Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) Γ΄.

Σελ. 813: H ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ: ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ, ΒΑΣΤΑΖΟΥΣΑ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902)

Ἡ τοιαύτη ἀμετανοησία
ἀποτελεῖ ἀσφαλέστατα
ἐσχάτην ἀνοησίαν!

Μήπως δὲν συνιστᾶ αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἐμμονή μας εἰς τὴν ἀμετανοησία, τὴν βλασφημίαν κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Αὐτὴν δηλαδὴ τὴν βλασφημίαν περὶ τῆς ὁποίας ὁμιλεῖ ὁ Κύριός μας, καὶ ἡ ὁποία οὐδόλως δύναται βεβαίως νὰ ὁδηγήση εἰς Μετάνοιαν. Καὶ ἄρα οὔτε εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Ἀλλ᾽ ἑπομένως ὁδηγεῖ εἰς τὴν αἰώνιον καταδίκην (Μάρκ. γ´, 29);

(3) Κατάστασις Πολιορκίας

Πολλὰ τὰ αἴτια καὶ πολύμορφοι αἱ ἐκδηλώσεις τῆς ἐκ τοῦ Θεοῦ Ἀποστασίας μας κατὰ τὰς ἡμέρας μας!

῾῾Κατάστασις Πολιορκίας᾽᾽, ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν!

Καὶ κατ᾽ ἀρχὰς μέν, ἡ μέχρι πρό τινος μεγάλη ἀφθονία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἡ εἰκονική μας εὐμάρεια, καὶ ἡ νομιζομένη πολυτέλεια, μᾶς ἐνέπαιξαν τόσο πολὺ τὸν νοῦν, μᾶς ἐνάρκωσαν τόσο βαθιὰ τὰς καρδίας καὶ μᾶς ἐνέκρωσαν τόσο συντριπτικὰ τὰ πνευματικά μας κριτήρια καὶ τὰ σωτήριά μας αἰσθητήρια, ὥστε νὰ βιώνωμεν στὶς μέρες μας τρομερὰν σύγχυσιν καὶ τραγικὴν παράνοιαν!

Ὅπως λέγει ἡ Γραφή: «Καὶ ἔφαγεν Ἰακὼβ καὶ ἐνεπλήσθη, καὶ ἀπελάκτισεν ὁ ἠγαπημένος· ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη, καὶ ἐγκατέλιπε Θεὸν τὸν ποιήσαντα αὐτόν, καὶ ἀπέστη ἀπὸ Θεοῦ, τοῦ Σωτῆρος αὐτοῦ» (Δευτ. 32, 15).

Ὡς ἐκ τῶν ὡς ἄνω, συνεχίζομεν μέχρι καὶ σήμερον, νὰ ζῶμεν ἀμέριμνοι, ὡς ὑπνωτισμένοι, ὡς ῾῾νὰ μὴν συμβαίνη τίποτε᾽᾽, ὡς ζῶντες μὲν βιολογικῶς, ἀλλά, δυστυχῶς, ὡς ὑπάρχοντες νεκροὶ πνευματικῶς, καλλιεργοῦντες τὴν προτέραν μας ἁμαρτωλὸν συνήθειαν, καὶ παραμένοντες προσκολλημένοι εἰς τὴν ἀγωνιώδη μέριμναν διὰ τὰ μάταια καὶ τὰ κίβδηλα, τὰ ἀνούσια καὶ τὰ ἀνώφελα, τοῦ νῦν αἰῶνος, τοῦ ἀπατεῶνος!

Καὶ δὲν εὑρίσκομεν, ἰσχυριζόμεθα, καιρὸν νὰ συλλογισθῶμεν περὶ τοῦ Θεοῦ, περὶ τοῦ ἐπερχομένου βεβαίου (ἀλλὰ συχνάκις καὶ βιαίου) βιολογικοῦ μας θανάτου, περὶ τῆς ἐπερχομένης φοβερᾶς Ἡμέρας τῆς Κρίσεως, περὶ τῆς Μελλούσης Ζωῆς καὶ περὶ τῶν θεοδιδάκτων τρόπων πρὸς ἐπίτευξι τῆς Αἰωνίου Σωτηρίας μας.

Προσηλώσαμεν δυστυχῶς τὰ βλέμματά μας ἐμπαθῶς πρὸς τὴν παρερχομένην ὕλην καὶ τὴν προερχομένην ἐξ αὐτῆς ὀδυνηρὰν ἡδονήν, καὶ τὸ ἐξ αὐτῶν ἀναδυόμενον ἀδυσώπητο ἄδυτο ὄνειδος!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, 'Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 795-817.

Η τακτική και συνειδητή θεία μετάληψη Β΄.

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Οἱ ἀρχαῖοι Χριστιανοὶ τὴ χρυσῆ ἐποχὴ τῶν κατακομβῶν ἐτρέφονταν συνέχεια μὲ τὸ Θεϊκὸ Σῶμα καὶ Αἷμα, καὶ γι᾿ αὐτὸ δημιούργησαν τὴν ἀθάνατη ἐποποιία τῶν ἑκατομμυρίων Μαρτύρων. Στὰ περίφημα πρακτικὰ τῆς δίκης στὴν Καρχηδόνα τῆς ΙΙ Φεβρουαρίου τοῦ 304 μ.Χ. εἶπαν οἱ Χριστιανοί, ὅταν τοὺς ἔκαναν ἀνάκριση: “Δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε χωρὶς τὸ Θεῖο Δεῖπνο”.

          Παραλείποντας πολλὲς μεγάλες μορφὲς τῆς ἀρχαίας ᾿Εκκλησίας, ἀναφέρουμε τὸν ῞Αγιο ᾿Ιωάννη τῆς Κροστάνδης (῾Ρωσσία, 20ὸς αἰῶνας μ.Χ.), ποὺ ἀγάπησε ὅσο λίγοι τὴ θεία λειτουργία καὶ τὴ θεία Εὐχαριστία. Ὁ ἐμπνευσμένος αὐτὸς σύγχρονος ἅγιος ἱερέας συχνὰ ἔλεγε: “Ὦ Λειτουργία θαυμαστή, Λειτουργία παγκόσμια, Λειτουργία Θεία, Λειτουργία, ποὺ μᾶς θεοποιεῖς”. (Ἰωάννης Κροστάνδης, μετ. ἀρχιμ. Τιμοθέου, ᾿Ωρωπὸς ᾿Αττικῆς 1976, σελ. 81).

