α ι  τοῦ Πάσχα. (Τὸ δὲ Πεντηκοστάριο περιλαμβάνει τὶς γιορτάς, ποὺ ἕ π ο ν τ α ι  τοῦ Πάσχα). Καλύπτει δηλαδὴ τὸ Τριῴδιο: α) Τὶς Τρεῖς Βδομάδες, ποὺ προηγοῦνται τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. β) Ὁλόκληρη τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, δηλαδὴ τὴν περίοδο ἀπὸ τὴν Καθαρὰ Δευτέρα μέχρι τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων. Καὶ γ) Τὴν Μεγάλη Βδομάδα. ᾿Ονομάζεται Τριῴδιο, διότι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὕμνους του, οἱ λεγόμενοι Κανόνες (καὶ μάλιστα οἱ Κανόνες τοῦ ῎Ορθρου τῶν καθημερινῶν), δὲν εἶναι ἄρτιοι, δηλαδὴ δὲν περιέχουν ἐννέα ἢ ὀκτὼ ᾿¥Ωδές, ἀλλὰ περιέχουν μόνο τ ρ ε ῖ ς  ᾿¥Ω δ έ ς. Ὑπάρχουν βέβαια καὶ Κανόνες ἄρτιοι, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ πολλοί, καὶ μάλιστα οἱ περισσότεροι (ἰδιαίτερα δὲ οἱ κανόνες τοῦ ῎Ορθρου τῶν καθημερινῶν, ὅπως προείπαμεν), ἔχουν τρεῖς ᾿¥Ω δ έ ς, χαρακτηρίστηκε ὁλόκληρο τὸ βιβλίο σὰν Τ ρ ι ῴ δ ι ο.  ᾿Επειδὴ δὲ οἱ ὕμνοι του εἶναι γεμᾶτοι ἀπὸ κατάνυξη, λέγεται καὶ «Κατανυκτικὸ Τριῴδιον».

          Τριῴδιο ὅμως δὲν λέγεται μόνο τὸ σχετικὸ βιβλίον, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ χρονικὴ περίοδος, κατὰ τὴν ὁποία χρησιμοποιεῖται τὸ βιβλίο. Τὸ Τριῴδιο δηλαδὴ εἶναι, καὶ λειτουργικὸ βιβλίο, καὶ τμῆμα τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ ῎Ετους.

          Ὁλόκληρη ἡ περίοδος τοῦ Τριῳδίου ἔχει σκοπὸ νὰ μᾶς προετοιμάσῃ, διὰ μέσου τῆς νηστείες, τῆς προσευχῆς καὶ τῆς μετάνοιας, νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸν Σωτῆρά μας ποὺ «εὐτρεπίζεται πρὸς τὸ Πάθος», καὶ νὰ γίνουμε κοινωνοὶ τῶν Παθημάτων καὶ τῆς ᾿Αναστάσεώς Του.

(συνεχίζεται)