Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΦΕΣΟΥ Γ΄.

(Χαρακτικό, ἔτους 1899)

Συναφῶς γράφει ὁ Καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Θεσσαλονίκης κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

“Ὁ Πάπας στὴ Λατινικὴ Δύση –μὲ τὸ δογματικῶς κατοχυρωμένο καὶ ἀπὸ τὴν Β´ Βατικανικὴ Σύνοδο “ἀλάθητο” καὶ τὸ διεκδικούμενο “πρωτεῖο ἐξουσίας” πάνω σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία– ἔχει πάρει αὐθαιρέτως (ὁ Πάπας), ὄχι μόνον τὴν θέσι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν θέσι τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας…”

Τὸ οὐσιαστικό, καὶ τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν ἁμάρτημα τοῦ παπισμοῦ ἔγκειται στὸ ὅτι ἐπιβουλεύεται ἐκεῖνο ἀκριβῶς, ποὺ ἀνήκει ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον στὸν Τριαδικὸν Θεόν, στὸν Θεάνθρωπον Χριστὸν καὶ στὸ Πανάγιον Πνεῦμα!

Ὅμως, ἑνὸς (καὶ μάλιστα κορυφαίου) κακοῦ δοθέντος, ἀσφαλῶς μύρια ἄλλα ἕπονται! Ἐξ οὗ καὶ οἱ συνεπαγόμενες ἐπιμέρους πάμπολλες περαιτέρω πολυποίκιλες παρεκτροπὲς τοῦ παπικοῦ ἐκτρώματος!

Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι οἱ κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ εἶναι σύμφυτες καὶ ἐγγενεῖς μὲ τὸ ὅλο ἑωσφορικό του πνεῦμα. Ἄρνησι ὑπὸ τοῦ παπισμοῦ τῶν κακοδοξιῶν του, σημαίνει, ταυτόχρονα ἄρνησι τοῦ ἰδίου του ἑαυτοῦ του, ὅπερ δυστυχῶς ἀδύνατο! Ἄρα εἰς μάτην οἱ “διάλογοι”, ποὺ, ἀπὸ πλευρᾶς παπισμοῦ, εἰς ἕνα καὶ μόνο ἀμετάθετο στόχο ἀποσκοποῦν, μανιωδῶς καὶ ἀπαρασαλεύτως:

Στὴν καθυπόταξι καὶ ὑποδούλωσι τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἀλλ᾽ αὐτὸ δὲν πρόκειται ποτέ νὰ συμβῇ, διότι τὴν Ἐκκλησία (=Ὀρθοδοξία), “πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς” (Ματθ. ιστ´, 18)!

Ὁ ὅσιος καὶ θεοφόρος πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἅγιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς), δικαίως ἀπεφάνθη περὶ τοῦ παπισμοῦ ὅτι δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς μίαν αἵρεσι, ἀλλ᾽ εἶναι παναίρεσις!

Εἶναι, ὡς γράφει, ὁ παπισμός, ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ!

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 970-971.

25Η ΜΑΡΤΙΟΥ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ Γ΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Τὸ 1802 ξεκίνησε τὴ δράση του ὡς κλέφτης. Τὸ 1806, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ μεγάλου διωγμοῦ τῶν κλεφτῶν ἀπὸ τοὺς Τούρκους κατακτητές, κατώρθωσε νὰ διασωθῇ καὶ νὰ καταφύγῃ στὴ Ζάκυνθο, ὅπου κατατάχθηκε στὸν ἀγγλικὸ στρατὸ καὶ ἔφθασε μέχρι τὸ βαθμὸ τοῦ ταγματάρχη. Κατὰ τὰ ἔτη 1806-1807 συνέδραμε στὶς πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις τοῦ ρωσσικοῦ στόλου κατὰ τῶν Τούρκων στὸ Ρωσσοτουρκικὸ πόλεμο[1]. Τὸ 1810 ὑπηρέτησε στὸ ἑλληνικὸ στρατιωτικὸ σῶμα τοῦ ἀγγλικοῦ στρατοῦ στὴ Ζάκυνθο, ὅπου τὸ 1818 ἔγινε μέλος τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας[2]. Μὲ τὴν σύζυγό του Αἰκατερίνη ζήσανε μαζὶ τριάντα χρόνια. Ἡ γυναίκα του τὸν ἀκολούθησε δύο φορὲς στὴν ἐξορία στὴ Ζάκυνθο, ὅπου καὶ γέννησε τὰ παιδιά της. Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1820 ἡ Αἰκατερίνη ἄφησε τὴν τελευταία της πνοή, ὁ δὲ Κολοκοτρώνης «εἰς τὸ μνημόσυνόν της ἐπῆρε εἰς τὸ κεφάλι του τὸν δίσκον μὲ τὰ κόλυβα ἀπὸ τὸ σπίτι του ἕως εἰς τὴν ἐκκλησίαν, σημεῖον τῆς ἀγάπης του»[3].

          Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ἔλαβε μέρος σὲ πολλὲς πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1821 ἀποβιβάστηκε στὴ Μάνη, γιὰ νὰ λάβῃ μέρος στὸν ἀγῶνα κατὰ τῶν Τούρκων. Στὶς 23 Μαρτίου 1821 ἔλαβε μέρος στὴν μάχη, ποὺ ἔγινε στὴν Καλαμάτα. ᾿Απὸ ἐκείνη τὴ μέρα ἀρχίζει καὶ ἡ θρυλικὴ δράση καὶ ἐποποιία του. «῎Εκοψα εὐθύς», ἀναφέρει, «δυὸ σημαῖες μὲ σταυρὸ καὶ ἐκίνησα... Κινῶντας ἐγώ, εἶχαν μιὰν προθυμίαν οἱ ῞Ελληνες, ὅπου ὅλοι μὲ τὰς εἰκόνας ἔκαναν δέηση καὶ εὐχαριστήσεις. Μοῦ ἤρχετο πότε νὰ κλαύσω... ἀπὸ τὴν προθυμίαν, ποὺ ἔβλεπα». Τὸ 1821 ὁ Κολοκοτρώνης ἦταν ἤδη πενῆντα ἑνὸς χρόνων. Ἔλαβε ἐπίσης μέρος στὶς μάχες στὸ Βαλτέτσι (14 Μαΐου 1821), στὴν ἅλωση τῆς Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), στὴν Πάτρα, στὴν ἐξόντωση τοῦ Δράμαλη στὰ Δερβενάκια (26 Ἰουλίου 1822) καθὼς ἐπίσης καὶ στὸ ἁγιονέρι (27-28 Ἰουλίου 1822).

          Μετὰ τὸν ἀπελευθερωτικὸ ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων ἐναντίον τῶν Τούρκων, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καθὼς καὶ οἱ ὀπαδοί του μπῆκαν στὸ περιθώριο καὶ ἀποκλείστηκαν ἀπὸ ὅλες τὶς τιμητικὲς διακρίσεις. Ὅλα τὰ παράσημα, ποὺ ἔδωσε ἡ ἑλληνικὴ δημοκρατία δόθηκαν σὲ πολλοὺς ἀγωνιστέςˑ δὲν βρέθηκε ὅμως κανένα παράσημο καὶ καμιὰ τιμητικὴ διάκριση γιὰ τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Ὅταν ρωτήθηκε ὁ Γεώργιος Λουδοβίκος φὸν Μάουρερ γι’ αὐτὸ τὸ θέμα, παρατήρησε εἰρωνικὰ ὅτι «δὲν περίσσεψαν παράσημα, γιὰ νὰ ἀπονείμουν καὶ στὸν Κολοκοτρώνη»[4]. Τὸ μόνο παράσημο, τὸ ὁποῖο δόθηκε στὸ Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ἀπὸ τὴν κυβέρνηση γιὰ τὰ σαράντα ἐννέα χρόνια τῶν ἀγώνων του γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδας, ἦταν οἱ φυλακίσεις του σὲ πολὺ ἀπάνθρωπα μπουντρούμια.

(συνεχίζεται)

---

[1] Στὸν Ρωσσοτουρκικὸ πόλεμο πῆρε μέρος στὴν καταδρομικὴ ἐκστρατεία τοῦ Αἰγαίου, ποὺ κράτησε δέκα μῆνες.

[2] Βλ. Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, στὴν κοινὴ νεοελληνικὴ γλῶσσα, συμπληρωμένη καὶ ἐπικαιροποιημένη μέχρι τὸ 2004, τ. 20 (1821-1827), National Geographic, σ. 200.

[3]. Ὁ γέρων Κολοκοτρώνης. Διήγησις συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς. Ρητὰ τοῦ Κολοκοτρώνη. Τραγούδια τῶν Κολοκοτρωναίων, τ. Β΄, Ἐν Ἀθήναις 1889, σ. 95.

[4] Βλ. Γιαννόπουλου, Κολοκοτρώνης, ὅπ.π., σ. 140.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΦΕΣΟΥ B΄.

(Χαρακτικό, ἔτους 1899)

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, ἐκ Κύπρου ἕλκων τὴν καταγωγήν, ὡς λέων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, βροντώδῃ τῇ φωνῇ βοᾷ πρὸς ἅπαντας ἡμᾶς·

«Ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, ἰδοὺ ὧδε ὁ Χριστός, ἰδοὺ ἐκεῖ, μὴ πιστεύσητε.

Ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα καὶ τέρατα πρὸς τὸ ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.» (Μάρκ. ιγ ´, 21-22)

Ἡ σημασία τοῦ “ὧδε” (=ἐδῶ) δὲν εἶναι μόνον τοπική, ἀλλὰ καὶ τροπική!

Ἐὰν οἱοσδήποτε “πάπας” σᾶς εἰπῇ ὅ,τι ἐδῶ (= εἰς τὸν παπικὸν θρόνον τοῦ ἐκπεσόντος Πάπα Ῥώμης) εἶναι ὁ Χριστὸς, μὴ πιστεύσετε!

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶναι ὁ ἀείποτε Ζῶν καὶ ὁ ἀδιαλείπτως Παρών, διοικεῖ αὐτοπροσώπως τὴν Ἐκκλησία Του! Οὐδόλως τοῦ χρειάζεται οἱοσδήποτε «Vicarius Filii Dei» (= ἐκπρόσωπος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ “παπικὸς ἀντιπρόσωπός Του ἐπὶ τῆς γῆς”), ὅπως βλάσφημα φρονοῦν μὲ τὸ ὕπουλο καὶ πλανεμένο δόγμα τοῦ “παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας” οἱ φραγκολατῖνοι αἱρετικοί. Ἡ παρουσία τοῦ Ἰδίου τοῦ Χριστοῦ στὶς Ἐκκλησίες Του εἶναι ἐνεργὸς καὶ ἀκατάπαυστος καὶ ὡς ἐκ τούτου κανέναν ἁπολύτως “πάπα” δὲν ἔχει ἀνάγκην ὁ Χριστός, σὰν ἀντιπρόσωπό Του (τάχα) ἐπὶ τῆς γῆς!

