Δευτέρα 18 Μαρτίου 2024

Ἡ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία Α΄.

ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου
†Γεωργίου Φλωρόφσκυ

Εἰκὼν τοῦ Ἁγίου πατρὸς ἡμῶν, Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, νωπογραφία («φρέσκο»), ἀπὸ τὴν «Τράπεζα» τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, ἔργον τοῦ Ἐργαστηρίου Ἁγιογραφίας τῆς Μονῆς μας

«Σὰν μέλος καὶ ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία αὐτή, μέσα στὴν ὁποία βαπτίστηκα καὶ ἀνατράφηκα, εἶναι ἡ Μία Ἐκκλησία, Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία!

Καὶ τὸ πιστεύω ἐκ βαθέων γιὰ πολλοὺς λόγους:

Ἕνεκα προσωπικῆς πεποιθήσεως καὶ ἕνεκα τῆς ἐσωτάτης βεβαιώσεως τοῦ Πνεύματος, ποὺ πνέει στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας! Ἀλλὰ βεβαίως καὶ ἕνεκα τῶν ὅσων εἶναι δυνατὸν νὰ γνωρίζω ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ ἀπὸ τὴν ἁγιοπνευματικὴν καθολικὴν Παράδοσιν, ποὺ ἐγγενῶς ἐνυπάρχει εἰς τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν!

Εἶμαι ὑποχρεωμένος, λοιπόν, κατὰ λογικὴν συνέπειαν, νὰ θεωρῶ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες χριστιανικὲς “ἐκκλησίες” ὡς ἐλαττωματικές, καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις μπορῶ νὰ προσδιορίσω αὐτὲς τὶς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων “ἐκκλησιῶν” μὲ ἁπόλυτον ἀκρίβεια.

Γι᾽ αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωσις τῶν Χριστιανῶν γιά μένα, σημαίνει ἀκριβῶς τὴν παγκόσμιον ἐπιστροφὴν στὴν Ὀρθοδοξία

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1051-1052.

Η ανδρεία γυνή κατά το Παροιμιών λα΄ (στ. 10-31) Β΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

 Η ανδρεία αυτή γυναίκα χαίρεται όταν κάνει έργα, με τα οποία εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της οικογένειάς της σε αντίθεση με τις κοσμικές γυναίκες, που καυχώνται για τα ρούχα τους και τα κοσμήματά τους. Η ενάρετη αυτή γυναίκα ασκεί και έργα αγάπης και ελεημοσύνης. Το θεωρεί μάλιστα υποχρέωσή της να ελεεί τους πτωχούς. Ο σύζυγός της, εάν συνέβη ποτέ να απουσιάζει από το σπίτι του, λόγω των εργασιών του, δεν ανησυχεί, ούτε φροντίζει γι’ αυτό. Γνωρίζει να ράβει πολυτελή ενδύματα για τον εαυτό της καθώς και πλούσια ενδύματα για το σύζυγό της. Ο σύζυγός της θαυμάζεται κατά τις δημόσιες εμφανίσεις του από όλους, λόγω της φροντίδας της ανδρείας γυναίκας του. Η εργατική αυτή γυναίκα κατασκευάζει περισσότερα σεντόνια από όσα είναι αναγκαία για την οικογένειά της και τα πωλεί σε εμπόρους. Γνωρίζει να εξοικονομεί τα προς το ζήν και να ετοιμάζει κληρονομιά για τα παιδιά της. Εργάζεται σκληρά όταν είναι νεαρή και απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων της όταν γηράσει. Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμά της γυναίκας αυτής είναι ότι έχει διάκριση και σύνεση σε κάθε συναναστροφή της. Δεν είναι φλύαρη ούτε της αρέσει να κατηγορεί τους άλλους.

    Όπως αναφέρει ο σοφός Σολομών, «σίτα δε οκνηρά ουκ έφαγε», δηλαδή ψωμί δε οκνηρίας και κακοζυμωμένο δεν έφαγε. Όπως αναφέρει ο Ωριγένης, όταν λέγει «σίτα οκνηρά» εννοεί τις κακίες[1]. Η ανδρεία γυναίκα διδάσκει τόσο με τα λόγια της όσο και με το παράδειγμά της. Ακόμη κάνει έργα φιλανθρωπίας και έτσι με αυτό τον τρόπο ελκύει την ευλογία το Θεού. Τέλος μεγαλώνει και αποκαθιστά πλούσια τα παιδιά της. Γιἀ όλους αυτούς λοιπόν τους λόγους ο σύζυγός της την επαινεί με τα εξής λόγια: «Ω καλή και πολύτιμε σύντροφε της ζωής μου. Πολλές γυναίκες απέκτησαν πλούτη με την ικανότητά τους. Πολλές απέκτησαν δύναμη και υπόληψη μέσα στην κοινωνία. Εσύ όμως τις έχεις ξεπεράσει όλες»[2].

