Η ΓΡΑΦΗ ΣΤΟ ΧΩΜΑ της Σέλμα Λαγκερλέφ (βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας). Δ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Γιατί στάθηκε ανάμεσα σ’ αυτή και τις πέτρες; Τι ήθελε εκεί; Μήπως θα έκανε την αρχή του λιθοβολισμού; Ήταν ένας άνδρας ψηλός και λεπτός, με άσπρο χιτώνα σκεπασμένο με άσπρο μανδύα.  Τα όμορφα μαλιά του έπεφταν στους ώμους του σε ίσιες καστανές μπούκλες.  Το πρόσωπό του ήταν γλυκό και όμορφο, αλλά γύρω από τα μάτια και το στόμα του ήταν σκαμμένες πολλές ρυτίδες πόνου.  Ήταν βέβαιη πως δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ πριν.  «Απέναντι σου δεν έχω φταίξει» σκέφτηκε «γιατί θέλεις να με ; δικάσεις;» Το ότι μπορούσε να είχε έρθει, για να την βοηθήσει ούτε για μια στιγμή δεν πέρασε από το νου της.  Ωστόσο, μόλις αντίκρυσε τη μορφή του, κάποια μεταβολή έγινε μέσα της.  Άρχισε να υποχωρεί το βάρος στο στήθος της.

I

Οι άλλοι, ο πατέρας της, ο αδερφός της, οι γείτονες, που την είχαν φέρει εδώ και επρόκειτο να την σκοτώσουν, συγκράτησαν για λίγο την άγρια ορμή τους.  Μια ολόκληρη ομάδα από άνδρες, που συνήθως περνούσαν την ημέρα τους με προσευχή ή με θρησκευτικές συζητήσεις, είχαν έρθει στη σκοτεινή αυλή και ένας απ’ αυτούς έδωσε την εντολή ν’ αναβάλουν ακόμη την εκτέλεση.  Τώρα άκουγε η μοιχαλίδα ένα βιαστικό ψίθυρο πίσω της.  Ξεχώρισε τις λέξεις: «Αφήστε μας να τον δοκιμάσουμε.  Αυτός είναι ο προφήτης από τη Ναζαρέτ.  Αφήστε μας να επωφεληθούμε της ευκαιρίας.  Θέλουμε να δούμε αν θα τολμήσει ν’ αρνηθεί τους Νόμους του Μωϋσέως.»

(συνεχίζεται)

2.6. Η Μέλλουσα Κρίση Ζ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

      Τους αμαρτωλούς, λέγει ο Παλαμάς, τους αποκαλεί ο Χριστός στην ευαγγελική περικοπή της Κρίσεως, ερίφια «ὡς θρασεῖς καί ἀτάκτους καί κατά κρημνῶν φερομένους τῆς ἁμαρτίας». Όπως τα ερίφια ανεβαίνουν σε κρημνώδεις τόπους και είναι άτακτα και ανυπάκουα, έτσι και οι  αμαρτωλοί δεν υπακούουν στον αληθινό ποιμένα και δεν απέκτησαν φρόνημα Χριστού, ζώντας μια άτακτη και θρασεία ζωή, μη μπορώντας έτσι να αποκτήσουν θυσιαστικό ήθος για τους αδελφούς τους. Αυτό σημαίνει ότι δεν είχαν αναγεννηθεί από το Άγιον Πνεύμα  και καταδικάζονται για τη μισανθρωπία τους που προκαλεί όλες τις κακίες. Καταδικάζονται ακόμα και για την υπερηφάνειά τους, γιατί, όταν τους απαριθμεί ο Κριτής τις πράξεις ασυμπάθειάς τους, αντί να προσέλθουν ταπεινωμένοι και μετανοημένοι, αντιλέγουν και προσπαθούν να δικαιολογήσουν και δικαιώσουν τον εαυτό τους. ΄Ετσι, καταλήγει ο Άγιος, οι δίκαιοι «ζωήν ἕξουσι καί περισσόν ἕξουσι», δηλαδή θα συνυπάρχουν οι δίκαιοι με τον Θεό (που είναι η Ζωή) και θα μετέχουν της δόξης και βασιλείας του Θεού (το περισσό), οι δε αμαρτωλοί, μη έχοντας μέθεξη Θεού, θα συνυπάρχουν με τους δαίμονες, παραδομένοι στο κολαστικό πυρ[1].