Καὶ ἡ παμπλάνη τῶν παπικῶν, δὲν τελειώνει δυστυχῶς ἐδῶ!

Ἐφ᾽ ὅσον, σύμφωνα μὲ τὶς αἱρετικές τους δοξασίες:

(α) Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται “καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ” (=Filioque), καὶ

(β) ὁ κάθε Πάπας εἶναι (ὡς ἰσχυρίζονται) Βικάριος (= ἀντιπρόσωπος) τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς,

Ἄρα, συνακόλουθα (σύμφωνα μὲ τὴν αἵρεσί τους):

(γ) τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ… Πάπα, ὡς (τάχα) ἐκπροσώπου τοῦ Χριστοῦ!!!

(συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 970-971.

25Η ΜΑΡΤΙΟΥ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ B΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στὶς 3 Ἀπριλίου τοῦ 1770, τὴ Δευτέρα τῆς Λαμπρῆς, σὲ ἕνα βουνό, κάτω ἀπὸ ἕνα δέντρο στὸ χωριὸ Ραμoβούνι στὴν παλαιὰ Μεσσηνία[1], ἐνῷ ἡ μητέρα του καταδιωκόταν ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέρασε δύσκολα παιδικὰ χρόνια. Μετὰ τὴ μάχη τῆς Καστάνιτσας[2], ἡ οἰκογένεια Κολοκοτρώνη κρυβόνταν γιὰ τρία χρόνια στὴ Μηλιά. Ὅμως εἴχανε μείνει πάμπτωχη. Ἡ μεγάλη φτώχεια τῆς οἰκογένειας στάθηκε ἡ αἰτία ὁ μικρὸς Θοδωρῆς νὰ μὴ μάθῃ γράμματα[3].

          Κάποτε ὁ μικρὸς Θεόδωρος, ποὺ βρισκόταν στὴν Τριπολιτσά καὶ πουλοῦσε ξύλα, πέρασε ἀπὸ ἕνα δρόμο μὲ τὸ ζῷο του, ποὺ ἦταν φορτωμένο μὲ ξύλα. Ὅμως τὸ ζῶο γλίστρησε μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ρίξῃ λάσπες σὲ ἕνα ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Τότε ὁ Τοῦρκος θυμωμένος, ἔδειρε τὸν μικρὸ Θεόδωρο. Ὁ Κολοκοτρώνης ὡρκίσθηκε νὰ ἀνταποδώσῃ στὸν Τοῦρκο τὸ ξυλοκόπημα[4]. Ὁ στρατηγὸς Βουτιὲ περιγράφει τὸ γεγονός: «Οἱ Ἀρβανίτες θυμῶνται ἀκόμα τὸ κακό, ποὺ πάθανε στὸ Μωριᾶ πολὺ πρὶν ἀπὸ τὸ 1821, ποὺ χαλαστῆκαν ἀπ’ τοὺς Κλέφτες Κολοκοτροναίους. ‘Νὰ μὴ γλυτώσω ἀπ’ τὸ σπαθὶ τοῦ Κολοκοτρώνη!’ Αὐτὸς εἶναι ὁ ὅρκος τους[5]. Ὁ νῦν περιφανὴς ἀνήρ, παιδίον πενηντεῦον καὶ ἄγνωστον εἰσήρχετο περὶ δείλην ὀψίαν εἰς τὴν Τριπολιτσὰν φέρων ξύλα ἐπὶ ἡμιόνου, ὅτε καθ’ ὁδὸν ἐρραπίσθη ὑπὸ Ὀθωμανοῦˑ τὸ παιδίον καταλιπὸν καὶ τὰ ξύλα καὶ τὸν ἡμίονον προσέφυγεν εἰς τὰ ὄρη, καὶ ὤμωσε ράπισμα ἀντὶ ραπίσματος. Καὶ ἰδοὺ ἡ χεὶρ τοῦ ἀσήμου τούτου παιδίου μετ’ οὐ πολὺ θέλει κολαφίσει Αὐτοκρατορίαν, ἥτις δυσκόλως θέλει ἀνασηκωθῇ μετὰ τὸ κολάφισμα[6]. Ζώντας στὴ Ζάκυνθο γύριζε συχνὰ τὰ μάτια κι’ ἀγνάντευε τὰ βουνὰ τοῦ Μωριᾶ. ‘Ἂχ, ἔλεγε, δὲν θὰ ξανάρθῃ πάλι τὸ σεφέρι; (πόλεμος). Δὲ θ’ ἀντιλαλήσῃ πάλι στὶς ράχες τοῦ Μωριᾶ τὸ ντουφέκι τὸ Κολοκοτρωναίικο;’»[7]. Σὲ ἠλικία εἴκοσι χρόνων παντρεύτηκε τὴν κόρη τοῦ προεστοῦ Λεονταρίου Καρούσου, Αἰκατερίνη. Μαζί της ἀπέκτησε τρεῖς γιοὺς καὶ δύο κόρες.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ἡ οἰκογένειά του ζοῦσε στὸ Λιμποβίσι Ἀρκαδίας. Τὰ παιδικά του χρόνια τὰ πέρασε στὸ πύργο τῆς Καστάνιτσας στὴ Μάνη.

