ΕΚΚΛΗΣΙΑ Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ἡ Κιβωτὸς τῆς Σωτηρίας

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης[1]

H

῾ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθοδοξία, εἶναι τὸ ὑπέρτατο, τὸ ἁγιό­τε­ρο, τὸ ἀγαθότερο, τὸ σοφότερο καὶ τὸ ἀναγκαιότερο καθίδρυμα τοῦ Θεοῦ ἐπάνω στὴν γῆ. Ἐκκλησία εἶναι ἡ σκηνὴ ἡ ἀληθινή, «ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος» (Ἑβρ. η´, 2).

Κανένας ἄνθρωπος, ὅσον ἔξυπνος, ὅσον ταλαντοῦχος, ὅσον μορφωμένος, ὅσον φιλόσοφος κι ἂν εἶναι δὲν εἶναι ποτὲ δυνατὸ «νὰ θεμελιώσῃ» Ἐκκλησία.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σύναξι καὶ ἕνωσι ἀνθρώπων, τέκνων τοῦ Θεοῦ, ποὺ τοὺς ἑνώνει ἡ κοινὴ πίστι, τὸ δόγμα, ἡ ἱεραρχία καὶ τὰ ἅγια μυστήρια.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ πνευματικὸς στρατὸς τοῦ Χριστοῦ, ἐφοδιασμένος μὲ ὅπλα πνευματικὰ γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιήσῃ ἐναντίον τῶν ἀναρίθμητων ὁπλισμένων ὀρδῶν τοῦ διαβόλου· «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. στ´, 12).

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πνευματικὸ ἰατρεῖο. Μέσα στὴν Ἐκκλησία οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ὑποφέρουν στὴν ζωή τους ἀπὸ τὶς πολλὲς καὶ ποικίλες πληγὲς τῆς ἁμαρτίας μποροῦν νὰ θεραπεύωνται μὲ τὰ θεοχαρίτωτα φάρμακα, ποὺ τὰ παρέχει δωρεὰν ὁ Θεός.

Ἡ Ἐκκλησία παρέχει τὰ φάρμακα αὐτά, ποὺ εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ θεία Λειτουργία, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ διδασκαλία, ἡ καθοδήγησι καὶ ἡ παρηγορὶα μέσῳ τῶν πνευματικῶν Της ποιμένων.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ πνευματικὸς καὶ κοινὸς νιπτήρας, ποὺ μᾶς καθαρίζει, μᾶς ἐξαγνίζει, μᾶς ἀναγεννᾷ καὶ μᾶς καθαγιάζει. Εἶναι ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ, ὅπου ὅλοι οἱ πιστοὶ ἁγιάζονται ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, μὲ τὸ βάπτισμα, τὸ χρῖσμα, τὰ ἄλλα μυστήρια καὶ κυρίως μὲ τὴν θεία Λειτουργία.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Πνευματικὸς Ἥλιος τοῦ κόσμου, ποὺ φωτίζει, ἁγιάζει καὶ παρέχει τὴν ἀληθινὴ ζωὴ σὲ ὅσους ζοῦν «ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου» (Ματθ. δ´, 16), δηλαδὴ σ᾽ ὅλους αὐτούς, ποὺ τοὺς ἔχει νεκρώσει ἡ ἁμαρτία καὶ ἐπιζητοῦν τὴν θεραπεία καὶ τὴν σωτηρία.

*

Ἡ Δημιουργία εἶναι μία, ὁ Θεός, ποὺ δημιούργησε τὸν κόσμο εἶναι ἕνας, ἡ Πίστι εἶναι μία, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ εἶναι μία. Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας. Καθοδηγητής Της εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὁ χορηγὸς τῆς αἰώνιας ζωῆς, ποὺ ζωογονεῖ ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴν Οἰκουμένην ἅπασαν.

*

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία. Ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία. Τὸ ποίμνιο εἶναι ἕνα. Τὸ σῶμα εἶναι ἕνα, ἀλλὰ ἔχει πολλὰ μέλη. Χωρὶς τὴν Κεφαλήν, τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν, ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι παρὰ μιὰ συνηθισμένη σύναξι ἀνθρώπων. Τέτοιες συνάξεις ἔχουν π.χ. οἱ αἱρετικοί, ὅπως οἱ ποικίλοι ῾῾προτεστάντες᾽᾽, οἱ παπικοί, οἱ ἀποσχισθέντες “παλαιόπιστοι”, (ὅπως οἱ ποικιλώνυμοι ἀποσχισθέντες καὶ ἀπομακρυνθέντες ἀπὸ τὴν Μίαν Ἐκκλησία, π.χ. οἱ ἐκτὸς τῆς Μίας Ἐκκλησίας εὑρισκόμενοι καλούμενοι ῾῾παλαιοημερολογίτες᾽᾽), οἱ πασκοβίτες (προτεσταντικὴ παραφυάδα στὴ Ῥωσία) κι οἱ ἀκόλουθοι τοῦ “φιλοσοφοῦντος” Τολστόι (καὶ τῶν παρομοίων λεγομένων ῾῾φιλοσόφων᾽᾽, ποὺ δυστυχῶς προβάλλουν “φιλοσοφίες” καὶ οὐσιαστικῶς ἀμφισβητοῦν τὸν μόνον ἀληθινὸν Σωτῆρα τοῦ Κόσμου, τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν).

*

Εἶπεν ὁ Κύριος· «μεθ᾽ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη´, 20). Ἑπομένως ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εὑρίσκεται πάντοτε μέσα στὴν Ἐκκλησία Του. Γιατί λοιπὸν θὰ πρέπει νὰ μᾶς χρειάζεται ἕνας βικάριος (=ἀντιπρόσωπος ἢ ἐκπρόσωπος), δηλαδὴ ἕναν ψευδεπίγραφο, ὅπως ψευδεπίγραφον ἀληθείας εἶναι ὁ ἐκπεσὼν Πάπας; Εἶναι ποτὲ δυνατὸν ἕνας οἱοσδήποτε ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος (π.χ. ὁ Πάπας) νὰ ὑποκλέψῃ τὴν θέσι τοῦ Θεάνθρωπου Χριστοῦ; Ὄχι, βέβαια! Δύνανται καὶ νὰ ὑπάρχουν (κι αὐτὸ συμβαίνει), ἀντιπρόσωποι π.χ. τοῦ αὐτοκράτορα, τοῦ Πατριάρχη κ.ἄ. Κανένας ὅμως, ποτέ, καὶ μὲ κανέναν τρόπον, δὲν μπορεῖ νὰ ὑποκλέψῃ τὴν θέσι τοῦ Χριστοῦ! Κανένας ἀπολύτως δὲν μπορεῖ νὰ Τὸν ὑποκαταστήσῃ!

Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εἶναι ἡ ἀόρατη Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ λεγόμενοι «καθολικοὶ» (ὀπαδοὶ τοῦ Πάπα) καθὼς καὶ ὅλη ἡ πανσπερμία τῶν αἱρετικῶν, εὑρίσκονται πραγματικὰ ἔξω ἀπὸ τὴν ὀρθὴ Πίστι.