(συνεχίζεται)

[1] Βλ. ΩΡΙΓΕΝΟΥΣ, Εκ των Ωριγένους εις Παροιμίας Σολομώντος εξηγήσεων, PG, 17, 252B: “Σίτα οκνηρά, τα οκνοποιούντα τυχείν της βασιλειάς τους απλουστέρους και αφελεστέρους, η ευγνώμων και θεοφιλής ψυχή ουκ εσθίει, ούτε μην τούτων γεύεται, ει τάχα τύχοι αυτών επιθυμήσαι. Τας κακίας γαρ φησί σίτα οκνηρά».

[2] Βλ. Παρ., λα΄ 29.

Κυριακή 17 Μαρτίου 2024

Ἡ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία

Εἰκὼν τοῦ Ἁγίου πατρὸς ἡμῶν, Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, νωπογραφία («φρέσκο»), ἀπὸ τὴν «Τράπεζα» τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, ἔργον τοῦ Ἐργαστηρίου Ἁγιογραφίας τῆς Μονῆς μας

«Ὦ ἅγιε Νικόδημε,
Ἁγίου Ὄρους μέγα κλέος
Χριστῷ σῷ ἐραστῇ ἐκολλήθης,
καὶ ὤφθης μετ᾽ Αὐτοῦ
Πνεῦμα ἕν,
Χριστῷ μόνῳ ζῶν,
Χριστοῦ ἐρῶν,
Χριστὸν ἡγούμενος:
Πνοὴν καὶ Φῶς καὶ Ἔρωτα·
καὶ ψάλλων Τούτῳ·
Ἀλληλούϊα

(Τμῆμα Ὕμνου πρὸς τὸν
«Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν»
τρισμέγιστον Παῦλον,
ποίημα τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν
Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου,
ὁ ὁποῖος ὅμως (Ὕμνος) δύναται κάλλιστα
νὰ ἐπαναληφθῇ καὶ νὰ ἀποδοθῇ,
ἐξ ἴσου (ὑφ᾽ ἡμῶν),
καὶ εἰς αὐτὸν τοῦτον
τὸν παμμέγιστον Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας
Ἅγιον Νικόδημον!)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1051-1052.

Η ανδρεία γυνή κατά το Παροιμιών λα΄ (στ. 10-31) Α΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, το οποίο φέρει τον τίτλο «Παροιμίαι» έχει γραφτεί σύμφωνα με την επιγραφή του βιβλίου καθώς και με την πατερική παράδοση από τον σοφό Σολομώντα, απόγονο του Δαβίδ. Έχει γραφτεί υπό μορφή ποιήματος στην εβραϊκή γλώσσα της κλασσικής περιόδου. Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου των Παροιμιών, στίχοι 10-31 υπάρχει ένας υπέροχος ύμνος προς την δραστήρια και ενάρετη γυναίκα. Ο ύμνος αυτός αποτελείται από 22 στίχους και έχει στο Μασωριτικό (εβραϊκό κείμενο) αλφαβητική ακροστοιχίδα.

Η γυναίκα όπως αναφέρει ο απόστολος Πέτρος είναι ασθενέστερο σκεύος[1]. Όμως γίνεται ανδρεία με τη σύνεση και την πιστότητά της προς το σύζυγό της. Τέτοιες γυναίκες όμως σύμφωνα με τον συγγραφέα των Παροιμιών είναι σπάνιες και πολύτιμες. Ο σύζυγος της ανδρείας γυναίκας της έχει πλήρη εμπιστοσύνη, αφού είναι οικονόμος και βοηθά το σύζυγό της στην εξοικονόμηση των αγαθών, έτσι ώστε στο σπίτι τους να τα έχουν όλα άφθονα.