(συνεχίζεται)

---

[1] ΓΡ. ΠΑΛΑΜΑ,Ἔργα, ΕΠΕ, σ. 122 κ. ἑ.

Η ΓΡΑΦΗ ΣΤΟ ΧΩΜΑ της Σέλμα Λαγκερλέφ (βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας). Γ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Αλλά τι ωφελούσε που φώναζε και δερνόταν; Οι άνδρες την έμπασαν, μ’ ένα δυνατό σπρώξιμο, μέσα στην πόρτα κι έπειτα την άφησαν να πέσει κάτω στο έδαφος.  Σύρθηκε σε μια γωνιά κι εκεί κοίτονταν αξιοθρήνητη, απελπισμένη, με τα μάτια στραμμένα προς το σωρό με τα λιθάρια.  Αλλά, παρ’ όλο που ήταν τόσο φοβισμένη, συγχρόνως μέσα της έβραζαν το μίσος και η οργή αδιάκοπα κι αυτό την εμπόδιζε να δει τη δική της αμαρτία.  Αν μπορούσε να μιλήσει, δεν θα ζητούσε συγγνώμη, δεν θα εκλιπαρούσε για έλεος.  Θα φώναζε στους μανιασμένους άνδρες ότι εκείνοι είχαν αμαρτήσει περισσότερο απέναντι της, παρά αυτή απέναντι τους και ότι ο Θεός του Ισραήλ θα τους τιμωρούσε, αν την σκότωναν.  Δεν ήταν ικανή να σκεφτεί τίποτε άλλο από τις πέτρες και γι’ αυτό δεν κατάλαβε από πού είχεν έρθει ο άνθρωπος, που στάθηκε ξαφνικά εμπρός από το σωρό.  Βρισκόταν άραγε ήδη εκεί μέσα, όταν εκείνη ήρθε ή ήταν κάποιος από τους περίεργους, από τη μεγάλη αυλή του ναού και την ακολούθησε ως εδώ;

(συνεχίζεται)

2.6. Η Μέλλουσα Κρίση ΣΤ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ερμηνεύοντας την ίδια ευαγγελική περικοπή λέγει ότι οι δίκαιοι θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία των ουρανών όχι απλώς για την ελεημοσύνη που επέδειξαν, αλλά για την όλη τους αναγεννημένη ύπαρξη, όπως και οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, δεν καταδικάζονται απλώς για την παράλειψή τους για έργα αγάπης και φιλανθρωπίας, αλλά για την μη πνευματική τους αναγέννηση. Αυτό φαίνεται, συνεχίζει ο Παλαμάς, από το γεγονός ότι  τους δίκαιους τους παρομοιάζει με πρόβατα, που ο όρος αυτός, υποδηλώνει ότι είναι πραείς, επιεικείς, δίκαιοι και ακολούθησαν τον Χριστό που είναι ο πραγματικός Ποιμένας των ανθρώπων, αλλά και ομοιώθηκαν με Αυτόν, αφού είναι ο αμνός του Θεού. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι τήρησαν στη ζωή τους τις εντολές του Θεού. Έζησαν στη ζωή τους την αγάπη που αποτελεί τη κεφαλή όλων των αρετών και η φιλανθρωπία που άσκησαν είναι έκφραση της πνευματικής τους αναγέννησης. Και ακόμα, ερμηνεύει ο Παλαμάς,  οι δίκαιοι είναι ταπεινοί και αισθάνονται ανάξιοι επαίνων, διότι, όταν ο Χριστός τους υπενθυμίζει τα αγαθά που έπραξαν, αυτοί δεν το αισθάνονται. Όλα αυτά τα γνωρίσματα των δικαίων φανερώνουν την πνευματική αναγέννησή τους και την ένωση τους με το Θεό.