          Καὶ ἄλλοτε: “᾿Εὰν ὁ κόσμος δὲν εἶχε τὸ ῎Αχραντο Σῶμα καὶ τὸ Τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου, δὲν θὰ εἶχε τὸ χάρισμα τοῦ ἁγιασμοῦ” (ἐ. ἀ. σ. 82). ᾿Ακόμη: “Τί γλυκύτητα καὶ τί γαλήνη ἁπλώνεται ξαφνικὰ στὴν ταραγμένη ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα μετὰ ἀπὸ τὴ μετάληψη τῶν Θείων Μυστηρίων!” (ἐ.ἀ., σ. 226). Τὴ Μεγάλη Σαρακοστὴ κοινωνοῦσε ὁ ἅγιος 3.000 ἄτομα, καὶ οἱ συλλειτουργοί του εἶχαν 12 ἅγια Δισκοπότηρα πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα (ἐ.ἀ., σ. 107). Πολὺ εὔστοχα παρατηρεῖ σύγχρονος συγγραφέας ὅτι στὴ ῾Ρωσσία ἀναπτύχθηκε ἡ παράδοση τῆς συχνῆς μετάνοιας καὶ θείας Κοινωνίας χάρις στὶς προσπάθειες τοῦ π. ᾿Ιωάννη τῆς Κροστάνδης. (ἐ.ἀ., σ. 92).

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) Β΄.

Σελ. 809: Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902).

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

(2) Στὶς ἡμέρες μας προβάλλεται ἀσύστολα ἡ ἁμαρτία,
καὶ προσβάλλεται πρωτόγνωρα ἡ Ἀρετή!

Τώρα κορυφοῦται τὸ κακὸ μέσα στὸν κόσμο, ὥστε νὰ προσβάλλεται ὁ πνευματικὸς καὶ σωτήριος τρόπος ζωῆς, ποὺ μᾶς ἐδίδαξεν ὁ ἀνυπέρβλητος καὶ ὑπέρχρονος Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ θεόπνευστοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καί, κατὰ συνέπεια, νὰ προβάλλεται πλέον ἡ ἁμαρτία, ὡσὰν νὰ εἶναι τάχα… «φυσιολογική»!!!

Ἡ Ἀρετὴ (πίστις, θεοσέβεια, τιμιότης, ἁγνότης, αὐταπάρνησις, ταπείνωσις, αὐτομεμψία, ἀφιλοχρηματία, σωφροσύνη, ἐγκράτεια, ἐλεημοσύνη, λιτότης, ὀλιγάρκεια, μετάνοια, γενικῶς ἡ ἁγιότης καὶ μάλιστα ἡ Ἀληθινὴ Ἀγάπη (ὅπως δηλαδὴ μᾶς τὴν ἐδίδαξε ὁ Χριστός μας καὶ ὄχι ὅπως τὴν παρανόησαν καὶ τὴν ἐνόθευσαν οἱ ἄνθρωποι), παρουσιάζονται πλέον, ὡς… παρωχημένα, ἀχρείαστα ἢ καὶ ἄχρηστα!

Δυστυχῶς αὐτὴ ἡ ἐπικίνδυνος πορεία καὶ ἐφάμαρτος νοοτροπία ἐμφανίζεται ἐμφαντικῶς ἀκόμη καὶ μεταξὺ ἡμῶν τῶν θεωρουμένων ὀρθοδόξων Χριστιανῶν!

Ὅταν ὅμως ἡ ἁμαρτία ἀμνηστεύεται, ἢ καὶ “ὡραιοποιεῖται”, σημαίνει ὅτι εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀδύνατον πλέον νὰ προβληματίση, νὰ ταρακουνήση, καὶ νὰ ὠθήση τὸν ἁμαρτάνοντα πρὸς τὴν σωτήριον Μετάνοιαν!

Ἀλλ᾽ ὅμως, ὅπου δὲν ὑπάρχει ἀληθινὴ Μετάνοια, ἐκεῖ ἀσφαλῶς δὲν ὑπάρχει οὔτε ἡ λυτρωτικὴ παραδοχή της, οὔτε ἡ ἐν τῷ Μυστηρίῳ ἐξομολόγησίς της. Ἤ, καὶ ἂν ὑπάρχη, αὐτὴ εἶναι μόνον τυπική, ῾῾διὰ τῶν χειλέων᾽᾽ μόνον, ἐξωτερική. Δὲν εἶναι καθαρὰ καὶ εἰλικρινής. Δὲν ἐνεργεῖται μὲ τὴν δέουσαν συντριβὴν καρδίας καὶ μὲ πραγματικὴ διάθεσιν διορθώσεως. Ἀλλ᾽ οὕτε καὶ μὲ ἀπόφασιν ἀλλαγῆς τρόπου σκέψεως καὶ ἐξαγιασμοῦ τῆς ζωῆς μας!

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μετανοήση κάποιος δι᾽ ἁμαρτίας, τὰς ὁποίας, ἐνῶ μὲν τὰς διαπράττει, δὲν τὰς παραδέχεται ὅμως ὡς ἁμαρτίας, ἀλλὰ τὰς θεωρεῖ ἁπλῶς ὡσὰν παρωνυχίδας; Ἐσχάτως μάλιστα, νὰ καταντήσουν νὰ νομίζουν κάποιοι, ὅτι ἀκόμη καὶ αἰσχραὶ ἁμαρτίαι, δύνανται τάχα νὰ ἀποτελοῦν καὶ αἰτίας… “ὑπερηφανείας”! Οὐαὶ καὶ ἀλλοίμονον διὰ τὴν ἐπερχομένην ἐκ Θεοῦ φοβερὰν ὀργήν, ἐὰν δὲν ὑπάρξη ἡ ἐκ βαθέων Μετάνοια!

Σκεφθεῖτε το καλὰ καὶ πέστε μου εἰλικρινά, ἀγαπητοί μου πιστοὶ Χριστιανοί:

Ὑπάρχει μήπως χειροτέρα ἁμαρτία ἀπὸ τὴν ἀμετανοησία; Καὶ μάλιστα, ὅταν αὐτὴ ἡ ἀμετανοησία προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀμνήστευσιν πολλῶν σοβαρῶν, ἀκόμη καὶ θανασίμων ἁμαρτημάτων; 

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, 'Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 795-817.

(συνεχίζεται)

Είναι οι προγαμιαίες σχέσεις πορνεία; Γ΄.

          Οι επινοήσεις αυτές οδηγούν σε ΑΤΥΠΟΝ ΠΟΛΥΓΑΜΙΑΝ!

          Γιατί είναι αυτονόητο ότι, όταν οι χριστιανές νέες διαφωνήσουν αργότερα με το πρόσωπο που αγαπούν σήμερα και με το οποίο «ολοκληρώνουν την αγάπη τους», δεν εμποδίζονται να το αντικαταστήσουν με άλλο.  Κι αν και με εκείνο διαφωνήσουν και χωρισθούν, θα αναζητήσουν την «αγάπη» τρίτου, μετά τέταρτου, πέμπτου κ.ο.κ.  μέχρις ότου «κάπου, κάποτε, με κάποιον» καταλήξουν σε γάμο.  Το ίδιο θα πράττουν και οι Χριστιανοί νέοι.  Όλα αυτά είναι αναμάρτητα(!!), γιατί γίνονται… «εξ αγάπης» και όχι με χρήματα.  Ωραίος Χριστιανισμός!