[2] Ἡ πολιορκία τῆς Καστάνιτσας ὑπῆρξε μάχη, ποὺ πραγματοποιήθηκε τὸ 1780, μὲ σκοπὸ τὴν ἐξόντωση τοῦ Κωνσταντῆ Κολοκοτρώνη καὶ τοῦ Παναγιώταρου Μπούρα.

[3] Βλ. Γιαννόπουλου, Κολοκοτρώνης, ὅπ.π., σ. 12.

[4] Βλ. ὅπ.π.

[5] Ν. Σπηλάδου, Ἀπομνημονεύματα, τόμ. Α΄, σ. 561.

[6] Π. Χιώτου, Λόγος εἰς τὴν ἀνακομιδὴ λειψάνων τῆς Αἰκατερίνης Καρούσου, συζύγου Θ. Κολοκτρώνη, 3 Ἰανουαρίου 1863, σ. 6.

[7] Ἅπαντα Κολοκοτρωναίων, 1821: Σημεῖον αὐτογνωσίας, χρονολογικὴ βιογραφία, δημοτικὰ τραγούδια Κολοκοτρωναίων, ἀνέκδοτα-γνωμικὰ Θ. Κολοκοτρώνη, εἰκόνες σχόλια, 1821 ἑλληνικὴ ἐκδοτικὴ σχολὴ, Ἀθήνα 1978, σ. 80. Ἀπομνημονεύματα στρατηγοῦ Βουτιέ, (Memoires du Colonel Voutier), Παρίσι 1823, σ. 266.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΦΕΣΟΥ Α΄.

(Νωπογραφία ἀπὸ τὸ Καθολικὸ τῆς Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου)

(Ἡ μνήμη του τιμᾶται τὴν 19ην Ἰανουαρίου)

Εὐγενοπρεπῶς καὶ ἐφεξῆς,

ὡς λέων πνευματικὸς

ὁ Ἐφέσου Εὐγενικός,

ἀνέστρεψε θαῤῥαλέως

τὴν τῶν λατίνων λεοντήν,

ἀφυπνίζων ὁ παναγιώτατος ποιμενάρχης

παποκινήτως ὑπνώττοντα λαόν,

ἀναιρῶν ὁ Μᾶρκος ὁ μακάριος

τὴν τῶν αἱρετικῶν ἄρκτον

ἀναδεικνύμενος ὑπὸ τοῦ Κυρίου

ἀκραιφνὲς ἄκρον Ὀρθοδοξίας,

ἀκατάλυτον μάκρος Ὀρθοπραξίας!

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 970-971.

25Η ΜΑΡΤΙΟΥ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ A΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

«Ἐμεῖς θὰ ἀναστήσουμε μιὰ πατρίδα, ποὺ κεφάλι θὰ ἔχῃ τὸν Χριστὸ καὶ ὄχι ἀνθρώπους».

          Στὶς 25 Μαρτίου τοῦ 1821 ἀρχίζει νὰ πραγματοποεῖται τὸ ὄνειρο τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, δηλαδὴ ἡ ἀποτίναξη ἀπὸ τοὺς ἑλληνικοὺς ὤμους τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ. Κάποιοι ἥρωες τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνα ἔπαιξαν σημαντικὸ καὶ πρωτεύοντα ρόλο στὶς μάχες κατὰ τῶν Τούρκων. Ἕνας ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες αὐτῆς τῆς ἐποποιΐας ἦταν καὶ ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

          Ὁ παπποῦς τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Γιάννης Κολοκοτρώνης[1], συνελήφθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ὕστερα ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια ἀκρωτηριάστηκε καὶ ἀπαγχονίστηκε τὸ 1757 στὴν Ἀνδρούσα Μεσσηνίας[2]. Ὁ πατέρας τοῦ Γέρου τοῦ Μωριᾶ[3], Κωνσταντῆς Κολοκοτρώνης[4], ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς ἐνδοξότερους πολεμάρχους - κλεφτοκαπετάνιους τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους. Ὑπῆρξε ἀρχηγὸς σώματος Κλεφτῶν (κάπος[5]) στὴν Κόρινθο καὶ στὴ Μάνη[6]. Αὐτὸς ἔσωσε τὴν Πελοπόννησο ἀπὸ τὸν ὁλοκληρωτικὸ ἀφανισμό. Τὸ 1769 βοήθησε στὴν καταστολὴ τοῦ κινήματος τῶν Ἀλβανῶν. Ἂν δὲν ἀναχαίτιζε τὸν ἀλβανικὸ κίνδυνο, δὲν θὰ ὑπῆρχαν οἱ προϋποθέσεις, γιὰ νὰ ξεκινήσῃ ἡ ἐπανάσταση[7].