*

Κύριέ μου, σὲ ἱκετεύω φώτισε νὰ ἐννοήσουν ὅλοι αὐτοί, ποὺ πιστεύουν σὲ αἱρετικὲς δοξασίες, οἱ ὁποῖες ἀλλοτριώνουν καὶ παραποιοῦν τὴν γνησιότητα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καὶ παραπαίουν σὲ θανάσιμους παραλογισμούς, ποὺ ὅταν δὲν μετανοοῦν, καταντοῦν στὸ νὰ παρελαύνουν καὶ νὰ περιφέρουν τὴν ποικίλη πλάνη τους μὲ ἑωσφορικὴ ὑπερηφάνεια, σὰν κίβδηλο περιδέραιο.

*

Ὁ πιὸ βλαβερὸς κι ἐπιζήμιος «θεσμὸς» γιὰ τὴν Ἐκκλησία (δηλαδὴ τὴν ἀποκεκαλυμμένη ὑπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Οὐράνια Πίστι), εἶναι τὸ νά ἀνέχεται γιὰ ἀρχηγό της ἕναν ἄνθρωπο, ὅπως εἶναι γιὰ παράδειγμα ὁ Πάπας μὲ τὸ ὑποτιθέμενο «ἀλάθητό» του. Σ᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ δόγμα τοῦ «ἀλαθήτου τοῦ Πάπα» ἐμπεριέχεται ἀναμφίβολα ἡ κορυφαία ἑωσφορικὴ πλάνη. Ὁ Πάπας εἶναι ἄνθρωπος, ἁμαρτωλὸς κι αὐτός. Ἑπομένως δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη συμφορὰ γι᾽ αὐτόν (καὶ κατ᾽ ἐπέκτασι γιὰ τοὺς ὀπαδούς του), ἀπὸ τὸ νὰ φαντάζεται τὸν ἑαυτό του «ἀλάθητο». Πόσα μεγάλα σφάλματα, πόσες πλάνες ὀλέθριες γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων δὲν ἔχει ἐπινοήσει ἡ λεγομένη ἀλλοτριωμένως «καθολικὴ ἐκκλησία» στὰ δόγματα, στὰ τυπικά, στοὺς κανόνες, στὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξι καὶ ζωή, στὴ θεία Λειτουργία, στὶς σχέσεις της μὲ τὴν Μίαν καὶ Μόνην Ἐκκλησία, δηλαδὴ τὴν Ὀρθοδοξία! Πόσες βλασφημίες καὶ συκοφαντίες δὲν ἔχει ἐκτοξεύσει ὁ παπισμὸς ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν! Καὶ γιὰ ὅλ᾽ αὐτὰ ἔχει τὴν πρώτιστη εὐθύνη ὁ αὐτοανακηρυγμένος σὰν «ἀλάθητος Πάπας» μὲ τοὺς πολυώνυμους καὶ ποικιλώνυμους Ἰησουίτες του καὶ τὶς διδαχές τους, μὲ τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης, ποὺ τοὺς διακατέχει, μὲ τὴ διψυχία τους καὶ τὰ κάθε εἴδους πονηρὰ μέσα, ποὺ μετέρχονται καὶ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ προβληθοῦν καὶ νὰ ἐπιβληθοῦν. Κι ὅλ᾽ αὐτά, τάχα ad maiorem Dei gloriam, δηλαδὴ γιὰ τὴν –ὑποτιθέμενη– δόξα τοῦ Θεοῦ!

*

Κύριέ μου καὶ Θεέ μου, ἐπανάγαγε τοὺς ποικίλους πεπλανημένους, τόσον τοὺς αἱρετικοὺς ὅσον καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ ἀπίστους, μὲ τοὺς τρόπους, ποὺ Ἐσὺ γνωρίζεις. Φέρε κοντά Σου τοὺς ἀλλοπίστους, τοὺς εἰδωλολάτρες, ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς καὶ σχισματικούς. Ξερίζωσε τὶς πλάνες καὶ κακίες τους καὶ φώτισέ τους νὰ ἔλθουν εἰς τὴν Ἀλήθειάν Σου.

*

Πανίσχυρη, παντοδύναμη εἶναι ἡ μεσιτεία τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι στολισμένη μὲ ὅλες τὶς χάρες τοῦ Παναγίου Πνεύματος! Εἶναι περιβεβλημένη μὲ δύναμι, μὲ ἀλήθεια, μὲ τὴν μεγαλειώδη παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν πανάγαθη καὶ παντοδύναμη Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα εἶναι δυνατά, ὅλα τὰ κατορθώνει μὲ τὴν μεσιτεία Της ἡ Μία Ἐκκλησία. Καμμιὰ ἑτερόδοξη, αἱρετική, λεγόμενη «ἐκκλησία» δὲν ἔχει τέτοια μεσολαβητικὴ δύναμι, γιατὶ δὲν ἔχει γιὰ κεφαλή της τὸν Ἀληθινὸν Χριστὸν καὶ κατὰ ἀναπόφευκτη συνέπεια σφάλλει τελεσιδίκως στὴν ὅποια πίστι της.

Μόνο μέσα στὴν Μίαν Ἐκκλησία, τὴν Ἀληθινὴν Ἐκκλησία, ὑπάρχει ἡ ἀναγεννητικὴ αὐτὴ δύναμι. Ἔξω ἀπὸ τὴν Μίαν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει τέτοια δύναμι καὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρχῃ.

*

Θλίβομαι, θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι, ὅταν ἀναλογίζομαι τὴν τρομερὴ πληγὴ τῆς ἁμαρτίας, ποὺ φθείρει τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, ποὺ τὸ καταντᾷ ἐλεεινὸ πέρα ἀπὸ κάθε ὅριο καὶ μέτρο.

Τὰ θέλγητρα τῆς ἁμαρτίας σκλαβώνουν τὸν ἄνθρωπο. Κι ὕστερα ὁ σκλαβωμένος παραμένει δυστυχῶς ἀνίσχυρα ἐγκλωβισμένος μέσα στὴν ἁμαρτία καί, ἀντὶ νὰ κλαίῃ καὶ νὰ πονᾷ γιὰ τὸ φοβερό του κατάντημα, φθάνει συχνὰ στὸ σημεῖο νὰ ὑπερηφανεύεται, γιὰ τὰ «κατορθώματα» τῆς ἁμαρτίας του! Καταντᾷ, δηλαδή, στὸ νὰ κομπάζῃ γιὰ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, νιώθει ψευδαίσθησι ἀνακουφίσεως ὅταν εἶναι βουτηγμένος μέσα στὶς ἁμαρτωλές του πράξεις, λὲς καὶ ὠφελεῖται!

Ταυτόχρονα ὅμως χαίρομαι, εὐφραίνομαι καὶ σκιρτῶ ἀπὸ ἀνέκφραστη χαρὰ ὅταν ἀναλογίζομαι τὴν θεία βοήθεια, ποὺ μᾶς παρέχεται μὲ τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Δημιουργοῦ ὅταν μετανοοῦμεν! Καὶ εἶναι ἡ μετάνοια ἕνα ὕψιστο δῶρο ἀπὸ τὸν μεγάλο Σωτῆρα καὶ Θεό μας, προσφερόμενο σὲ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος! Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ δῶρο τὸ λαμβάνει μόνον ὅποιος εἶναι καλοπροαίρετος, τὸ ἀναζητᾷ καὶ τὸ ἀποδέχεται!