          Αυτές είναι οι θέσεις του Χριστού και της Εκκλησίας Του.  Ας μη μας πλανά ο Διάβολος.  Ας μη απατούμε τον εαυτό μας.  Όλοι είμαστε αμαρτωλοί και ανάξιοι, «Τις καθαρός από ρύπου…»;  Άς προσφέρουμε όμως την αμαρτωλότητα μας με ταπείνωση στο Θεό με τη μορφή της μετάνοιας.  Μη καθησυχάζουμε και ναρκώνουμε τη συνείδησή μας λέγοντας ότι οι προγαμιαίες σχέσεις δεν είναι αμαρτία.  Ότι είμαστε αδύνατοι, ναι.  Ότι παρασυρθήκαμε, ναι.  Όχι όμως ότι δεν είναι αμαρτία, δεν είναι πορνεία.

          Αδελφοί, «στώμεν καλώς· στώμεν μετά φόβου»!! Είτε είμαστε Επίσκοποι, κληρικοί, πνευματικοί, θεολόγοι, λαϊκοί.  Ο Χριστός δεν εμπαίζεται.  Ο λόγος του Θεού είναι σαφής: «Εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί· έσονται γαρ οι άνθρωποι φίλαυτοι… ακρατείς… φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι (Β’ Τιμ. 3, 1)».

π. Επιφάνιος  Θεοδωρόπουλος

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) Α΄.

Σελ. 817: Ψάλλοντας κατὰ τὴν πανήγυριν τῆς Ἑορτῆς τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ καὶ ΚΥΡΙΛΛΟΥ, Πατριαρχῶν Αλεξανδρείας (18 Ἰανουαρίου, 2016)

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἀγαπητοί μου πιστοὶ Χριστιανοί,

“χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε”!

(1) Εἰσαγωγὴ

Στὶς μέρες μας ἤδη καλλιεργεῖται καὶ βιοῦται μέσα στὸν κόσμο ἡ κατ᾽ ἐξοχὴν Μεγάλη Ἀποστασία, περὶ τῆς ὁποίας ὁμιλοῦν καὶ προφητεύουν σαφῶς, τόσον ἡ Ἁγία Γραφὴ ὅσον καὶ οἱ θεῖοι Πατέρες.

Αὐτὴ ἡ παρουσιαζομένη σήμερα ὅλως ἰδιάζουσα ποιοτικῶς καὶ ποσοτικῶς Ἀποστασία μὲ κριτήριο τὰ ὅσα ὁρίζει ὁ Νόμος καὶ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, προετοιμάζει καὶ καλλιεργεῖ μετὰ βεβαιότητος ἐκεῖνο τὸ σαθρό, διεφθαρμένο καὶ ἐξαθλιωμένο ὑπόβαθρο, μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ δυνηθῆ νὰ ἀναδυθῆ καὶ νὰ ἀναφανῆ ὁ προφητευμένος ἀπὸ τὶς Γραφὲς καὶ τοὺς Ἁγίους, ὁ Ἔσχατος Ἀντίχριστος!

Αὐτὴ ἡ ἐκ Θεοῦ Ἀποστασία στὶς μέρες μας, καλπάζει μετὰ συνεχῶς ἐπαυξανομένης ταχύτητος καὶ θλιβερᾶς τραχύτητος γιὰ νὰ καταλήξη πρὸς τὴν ἄνευ προηγουμένου ἀκροτάτην αἰχμήν της, ἀναφορικῶς, ὄχι μόνο ὡς πρὸς τὸ ῾῾κοσμοθεωρητικό᾽᾽, ἀλλὰ, κατὰ ἀναπόδραστον συνέπειαν, καὶ ὡς πρὸς τὸ ῾῾πρακτικὸ᾽᾽ καὶ τὸ ῾῾ἠθικὸ᾽᾽ πεδίο!

Ὀφθαλμοφανῶς καὶ ὅλως ἰδιαζόντως, ἀναφαίνεται σήμερον τόσον ἡ πολλὴ ἀσέβεια πρὸς τὸν Δημιουργό μας καὶ Θεό μας, μέχρι καὶ ἡ ἄλογος ἄρνησι τῆς Ὑπάρξεώς Του, ὅσον καὶ ἡ ἐξωφρενικὴ ἠθικὴ διαφθορά μεταξὺ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων.

Τὸ κακὸ ἐπληθύνθη στὶς μέρες μας ὑπερβαλλόντως ἐπὶ τῆς γῆς, ὥστε τοῦτο πλέον διαπράττεται εὐκολώτερα, ἀνετώτερα καὶ εὐρύτερα καί, προπαντός, ἀναιδέστερα, ὑποβοηθούσης μάλιστα καὶ τῆς ἐν πολλοῖς κακῆς χρήσεως τῆς μετὰ ραγδαιοτάτων ρυθμῶν ἐξελισσομένης τεχνολογίας!

«Πάντες ἐξεκλίναμεν» κατὰ τὸν ψαλμῳδὸν Δαυίδ, καὶ οὐαὶ καὶ ἀλλοίμονον ὅταν θὰ ξεχειλίση κάποια στιγμὴ τὸ ποτήριο τῆς Ὑπομονῆς τοῦ Θεοῦ!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, 'Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 795-817.

(συνεχίζεται)

Είναι οι προγαμιαίες σχέσεις πορνεία; Β΄.

          Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:        
1)      Η περίπτωση της Σαμαρείτιδας.  Είχε τελέσει πέντε νόμιμους γάμους (ο νόμος τότε το επέτρεπε) και τώρα συζεί με ξένον άνδρα, ασφαλώς γιατί «αγαπιούνται»!  Έχει όμως τη συνείδηση της βαρειά, γι’ αυτό και όταν ο Κύριος της λέει να πάει να φωνάξει τον (νόμιμο) άνδρα της, εκείνη του λέει «ούκ έχω άνδρα» για να κρύψει ότι συζεί παρανόμως με άνδρα που δεν είναι νόμιμος σύζυγός της.  Και ο Κύριος την επιβεβαιώνει, λέγοντας της ότι είπε την αλήθεια, γιατί πέντε άνδρες νυμφεύθηκε και αυτόν που έχει τώρα δεν είναι ο νόμιμος σύζυγός της.  Δηλαδή ο Κύριος αρνείται πως η σχέση αυτή είναι νόμιμη και αποδεκτή.