(συνεχίζεται)

Η ΓΡΑΦΗ ΣΤΟ ΧΩΜΑ της Σέλμα Λαγκερλέφ (βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας). Β΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ξαφνικά, έβγαλε μια δυνατή κραυγή και έπεσε προς τα πίσω.  Κατάλαβε πού την πήγαιναν.  Όταν ήταν μικρή είχε ακούσει να ψιθυρίζουν ότι στο ναό των Ιεροσολύμων υπάρχει ένας τόπος φρίκης, όπου κανένας δεν έμπαινε με τη θέλησή του.  Ήταν μια στενή, τετράγωνη αυλή, με μαύρο χώμα κάτω, περιτριγυρισμένη από γερούς πέτρινους τοίχους.  Δεν υπήρχαν εκεί θυσιαστήρια, ούτε κλουβιά για περιστέρια, ούτε τραπέζια, όπου οι προμηθευτές ζύγιζαν και λογάριαζαν.  Μόνο ένας πελώριος σωρός από πέτρες, από αυτές που βλέπουμε παντού, έξω στα χωράφια, γκριζωπές, στο μέγεθος ενός ανθρώπινου κεφαλιού.  Δεν είχε δει ποτέ η ίδια τον τόπο αυτό, αλλά τώρα, καθώς άνοιξε μια φαρδιά πόρτα και είδε μπροστά της σωρό από γκρίζες πέτρες, ήξερε πού βρισκόταν.

(συνεχίζεται)

2.6. Η Μέλλουσα Κρίση E΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Στην ευαγγελική περικοπή της Κρίσεως, φαίνεται κατ’ αρχήν ότι η Κρίση θα γίνει με κριτήριο την εντολή της αγάπης και της ελεημοσύνης και όσοι την ετήρησαν παρομοιάζονται με τα πρόβατα, που θα στηθούν δεξιά του βασιλέα Χριστού και θα κληρονομήσουν την ουράνιο βασιλεία, εν αντιθέσει με αυτούς που δεν τήρησαν την εντολή της αγάπης και έδειξαν μίσος, που παρομοιάζονται σαν ερίφια και θα στηθούν αριστερά του Κριτού Χριστού, με καταληκτική πορεία την αιώνια Κόλαση. Βέβαια οι Πατέρες της Εκκλησίας, ερμηνεύοντας την περικοπή, λέγουν ότι η άσκηση της αγάπης, της ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας προϋποθέτει την αναγέννηση του όλου ανθρώπου. Έτσι ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων ερμηνεύει λέγοντας, πως όπως ο βοσκός χωρίζει  τα πρόβατα από τα ερίφια, ξεχωρίζοντας τα από το μαλακό και σκληρό μαλλί τους αντίστοιχα, έτσι και οι δίκαιοι που έχουν καθαρισθεί από τις αμαρτίες τους με τη μετάνοια και εξομολόγηση έχουν, «τάς πράξεις εἰς τό ἑξῆς ὡς ἔριον καθαρόν καί μένει ἀμόλυντος ἡ στολή » της ψυχής τους, εν αντιθέσει με τον αμετανόητο  αμαρτωλό που «εὑρίσκεται τριχώδης (όπως το μαλλί των εριφίων)» όπως ο Ησαύ,  που ήταν δασύτριχος και «φαῦλος» στη διάνοια[1].

(συνεχίζεαι)

---

[1] ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Κατήχησις 15, 25 ΒΕΠΕΣ 39, 197-198.

Η ΓΡΑΦΗ ΣΤΟ ΧΩΜΑ της Σέλμα Λαγκερλέφ (βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας). Α΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Η αμαρτωλή γυναίκα είχε καταδικασθεί.  Γνώριζε ότι θα πεθάνει.  Την συνέλαβαν επ’ αυτοφώρω, την έσυραν ως το ναό, την έστησαν μπροστά στους ιερείς και τους γραμματείς και αυτοί αποφάσισαν ότι σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο, έπρεπε να λιθοβοληθεί.  Η μοιχαλίδα ήταν ένα αξιοθρήνητο, άθλιο πλάσμα.  Στεκόταν μπροστά από τους δικαστές της με κατακουρελιασμένα ρούχα, με μαύρα σημάδια στο πρόσωπο, ύστερα από τα σπρωξίματα και τα κτυπήματα, νεκρή σχεδόν από το φόβο.  Δεν έκανε καμιά προσπάθεια να δικαιολογηθεί, αλλά περίμενε ήσυχη.  Αν και φαινόταν συντετριμμένη, έβραζε μέσα της από θυμό και μίσος.  Μεταμέλεια πάντως δεν αισθανόταν.  Ο άνδρας της συμπεριφερόταν σκληρά, την κτυπούσε, διέτασσε να την βασανίζουν και να την ραβδίζουν.  Ποτέ δεν της απηύθυνε ένα φιλικό λόγο.  Δεν είχε καμιά υποχρέωση να του είναι πιστή.  Στις γειτόνισσες, που ήξεραν τι της συνέβαινε, φαινόταν περίεργο ότι παρ’ όλα αυτά ήταν υπομονετική και ταπεινή και ότι ποτέ δεν θέλησε ν’ ανταποδώσει κακά αντί κακού.