Η γυναίκα αυτή εργάζεται σε όλη της τη ζωή για την ευτυχία του συζύγου της και στην οικογένειά της δημιουργεί ατμόσφαιρα ειρήνης και χαράς. Η ανδρεία γυναίκα εργάζεται με τα ίδια της τα χέρια και έτσι είναι χρήσιμη στην οικογένειά της. Η εργατική αυτή γυναίκα μοιάζει με εμπορικό πλοίο, το οποίο εισάγει προϊόντα από μακρινά μέρη. Ότι μπορεί να το κάνει μόνη της το κάνει. Ότι δεν μπορεί το προμηθεύεται από αλλού. Σηκώνεται πρωί, προτού ξημερώσει, ετοιμάζει και δίδει φαγητό στην οικογένειά της και εργασία στις υπηρέτριές της. Ξέρει ακόμη πως να μεγαλώνει συνετά την οικογενειακή της περιουσία, είτε με την αγορά χωραφιών είτε με την προσωπική της εργασία. Ζώνει καλά τη μέση της και αρχίζει τη δουλειά. Θεωρεί ότι είναι καλό το να εργάζεται κάποιος και το λυχνάρι της, που την φωτίζει για να μπορεί να εργάζεται, δεν σβήνει όλη τη νύχτα.

(συνεχίζεται)

[1] Βλ. Α΄ Πέτρ., γ΄ 7.

Σάββατο 16 Μαρτίου 2024

Εἶναι ὁ “παπισμὸς” ἐκκλησία; Δ΄.

Ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρεσβύτερου,

καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,

†π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ
(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Ἡ Σύνοδος τοῦ 879 κατεδίκασε ὡς αἵρεση τὴν προσθήκη τοῦ Φιλιόκβε στὸ ἱ. Σύμβολο καὶ ὡς αἱρετικοὺς αὐτοὺς ποὺ διέπραξαν αὐτὴν τὴν ἀνίερον προσθήκη. Ὑπάρχει, λοιπόν, ἤδη Οἰκουμενικὴ καταδίκη τοῦ παποφραγκισμοῦ γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε, ποὺ εἶναι βέβαια ἡ κορύφωση ὅλης τῆς ἀλλοτριώσεώς του.

Προσοχή! Οἱ προϋποθέσεις ποὺ ὁδήγησαν στὴν αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε εἶναι σημαντικότερες ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν προσθήκη. Γι᾽ αὐτὸ ἡ ἀποβολὴ τῆς προσθήκης ἀπὸ τὸ Σύμβολο δὲν εἶναι ἀρκετή, ἂν δὲν ἀπορριφθοῦν ἀπαραιτήτως καὶ οἱ προϋποθέσεις αὐτῆς τῆς πλάνης, δηλαδὴ ἡ “ἀντι-Γραφικὴ” καὶ “ἀντι-Πατερικὴ” θεολόγηση…

…Ἡ σημερινὴ συγκυρία, ποὺ ἔχει ἐνώσει ΟΛΟΥΣ τοὺς Ὀρθοδόξους εἰς τὴν ἀντιμετώπιση τῆς παπικῆς προελάσεως μὲ τὸ ἅρμα τῆς Οὐνίας, εἶναι ἀληθινὰ θεόσδοτη εὐκαιρία, γιὰ νὰ ἐπανεξετασθεῖ τὸ πρόβλημα τῆς οὐσίας (ἐκκλησιαστικότητος, δηλαδὴ) τῆς (λεγομένης) «Λατινικῆς Ἐκκλησίας - Βατικανοῦ», ὥστε καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος, ἂν τὸν ἐπιθυμεῖ πιὰ τὸ Βατικανό, νὰ ἐκτιμηθεῖ ἐκ νέου. Θέλουμε νὰ πιστεύουμε, ὅτι καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, μὲ τὴ νέα φωτισμένη Ἡγεσία του, ὅπως καὶ ὅλες οἱ Ἡγεσίες τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, δὲν θὰ ἠρνοῦντο ποτὲ νὰ τεθεῖ τὸ πρόβλημα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτῆρος τῆς (λεγομένης) «Ῥωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας», ἀλλὰ καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος μὲ τὴ Ῥώμη, ἐπάνω στὴ σωστὴ βάση.