2)      Ο Απόστολος Παύλος ήταν άγαμος.  Γράφει λοιπόν για τους άγαμους άνδρες και τις χήρες γυναίκες, ότι θα προτιμούσε και αυτοί να παραμείνουν όπως και αυτός, δηλαδή, να μην παντρευτούν.  Δεν αγνοεί όμως ότι η αγαμία είναι μεν ανώτερη, αλλά όχι και εύκολος δρόμος.  Γι’ αυτό προσθέτει: «Αν δεν μπορούν, λόγω της ασθένειας της σάρκας να εγκρατεύονται, τότε καλόν είναι να παντρευτούν».  Δεν τους είπε να… βολευτούν με εξώγαμες σεξουαλικές σχέσεις, βρίσκοντας ο καθένας ή η καθεμία ένα… ταίρι έξω από το γάμο!

          Μοναδική διέξοδος ο γάμος.  «Μονόδρομος».  Άλλη διέξοδος δεν υπάρχει.  Ούτε διανοείται ο Παύλος την εύκολη «λύση» των εξ αγάπης σχέσεων γι’ αυτούς που δεν εγκρατεύονται. Αυτά λέει το Πνεύμα το Άγιον δια στόματος Παύλου!

3)      Και ερχόμαστε στο χωρίο (Α’ Κορ. ζ’ 27-28).

          «Δέδεσαι γυναικί;  μη ζητεί λύσιν.  Λέλυσαι από γυναικός; μη ζητεί γυναίκα.  Εάν δε και γήμης ουχ ήμαρτες».  Μια σχέση βλέπει ο Παύλος αναμάρτητη.  Αυτή στο γάμο.  Ούτε υπαινιγμός υπάρχει για σχέσεις «εξ αγάπης» έξω από το γάμο.

4)      Επίσης ο θείος Παύλος γράφει στην (Α’ Κορ. 5, 1) επιστολή του.  «Όλως ακούεται εν υμίν πορνεία, και τοιαύτη πορνεία, ήτις ουδέ εν τοις έθνεσιν ονομάζεται, ώστε γυναίκα τινά του πατρός έχειν».  Ο άνθρωπος για τον οποίον ομιλεί ο Παύλος δεν επεσκέπτετο πορνεία, απλώς συζούσε με τη μητριά του και προφανώς ο δεσμός του ήταν «εξ αγάπης».  Δεν συζεί με χρήματα.  Και όμως για τον Παύλο η αθέμιτος αυτή συζυγία ήταν πορνεία.

(συνεχίζεται)

Η ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΗ

«Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων…»

(Ἀποκ. ιγ´, 11).

[Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον νὰ βγαίνῃ ἀπὸ τὴν γῆν καὶ εἶχε δύο κέρατα, ὅμοια μὲ κέρατα ἀρνίου, ὅμως ὡμιλοῦσε ὡσὰν δράκων. Πρόκειται γιὰ τὸν ψευδοπροφήτην τοῦ Ἀντιχρίστου, ποὺ κάτω ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸν καὶ παραπλανητικὸν φαινόμενο τοῦ “προβάτου” ὑποκρύπτει λύκον καὶ τὸν σατανᾶν…]

Τὰ περιγραφόμενα στὸ χωρίον αὐτὸ ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην τὸν Θεολόγον, ὅπως ἀπεικονίζονται σὲ μικρογραφία τοῦ “κώδικα 724” τῆς βιβλιοθήκης Châteam (ἔτη 1451-1475), στὸ Chantilly τῆς Γαλλίας.

Τὸ “ἕνα κέρατο” ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ “Θηρίου-Ψευδοπροφήτου” τοῦ Ἀντιχρίστου, ἐναντίον τῆς εἰς Χριστὸν Πίστεως (δηλαδὴ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, π.χ. Οικουμενισμος)

Τὸ “ἕτερον κέρατο” ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ “Θηρίου-Ψευδοπροφήτου” τοῦ Ἀντιχρίστου, ἐναντίον τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς (δηλαδὴ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ὀρθοπραξίας, π.χ. Νικολαϊτισμος)

Ἐν προκειμένῳ παρουσιάζονται ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνιαίῳ συμπλέγματι!

Τὰ δύο ταῦτα, Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς οὐδόλως εἶναι «ἀνεξάρτητα». Ἀναφύονται καὶ ἀναδύονται ἀμφότερα ἐκ τῆς μίας καὶ ἐνιαίας κεφαλῆς τοῦ Ψευδοπροφήτου. Ἐμφανίζονται καὶ δροῦν ἀλληλένδετα, ἀλληλοεξαρτώμενα, ἀλληλοτροφοδοτούμενα, ἀλληλοεπηρεαζόμενα καὶ ἐνεργοῦντα ἀμφιδρόμως, ὠσὰν συμπεπλεγμέναι Παναιρέσεις!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 921.

Είναι οι προγαμιαίες σχέσεις πορνεία; Α΄.

του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου

          Υπάρχουν πολλοί, ενίοτε και καθηγητές Θεολόγοι (και όχι μόνο Γυμνασίου ή Λυκείου) που διδάσκουν μια πολύ «βολική» και «έξυπνη» θεωρία:  Ότι πορνεία είναι μόνο η σαρκική ικανοποίηση που γίνεται έξω από το γάμο με πόρνες και με χρήματα (δηλαδή με πληρωμή).  Ενώ όπου υπάρχει αγάπη, όπου υπάρχει ψυχική επαφή, εκεί δεν έχουμε πορνεία.  Συνεπώς, ένα ζευγάρι νέων που αγαπιούνται και η σαρκική σχέση του αποτελεί «ολοκλήρωση της αγάπης τους», δεν είναι πορνεία και άρα δεν κάνουν αμαρτία!  Το Ευαγγέλιο μόνο την πορνεία και τη μοιχεία απαγορεύει.  Δεν απαγορεύει την «ολοκλήρωση της αγάπης» ενός ζευγαριού!

          Βέβαια η λέξη «πορνεία» στην κυριολεξία σημαίνει  την ικανοποίηση των σαρκικών ορέξεων με χρήματα, αφού στην αρχαιότητα ασκούσαν το «επάγγελμα» αυτό γυναίκες αγορασμένες, δηλαδή δούλες.

          Όμως εκτός από την κύρια σημασία της λέξης πορνεία, είχε ανέκαθεν και τη σημασία της σαρκικής σχέσεως δύο ετερόφυλων προσώπων, χωρίς να υπάρχει χρηματική δοσοληψία.

Μια είναι η νόμιμη συζυγία ανδρός και γυναικός, αυτή που γίνεται με την ευλογία του Μυστηρίου του γάμου.  Κάθε πράξη που γίνεται έξω από το Μυστήριο του γάμου χαρακτηρίζεται ως πορνεία ή μοιχεία και καμιά διάκριση δεν γίνεται αν συμβαίνει με αμοιβή ή εξ αγάπης.

          Πουθενά στην Αγία Γραφή δεν δικαιώνονται οι προγαμιαίες σχέσεις εφ’ όσον γίνονται μεταξύ δύο προσώπων που αγαπιούνται.  Και πουθενά στην Αγία Γραφή δεν θα βρούμε αμνήστευση των σχέσεων αυτών, επειδή απουσιάζει η πληρωμή και γίνεται επίκληση του ερωτικού αισθήματος.