(συνεχίζεται)

2.6. Η Μέλλουσα Κρίση Δ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Όπως ο αισθητός ήλιος φωτίζει και αποκαλύπτει τα πάντα, έτσι και η επανεμφάνιση του Χριστού που είναι ό αληθινός ήλιος της δικαιοσύνης, θα αποκαλύψει την εσωτερική πνευματική κατάσταση κάθε ανθρώπου και αυτή η αποκάλυψη για τους αναγεννημένους θα είναι αιώνια ζωή, γιατί θα συνιστά τη μέθεξη του Θεού  ενώ για τους μη αναγεννημένους που έχουν σκοτεινό και αφώτιστο νου, θα είναι αιώνια Κόλαση, γιατί συνδέεται με τη μη μέθεξη και τη μη κοινωνία με το Θεό[1]. Κατά τον Άγιο Συμεών τον νέο Θεολόγο, οδηγούμαστε στην αναγέννηση  και στο Φως, με την τήρηση των εντολών του Θεού, ενώ με τη μή τήρησή τους, απομακρυνόμαστε από το Φως και οδηγούμαστε στο πνευματικό σκοτάδι. Λέγει σχετικά ο Άγιος, ότι ο λόγος του Θεού, που είναι ζωντανός και  διαμένει αιώνια, αν δεν διαφυλαχθεί και παραθεωρηθεί, «στήσεται κατά πρόσωπον ἑνός ἑκάστου τότε καί ἕκαστον κατακρινεῖ μή φυλάξαντα τοῦτον»[2]. Επομένως η Κρίση θα γίνει με τις εντολές του Θεού, που θα ελέγξουν πιστούς και απίστους. Βέβαια οι άπιστοι θα είναι αυτοκατάκριτοι για τα έργα που έκαναν, αφού θα κριθούν με τον νόμο της συνειδήσής τους.

(συνεχίζεται)

---

[1] Πρβλ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ , Ἡ ζωή μετά τόν θάνατον, σ σ. 259-260.

[2] ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΛΟΓΟΥ,  Ἅπαντα...SC 174, σ σ. 396-398.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ - ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΡΑΣΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ - ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΡΙΑΛ ΣΤ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ο Άγιος Αρσένιος μετά από πολλές περιπλανήσεις και δυσκολίες αφάνταστες οδηγεί τους μικρασιάτες Έλληνες πρόσφυγες με τη βαθειά ελληνική τους καταγωγή - αυτοί κι αν ήταν Έλληνες - οι σπουδαιότεροι Έλληνες Ορθόδοξοι - στο Κάστρο της Κέρκυρας όπου και ο ίδιος εκοιμήθηκε οσιακά.  Στη συνέχεια η οικογένεια του Πρόδρομου Εζνεπίδη και οι λοιποί πρόσφυγες φτάνουν και εγκαταβιώνουν στην Κόνιτσα.

Ο Άγιος Παḯσιος, ως Αρσένιος Εζνεπίδης, το 1945 κατατάσσεται στο στρατό.  Μετά, το 1953, επισκέπτεται στο Άγιο Όρος τη Μονή Εσφιγμένου και στη συνέχεια, μετά από τρία χρόνια τη Μονή Φιλοθέου, όπου κείρεται μοναχός με το όνομα Παḯσιος.

Αναμένεται δεύτερος κύκλος του σεναρίου με νέες μαγευτικές ερμηνείες, που θα συγκλονίσουν το πνεύμα μας, αφού θα βιώσουμε τον ασκητικό βίο του Αγίου Παϊσίου, την επιστροφή του στην Κόνιτσα, το 1958, όπου θα ανοικοδομήσει την Ιερά Μονή Στομίου, τη μετάβασή του στο Σινά, στο κελλί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, το 1962, και τελικά την επιστροφή του στο Άγιο Όρος.  Η σειρά θα φτάσει ως την κοίμηση του Αγίου, το 1994, στη Σουρωτή.

Η σειρά φτάνει σε βαθμό τελειότητας.