Αἰσθάνομαι ἀνέκφραστη χαρὰ μέσα στὴν καρδιά μου γιὰ τὴν ἵδρυσι στὴ γῆ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, πού, μὲ τὴν παντοδύναμή Της Χάρη, σώζει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν διάβολο καὶ τὸν θάνατο!

*

Ὁ διάβολος εἶναι ὅλως ἰδιαίτερα ὀξὺς ἐναντίον ἐκείνων, ποὺ ὁμολογοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστι. Ἐκείνων, ποὺ ὁμολογοῦν ὡς Σωτῆρα τὸν Θεάνθρωπο Χριστόν! Εἶναι ὁ διάβολος καὶ τὰ ἀντίχριστα ὄργανά του σφοδρῶς ἐναντίον τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ ἐπινοεῖ πολυτρόπους διωγμοὺς ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἐμεῖς ὅμως πρέπει νὰ παραμένουμε σταθερὰ προσηλωμένοι στὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, τῆς ὁποίας κεφαλὴ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ Θεός μας, ὁ Ὁποῖος ἐνεργεῖ διαρκῶς μέσα μας γιὰ τὴν ἀναγέννησι καὶ τὴν σωτηρία μας.

Ὁ διάβολος εἶναι ἐχθρὸς τῆς σωτηρίας μας. Γνωρίζει ὅλη τὴ σωστικὴ δύναμι τῆς ἑνώσεώς μας μὲ τὸ Θεὸ μέσῳ τῆς Πίστεως, μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας! Γι᾽ αὐτὸ κι ἀγωνίζεται μὲ κάθε μέσο, ποὺ διαθέτει νὰ διαῤῥήξῃ τὸν δεσμό, ποὺ ἔχουμε μὲ τὸν Θεό. Ὅπλα του ἔχει τὴν ἁμαρτία, τὰ σαρκικὰ πάθη καὶ τὴν προσκόλλησί μας στὶς ἡδονὲς τοῦ ματαίου τούτου κόσμου. Ὅπλα του ἀποτελοῦν οἱ μάταιες δόξες, τὰ φευγαλέα πλούτη, οἱ ἀπατηλὲς ἡδονές.

Πρέπει ὅλοι μας νὰ μένουμε σφιχτὰ προσκολλημένοι καὶ ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ἀγωνιζόμενοι στὸ νὰ τηροῦμε τὶς ἅγιες Ἐντολές Του.

*

Ὀφείλουμε ν᾽ ἀνήκουμε στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Κεφαλὴ τῆς ὁποίας εἶναι ὁ παντοδύναμος Κύριος, ὁ ἄρχοντας τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ἐὰν ἐπιθυμοῦμεν γνήσια καὶ ὁλόψυχα τὴν Αἰώνιαν Ζωὴν καὶ Σωτηρίαν.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ποὺ ἀντιμάχεται μὲ τὶς ἀρχές, μὲ τὶς ἐξουσίες καὶ τοὺς κοσμοκράτορες τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, μὲ τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας «ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». Συνθέτουν κι αὐτά, δηλαδὴ τὰ πονηρὰ πνεύματα, ἕνα ἰδικό τους ὀργανωμένο βασίλειο, τὸ βασίλειο τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ πολεμοῦν τὸν ἄνθρωπο μ᾽ ἕναν ἰδιαίτερα ἔμπειρο, πανοῦργο, καλογυμνασμένο καὶ πανίσχυρο στρατό, ἀφοῦ πρῶτα μελέτησαν ὅλα τὰ πάθη καὶ τὶς ῥοπές τοῦ ἀνθρώπου. Στὸν πόλεμο αὐτὸν κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ ν᾽ ἀγωνισθῇ ἀπὸ μόνος του. Οἱ μεγάλες, μὴ ὀρθόδοξες “κοινότητες”, δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτα, ἀφοῦ εἶναι ἀποκομμένες ἀπὸ τὴν Κεφαλή, τὸν θεάνθρωπο Χριστό. Δὲν μποροῦν οἱ αἱρετικοὶ νὰ νικήσουν αὐτοὺς τοὺς παμπόνηρους καὶ ἄγρυπνους ἐχθρούς, ποὺ εἶναι πανεπιστήμονες σ᾽αὐτὸ τὸν πόλεμο.

Οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ διαθέτουν τὴν ἀπαραίτητη καὶ πανίσχυρη βοήθεια ἀπὸ τὸν Οὐρανό, ἀπὸ τὸν Ἕνα Θεόν, τὸν Παντοκράτορα Ἰησοῦν Χριστόν! Ἔχουν ὡς συμμάχους τοὺς ἁγίους στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κατατρόπωσαν τοὺς ἐχθροὺς τῆς σωτηρίας μὲ τὴν δύναμι τῆς χάριτός Του, ἔχουν τοὺς ποιμένες καὶ διδασκάλους, ἀλλὰ καὶ τὴν δύναμι τῆς προσευχῆς καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ μοναδικὸς καὶ ὁ ἄριστος βοηθὸς στὸν ἀγώνα ἐναντίον τῶν ὁρατῶν καὶ ἀόρατων ἐχθρῶν. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, στὴν ὁποία ἀνήκουμε μὲ τὴν χάρι τοῦ Χριστοῦ. Δυστυχῶς οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Πάπα, ἐπενόησαν ἀντὶ τοῦ Χριστοῦ ἄλλην κεφαλή, τὸν ἴδιον τὸν Πάπα, καὶ ὑποβίβασαν στὴν ἰδική του “κοσμοκρατορία” τὴν ἀληθινὴν καὶ ἀναντικατάστατον Κεφαλὴν τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Παντοκρατορία τοῦ μόνου Παντοκράτορος, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Ἀλλὰ καὶ οἱ ποικίλοι καὶ πολυπληθεὶς λεγόμενοι «διαμαρτυρόμενοι» (προτεστάντες), ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν κι ἔμειναν ἀκέφαλοι.Τὸ ἴδιο π.χ. καὶ οἱ ἐξ αὐτῶν παρόμοιοί τους, οἱ λεγόμενοι “ἀγγλικανοί”. Δὲν ὑπάρχει ἀληθινὴ ἐκκλησία σ᾽ αὐτούς. Ὁ δεσμὸς μὲ τὴν Κεφαλὴ ἔσπασε γι᾽ αὐτούς, ὅπως καὶ γιὰ ὅλους τοὺς αἱρετικούς. Δὲν ἔχουν τὴν ἄνωθεν βοήθεια. Ἔτσι ὁ Βελίαρ τοὺς πολεμᾷ μ᾽ ὅλες του τὶς δυνάμεις καὶ τὴν πανουργία του καὶ τοὺς κρατᾷ σφιχτὰ στὴν πλάνη καὶ τὴν ἀπώλεια. Πλήθη μεγάλα, ἀπομακρυσμένα ποικιλοτρόπως καὶ ἐθελουσίως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὁδηγοῦνται δυστυχῶς στὴν φθορά, τὴν διαφθορὰ καὶ τὸν ὄλεθρο.

*

Πρόσεξε τὸν σκοπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως: Δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν ὅλων τῶν πιστῶν.

Πόσο ἀνεκτίμητη εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία!

Πόσο εἶναι ἁγία, ἀληθινή, θεάρεστη, δυνατή, σωτήρια!