Καὶ δὲν πρέπει νὰ ἀφήσουμε τὴν εὐκαιρία νὰ χαθεῖ. Ἤδη καταγγέλλονται μυστικὲς διαβουλεύσεις, στὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πολιτικὰ παρασκήνια, γιὰ ἐξομάλυνση τῶν σχέσεων μὲ τὸ Βατικανό, ποὺ προσπαθεῖ νὰ διασκεδάσει τὶς ἀρνητικὲς ἐντυπώσεις. Ἡ Οὐνία ὅμως παραμένει. Καὶ ἡ καταστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης ἔχει γίνει. Κάθε, λοιπόν, ὑποχώρηση τῶν Ὀρθοδόξων θὰ ἰσοδυναμεῖ μὲ ἔγκλημα! Οἱ ἐνέργειές μας δὲν καταγράφονται μόνο στὶς δέλτους τῆς Ἱστορίας, ἀλλὰ θὰ κριθοῦν στὸ τέλος τῆς Ἱστορίας ἀπὸ τὸν Κύριο τῆς Ἱστορίας, ποὺ εἶναι συγχρόνως Σωτήρας καὶ Κριτής της…».

†Γεώργιος Μεταλληνός

(Ὁμότιμος Καθηγητὴς
τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1047-1050.

Ὑμνολογία, ἐκκλησιαστικὴ μουσικὴ καὶ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας Δ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Προσπάθεια λοιπόν των ποιμένων είναι να προσεγγίσουν τους νέους έτσι ώστε να τους προσελκύει το ψαλτήρι. Είναι ευχάριστο σήμερα που υπάρχουν αρκετές σχολές σε κάθε πόλη, όπου διδάσκεται η εκκλησιαστική μουσική. Παράλληλα όμως με τη ψαλτική τέχνη επιβάλλεται να διδάσκονται και τα συναφή με αυτή μαθήματα, όπως τυπικό, υμνολογία, ιστορία βυζαντινής μουσικής, λειτουργική, ορθογραφία της βυζαντινής μουσικής και ισοκρατήματα, έτσι ώστε οι νέοι να έχουν μια πιο σφαιρική προσέγγιση της εκκλησιαστικής μουσικής. Όταν ο πτυχιούχος νέος θα ανεβεί στο ψαλτήρι πρέπει να γνωρίζει όχι μόνο να ψάλλει αλλά να έχει γνώσεις του τυπικού της Εκκλησίας μας και όλων των συναφών με αυτή μαθημάτων.

Τέλος, τόσο η υμνολογία όσο και η εκκλησιαστική μουσική είναι ένα εργαλείο στα χέρια των ποιμένων. Ο επίσκοπος είναι ο κύριος αρμόδιος για την ποιμαντική δραστηριότητα στην επισκοπή. Παράλληλα με την ανάπτυξη των διαφόρων τεχνών μέσα στην επισκοπή πρέπει να είναι και η ανάπτυξη της εκκλησιαστικής μουσικής. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί μια ακραία θέση, αλλά ο άγιος Νεκτάριος αναφέρει στην ποιμαντική του ότι αυτός που δεν γνωρίζει εκκλησιαστική μουσική και την εν γένει εκκλησιαστική μόρφωση είναι ανάξιος για το αξίωμα της ιεροσύνης, αφού θα ελέγχεται από τους κατώτερους του ιεραρχικά. Αυτοί που στερούνται των γνώσεων αυτών δεν είναι κατάλληλοι για την ιεροσύνη και μάλιστα για την αρχιεροσύνη, διότι στερούνται εκείνων των γνώσεων ακριβώς, τις οποίες έπρεπε να ξέρουν. Διότι δια μέσου των γνώσεων αυτών μπορούν ανελλιπώς να εκπληρώνουν τα ιερατικά τους καθήκοντα. Χωρίς των γνώσεων αυτών α) θα αδυνατούν να επιτελούν τα ιερά καθήκοντά τους, β) θα αγνοούν την ιερή παράδοση της Εκκλησίας, το άγραφο αυτό τεύχος του Ευαγγελίου, και γ) θα αμαρτάνουν σφάλλοντες, και θα ταπεινούνται και θα ελέγχονται υπό των υποδεεστέρων[i].

Εν κατακλείδι θα θέλαμε να τονίσουμε την σπουδαιότητα της εκκλησιαστικής μουσικής, αφού με την τερπνότητά της υπεισέρχονται και τα θεία νοήματα. Κλείνομε την παρούσα μελέτη με τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου: «Ουδέν γαρ, ουδέν ούτως ανίστησι ψυχήν, και πτεροί και της γης απαλλάττει, και των του σώματος απολύει δεσμών, και φιλοσοφείν ποιεί... ως μέλος συμφωνίας, και ρυθμώ συγκείμενον θείον άσμα»[ii].