Στο Γιώργο Τσιάκκα, στην Χριστίνα Παυλίδου, στον Προκόπη Αγαθοκλέους, στο Νικήτα Τσακίρογλου, στη Σμαράγδα Σμυρναίου, στο Δημήτρη Ξανθόπουλο, καθώς και σε όλη την εκλεκτή κάστα ηθοποιών και συντελεστών, αξίζει κάθε ευγνωμοσύνη.  Τέτοιες προσπάθειες και τέτοια προσφορά κάνουν τον σύγχρονο άνθρωπο να νιώθει πιό πολιτισμένος και πνευματικά ανεβασμένος.

2.6. Η Μέλλουσα Κρίση Γ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

     Έτσι η «κρίσις πᾶσα» δόθηκε στον Χριστό, γιατί Αυτός έλαβε την ανθρώπινη σάρκα, έζησε ως άνθρωπος στον κόσμο, επειράσθηκε χωρίς να αμαρτήσει, έπαθε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε. Καί όπως αναφέρει ο σύγχρονος Άγιος της Σερβίας Ιουστίνος Πόποβιτς, η «κρίσις πᾶσα» δόθηκε στον Υιό, για να μη διαμαρτυρηθεί ο επαναστατημένος και αμαρτωλός άνθρωπος και για να μη πει ότι ο Θεός, «ὁ ὁποῖος δέν ἔζησε εἰς τήν ἀνθρωπίνην σάρκα, δέν ἔπαθε τά πάθη τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος δέν διῆλθε διά τῆς ἐπιγείου φωλεᾶς τῶν ἐχιδνῶν, δέν ἔχει δικαίωμα νά κρίνῃ τούς ἀνθρώπους»[1].

    Επειδή ο πραγματικός  Κριτής είναι ο Χριστός,  ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει τους Κορίνθιους να αποφεύγουν να κατακρίνουν τους συνανθρώπους τους, γράφοντάς τους σχετικά: «ὁ δέ ἀνακρίνων με Κύριός ἐστιν, ὥστε μή πρό καιροῦ τι κρίνετε, ἕως ἄν ἔλθῃ ὁ Κύριος, ὅς καί φωτίσει τά κρυπτά τοῦ σκότους καί φανερώσει τάς βουλάς τῶν καρδιῶν»[1]. Στο χωρίο αυτό υποδηλώνεται και ο τρόπος με τον οποίο θα κρίνει ο Χριστός. Θα  φωτίσει και θα αποκαλύψει  με την εμφάνισή του, όντας ο ίδιος το φώς το αληθινόν, όλα τα κρυπτά του σκότους και όλες τις επιθυμίες που φωλιάζουν στην καρδιά.

(συνεχίζεται)

---

[1] Α΄Κορ. 4, 4-5.

---

[1] ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σ. 129.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ - ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΡΑΣΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ - ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΡΙΑΛ Ε΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Συγκλονιζόμαστε από τη συγκινητική σκηνή που ο νεαρός Αρσένιος μετά από επίπονη προσευχή αντικρύζει ολοζώντανο το Χριστό να του λέει: "Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται".

Χαιρόμαστε την εκλεκτή κάστα ηθοποιών σε σκηνοθεσία Στάμου Τσάμη: Νικήτας Τσακίρογλου, Σμαράγδα Σμυρναίου, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Χριστίνα Παυλίδου, Δημήτης Ήμελλος, Δρόσος Σκώτης, Δέσποινα Γκάτζιου, Προκόπης Αγαθοκλέους, Γιώργος Αρμένης, Γιάννης Στάνκογλου, Κώστας Αποστολάκης, Ρηνιώ Κυριαζή και ο Παḯσιος Έξαρχος, στο ρόλο του μικρού Αρσένιου Εζνεπίδη, που φωτίζει το έργο με την παιδική αθωότητά του και την εν δυνάμει αγιότητά του.   Συγκινεί η αξιοθαύμαστη ερμηνεία του Προκόπη Αγαθοκλέους, που αποδίδει εμπνευσμένα τον ΄Αγιο Παḯσιο στην ενηλικίωσή του.

Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στους τόπους που γεννήθηκε και έζησε ο Άγιος Παḯσιος: Στα Φάρασα, στο Κάστρο της Κέρκυρας, στην Κόνιτσα, στο Άγιο Όρος.