          Εἶναι ἄξιος μνείας ὁ θάνατoς τοῦ Κωνσταντῆ. Σὲ μάχη μὲ τοὺς Τούρκους, τραυματίστηκε καὶ κρύφτηκε σὲ ἕνα βουνό. Ὅμως ἐπειδὴ διψοῦσε πολύ, βγῆκε ἀπὸ τὸ καταφύγιό του, γιὰ νὰ βρῇ νερό. Ὅμως τὸν ἐντόπισαν κάποιοι Τοῦρκοι. Ὁ Κωνσταντῆς τότε τοὺς φώναξε ὅτι θὰ χαθῇ καὶ ἐκεῖνος μὰ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς θὰ σκοτώσῃ ὅσους μπορέσῃ. Τότε οἱ Τοῦρκοι ἄφησαν κάτω τὰ ὅπλα τους, καὶ ὡρκίσθηκαν ὅτι θὰ τὸν βοηθήσουν νὰ διαφύγῃ. Ὁ Κωνσταντῆς ἔδειξε ἐμπιστοσύνη, κάθισε, καὶ συζητοῦσε μαζί τους μὲ ποιὸ τρόπο θὰ μποροῦσε νὰ διαφύγῃ. Καθὼς ὅμως ζήτησε λίγο νερό, τρεῖς ἀπὸ αὐτοὺς σηκώθηκαν νὰ τοῦ φέρουν. Καθὼς οἱ Τοῦρκοι βρῆκαν τὴν πιὸ κατάλληλη στιγμή, τοῦ ἐπιτέθηκαν καὶ τὸν σκότωσαν. Τὸν λῄστεψαν, τοῦ ἔκοψαν τὸ κεφάλι, καὶ τὸ ἔριξαν σὲ ἕνα πηγάδι[8]. Πόσο εὔκολη εἶχαν ἀπὸ παλιὰ οἱ Τοῦρκοι τὴν καταπάτηση τῶν πιὸ ἱερῶν ὅρκων καὶ ὑποσχέσεων τῆς θρησκείας τους, προκειμένου νὰ σκοτώσουν ἕνα γκιαούρη[9].

---

[1] Τὸ ἐπώνυμο τῆς οἰκογένειάς του, ὅπως ἀναφέρει ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ἀρχικὰ ἦταν Τζεργίνης.

[2] Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κατέγραψε τὰ βιώματά του πρίν, κατὰ καὶ μετὰ τὴν ἐπανάσταση, ὑπαγορεύοντάς τα στὸν Γεώργιο Τερτσέτη. Τὰ ἀπομνημονεύματά του εἶναι γραμμένα στὴ δημοτική, μὲ τίτλο «Διήγησις συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς ἀπὸ τὰ 1770 ἕως τὰ 1851», ἐκδόθηκαν δὲ τὸ 1851. Ὅπως γράφει ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στὰ Ἀπομνημονεύματά του «Ἀπὸ τὰ 1757, ὅπου ἐφάνησαν εἰς τὰ μέρη μας οἱ Τοῦρκοι, οἱ πρόγονοί μας ποτὲ δὲν τοὺς ἀναγνώρισαν, ἀλλὰ ἦσαν εἰς αἰώνιον πόλεμο».

[3] Ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ ἦταν προσωνύμιο, τὸ ὁποῖο ἀπέκτησε ἐξ αἰτίας τῆς ἡγετικῆς του μορφῆς στὴν Ἑλληνικὴ ἐπανάσταση. Ὀνομάζεται Γέρος τοῦ Μωριᾶ, διότι ἔδρασε κυρίως στὴν Πελοπόννησο.

[4] Ὁ Κωνσταντῆς Κολοκοτρώνης γεννήθηκε τὸ 1747.

[5] «Κάπος» σήμαινε τὸν καπετάνιο, τὸν ἀρχηγό. Ἦταν ὁ ἐπὶ τουρκοκρατίας ἐπικεφαλὴς στρατιωτῶν.

[6] Οἱ Ἀρβανῖτες εἶχαν τρομάξει πολύ, ὥστε ὅταν ἔκαναν ὄρκο ἔλεγαν: «Νὰ μὴ γλυτώσω ἀπὸ τοῦ Κολοκοτρώνη τὸ Σπαθί». (Βλ. Ἀπομνημονεύματα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη). Ἀπὸ τὸ 1762 μέχρι τὸ 1806 ἐξοντώθηκαν ἑβδομήντα Κολοκοτρωναῖοι ἀπὸ τοὺς Τούρκους κατακτητές.

[7] Βλ. Νίκου Γιαννόπουλου, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Ἡ πολυτάραχη ζωὴ καὶ δράση τοῦ ἡγέτη τῆς ἐπανάστασης, Οἱ μονογραφίες τοῦ περιοδικοῦ «στρατιωτικὴ ἱστορία», σ. 12. Ὁ Κωνσταντὴς Κολοκοτρώνης πῆρε μέρος στὴν ἔνοπλη ἐξέγερση τῶν Ὀρλοφικῶν, ἡ ὁποία ὑποκινήθηκε ἀπὸ τὴν Αἰκατερίνη Β΄ τῆς Ρωσσίας τὸ 1770. Ἡ μητέρα του ὀνομαζόταν Γεωργίτσα Κωτσάκη, κόρη προεστοῦ ἀπὸ τὴν Ἀλωνίσταινα Ἀρκαδίας.

[8] Βλ. Γιαννόπουλου, Κολοκοτρώνης, ὅπ.π., σ. 11.

[9] Ὁ μικρὸς Θεόδωρος ἦταν τότε δέκα χρόνων. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς σημάδεψε ὁλόκληρή του τὴ ζωή.