[i] Νεκταρίου Κεφαλά (Μητροπ. Πενταπόλεως), Μαθήματα ποιμαντικής (ανατ.), βιβλιποπωλείο Νεκτάριος Παναγόπουλος, Αθήναι χ.χ., σ. 126.

[ii] Ιωάννου Χρυσοστόμου, PG 55, 156.

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2024

Εἶναι ὁ “παπισμὸς” ἐκκλησία; Γ΄.

Ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρεσβύτερου,

καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,

†π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ
(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Ἤδη ὁ Μέγας Ἀθανάσιος μᾶς βοηθεῖ γιὰ μιὰ ἀντικειμενικὴ τοποθέτηση στὸ έρώτημα. Οἱ αἱρετικοὶ Ἀρειανοὶ εἶχαν ὅλα τὰ τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ θεωροῦσαν τὸν Υἱὸ (καὶ τὸ Πνεῦμα) «κτίσμα». Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος συμβουλεύει γι᾽ αὐτὸ τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ μὴ ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ (περιβολή, λατρεία, ὀργάνωση) καὶ κάνουν τὸ λάθος νὰ τοὺς θεωροῦν Χριστιανούς, ἀλλὰ (νὰ τοὺς θεωροῦν ὡσὰν) Ἀρειομανίτες (δηλαδὴ μανιακοὺς ὀπαδούς τοῦ Ἀρείου). Τὰ μυστήρια ἔχουν σημασία ὄχι ὡς Τελετές, ἀλλὰ ἂν μεταδίδουν Ἄκτιστη Χάρη· «Ὅπου, ὅμως, Ἐκκλησία, ἐκεῖ τὸ Πνεῦμα Ἅγιον (Χάρη)», κατὰ τὸν ἅγιον Εἰρηναῖο (β´ αἰ.).

Ὁ μακαριστὸς (σ.σ. καὶ νῦν ἤδη ἀναγνωρισθεὶς ὡς Ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας) π. Ἱουστῖνος Πόποβιτς ἐντάσσει τὸν Παπισμὸ στὸ νεώτερο «Εὐρωπαϊκὸ Ἀρειανισμό».

Ὁ σοφὸς τοῦ 18ου αἰ. ἀρχιεπίσκοπος Εὐγένιος Βούλγαρις ὁμολογεῖ, ὅτι ὁ Παπισμὸς ἔχασε μετὰ τὸ σχίσμα τὶς ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις καὶ δὲν ἔχει γνησίους Ἁγίους (Ἐπιστολή του “πρὸς Κλαίρκιον”).

Ὅπως δὲ ὁμολογεῖται ἀπὸ μεγάλους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Παπισμὸς δέχεται μὲν τὶς (ἀρχαῖες) οἰκουμενικὲς συνόδους, ἀλλὰ ἔχει χάσει τὶς ἁγιογραφικὲς καὶ πατερικές των προϋποθέσεις, δηλαδὴ πνευματικότητα, θεραπευτικὸ χαρακτήρα τῶν δογμάτων κ.ἄ.

Τὰ παπικὰ δόγματα δὲν εὑρίσκουν ἔρεισμα στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν συνέχειά της, τὴν ἁγιοπατερικὴ θεολογία, διότι εἶναι καρποὶ τοῦ σχολαστικισμοῦ.

Καὶ τὸ σπουδαιότερο. Ἐρωτοῦν κάποιοι: Ἔχει καταδικασθεῖ ὁ Ῥωμαιοκαθολικισμὸς ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὡς αἵρεση;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι καταφατική!

Ἡ ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 879, εἶναι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἡ Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (Ἰ. Καρμίρης, π. Ἰ. Ρωμανίδης κ.ἄ.), ὅπως ἐπίσης οἱ «Ἡσυχαστικὲς Σύνοδοι» τοῦ 14ου αἰ. (1341, 1347, 1351), ἀποτελοῦν τὴν Ἐνάτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἑπομένως τὸ θέμα εἶναι σαφέστατο: Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει μελλοντικὰ «Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδοξίας», ποὺ δὲν θὰ τὶς διακηρύξει ὡς Οἰκουμενικές! 

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1047-1050.