(συνεχίζεται)

2.6. Η Μέλλουσα Κρίση Β΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Στα πιο πάνω κείμενα, εκτός της βασικής αλήθειας ότι θα γίνει η μέλλουσα κρίση, φανερώνεται και μια δεύτερη βασική αλήθεια, ότι κριτής θα έναι ο ίδιος ο Χριστός. Απευθυνόμενος στους Ιουδαίους ο Χριστός, που ζητούσαν να τον σκοτώσουν γιατί θεράπευσε τον παραλυτικό ημέρα Σάββατο, μεταξύ άλλων, τους είπε: «οὐδέ γάρ ὁ Πατήρ κρίνει ούδένα, ἀλλά τήν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ»[1]. Και ο Απόστολος Πέτρος, σε ομιλία του στο σπίτι του εκατόνταρχου Κορνήλιου, αναφέρει οτι έλαβε εντολή από τον Χριστό να κηρύξει, ότι Αυτός θα είναι ο κριτής των ανθρώπων: «Καί παρήγγειλεν ἡμῖν κηρῦξαι τῷ λαῷ καί διαμαρτύρασθαι ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ ὡρισμένος ὑπό τοῦ Θεοῦ κριτής ζώντων καί νεκρῶν»[2]. Και ο Απόστολος Παύλος στον Άρειο Πάγο κηρύττει στους Αθηναίους, ότι ο Θεός «ἔστησεν ἡμέραν ἐν ᾗ μέλλει κρίνειν τήν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ, ἐν ἀνδρί ᾧ ὥρισε, πίστιν παρασχών πᾶσιν, ἀναστήσας αὐτόν ἐκ νεκρῶν»[3]. Συμβουλεύοντας  δε τον μαθητή του Τιμόθεο στα ποιμαντικά του καθήκοντα, τον εξορκίζει, λέγοντας: «Διαμαρτύρομαι οὗν ἐγώ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ μέλλοντος κρίνειν ζῶντας καί νεκρούς κατά τήν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ καί τήν βασιλείαν αὐτοῦ»[4].

(συνεχίζεται)

---

[1] Ἰω. 5, 22.

[2] Πράξ. 10, 42.

[3] ό.π., 17, 31.

[4] Β΄Τιμ. 4, 1.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ - ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΡΑΣΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ - ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΡΙΑΛ Δ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Το καλλιτεχνικό και πνευματικό αυτό αριστούργημα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τέλους, δίνοντας μηνύματα να ενεργεί ο θεατής σύμφωνα με τη συνείδησή του και όχι σύμφωνα με συμβατικά συμφέροντα.  Οι πνευματικοί άνθρωποι αναζητούν τη γαλήνη, ατενίζοντας τον ουρανό.  Η πραγματική ευτυχία δεν χρειάζεται κρυστάλλινους πολυελαίους για να φωτιστεί.  Κρύβεται και στη σκιά των ερειπίων.

Κάθε σκηνή του έργου αποτελεί και ένα θαυμάσιο ζωγραφικό πίνακα με λίγες αλλά ζωντανές πινελιές, που αποδίδουν θαυμάσιους ψυχικούς κόσμους.  Εξαιρετικό έργο για μικρούς και μεγάλους, παρόλο που ο θεατής βιώνει τον πόνο και το μαρτύριο της μικρασιατικής προσφυγιάς.  Ακούς με οδύνη τους ήχους του πόνου των ανθρώπων.  Οσφραίνεσαι τις πικροδάφνες και μένουν στη μνήμη σου τα ήσυχα σπιτικά με τη φωτεινή ακτινοβολία της ευλογίας του Χατζεφεντή (Αγίου Αρσενίου).  Υποφέρεις γι’ αυτές τις ιλαρές ζωές, τις φτιαγμένες για να ομορφαίνουν τον κόσμο.  Ακούς τα απλά και ανυπόκριτα λόγια των ανθρώπων, που καρφώνονται στο νου σου.  Σκέφτεσαι τις μορφές που κινούνται μέσα στο έργο, το ευλογημένο ζευγάρι του Πρόδρομου και της Ευγενίας Εζνεπίδη, τη γιαγιά Χατζηχριστίνα, το νεογέννητο βρέφος (Άγιος Παḯσιος) τα μικρά παιδάκια τους, που αναδεύουν τη χαρά και την ευλογία, μέσα από τις καθημερινές σκηνές.  Απολαμβάνουμε χωρίς να μιλούμε και κρατάμε όσα περισσότερα μπορούμε, από τα πολλά που μας προσφέρει.