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ γιὰ τὸν διάλογον Ὀρθοδόξων-Παπικῶν: Β΄.

(Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος)

Στὴν ἐν λόγῳ συνδιάσκεψιν στὸ BALAMAND ἀρνήθηκαν νὰ παραστοῦν, καὶ κατὰ συνέπεια δὲν ὑπέγραψαν τὸ κείμενο τῆς «Κοινῆς Δήλωσης», τὰ Πατριαρχεῖα: Ἰεροσολύμων, Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας καὶ οἱ Ἐκκλησίες: Ἑλλάδος καὶ Τσεχοσλοβακίας.

Τὰς ἀπὸ ἐκκλησιολογικῆς, δογματικῆς, ποιμαντικῆς, ἁγιολογικῆς, ἠθικῆς καὶ ἱστορικῆς ἀπόψεως, τρωτὰς θέσεις τοῦ κειμένου τῆς «Κοινῆς Δήλωσης» τῆς ἐν λόγῳ «Μικτῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ῥωμαιοκαθολικῶν» ἐπεσήμαναν καὶ ἐπέκριναν μὲ ἐμπεριστατωμένες καὶ ἀξιολογώτατες ἐπιστολές τους ὄχι μόνον τὸ σύνολο τῶν εἴκοσιν ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους - Ἄθω, ἀλλὰ καὶ ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ἐπίσης οἱ καθηγητὲς τοῦ Πανεπιστημίου π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Ἰωάννης Ῥωμανίδης, κ. Ἀνδρέας Θεοδώρου, κ. Μέγας Φαράντος κ.ἄ.

Ἡ ἀπὸ Ὀρθοδόξου πλευρᾶς ὑγιὴς αὐτὴ ἀντίδρασις Ἱεραρχῶν, Κληρικῶν, Μοναχῶν καὶ ἐπαϊόντων λαϊκῶν στὸ κείμενο τῆς «Κοινῆς Δηλώσεως» τῆς πιό πάνω ἀναφερομένης συνδιασκέψεως στὸ BALAND, διαδηλώνει περίτρανα πρὸς κάθε κατεύθυνσιν ὅτι:

Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ διατηρεῖ ἀδιαλείπτως ζωντανὴν καὶ ἀλώβητον τὴν εὐαισθησία του σὲ θέματα Πίστεως καὶ Ὀρθοδοξίας καὶ δὲν εἶναι καθόλου διατεθειμένος νὰ δεχθῇ ψευδοενώσεις μὲ οἱουσδήποτε αἱρετικοὺς (παπικούς, κόπτες, κ.ἄ.�), δηλαδὴ “ἑνώσεις” τύπου «Φερράρας-Φλωρεντίας» καὶ τὰ παρόμοια. 

Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου, Ἅγιον Ὄρος

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 982-983.

Β. Ο Απελευθερωτικός αγώνας του 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης A΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης) 

          Ταυτόχρονα μαζί με το άγγελμα της απελευθερώσεως του ανθρώπινου γένους από την τυραννία του διαβόλου και του Άδη, πραγματοποιείται και το όνειρο του ελληνικού έθνους, δηλαδή η αποτίναξη από τους ελληνικούς ώμους του τουρκικού ζυγού.  Θα ήθελα στο σημείο αυτό να παρουσιάσω κάποιες αθέατες, αλλά σημαντικές, πτυχές του απελευθερωτικού αγώνα του 1821.

          Ο πατέρας του Γέρου του Μοριά, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, υπήρξε από τους πιο ένδοξους πολεμάρχους του ελληνικού έθνους.  Αυτός έσωσε την Πελοπόννησο από τον ολοκληρωτικό αφανισμό.  Αν δεν αναχαίτιζε τον αλβανικό κίνδυνο, δεν θα υπήρχαν οι προϋποθέσεις, για να ξεκινήσει η επανάσταση.

          Αξιοσημείωτο γεγονός αποτελεί ο θάνατός του.  Κατά τη διάρκεια συμπλοκής με τους Τούρκους τραυματίσθηκε και, τρεκλίζοντας, κρύφτηκε σε ένα λόγγο.  Καθώς όμως υπέφερε από την δίψα, βγήκε από την κρυψώνα, για να αναζητήσει νερό.  Τον εντόπισαν όμως επτά Μπαρδουνιώτες Τούρκοι.  Ο Κωνσταντής τότε, κρατώντας το σπαθί στο χέρι, ζήτησε να τον αφήσουν να φύγει, φωνάζοντας: «Βρέ Τούρκοι, και εγώ θα χαθώ, μα κι από σας θα φάγω όσους μπορέσω».

          Από τους επτά εκείνους στρατιώτες ο ένας είχε υπηρετήσει παλιά ως εθελοντής στο κλέφτικο σώμα του Κωνσταντή. Τότε οι Τούρκοι άφησαν κάτω τα όπλα τους, και ορκίσθηκαν στους πιο ιερούς όρκους της θρησκείας τους πως όχι μόνο δεν θα τον συλλάμβαναν, αλλά θα τον φυγάδευαν κιόλας. Ο πληγωμένος ήρωας έδειξε εμπιστοσύνη, κάθισε μαζί τους, και συζητούσε τον τρόπο διαφυγής τους.  Παίρνοντας θάρρος, ζήτησε λίγο νερό.  Τρείς από αυτούς σηκώθηκαν πρόθυμα να του φέρουν.  Όμως την κατάλληλη στιγμή του επιτέθηκαν ύπουλα και τον σκότωσαν.  Αφού τον λήστεψαν, έκοψαν το κεφάλι του, και το πέταξαν σε ένα πηγάδι.