Πόσο ὀφείλουμε νὰ τὴν ἀγαποῦμε, νὰ τὴν ἐκτιμοῦμε καθὼς πρέπει, νὰ τὴν ἀξιοποιοῦμε γιὰ τὴν σωτηρία τὴν ἰδική μας καὶ τῶν συνανθρώπων μας.

*

Κύριέ μου καὶ Θεέ μου, σῶσε τὸ γένος τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Σύναξε καὶ τοὺς πλανεμένους στὴν ἁγίαν Σου ὀρθόδοξον Πίστι, στὴν μόνην σώζουσαν Πίστι, στὴν Πίστι, ποὺ παρέδωσες Ἐσύ, ποὺ δόξασες Ἐσύ, ποὺ δοξάζεις Ἐσὺ καὶ ποὺ θὰ τὴν δοξάζῃς αἰώνια! Ὅπως Ἐσὺ εἶσαι ἅγιος καὶ δίκαιος, ἔτσι καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Πίστι, ποὺ μᾶς δώρισες εἶναι ἁγία καὶ δίκαιη.

*

Τί μᾶς δείχνει τὸ «τυπικὸ» τῆς μεταστροφῆς καὶ ἐπιστροφῆς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐκείνων, ποὺ προέρχονται ἀπὸ ποικίλες θρησκεῖες καὶ λεγόμενες “ὁμολογίες”; Ὅτι εἶναι ἀπαραίτητο ν᾽ ἀποκηρύξουν τὴν ψεύτικη πίστι κι ὁμολογία, ν᾽ ἀπαρνηθοῦν τὶς πλάνες, ν᾽ ἀποδεχτοῦν τὴν Ὁμολογία τῆς ὀρθῆς Πίστεως καὶ νὰ ἔλθουν σὲ μετάνοια γιὰ ὅλες τὶς προηγούμενες ἁμαρτίες τους. Νὰ ὑποσχεθοῦν στὸν Θεὸ ὅτι μετὰ τὴν μετάνοια, ἐπιστροφὴ καὶ μεταστροφή τους, θὰ τηρήσουν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστι τους ἀλώβητη, θὰ ἀγωνίζωνται γιὰ νὰ φυλάγωνται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ θὰ ζοῦν ἐνάρετα, δηλαδὴ σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μας.

*

Ὅλες οἱ ψευδοδιδασκαλίες, οἱ αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα ξεκινοῦν ἀπὸ τὸν πονηρόν, ποὺ ἔχει σὰν σκοπὸ νὰ ἀπατήσῃ τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Ἡ πρώτη καὶ πιὸ ἐπικίνδυνη διδασκαλία ἔγινε ἀπὸ τὸ φίδι στὴν Εὔα στὸν παράδεισο, ἀκολούθως στὸν Ἀδάμ, ἔπειτα στὸν Κάϊν. Στὸν τελευταῖον, ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος ψιθύρισε ψέματα ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ του Ἄβελ, ὅτι τάχα ἐκεῖνος (ὁ ἀδελφός του) παρεμπόδιζε τὸν δρόμο του, ὅτι βάδιζε ἐναντίον του. Δὲν σκέφτηκε θεάρεστα ὁ Κάϊν, δὲν αἰσθάνθηκε καὶ δὲν ἔπραξε σύμφωνα με τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δὲν κατάλαβε ὅτι ὁ πονηρὸς τὸν χλεύασε, τὸν ἐξαπάτησε. Κατ᾽ ἀνάλογον καὶ παρόμοιον τρόπον δημιουργοῦνται καὶ ὅλες οἱ αἱρέσεις, οἱ “σέκτες” καὶ τὰ σχίσματα. Θέλουν οἱ πλανηθέντες νὰ γίνουν διδάσκαλοι ἀπὸ μόνοι τους. Ὄχι μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀπὸ μόνοι τους. Ὄχι μὲ τὴν ἁγίαν Ὑπομονή, ἀλλὰ μὲ τὴν παρακοή. Ὄχι μὲ τὴν ἁγίαν Ταπείνωσι, ἀλλὰ μὲ τὴν δαιμονικὴ ἀλαζονεία. Ἔτσι ὑποκύπτουν στὸν ἑωσφορικὸ καὶ καταστροφικὸ ἐγωϊσμό καὶ κατὰ ἀναπόδραστον συνέπεια σὲ ὅλα τὰ πάθη τους. Μὲ παρόμοιο τρόπον, μὲ ἀνάλογα αἴτια ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία οἱ ὀπαδοὶ ὅλων τῶν ἑτεροδόξων καὶ αἱρετικῶν διδασκαλιῶν.

*

Μίσος γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, φανατισμὸς ἐναντίον της καὶ διωγμοὶ ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων, βασανιστήρια, ἀκόμα καὶ ἀνθρωποκτονίες, ἀποτελοῦν μιὰ συνεχῆ αἱματοβαμμένη κόκκινη γραμμὴ ἀπὸ τότε, ποὺ ἐμφανίστηκαν οἱ ὀπαδοὶ τῶν μισαλλοδόξων αἱρέσεων. «Ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς». Ἄνετα μποροῦμε νὰ ποῦμε στοὺς «ὀπαδοὺς τοῦ Πάπα», τοὺς ποικιλώνυμους «προτεστάντες» (λεγομένους διαμαρτυρομένους) καὶ τοὺς ἄλλους αἱρετικούς: «Οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε ὑμεῖς» (Λουκ. θ´, 55).

Αἰτία γιὰ ὅλες τὶς παρεκκλίσεις τῆς λεγομένης «λατινικῆς ἐκκλησίας», δηλαδὴ τοῦ Παπισμοῦ, ὅπως καὶ ὅλων τῶν πλανῶν, εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια. Μιὰ ἐκδήλωσι τέτοιας ὑπερηφάνειας, εἶναι ἡ θέλησι κι ἡ ὁμολογία τοῦ Πάπα, ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἐξοβελίσῃ τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν, καὶ νὰ διακηρύττῃ πὼς τάχα αὐτὸς εἶναι ἡ πραγματικὴ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας καί, κατὰ συνέπεια, ἀναφύεται ἡ διακήρυξί του πὼς εἶναι… «ἀλάθητος»! Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ξεκινᾷ ὁ κατήφορος. Ξεκινοῦν ὅλες οἱ καταπιέσεις, ποὺ ἐξασκεῖ ὁ παπισμὸς μέσα στὴν ῥοὴ τῆς Ἱστορίας. Ἔτσι ξεκίνησε ἡ καταπίεσι τῆς σκέψεως καὶ τῆς ἀληθινῆς πίστεως, ἡ στέρησι τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας τόσο στὴν πίστι ὅσο καὶ στὴν ζωὴ τῶν ὀπαδῶν του καὶ γενικὰ παντοῦ, ὅπου ὁ πάπας ἀκούμπησε τὸ βαρύγδουπό του χέρι. Ἀπὸ ἐδῶ ξεκίνησαν τὰ αἱρετικὰ δόγματα, ἡ ὑποκρισία κι ἡ ποικίλη πανουργία στὴ σκέψι, στὸν λόγο καὶ τὴν πρᾶξι. Ἀπὸ ἐδῶ ἄλλαξαν οἱ διάφοροι κανόνες καὶ τὰ τυπικὰ γιὰ τὴν μετάνοιαν καὶ τὴν ἐξομολόγησι τῶν ἁμαρτιῶν, τὸ περίεργο δόγμα γιὰ τὴν τάχα «περισσεύουσα ἀξιομισθία τῶν ἁγίων», ἡ σκοτεινὴ βιομηχανία τῆς παραγωγῆς «ἁγίων» τῆς δυτικῆς «ἐκκλησίας» χωρὶς νὰ ὑπάρχουν οἱ ὄντως γνήσιες καὶ ἅγιες προϋποθέσεις, ὅπως π.χ. ἡ Ὀρθόδοξη Πίστι, ἡ ἀληθινὰ καὶ ἀποδεδειγμένα ἁγία ζωή, τὰ χαριτόβρυτα ἅγια λείψανα, τὰ θαύματα, ἀκόμη καὶ μετὰ τὸν (βιολογικὸν) θάνατον, καὶ πλεῖστα ὅσα ἄλλα σημεῖα τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ ἐδῶ ξεκινᾶ «πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ» (Β´ Κορ. ι´, 5) καὶ κάθε μορφὴ ἐναντιώσεως στὸν Θεό, κάτω ἀπὸ τὸν παραπλανητικὸ μανδύα τῆς εὐσέβειας καὶ τοῦ ζήλου γιὰ δῆθεν μεγαλύτερη δόξα τοῦ Θεοῦ!