(συνεχίζεται)

2.6. Η Μέλλουσα Κρίση Α΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη) 

      O Χριστός στην επί γης παρουσία του, αναφέρθηκε πολλές φορές για τη μέλλουσα κρίση, μιλώντας με παραβολές, χρησιμοποιώντας εικόνες και παραστάσεις που έχουν συμβολικό χαρακτήρα, προκειμένου να βοηθήσει τους ανθρώπους να κατανοήσουν παραστατικά, τη φοβερή εκείνη ημέρα της κρίσης. Έτσι ο Χριστός χρησιμοποίησε τις εκφραστικές παραβολές του καλού σπέρματος και των ζιζανίων[1], του δικτύου, που ρίφθηκε στη θάλασσα και μάζεψε ψάρια  κάθε είδους και καλά και «σαπρά»[2], των δέκα παρθένων[3], των ταλάντων[4] και την παραβολή των γάμων[5],  με αποκορύφωμα τη τελευταία επί γης ομιλία του, λίγες μέρες πριν το εκούσιο Πάθος του, που είναι γνωστή ως η ευαγγελική περικοπή της Κρίσεως και εκφωνείται την Κυριακή της Απόκρεω[6]. Επομένως, ο λόγος για τη μέλλουσα κρίση, προέρχεται από τον ίδιο τον Χριστό και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, κηρύχθηκε από τους Αγίους Αποστόλους και ερμηνεύθηκε από τους Αγίους Πατέρες και αποτελεί βασική αλήθεια, που η Εκκλησία ομολογεί στο Σύμβολο της Πίστεως: «Πιστεύω καί εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν... Θεόν ἀληθινόν... καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς». Ακόμα η Εκκλησία παρακαλεί και εύχεται στις λατρευτικές συνάξεις: «Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά καί καλήν ἀπολογίαν, τήν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ αἰτησώμεθα».

(συνεχίζεται)

---

[1] Ματθ. 13, 24-30.

[2] ό.π., 47-50.

[3] ό.π., 25, 1-13.

[4] ό.π., 25, 14-30.

[5] ό.π., 22, 1-14.

[6] Ματθ. 25, 31-46. 

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ - ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΡΑΣΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ - ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΡΙΑΛ Γ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Με έντονες στιγμές αγωνίας παρακολουθεί ο θεατής το κατάντημα του μικρασιατικού ελληνισμού που έχει χάσει την ελευθερία του.  Ο ελληνισμός αιμορροεί και η ανάρρωση είναι μακροχρόνια.

Όμως ο χριστιανισμός δεν προσφέρει μόνο αγάπη και καλοσύνη στους συνειδητούς πιστούς, αλλά και δημιουργεί ήρωες.  Τέτοιες πνευματικές ευκαιρίες κάνουν τον σύγχρονο άνθρωπο ν’ αποβάλει για λίγο το άγχος της εποχής και να οδηγηθεί σ’ ένα ανώτερο κύκλο συναισθημάτων, αφήνοντας πίσω του κάθε εφήμερη ανάμνηση.

Έργο θαρραλέο με πνευματική δύναμη και εσωτερική αρχοντιά.  Λιτό μεγαλείο με επιβλητικότητα, με μια εξαιρετική φωτογραφία, ένα σενάριο που ακολουθεί το στόχο του χωρίς παρεκκλίσεις.

Οι ηθοποιοί παίζουν με την ίδια δύναμη και σφρίγος από την αρχή ως το τέλος.  Η πλοκή είναι δεμένη, προσφέροντας έργο αξιώσεων.  Καμιά μιζέρια, καμιά ανατροπή της τύχης δεν μπορούν να κηλιδώσουν τη δύναμη της τρυφερότητας και της αγάπης, της τίμιας και ηθικής αγάπης, πάνω στην οποία ξεκουράζεται η ψυχή του ανθρώπου.

Γιατί άραγε τα σημερινά σκευάσματα εξυπηρετούν μόνο τα χαμηλά ένστικτα του ανθρώπου; Σήμερα ο θεατής εξουθενώνεται βλέποντας το τσαλάκωμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

(συνεχίζεται)