          Πόσο εύκολη είχαν από παλιά οι Τούρκοι την καταπάτηση των πιο ιερών όρκων και υποσχέσεων της θρησκείας τους, προκειμένου να σκοτώσουν ένα γκιαούρη!

(συνεχίζεται)

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ γιὰ τὸν διάλογον Ὀρθοδόξων-Παπικῶν: A΄.

(Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος)

«…Δι᾽ αὐτὸ καὶ αἱ γενόμεναι ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων παραχωρήσεις δὲν εἶναι κατ᾽ οὐσίαν φιλάνθρωποι. Δὲν εἶναι διὰ τὸ καλὸν οὔτε τῶν (αἱρετικῶν) Ῥωμαιοκαθολικῶν οὔτε τῶν Ὀρθοδόξων.

Μετακινοῦν ἀπὸ τὴν «ἐλπίδα τοῦ Εὐαγγελίου» (Κολ. α´, 23) τοῦ μόνου Θεανθρώπου Χριστοῦ εἰς τὸ εἴδωλον τοῦ ἀνθρωποθέου Πάπα τοῦ δυτικοῦ οὐμανισμοῦ.

Ἠμεῖς εἴμεθα ὑποχρεωμένοι, χάριν καὶ (αὐτῶν) τῶν Ῥωμαιοκαθολικῶν καὶ τοῦ σύμπαντος κόσμου, διὰ τοὺς ὁποίους ἡ ἀνόθευτος Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἐσχάτη ἐλπίς, οὐδέποτε νὰ ἀποδεχθῶμεν ἕνωσιν, ἢ χαρακτηρισμὸν τῆς “Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας” ὡς (τάχα) “ἀδελφῆς Ἐκκλησίας”, ἢ τοῦ Πάπα ὡς κανονικοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης, ἢ τῆς “ἐκκλησίας” τῆς Ῥώμης ὡς ἐχούσης κανονικὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχήν, Ἱερωσύνην καὶ Μυστήρια, χωρὶς τὴν ῥητὴν ἐκ μέρους των ἀποκήρυξιν τοῦ «FILIOQUE», τοῦ «ἀλαθήτου», τοῦ «πρωτείου», τῆς «κτιστῆς χάριτος», καὶ ὅλων τῶν λοιπῶν (συνεπαγομένων) κακοδοξιῶν των, τὰς ὁποίας οὐδέποτε θὰ θεωρήσωμεν ὡς διαφορὰς χωρὶς σημασίαν ἢ ὡς θεολογούμενα, ἀλλὰ ὀρθοδόξως πιστεύομεν ὅτι ἀλλοιώνουν ἀνεπανορθώτως τὸν θεανθρώπινον χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνιστοῦν βλασφημίας…»

Τὸ ἀνωτέρω κείμενο εἶναι χαρακτηριστικὸ μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐξαιρετικὰ βαρυσήμαντον ἐπιστολὴν τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, ἡμερ. 8.12.1993, μὲ ἀφορμὴ τὴν «Κοινὴ Δήλωσι» τῆς «Μικτῆς ἐπιτροπῆς τοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ῥωμαιοκαθολικῶν», ποὺ ἔγινε στὸ BALAMAND τοῦ Λιβάνου τὸν Ἰούνιο τοῦ ἔτους 1993.

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 982-983.

25η Μαρτίου, Διπλῆ γιορτὴ - διπλῆ χαρὰ, Α. Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου Γ΄.

«᾿Ιδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου».

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Η συγκατάθεση της Παρθένου Μαρίας να γεννήσει τον Χριστό έχει πανανθρώπινο και παγκόσμιο χαρακτήρα. Μαζί με τον λόγο της Μαρίας μπαίνει όλος ο Λόγος του Θεού μέσα στην κοιλιά της κόρης.  Με τη φωνή του αρχαγγέλου και την αποδοχή της Παρθένου σαρκούται ο Κτίστης και Δημιουργός.

          Η γιορτή του Ευαγγελισμού στην αρχαία Εκκλησία δεν εορταζόνταν παντού την ίδια ημέρα.  Στο Μιλάνο γιορταζόταν την τελευταία Κυριακή των νηστειών, ενώ σε άλλες περιοχές την 5^η Ιανουαρίου - παραμονή της εορτής της Βαπτίσεως και Γεννήσεως του Χριστού - αφού και οι δύο εορτές γιορτάζονταν την ίδια ημέρα, δηλαδή στις έξι Ιανουαρίου.

          Το 376 μ.Χ. οι Άγιοι Πατέρες όρισαν να γιορτάζονται παντού τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, και ως εκ τούτου ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου εννέα μήνες πριν από αυτήν, δηλαδή στις 25 Μαρτίου.  Η ημέρα, κατά την οποία δέχθηκε η Θεοτόκος τον χαιρετισμό του Αρχαγγέλου, ήταν ημέρα Κυρίου και αυτή, δηλαδή Κυριακή.