*

Ὁ πάπας κι οἱ ὀπαδοί του ἔφτασαν σὲ τέτοια ὑπερηφάνεια, τοὺς κατέλαβε τέτοια ὑψηλοφροσύνη, ὥστε τόλμησαν νὰ κρίνουν τὸν ἴδιον τὸν Χριστόν, τὴν ἴδια τὴν Ὑποστατικὴν Σοφίαν τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπερηφάνειά τους τοὺς ὁδήγησε σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε νὰ διαστρέψουν κάποια ἀπὸ τὰ λόγια καὶ τὶς ἐντολές Του, ποὺ ἔπρεπε νὰ μείνουν στὴν ἀνθρωπότητα ἀναλλοίωτα μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Ἔχουμε γιὰ παράδειγμα τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ παπισμοῦ σχετικὰ μὲ τὴν ἐκπόρευσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καθὼς ἐπίσης τὴν διαστρέβλωσι τῆς ἐντολῆς Του γιὰ τὴν μετάληψι τοῦ τιμίου καὶ παναχράντου αἵματός Του, τὴν ὁποίαν οἱ παπικοὶ δὲν ἀποδέχονται, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίετε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον αὐτοῦ πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ» (Α´ Κορ. ια´, 26). Ἀντὶ γιὰ ἔνζυμον ἄρτον στὴν «λειτουργία» τους, ποὺ ἐπιτελοῦν, χρησιμοποιοῦν τὶς λεγόμενες «ὄστιες». Ἑνὸς κακοῦ δοθέντος, μύρια ἕπονται…

*

Εὐχαριστῶ τὸν Κύριο, ποὺ εἰσακούει τὶς προσευχές μου καὶ κατὰ τὴν κορυφαίαν στιγμὴν τοῦ καθαγιασμοῦ τῶν Τιμίων Δώρων! Προσεύχομαι ὅμως καὶ «κατ᾽ ἰδίαν» γιὰ τὶς μεγάλες “κοινότητες”, ποὺ θέλουν νὰ αὐτοαποκαλοῦνται χριστιανικές, ἀλλ᾽ ὅμως δὲν εἶναι, διότι ἔχουν ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὴν ὀρθὴ Πίστι, ποὺ ἐνῷ φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ χριστιανοῦ, στὴν πραγματικότητα εἶναι δυστυχῶς ἀποστάτες τῆς ἀληθινῆς πίστεως. Κι αὐτοὶ εἶναι τόσον ὁ Πάπας καὶ οἱ ὀπαδοί του, ὅσον καὶ οἱ ποικιλώνυμοι λεγόμενοι «διαμαρτυρόμενοι».

Προσεύχομαι θερμά, ὥστε ὅλοι αὐτοί, ἀλλὰ καὶ οἱ παρόμοιοί τους, νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ὀρθὴ πίστι. Ὅπως ἐπίσης καὶ γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν καὶ οἱ δικοί μας ἀποσχισθέντες καὶ ἀπομακρυνθέντες ἀπὸ τὴν Μίαν Ἐκκλησία, ῥῶσσοι «παλαιόπιστοι» (= ποικίλοι, ἀποσχισθέντες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, λεγόμενοι «παλαιοημερολογίτες» μὲ τὰ ἀλληλοσπαρασσόμενα μεταξύ τους ποικιλώνυμά τους παρακλάδια).

*

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ μόνος σίγουρος δρόμος, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αἰωνιότητα. Ἂς βαδίζουμεν αὐτὸν τὸν σίγουρο δρόμο σταθερά, χωρὶς νὰ παρεκκλίνουμεν καθόλου. Ἔτσι θὰ δυνηθοῦμε νὰ κερδίσουμε τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἂν ὅμως ξεφύγῃ κάποιος ἀπ᾽ αὐτὸν τὸν Δρόμον καὶ βαδίζῃ στοὺς πονηροὺς παραδρόμους τῆς σοφιστείας καὶ τῆς ἀπιστίας, τότε θὰ ταλαιπωρηθῇ καὶ τελικά, ἐὰν δὲν μετανοήσῃ, θὰ χαθῇ. Καὶ δὲ θὰ φταίῃ κανένας ἄλλος, παρὰ μόνο ὁ ἐγωϊσμὸς αὐτοῦ, ποὺ λοξοδρόμησε. Ὁ Κύριος εἶπε· «Ἐγὼ εἰμι ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή» (Ἰωάν. ιδ´ 6).

*

Εὐχαριστῶ τὸν Κύριο καὶ τὴν Ἁγία Μητέρα μας, τὴν Ἐκκλησία, τὴν Ὀρθοδοξία μας, τὴν ἄσπιλη κι ἀδιάφθορη Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, διότι μᾶς ἔδειξε καὶ μᾶς ἑτοίμασε τὸν ἀληθινὸ Δρόμο, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ Σωτηρία μας.

Μὲ τὶς Θεόπνευστες, καθολικὰ ἀποδεκτὲς ἀπὸ ὅλες ἀνεξαιρέτως Οἰκουμενικὲς Συνόδους, κατέδειξε καὶ κατεδίκασε ἡ Ἐκκλησία ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ λειτουργήσουν σὰν μεγάλα ἐμπόδια καὶ προσκόμματα γιὰ τὴν σωτηρία μας. Κατετρόπωσε ἔνδοξα ὅλους τοὺς ἐχθροὺς καὶ διῶκτες τῆς Πίστεώς μας καὶ μᾶς ὑπερασπίζεται στὸν βασιλικὸ Δρόμο τῆς θείας Ἀληθείας, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια ζωή.

Τὴν εὐχαριστῶ διότι μᾶς διαφυλάττει ὅλα τὰ Μυστήρια, ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Κύριος κι ἔτσι μᾶς ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία μας ἀπὸ Δρόμο ἀσφαλῆ.

Τὴν εὐχαριστῶ διότι θέσπισε καὶ γιὰ τοὺς πιστοὺς τὴν Θεία Λειτουργία, τὴν ἀγγελικὴ αὐτὴ ὑπηρεσία ἐπὶ τῆς γῆς.