(συνεχίζεται)

Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος Ἱεροσόλυμα, περὶ τὸ 49 μ.Χ.

Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος, ἐγένετο εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα περὶ τὸ ἔτος 49 μ.Χ. (Πρξ. ιε ´, 1-35 & Γαλ. β´) ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων.

Ἀποτελεῖ ἡ Ἀποστολικὴ αὐτὴ Σύνοδος τὸν Θεμέλιον Λίθον ὅλων τῶν ἐπακολουθεισῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ Δόγμα, ποὺ διετύπωσε σαφέστατα ἡ Πρώτη αὐτὴ Σύνοδος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καταδικάζει ἀπεριφράστως:

(α) τόσον τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ-Συγκρητισμοῦ, ἐντέλλουσα: “Ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτοῦ”. Ὑπὸ τὴν ἐνδεικτικὴν αὐτὴν ἀπόφανσιν καταδικάζεται ὁ οἱοσδήποτε συγκερασμὸς τῶν Χριστιανῶν μὲ τὰς ποικίλας ἐκδηλώσεις τύπου “Συγκριτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ”,

(β) ὅσον καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, ἐντέλλουσα: “(Ἀπέχεσθαι) πορνείας”, δεδομένου ὅτι ὑπὸ τὸν συνοπτικὸν ὅρον “πορνεία” ἐννοοῦνται, κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ κατὰ τους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ἅπασαι αἱ σαρκικαὶ ἁμαρτίαι.

Ὅλαι ἀνεξαιρέτως αἱ ἐπακολουθήσασαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, διαπνέονται, εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως, πλὴν ὅμως σαφῶς, ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ καὶ Ἀντινικολαϊτισμοῦ.

Ἐάν ποτε ἤθελε ἐμφανισθῇ Σύνοδος, διεκδικοῦσα τὸν ῥόλον καὶ τὸν τίτλον “Οἰκουμενικῆς” καὶ δὲν ἐμφορεῖται ἀπὸ πνεῦμα Ἀντι-οικουμενιστικὸ καὶ Ἀντι-νικολαϊτικό, ἡ τοιαύτη “Σύνοδος” θὰ ἦτο ποτε δυνατὸν νὰ ἀπαιτήσῃ νὰ καταγραφῇ ὡς “Οἰκουμενική”;;;

Ἀσφαλέστατα ΟΧΙ!!!

Διαχρονικῶς τὸ σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικάζεται σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως ἀπὸ τὸ θεμελιωδεστάτης σημασίας Πρῶτον καὶ Κορυφαῖον Δόγμα τῆς Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ἀποτελεῖ διαυγεστάτην καὶ μόνιμον τοποθέτησιν τῆς Μίας Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 918-919.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ

Ένας από τους υπευθύνους της θρησκευτικής εφημερίδος «Ορθόδοξος Τύπος» αναφέρει:

-         Ο π. Επιφάνιος απέφευγε επιμελώς κάθε έπαινο, επίδειξη ή προβολή, μπορώ να πω μετά μανίας.

Και συνεχίζει:

-         Το 1985 έγινε στην Κεχαριτωμένη η κουρά τριών δοκίμων μοναχών, ενός Εφέτου, ενός Ηλεκτρολόγου-Μηχανολόγου του Ε.Μ.Π. και ενός αποφοίτου του Ανωτέρου Φροντιστηρίου της Ριζαρείου Σχολής. Θελήσαμε να γράψουμε στην εφημερίδα κάτι πάνω στο γεγονός αυτό. Φυσικό ήταν να αναφερθή και το όνομα του π. Επιφανίου. Ο «Ορθόδοξος Τύπος» κυκλοφορεί κάθε Παρασκευή, αλλά αρχίζει να τυπώνεται από την Τετάρτη. Ο εργαζόμενος στο τυπογραφείο της εφημερίδος μας Ι.Α. πήγε την Τετάρτη εκείνη να εξομολογηθή στον π. Επιφάνιο. Μαζί του είχε κι ένα φύλλο της εφημερίδος και του το έδωσε. Μόλις εκείνος το διάβασε, με παίρνει στο τηλέφωνο.

-         Ῡποβάλλωθερμή παράκληση να αποσύρης το φύλλο.

-         Μα δεν γίνεται...

-         Όλα γίνονται. Αρκεί να το θελήσης. Άρχισε να αποστέλλεται;

-         Όχι ακόμη.

-         Απόσυρέ το, λοιπόν, και θα πληρώσω τη ζημιά.

-         Μα, π. Επιφάνιε, δεν γράφουμε τίποτε το σπουδαίο.

-         Σε παρακαλώ πολύ, απόσυρέ το για να ησυχάσω.

-         (Κάπως μουδιασμένα) Καλά.

-         Λοιπόν, θα το κάνης;

-         Εφ’ όσον το θέλετε τόσο πολύ, θα το κάνω.

-         Σ’ ευχαριστώ! Τώρα ησύχασα.

Και προσθέτει ο αφηγούμενος το περιστατικό:

-         Ο π. Επιφάνιος στηλογραφεί την αρετή. Άλλοι έρχονται και σου ζητούν ευθέως ή εμμέσως να γράψης κάτι για το πρόσωπό τους κι αυτός, επειδή αναφέραμε απλώς το όνομά του, παρακαλούσε να πολτοποιήσουμε τα φύλλα! Και η πολτοποίηση του στοίχισε τότε, θυμάμαι 25.000 δρχ!

(Υποθήκες Ζωής, από τη ζωή και τη διδασκαλία του πατρός Επιφανίου)

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ Β΄.

Συναφῶς γράφει ὁ Καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Θεσσαλονίκης κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

“Ὁ Πάπας στὴ Λατινικὴ Δύση –μὲ τὸ δογματικῶς κατοχυρωμένο καὶ ἀπὸ τὴν Β´ Βατικανικὴ Σύνοδο “ἀλάθητο” καὶ τὸ διεκδικούμενο “πρωτεῖο ἐξουσίας” πάνω σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία– ἔχει πάρει αὐθαιρέτως (ὁ Πάπας), ὄχι μόνον τὴν θέσι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν θέσι τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας…”

Τὸ οὐσιαστικό, καὶ τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν ἁμάρτημα τοῦ παπισμοῦ ἔγκειται στὸ ὅτι ἐπιβουλεύεται ἐκεῖνο ἀκριβῶς, ποὺ ἀνήκει ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον στὸν Τριαδικὸν Θεόν, στὸν Θεάνθρωπον Χριστὸν καὶ στὸ Πανάγιον Πνεῦμα!