          Και όμως βρισκόμαστε μπροστά στο συγκλονιστικότερο μυστήριο.  Τι μπορεί να σημαίνει όμως για μας το γεγονός αυτό;  Από τη μια την άκρα συγκατάβαση, την «κένωση» και την ταπείνωση του Κυρίου και Θεού μας και από την άλλη την καθαρότητα και αγνότητα της Παναγίας Μητέρας του Κυρίου μας.  Αν θέλουμε να εορτάζουμε πραγματικά αυτό το μέγα μυστήριο, τότε ας καθαρίσουμε την ψυχή μας από κάθε πάθος, που εμφωλεύει μέσα της, για να γίνει κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.  Οι σκέψεις και οι λογισμοί μας να γίνουν άγιες σκέψεις και άγιοι λογισμοί.  Τα συναισθήματά μας να γίνουν αγνά συναισθήματα.  Οι επιθυμίες μας να μη στρέφονται προς τα κάτω, αλλά πάντοτε να καθαρίζουμε τη ψυχή και το σώμα μας από κάθε πάθος, για να μπορέσει έτσι να ζήσει μέσα μας ο Χριστός. Η απάντησή της· «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» ας γίνει και δική μας απάντηση.

(συνεχίζεται)

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς Δ΄.

Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτὴρ»

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Στὸ διάστημα αὐτὸ ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα συνεχίσθηκε ἀπὸ τοὺς διαδόχους του μὲ νέες συναντήσεις μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, μὲ ἀνταλλαγὲς δώρων, φιλοφρονήσεις, ἀσπασμοὺς ἀκόμη καὶ στὴν ἱερότατη καὶ φρικτὴ ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας, μὲ τραυματισμὸ τῆς αὐτοσυνειδησίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς μίας καὶ μοναδικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ θεμελιώθηκε στὴν ἀποστολικὴ πίστη καὶ πατερικὴ Παράδοση, μὲ οἰκουμενιστικὰ συμπόσια καὶ συμπροσευχὲς ὄχι μόνο μὲ ἑτεροδόξους, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀλλοθρήσκους, μὲ ἀποδυνάμωση τῆς σημασίας τοῦ δόγματος καὶ ὑπερτονισμὸ μιᾶς ἀγάπης «κοσμικῆς», ὅπως τὴ χαρακτηρίζει ὁ ἁγιορείτης Ὅσιος, ἡ ὁποία δὲν ἑνώνει τὰ διεστῶτα, ἀλλὰ μᾶλλον διευρύνει τὰ χάσματα.

Τί θὰ ἔλεγε σήμερα ὁ Ἅγιος; Πῶς θὰ ἤλεγχε αὐτοὺς ποὺ ἐκπροσωποῦν σήμερα τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὶς συναντήσεις καὶ στοὺς διαλόγους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους; Ποιοὺς λόγους θὰ ἀπηύθυνε σ᾽ αὐτοὺς ποὺ τὸν κατέταξαν μεταξὺ τῶν Ἁγίων, δὲν ἐγκολπώνονται ὅμως τὸ πνεῦμα του καὶ δὲν ἀκολουθοῦν τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας;

Τὶ θὰ ἔλεγε καὶ σὲ μᾶς, τοὺς ἁπλοὺς πιστούς, ποὺ παρακολουθοῦμε μὲ ἀγωνία ὅσα γίνονται στὶς μέρες μας καὶ ἀνησυχοῦμε;

Ἀσφαλῶς θὰ μᾶς ἔλεγε κάτι σχετικὸ μ᾽ αὐτὸ ποὺ γράφει στὴ συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς του: «…ἂς γνωρίζωμεν καλὰ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει καμμίαν ἔλλειψιν. Ἡ μόνη ἔλλειψις, ποὺ παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καὶ Ποιμένων μὲ πατερικὲς ἀρχές. Εἶναι ῾῾ὀλίγοι οἱ ἐκλεκοί᾽᾽· ὅμως δὲν εἶναι ἀνησυχητικό. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καὶ Αὐτὸς τὴν κυβερνάει. Δὲν εἶναι ναός, ποὺ κτίζεται μὲ πέτρες, ἄμμο καὶ ἀσβέστη ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ καταστρέφεται μὲ φωτιὰ βαρβάρων, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός· ῾῾καὶ ὁ πεσὼν ἐπὶ τὸν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται· ἐφ᾽ ὃν δ᾽ ἂν πέσῃ, λικμήσει αὐτὸν» (Ματθ. κα´, 44). Ὁ Κύριος, ὅταν θὰ πρέπη, θὰ παρουσιάση τοὺς Μάρκους τοὺς Εὐγενικοὺς καὶ τοὺς Γρηγορίους Παλαμάδες διὰ νὰ συγκεντρώσουν ὅλα τὰ κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, διὰ νὰ ὁμολογήσουν τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, νὰ στερεώσουν τὴν Παράδοσιν καὶ νὰ δώσουν χαρὰν μεγάλην εἰς τὴν Μητέρα μας (βλ. Κείμενα-Ἐπιστολὲς Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ἐκδ. «Ἁγιοτόκος Καππαδοκία», Θεσσαλονίκη 2009, σελ. 18-21).

(Ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ περιοδικὸ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ὄργανο ὁμωνύμου Ἀδελφότητος Θεολόγων
τεῦχος ἀρ. 2106, 1 Μαρτίου 2015)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 989-991.