Τὴν εὐχαριστῶ διότι γιορτάζει (ἡ Ἐκκλησία μας) καὶ πανηγυρίζει μέσα στὴν διάρκεια τοῦ χρόνου καὶ κάθε χρόνο ὅλα τὰ κορυφαῖα γεγονότα τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τῆς Παναγίας Μητέρας Του.

Τὴν εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ὑπόμνησι, ποὺ μᾶς κάνει τῶν ἀνεκλαλήτων Δωρεῶν τοῦ Θεοῦ σὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως ἡ λύτρωσι, ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καὶ μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν κατάρα καὶ τὸν θάνατο.

Τὴν εὐχαριστῶ διότι μᾶς παρουσιάζει καθημερινὰ μέσα στὴν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας ὅλην τὴν ἐπίγειαν ζωὴν τοῦ Κυρίου μας.

Τὴν εὐχαριστῶ διότι στὶς καθημερινὲς Ἱερὲς Ἀκολουθίες ὑμνολογεῖ τοὺς ἁγίους τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς τοὺς παρουσιάζει ὡς ζωντανὰ παραδείγματα Πίστεως, Ἐλπίδος καὶ Ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸν καὶ ὡς ἅγια παραδείγματα πρὸς μίμησι, τὰ ὁποῖα ὁδηγοῦν στὴν αἰωνιότητα!

*

Σπουδαῖο καὶ τιμημένο εἶναι τὸ μυστικὸ σῶμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας Κεφαλὴ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός μας. Νὰ θυμᾶσαι ἀγαπημένε μου, ἐν Χριστῷ ἀδελφέ μου, ἐσύ, ποὺ διαβάζεις τώρα αὐτὲς τὶς ταπεινὲς γραμμές, πὼς στὸ ἅγιο καὶ τιμημένο αὐτὸ Σῶμα, τὴν Ἐκκλησία, εἶσαι καὶ ἐσύ, ὅπως εἶμαι καὶ ἐγώ, ἕνα ἀδύναμο κι ἀνάξιο μέλος. Ὅλα τὰ λαμβάνομεν ἀπὸ τὴν Κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός μας καὶ ζωοποιούμεθα ἀπὸ τὸ Πανάγιόν Του Πνεῦμα. Νὰ μὴ τὸ λησμονοῦμε ποτέ, πὼς στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχουν ἀναρίθμητα ἱκανὰ μέλη, ποὺ ἔχουν λάβει μεγάλα καὶ ποικίλα πνευματικὰ χαρίσματα ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὁ καθένας ἀνάλογα μὲ τὴ δεκτικότητά του.

Ἀγαπημένε μου ἐν Χριστῷ ἀδελφέ,

Νὰ τιμᾷς κάθε χριστιανό, γιατί εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μὴ σὲ πλανέσῃ ἡ ὑπερηφάνειά σου καὶ λογαριάσῃς ὑποτιμητκὰ κάποιον ἀδελφὸ σου ὅποιος κι ἂν εἶναι αὐτός.

Μὴ ἐπιτρέψῃς στὸν ἑαυτόν σου νὰ κάνῃ κακοὺς λογισμούς, ὅτι ἐκεῖνος, ὁ ταπεινὸς ἀδελφός σου, ἴσως δὲν γνωρίζει τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως, ὅτι εἶναι στερημένος ἀπὸ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Κολ. γ´, 11). Μὴν καταφρονῇς κανέναν, διότι ὁ Κύριος ἀποκαλύπτεται μυστικῶς καὶ ἀπροβλέπτως καὶ ἀῤῥήτως καὶ φωτίζει ὅλους τοὺς καλοπροαιρέτους, ἀνάλογα μὲ τὸ μέτρο τῆς δεκτικότητας τοῦ καθενός.

Τὶς δωρεές Του ὁ Κύριος τὶς μοιράζει σὲ ὅλους κατ᾽ ἀναλογίαν, κατὰ τὴν ἀνεξιχνίαστόν Του πανσοφία καὶ μὴν τὸ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς δὲν εἶναι προσωπολήπτης.

Νὰ λὲς μέσα σου· «Εἶμαι ἕνα ταπεινὸ καὶ ἀσήμαντο μέλος τοῦ μεγάλου καὶ τιμημένου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα τ᾽ ἄλλα μέλη πρέπει νὰ τὰ ἀγαπῶ, νὰ τὰ τιμῶ καὶ νὰ τὰ σέβομαι, γιατὶ εἶναι ὅλα ἀγαπημένα μέλη τοῦ Χριστοῦ μου».

Ἡ Χάρις τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἂς εἶναι μετὰ πάντων ἡμῶν!

Ἀμήν!!!

 

[Ἐλεύθερη ἀπόδοσι σημαντικῶν ἀποσπασμάτων ἀπὸ τὸ σπουδαῖο βιβλίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης: «Ἐκκλησία ἡ Κιβωτὸς τῆς Σωτηρίας καὶ ἡ μακαριότητα τῶν Ἁγίων», ἀρχικὴ μετάφρασι-ἐπιμέλεια ὑπὸ Πέτρου Μπότση, Ἀθήνα, 2012. Ὡσαύτως, ἡ ὡς ἄνω ἀπόδοσι εἶναι παραλλήλως βασισμένη καὶ σὲ μεταφράσεις ἑτέρων ἔργων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης, ἐπὶ τοῦ ἰδίου θέματος, ὑπὸ τοῦ Παν/τάτου Ἀρχιμ. Δαμιανοῦ Ζαφείρη (ἔκδοσις “Ζωοδόχος Πηγή”, Ἀθῆναι, 2003) καὶ ὑπὸ τοῦ Ἀντωνίου Ντανίλη (ἔκδοσις “Ὀρθόδοξος Κυψέλη”, Θεσ/νίκη, 2004) κ.ἄ.]

---

[1]  Ἡ ἁγία μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης ἑορτάζεται τὴν 20ην Δεκεμβρίου.

Ὁμοῦ μετὰ τῆς συνασκουμένης ἐν Χριστῷ συζύγου του Ἐλισάβετ,
ἀκαμάτου, ἀφανοῦς καὶ ταπεινῆς συμμάχου στὶς χαρὲς καὶ τὶς θλίψεις
τῆς πολυκυμάντου ἱερατικῆς του διακονίας (φωτο 1890)

Στὸ χωριὸ του Σούρα τῆς ἐπαρχίας Ἀρχαγγέλσκ,
ἐν μέσῳ τῶν κατὰ σάρκα ἀδελφῶν του (φωτο 1880)

Κι ἂν δὲν ἀπέκτησε τέκνα βιολογικὰ ἐκ τοῦ γάμου του,
λόγῳ τῆς “κοινῇ συνενέσει” ἐν ἀπολύτῳ παρθενίᾳ συμβιώσεως μετὰ
τῆς πολυαγαπημένης συζύγου του
(καὶ μὲ τὴν πρὸς τοῦτο εὐλογίαν τοῦ πνευματικοῦ των πατρός),
ὅμως θεωροῦσε ὡσὰν ἰδικά του προσωπικὰ παιδιὰ ὅλα τὰ πονεμένα καὶ ὀρφανά, ποὺ συναντοῦσε στὴν πολυκύμαντον πνευματική του ὁδοιπορία