Ὅμως, ἑνὸς (καὶ μάλιστα κορυφαίου) κακοῦ δοθέντος, ἀσφαλῶς μύρια ἄλλα ἕπονται! Ἐξ οὗ καὶ οἱ συνεπαγόμενες ἐπιμέρους πάμπολλες περαιτέρω πολυποίκιλες παρεκτροπὲς τοῦ παπικοῦ ἐκτρώματος!

Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι οἱ κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ εἶναι σύμφυτες καὶ ἐγγενεῖς μὲ τὸ ὅλο ἑωσφορικό του πνεῦμα. Ἄρνησι ὑπὸ τοῦ παπισμοῦ τῶν κακοδοξιῶν του, σημαίνει, ταυτόχρονα ἄρνησι τοῦ ἰδίου του ἑαυτοῦ του, ὅπερ δυστυχῶς ἀδύνατο! Ἄρα εἰς μάτην οἱ “διάλογοι”, ποὺ, ἀπὸ πλευρᾶς παπισμοῦ, εἰς ἕνα καὶ μόνο ἀμετάθετο στόχο ἀποσκοποῦν, μανιωδῶς καὶ ἀπαρασαλεύτως:

Στὴν καθυπόταξι καὶ ὑποδούλωσι τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἀλλ᾽ αὐτὸ δὲν πρόκειται ποτέ νὰ συμβῇ, διότι τὴν Ἐκκλησία (=Ὀρθοδοξία), “πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς” (Ματθ. ιστ´, 18)!

Ὁ ὅσιος καὶ θεοφόρος πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἅγιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς), δικαίως ἀπεφάνθη περὶ τοῦ παπισμοῦ ὅτι δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς μίαν αἵρεσι, ἀλλ᾽ εἶναι παναίρεσις!

Εἶναι, ὡς γράφει, ὁ παπισμός, ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 970-971.

Η ΠΑΝΤΑ ΝΟΥΝ ΥΠΕΡΕΧΟΥΣΑ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤ΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Η ειρήνη υπάρχει μόνο ενδεδυμένη τη δικαιοσύνη.  Γι’ αυτή τη δικαιοσύνη και μια τέτοια ειρήνη αγωνιζόμαστε στα πλαίσια των αρχών και των ιδανικών του Ο.Η.Ε. που εγκαθιδρύθηκε πριν 78 χρόνια για να προστατεύει τις ευάλωτες από την αρπαγή, το δόλο και την ιδιοτέλεια ιδέες της δικαιοσύνης και της ειρήνης.

 

Ο παραδοσιακά φιλειρηνικός λαός μας είχε τραγικές εμπειρίες από το σφαγιασμό της ειρήνης.  Χωρίς να φταίξει ο ίδιος σε τίποτε είδε την αγριότητα του πολέμου να σωριάζει σε ερείπια πολιτιστικά του δημιουργήματα, ειρηνικά έργα μόχθου και ιδρώτα, χιλιάδων χρόνων.

 

Σήμερα, στην κλιμακούμενη απειλή της Τουρκίας, αγωνιζόμαστε ειρηνικά για λύση που θα διασφαλίζει τα δίκαια και τα δικαιώματα του λαού μας, τον τερματισμό της κατοχής και του εποικισμού, θα εγγυάται την εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών και την επιβίωσή μας στη γη των πατέρων μας και θα θεμελιώνει την ειρηνική πρόοδο και ευτυχία όλων ανεξαίρετα των κατοίκων της Κύπρου, μέσα σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας.

 

Και μόνο ενωμένους μας υπολογίζουν και μας σέβονται οι άλλοι.  Ο αγώνας μας είναι αγώνας ειρήνης, δικαιοσύνης και ελευθερίας με διαστάσεις πνευματικές.  Αυτούς τους αγώνες δεν τους κερδίζει η υλική υπεροπλία, αλλά η ηθική δύναμη και οι πνευματικές αξίες.  Αυτές τις αξίες εμείς τις διαθέτουμε.  Αυτές πρέπει να ενδυθούμε ως πανίσχυρη ηθική και πνευματική πανοπλία, για τη σωτηρία της μαρτυρικής πατρίδας μας.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ Α΄.

(Χαρακτικό, ἔτους 1899)

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, ἐκ Κύπρου ἕλκων τὴν καταγωγήν, ὡς λέων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, βροντώδῃ τῇ φωνῇ βοᾷ πρὸς ἅπαντας ἡμᾶς·

«Ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, ἰδοὺ ὧδε ὁ Χριστός, ἰδοὺ ἐκεῖ, μὴ πιστεύσητε.

Ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα καὶ τέρατα πρὸς τὸ ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.» (Μάρκ. ιγ ´, 21-22)

Ἡ σημασία τοῦ “ὧδε” (=ἐδῶ) δὲν εἶναι μόνον τοπική, ἀλλὰ καὶ τροπική!

Ἐὰν οἱοσδήποτε “πάπας” σᾶς εἰπῇ ὅ,τι ἐδῶ (= εἰς τὸν παπικὸν θρόνον τοῦ ἐκπεσόντος Πάπα Ῥώμης) εἶναι ὁ Χριστὸς, μὴ πιστεύσετε!

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶναι ὁ ἀείποτε Ζῶν καὶ ὁ ἀδιαλείπτως Παρών, διοικεῖ αὐτοπροσώπως τὴν Ἐκκλησία Του! Οὐδόλως τοῦ χρειάζεται οἱοσδήποτε «Vicarius Filii Dei» (= ἐκπρόσωπος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ “παπικὸς ἀντιπρόσωπός Του ἐπὶ τῆς γῆς”), ὅπως βλάσφημα φρονοῦν μὲ τὸ ὕπουλο καὶ πλανεμένο δόγμα τοῦ “παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας” οἱ φραγκολατῖνοι αἱρετικοί. Ἡ παρουσία τοῦ Ἰδίου τοῦ Χριστοῦ στὶς Ἐκκλησίες Του εἶναι ἐνεργὸς καὶ ἀκατάπαυστος καὶ ὡς ἐκ τούτου κανέναν ἁπολύτως “πάπα” δὲν ἔχει ἀνάγκην ὁ Χριστός, σὰν ἀντιπρόσωπό Του (τάχα) ἐπὶ τῆς γῆς!

Καὶ ἡ παμπλάνη τῶν παπικῶν, δὲν τελειώνει δυστυχῶς ἐδῶ!

Ἐφ᾽ ὅσον, σύμφωνα μὲ τὶς αἱρετικές τους δοξασίες:

(α) Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται “καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ” (=Filioque), καὶ

(β) ὁ κάθε Πάπας εἶναι (ὡς ἰσχυρίζονται) Βικάριος (= ἀντιπρόσωπος) τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς,

Ἄρα, συνακόλουθα (σύμφωνα μὲ τὴν αἵρεσί τους):

(γ) τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ… Πάπα, ὡς (τάχα) ἐκπροσώπου τοῦ Χριστοῦ!!!

(συενχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 970-971.

Η ΠΑΝΤΑ ΝΟΥΝ ΥΠΕΡΕΧΟΥΣΑ ΕΙΡΗΝΗ Ε΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Αν ο Μ. Αλέξανδρος ονόμασε την επικράτεια του «Κοινοπολιτεία», «συνείδηση της ανθρωπότητας» αποκάλεσε την Ουνέσκο ο Ινδός Πρωθυπουργός Μπαντίτ Νεχρού, θέλοντας την να παραμένει προσηλωμένη στον ηθικοπνευματικό τομέα.  Γι’ αυτό και η ειρήνη εδράζεται στην αποδοχή της πρωτοτυπίας και κατά συνέπεια της οικουμενικής αξίας όλων των πολιτισμών και στο σεβασμό της ατομικής και της ιδιαίτερης πολιτιστικής ταυτότητας του καθενός.  Κάθε κοινωνία αναπτύσσεται δίνοντας προτεραιότητα στη χρήση των δικών της πηγών, μια από τις οποίες είναι ο πολιτισμός της, που τον θεμελιώνει η γλώσσα κάθε έθνους.

 

Σήμερα, υπάρχουν ακόμα έθνη που χρησιμοποιούν την υλική ισχύ ως το κύριο όργανο στις σχέσεις τους και δοκιμάζουν να επιβληθούν στους ασθενέστερους, χρησιμοποιώντας την ωμή βία.  Στην Ευρώπη, από το 1945, δεν υπάρχει ανάλογο με αυτό που γίνεται στην Κύπρο, δηλαδή συνειδητή προσπάθεια δημογραφικής αλλαγής και αλλαγής συνόρων.

 

 

Δεν έχουμε όμως χάσει την πίστη μας.  Αν η Ιστορία καταγράφει πολέμους και τραγωδίες, περιλαμβάνει και τις εξάρσεις του ανθρώπου και του ανθρώπινου πνεύματος.  Και δεν είναι αρκετό να περιμένουμε σύμφωνα με τη διακήρυξη της Ουνέσκο ότι «στο μυαλό των ανθρώπων μακροπρόθεσμα θα πρέπει να οικοδομηθούν οι αμυντικοί μηχανισμοί για την ειρήνη».  Γνωρίζουμε, επίσης, ότι δεν είναι αρκετό να περιμένουμε ωσότου διαφοροποιηθεί ριζικά η ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα από την παιδεία και τον πολιτισμό.

(συνεχίζεται)

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ γιὰ τὸν διάλογον Ὀρθοδόξων-Παπικῶν: Β΄.

Στὴν ἐν λόγῳ συνδιάσκεψιν στὸ BALAMAND ἀρνήθηκαν νὰ παραστοῦν, καὶ κατὰ συνέπεια δὲν ὑπέγραψαν τὸ κείμενο τῆς «Κοινῆς Δήλωσης», τὰ Πατριαρχεῖα: Ἰεροσολύμων, Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας καὶ οἱ Ἐκκλησίες: Ἑλλάδος καὶ Τσεχοσλοβακίας.

Τὰς ἀπὸ ἐκκλησιολογικῆς, δογματικῆς, ποιμαντικῆς, ἁγιολογικῆς, ἠθικῆς καὶ ἱστορικῆς ἀπόψεως, τρωτὰς θέσεις τοῦ κειμένου τῆς «Κοινῆς Δήλωσης» τῆς ἐν λόγῳ «Μικτῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ῥωμαιοκαθολικῶν» ἐπεσήμαναν καὶ ἐπέκριναν μὲ ἐμπεριστατωμένες καὶ ἀξιολογώτατες ἐπιστολές τους ὄχι μόνον τὸ σύνολο τῶν εἴκοσιν ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους - Ἄθω, ἀλλὰ καὶ ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ἐπίσης οἱ καθηγητὲς τοῦ Πανεπιστημίου π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Ἰωάννης Ῥωμανίδης, κ. Ἀνδρέας Θεοδώρου, κ. Μέγας Φαράντος κ.ἄ.

Ἡ ἀπὸ Ὀρθοδόξου πλευρᾶς ὑγιὴς αὐτὴ ἀντίδρασις Ἱεραρχῶν, Κληρικῶν, Μοναχῶν καὶ ἐπαϊόντων λαϊκῶν στὸ κείμενο τῆς «Κοινῆς Δηλώσεως» τῆς πιό πάνω ἀναφερομένης συνδιασκέψεως στὸ BALAND, διαδηλώνει περίτρανα πρὸς κάθε κατεύθυνσιν ὅτι:

Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ διατηρεῖ ἀδιαλείπτως ζωντανὴν καὶ ἀλώβητον τὴν εὐαισθησία του σὲ θέματα Πίστεως καὶ Ὀρθοδοξίας καὶ δὲν εἶναι καθόλου διατεθειμένος νὰ δεχθῇ ψευδοενώσεις μὲ οἱουσδήποτε αἱρετικοὺς (παπικούς, κόπτες, κ.ἄ.�), δηλαδὴ “ἑνώσεις” τύπου «Φερράρας-Φλωρεντίας» καὶ τὰ παρόμοια.

Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου, Ἅγιον Ὄρος

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 982-983.

Η ΠΑΝΤΑ ΝΟΥΝ ΥΠΕΡΕΧΟΥΣΑ ΕΙΡΗΝΗ Δ΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

 

Ο ελληνικός πολιτισμός μέσα από τη γραπτή δόκιμη παράδοση, που εξ ορισμού και προορισμού δοξολογεί την ανδρεία στους πολέμους, όπως γίνεται στην Ιλιάδα, προβαίνει παράλληλα και σε καταδίκες των πολέμων: «Αφρήτωρ, αθέριστος, ανέστιος έστιν εκείνος ος πολέμου εράται επιδημίου οκρυόεντος», διαπιστώνει ο γερο-Νέστορας.

 

Οι ιστορικοί των πολέμων δεν παραλείπουν να ονειδίσουν πολέμους και φιλοπόλεμους, όπως ο Ηρόδοτος: «Κανείς δεν είναι έτσι άμυαλος που να θέλει πόλεμο αντί για ειρήνη.  Όσο κρατά αυτή τα παιδιά θάβουν τους πατέρες τους, ενώ στον πόλεμο οι πατέρες τα παιδιά τους».

 

Τα ίδια σχεδόν λόγια βάζει ο Θουκυδίδης στο στόμα του Περικλή, στον τελευταίο του λόγο: «Όσοι μπορούν να διαλέξουν, ενώ πηγαίνουν όλα τ’ άλλα καλά, θα ήταν ανόητοι αν διάλεγαν τον πόλεμο.  Ο πόλεμος γίνεται ανάγκη και χρέος, όταν κινδυνεύει η ελευθερία της πόλης».