Δ) Ο ερχομός του αντιχρίστου. Δ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Kατά την επανεμφάνιση του Χριστού στη Δευτέρα Παρουσία Του, θα επισυμβεί «σημεῖον ἀληθείας»[1], όπως ο ίδιος ο Χριστός το προδήλωσε στούς μαθητές του στο όρος των ελαιών, λέγοντάς τους: «καί τότε φανήσεται τό σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ, καί τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς καί ὄψονται τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετά δυνάμεως καί δόξης πολλῆς»[2]. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός επεξηγεί ότι το «σημεῖον» που αναφέρεται ο Χριστός ως δηλωτικό γεγονός της Δευτέρας Παρουσίας Του, είναι το σημείο του Σταυρού που θα καλύψει τους ορίζοντες όλου του συμπαντικού κόσμου και θα είναι ορατό σε όλο το στερέωμα[3]. Διότι, λέγει ο Δαμασκηνός,  ο άγγελος της αναστάσεως είπε στις μυροφόρες γυναίκες: «Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον;»[4]∙ και ο Απόστολος Παύλος, προσθέτει ο Άγιος, έγραψε στους Κορίνθιους: «ἡμεῖς δέ κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον»[5] και συνεχίζει, λέγοντας: «Πολλοί μέν γάρ Χριστοί και Ἰησοί, ἀλλ’ εἷς ὁ ἐσταυρωμένος. Οὐκ εἶπε λελογχευμένον, ἀλλ’ἐσταυρωμένον. Προσκυνητέον τοίνυν τό σημεῖον τοῦ Χριστοῦ. Ἔνθα γάρ ἄν ᾖ τό σημεῖον, ἐκεῖ καί αὐτός ἔσται»[6]. Στο αρχαίο πρωτοχριστιανικό κείμενο (95μ.Χ.), «Διδαχή τῶν δώδεκα Ἀποστόλων» το «σημεῖο τοῦ Χριστοῦ» αναφέρεται ως «σημεῖον ἐκπετάσεως»[7], που διερμηνεύεται ως το σημείο του  Σταυρού, διότι με τον σταυρικό του θάνατο ο Χριστός «ἥπλωσε τάς παλάμας καί ἥνωσε τά τό πρίν διεστῶτα», που σημαίνει ότι ο Χριστός με τη σταυρική του θυσία αποκατέστησε τη ζωτική σχέση του ανθρώπου και της κτίσης με τον Θεό, που είχε διακοπεί με το προπατορικό αμάρτημα[8].

(συνεχίζεται)

---

[1] Διδαχή τῶν Ἀποστόλων, 16, 6, ΒΕΠ, τ. 2, σ. 220.

[2] Ματθ. 24, 30.

[3] ΙΩ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Ἔκδοσις ἀκριβής, 84, P. G. 94, 1132B.

[4] Μάρκ. 16, 6.

[5] Α΄ Κορ. 1, 23.

[6] ΙΩ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Ἔκδοσις άκριβής, 84, P. G. 94, 1132B.

[7] Διδαχή τῶν Ἀποστόλων, 16, 6, ΒΕΠ, τ. 2, σ. 220.

[8] Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ,  Γιατί ὁ Θάνατος,  σ. 204.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ - ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΡΑΣΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ - ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΡΙΑΛ Β΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Πίνακας: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Η Χριστίνα Παυλίδου ως Ευλογία, στο ρόλο της μητέρας του Αγίου Παϊσίου, δεν χάνεται σχεδόν ούτε στιγμή από την οθόνη, ερμηνεύει ίσως τον πιο εμπνευσμένο ρόλο της ζωής της, φτιαγμένο στα μέτρα του πηγαίου ταλέντου της.  Η Σμαράγδα Σμυρναίου, ως γιαγιά, αποδίδει θαυμάσια το ρόλο της, με την υπέροχη συμβολική ιστοριούλα με το κουκούλι και την πεταλούδα, μεταφέροντας με απλό τρόπο στα εγγόνια της το μυστήριο της ζωής και της Ανάστασης.

Η γλυκειά αυτή γιαγιά, η τρυφερή και υπομονετική αυτή ύπαρξη είναι ο συνδετικός κρίκος των παιδιών με τους γονείς τους, της Ζωής, της Μαρίας, του Ραφαήλ, της Αμαλίας, του Χαράλαμπου.

Δονείται το έργο από την αγία και μεγαλοπρεπή παρουσία του Νικήτα Τσακίρογλου, στο ρόλο του Αγίου Αρσενίου, μια αισχύλεια αναλαμπή που με δεξιοτεχνία και έμπνευση ενσαρκώνει το ρόλο του, μεταδίδοντας στους θεατές την απεριόριστη εμπιστοσύνη στο Θεό και την τίμια αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων.

(συνεχίζεται)