Κήρυγμα Μετανοίας στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ,
προετοιμασία γιὰ τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως (φωτο 1898)

Ἐξερχόμενος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ,
ὅπου ἱερουργοῦσε
τὰ Ἅγια Μυστήρια
(φωτο 1900)

Μέσα στὸ ἁγιασμένο φυσικὸ περιβάλλον τῆς ἐξοχῆς ἁγιάζει τοὺς πιστούς, μεταγγίζοντάς τους τὴν ἐξέχουσαν ζωή, ἑρμηνεύοντας ἁγιοπνευστικῶς
τὰ ὑπερφυῆ λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς

Κοσμοσυρροή, ἀπ᾽ ὅπου διέβαινε γιὰ νὰ ἱερουργήσῃ
ὁ ἁγιασμένος ἱερέας, ὁ φιλόστοργος πατήρ,
ὁ μέγας παρηγορητὴς τοῦ πονεμένου ῥωσικοῦ λαοῦ (φωτο 1894)

Ὁ ἀκατοπόνητος καὶ θυσιαστικὸς ἐργάτης
τοῦ Εὐαγγελίου, ἐγκαθίδρυε ἐργαστήρια καὶ ποικίλες παραγωγικὲς μονάδες ἐργασίας καὶ ἐνασχολήσεως γιὰ τὰ παραπεταμένα τέκνα τῆς δυσκολεμένης Ἐνορίας, ποὺ τοῦ ἀνετέθη νὰ ποιμάνῃ, νὰ θρέψῃ, νὰ παρηγορήσῃ.
Νὰ τοὺς χαρίσῃ ζωή, ἀλλὰ καὶ τὴν
Αἰώνιαν Ζωήν!

Ἀδιαλείπτως προσευχόμενος
καὶ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι μελετητὴς
τῶν θεοπνεύστων νοημάτων τῶν Γραφῶν

Ὁ ἅγιος, ἀκούραστος ἱερουργὸς τοῦ Ὑψίστου, ἐπὶ τῷ ἔργῳ:
Βοηθώντας, συμπαριστάμενος, ἐλεόντας, παρηγορώντας, μεταδίδοντας
τὰς Δωρεὰς τοῦ Θεοῦ σὲ πάσχοντας, ἐν Κυρίῳ πνευματικά του τέκνα
καὶ ἀδελφοὺς

Κηρύττοντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ
[ἔργο χαρακτικῆς τέχνης (῾῾γκραβούρα᾽᾽), 1901]

Ὑπαίθρια προσευχὴ καὶ κήρυγμα,
παρὰ τὸν ποταμὸ Βόλγα

Συμπαριστάμενος, ἐλεόντας, παρηγορώντας, μεταδίδοντας τὰς Δωρεὰς τοῦ Θεοῦ σὲ πάσχοντας, ἐν Κυρίῳ πνευματικά του τέκνα καὶ ἀδελφοὺς

20η Δεκεμβρίου, 1908. Ἡμέρα, ποὺ παρέδωσε τὸ πνεῦμα του
στὸν Ὕψιστον, τὸν μονίμως Ἠγαπημένον του, τὸν Θεάνθρωπον Χριστὸν

Ἐν προσευχητικῇ ἀναμονῇ τῆς «Ἐξοδίου Ἀκολουθίας»

Κατανυκτικὴ μεταφορὰ τοῦ ἁγίου λειψάνου

Σύσσωμος καὶ ἐν μιᾷ καρδίᾳ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ,
κηδεύει τὸν ἁγιώτατον Ποιμένα του

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Μάιος 2020, 'Αρ. τεύχους 142-149, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης chrvassiliades.blogspot.com

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης
Κρητιδογραφία (ἔργον μὲ ῾῾παστέλ᾽᾽), ὑπὸ τῆς Μονῆς μας (2016)

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης
Ἀρχαγγὲλσκ 1829 - Ἁγία Πετρούπολι 1908 

Ἅγιος θαυματουργός, ποὺ ὅλη του ἡ ζωὴ περιελουζόταν μέσα στὸ θαῦμα ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ἀποτελοῦσε ἕναν καθ᾽ ἑαυτὸν ὁλοζώντανο ἔνθεο θαῦμα!

Γεννήθηκε τὴν 19ην Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1829 στὸ χωριὸ Σούρα τῆς ἐπαρχίας Ἀρχαγγέλσκ, μίας ἀκραίας βορεινῆς περιοχῆς τῆς Ῥωσίας. Οἱ πάμπτωχοι ὡς πρὸς τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ γονεῖς του, τὸν ἀνέθρεψαν μέσα στὰ πλουσιοπάροχα νάματα, τῆς ῥέουσας ἰάματα, Ὀρθοδόξου Πίστεως!

Ἂν καὶ κατὰ τὰ παιδικά του χρόνια παρουσίαζε μονίμως μίαν νοητικὴν ἀδυναμίαν, ὡσὰν ὑστέρησιν, ἐντούτοις ὅμως, κατόπιν τῶν ταπεινῶν καὶ ἐνθέρμων προσευχῶν πρὸς τὸν ζῶντα Θεόν, τοῦ ἰδίου καὶ τῶν γονέων του, Ἠλία καὶ Θεοδώρας, ἐντελῶς ξαφνικά, μέσα σὲ μίαν καὶ μόνο νύκτα, τὸ μέχρι τότε “σκοτισμένο” του μυαλὸ «ξεκαθάρισε» καὶ διέλαμψε θαυματουργικά! Ἐξεδήλωνε πλέον ὅλως ἰδιαίτερην πεφωτισμένην ὀξύνοιαν, γιὰ νὰ λάμπῃ, ἀπὸ τότε καὶ στὸ ἑξῆς, ἀλλὰ καὶ γιὰ πάντα, μέσα στὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς! Μετὰ ἀπ’ αὐτὸ τὸ πρωτάκουστο καὶ ἐξαίσιο θαῦμα μπόρεσε καὶ ἀπεφοίτησε ἀριστοῦχος ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ ἀκολούθως σπούδασε, ὅπως ποθοῦσε, τὰ Ἱερὰ Γράμματα, ἀγωνιζόμενος ταυτοχρόνως νὰ διάγῃ μίαν ἁγίαν βιοτή, μὲ ἐγκράτεια, νηστεία, προσευχή, σύνεσι, ταπείνωσι, ἀνεξικακία, ὁλόθερμη πίστι καὶ ἀπροσμέτρητον βαθείαν ἐν Χριστῷ ἀγάπην!

Μὴ δυνάμενος, κατὰ τὰ τότε εἰωθότα στὴν ῥωσικὴν ἐπικράτειαν νὰ ὑπηρετήσῃ μέσα στὸν κόσμο ὡς ἄγαμος κληρικός, ἐπέλεξε νὰ νυμφευθῇ μίαν σεμνὴν καὶ ἁγνὴν θυγατέρα, καὶ μὲ κοινὴν ἀπόφασί τους, καὶ τὴν εὐλογημένην συναίνεσιν τοῦ πνευματικοῦ τους πατρός, ἐπέλεξαν ἐνσυνειδήτως καὶ ἀπαρεγκλίτως νὰ ζήσουν σὲ ἀπόλυτον καὶ καθαρὰν παρθενία καθόλη τὴν διάρκεια τῆς ἐγγάμου ἐπίγειας ζωῆς τους, ὅσα χρόνια θὰ τοὺς χάριζε ὁ Θεός, οὕτως ὥστε ἀπερίσπαστα ἀπὸ βιοτικὲς μέριμνες νὰ δύναται νὰ ἀφιερώνωνται ὁλοκληρωτικὰ στὸ μέγα ἔργο τῆς διακονίας τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον!