 

Και ο Πλούταρχος στους «Βίους Παράλληλους» μας διασώζει τον υπέροχο όρκο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ώπη (επίθετο της Αρτέμιδας): «Σας εύχομαι τώρα που τέλειωσαν οι πόλεμοι να ευτυχήσετε με την Ειρήνη.  Όλοι οι θνητοί από δω και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός μονιασμένος για την κοινή προκοπή.  Θεωρήστε την Οικουμένη πατρίδα σας, με κοινούς τους νόμους, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξάρτητα φυλής.  Δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενοκέφαλοι, σε Έλληνες και βαρβάρους.  Δεν μ’ ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η ράτσα τους.  Τους κρίνω μ’ ένα μόνο κριτήριο, την αρετή.  Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο.  Αν, ποτέ, σας παρουσιαστούν διαφορές δε θα καταφύγετε ποτέ στα όπλα, παρά θα τις λύνετε ειρηνικά.  Στην ανάγκη θα σταθώ εγώ διαιτητής σας.  Το Θεό δεν πρέπει να τον νομίζετε σαν αυταρχικό Κυβερνήτη αλλά σαν κοινό πατέρα όλων, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με τη συζωή, που κάνουν τ’ αδέρφια στην οικογένεια.  Από μέρους μου σας θεωρώ όλους ίσους, λευκούς ή μελαψούς και θα ήθελα να μην είστε μόνο απλοί υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά όλοι μέτοχοι, όλοι συνέταιροι.  Όσο περνάει από το χέρι μου θα προσπαθήσω να συντελεστούν αυτά που υπόσχομαι.  Τον όρκο που δώσαμε με την σπονδή απόψε κρατήστε τον σαν συμβόλαιο αγάπης».

(συνεχίζεται)

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ γιὰ τὸν διάλογον Ὀρθοδόξων-Παπικῶν: Α΄.

«…Δι᾽ αὐτὸ καὶ αἱ γενόμεναι ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων παραχωρήσεις δὲν εἶναι κατ᾽ οὐσίαν φιλάνθρωποι. Δὲν εἶναι διὰ τὸ καλὸν οὔτε τῶν (αἱρετικῶν) Ῥωμαιοκαθολικῶν οὔτε τῶν Ὀρθοδόξων.

Μετακινοῦν ἀπὸ τὴν «ἐλπίδα τοῦ Εὐαγγελίου» (Κολ. α´, 23) τοῦ μόνου Θεανθρώπου Χριστοῦ εἰς τὸ εἴδωλον τοῦ ἀνθρωποθέου Πάπα τοῦ δυτικοῦ οὐμανισμοῦ.

Ἠμεῖς εἴμεθα ὑποχρεωμένοι, χάριν καὶ (αὐτῶν) τῶν Ῥωμαιοκαθολικῶν καὶ τοῦ σύμπαντος κόσμου, διὰ τοὺς ὁποίους ἡ ἀνόθευτος Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἐσχάτη ἐλπίς, οὐδέποτε νὰ ἀποδεχθῶμεν ἕνωσιν, ἢ χαρακτηρισμὸν τῆς “Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας” ὡς (τάχα) “ἀδελφῆς Ἐκκλησίας”, ἢ τοῦ Πάπα ὡς κανονικοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης, ἢ τῆς “ἐκκλησίας” τῆς Ῥώμης ὡς ἐχούσης κανονικὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχήν, Ἱερωσύνην καὶ Μυστήρια, χωρὶς τὴν ῥητὴν ἐκ μέρους των ἀποκήρυξιν τοῦ «FILIOQUE», τοῦ «ἀλαθήτου», τοῦ «πρωτείου», τῆς «κτιστῆς χάριτος», καὶ ὅλων τῶν λοιπῶν (συνεπαγομένων) κακοδοξιῶν των, τὰς ὁποίας οὐδέποτε θὰ θεωρήσωμεν ὡς διαφορὰς χωρὶς σημασίαν ἢ ὡς θεολογούμενα, ἀλλὰ ὀρθοδόξως πιστεύομεν ὅτι ἀλλοιώνουν ἀνεπανορθώτως τὸν θεανθρώπινον χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνιστοῦν βλασφημίας…» 

Τὸ ἀνωτέρω κείμενο εἶναι χαρακτηριστικὸ μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐξαιρετικὰ βαρυσήμαντον ἐπιστολὴν τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, ἡμερ. 8.12.1993, μὲ ἀφορμὴ τὴν «Κοινὴ Δήλωσι» τῆς «Μικτῆς ἐπιτροπῆς τοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ῥωμαιοκαθολικῶν», ποὺ ἔγινε στὸ BALAMAND τοῦ Λιβάνου τὸν Ἰούνιο τοῦ ἔτους 1993.

Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου, Ἅγιον Ὄρος

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 982-983.

(συνεχίζεται)

Η ΠΑΝΤΑ ΝΟΥΝ ΥΠΕΡΕΧΟΥΣΑ ΕΙΡΗΝΗ Γ΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

 

Το 1928 με πρωτοβουλία της Γαλλίας υπογράφτηκε η συνθήκη που έθετε τον πόλεμο εκτός νόμου.  Η Ένωση των Εθνών έθεσε τις ίδιες αρχές της δικαιοσύνης και της ειρήνης.  Ο δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος τις εκθεμελίωσε.  Τα νέα όργανα της διεθνούς ειρήνης ήρθαν να οικοδομήσουν ένα νέο κόσμο πάνω στα πυρίκαυστα ερείπια του προηγούμενου.

 

Σήμερα, 78 χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου και 75 χρόνια μετά τη Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, η ανθρωπότητα αναγνωρίζει με ευγνωμοσύνη ότι, ως αποτέλεσμα της πολύπτυχης δράσης του ΟΠΕ και των διαφόρων εξειδικευμένων Οργανώσεων του, έγιναν σε παγκόσμια κλίμακα μεγάλες πρόοδοι για την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.  Λαοί απελευθερώθηκαν με εφαρμογή της αυτοδιάθεσης, οι όροι της ζωής βελτιώθηκαν και το πολιτιστικό επίπεδο ανέβηκε σε πολλές περιοχές του κόσμου.

 

Τα επιτεύγματα όμως αυτά αποδεικνύονται κατώτερα των προσδοκιών που είχε το 1945 η ανθρωπότητα και που έχει σήμερα.

 

Καθώς τα διάφορα συμφέροντα θέτουν σε δεύτερη μοίρα τις ηθικές αξίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται καθημερινά σε πολλές περιοχές του κόσμου, επειδή πολλά κράτη δεν τα αποδέχονται καθολικά, ή συνειδητά τα θυσιάζουν σε σκοπιμότητες και επειδή ο ΟΗΕ δεν έχει ακόμα τη δυνατότητα να επιβάλει έμπρακτα το σεβασμό και την εφαρμογή τους.

 (συνεχίζεται)