Ἀφοῦ χειροτονήθηκε διάκονος καὶ ἐν συνεχείᾳ ἱερέας, διωρίστηκε ἐφημέριος στὸν Καθεδρικὸ ναὸ τοῦ «Ἀποστόλου Ἀνδρέου» στὴν Κρονστάνδη. Ἦταν τότε ἡ Κρονστάνδη τὸ ἐπίνειο (λιμάνι) τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως, ταυτόχρονα ὅμως ἦταν καὶ τόπος ἐξορίας ἀλλὰ καὶ χῶρος καταφυγῆς ὅλων τῶν «κοινωνικῶν ἀποβλήτων» τῆς πόλεως καὶ τῆς εὐρύτερης ἐπαρχίας τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως.

Εἰς αὐτὸν τὸν χῶρο τῆς Κρονστάνδης, τόπον συσσωρεύσεως πλήθους ἀποκλήρων, ἀναξιοπαθούντων, τῶν “ἀποβλήτων” τῆς κοινωνίας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐν πολλοῖς βουτηγμένων στὰ πολυποίκιλα πάθη τῆς σαρκός, τῆς ὀλιγοπιστίας, τῆς ἀλαζονίας, τῆς ἀνεργίας, τόπο καταφυγῆς τῶν μεθύσων, τῶν παρασυρμένων ἀπὸ τὶς μεθοδίες τοῦ διαβόλου, ὅσων ἐξέπεφταν στὶς ἐσχατιὲς τῆς ποικίλης ἁμαρτίας. Ἐκεῖ, μέσα σ᾽ αὐτὸ τὸ περιβάλλον τῆς ἀπωλείας, ὁ εὐσπλαχνικότατος καὶ ἁγιώτατος κληρικὸς Ἰωάννης ἐκλήθη γιὰ νὰ διακονήσῃ. Νὰ ἀγκαλιάσῃ μὲ θυσιαστικὴν ἀγάπην ὅλους τοὺς παραπεταμένους ἀπὸ τὴν κοινωνίαν, τοὺς καταφρονημένους ἀπὸ τὸν κόσμο, τοὺς καταπονημένους ἀπὸ τὸν διάβολον, ἔχοντας ἀμετάθετον στόχο νὰ τοὺς ἐπανατοποθετήσῃ στὴν ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ!

Στὰ ἀναρίθμητα ποιμαντικά του ἔργα συγκαταλέγεται καὶ ἡ ἵδρυσι ἐξ ὑπαρχῆς ἑνὸς ὁλοκλήρου προαστείου εἰδικὰ γιὰ τοὺς πονεμένους καὶ ἐξουθενωμένους, γι’ αὐτοὺς ποὺ ζητοῦσαν παρηγοριὰ καὶ λύτρωσι! ᾽Εκεῖ ὁ Ἅγιος ἀνήγειρε Ναό, ἐργαστήρια γιὰ τὴν χρήσιμη ἐνασχόλησι τοῦ πονεμένου λαοῦ, μαγαζιά, κέντρα ὑγιοῦς ψυχαγωγίας, σχολεῖα κ.ἄ!

Τελοῦσε ἀδιαλείπτως καὶ καθημερινῶς τὴν Θεία Λειτουργία, ξεκινώντας λίαν πρωΐ, ὄρθρου βαθέως καὶ τελειώνοντας κατὰ τὰς μεταμεσημβρινὰς ὥρας!

Πλήθη, ποὺ ἀναζητοῦσαν αὐθεντικὴν χαρὰν καὶ παρηγορίαν, συνέῤῥεαν στὶς ἀνελλιπεῖς καὶ κατανυκτικὲς Ἱερὲς Ἀκολουθίες, ποὺ τελοῦσε ὁ ἅγιος ἱερέας.

Ἡ ἀδιάλειπτή του ἔνθερμη καὶ ἔνθεη προσευχὴ ῥάγιζε ἀμετακίνητους πνευματικοὺς βράχους καὶ λύγιζε σκληρὲς καρδιές!

Ἐπιτελοῦσε καθημερινῶς, ὡς ἦτο ἑπόμενον πολλὰ θαύματα σὰν νἆταν αὐτὰ κάτι τὸ πολὺ ἁπλὸ καὶ σύνηθες, ἀπαλύνοντας τὸν πόνο χιλιάδων ἀνθρώπων, θεραπεύοντας, εἰρηνεύοντας, μεταμορφώνοντας ψυχές, μετατρέποντας τέως «ἀγρίους» σὲ ὑποψήφιους ἁγίους.

Ἡ φήμη του σύντομα ἐξαπλώθηκε ταπεινὰ καὶ σταθερὰ καὶ μὲ ἐπιταχυνόμενον ῥυθμὸν σ’ ὅλην τὴν ἐπικράτεια τῆς ἀχανοῦς Ῥωσίας. Ἡ συῤῥοὴ ἀπεράντου πλήθους ἐπιστολῶν ἀπὸ πονεμένους ανθρώπους πρὸς τὸν ἅγιον ἱερέα Ἰωάννη, ἐξηνάγκασε τὶς ταχυδρομικὲς ὑπηρεσίες τῆς πόλεως νὰ ἀνοίξουν εἰδικὸ παράρτημα τοῦ ταχυδρομείου γιὰ τὰ ἀποκλειστικῶς προσωπικά του γράμματα, ποὺ ἀποστέλλονταν ἀπὸ παντοῦ.

Ἡ δύναμι τῆς προσευχῆς του ἐπεσκίαζε παρηγορητικὰ ὅλη τὴν Ῥωσία!

Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ τὸν ἀκολουθοῦσε κατὰ πόδας, ὅπου κι ἂν μετέβαινε. Ὅταν π.χ. κάποτε ἐπισκέφθηκε τὴν πόλι Χάρκοβο, ἡ Δοξολογία ἐψάλη κατ’ ἀνάγκη στὴ μεγαλυτέραν πλατεῖαν τῆς πόλεως καὶ οἱ πιστοί, ποὺ συνέρρευσαν γιὰ νὰ λάβουν τὴν εὐλογίαν του ὑπερέβαιναν τὶς 60.000!

Γι’ αὐτοὺς καὶ πολλοὺς παρομοίους καὶ εὐνοήτους λόγους, κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του ἀπεκαλεῖτο αὐθορμήτως καὶ δικαίως ὡς ὁ «ἱερέας πασῶν τῶν Ῥωσιῶν»!

Κατόπιν τριετοῦς ὀδυνηρᾶς ἀσθενείας ὁ ἀνεπανάληπτος ἱερέας, Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τὴν 20ην Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 1908, σὲ ἡλικία 80 ἐτῶν. Ὁ τάφος του εὑρίσκεται στὸ ὑπόγειο παρεκκλήσιον τῶν Ἁγίων «Προφήτου Ἠλιοῦ καὶ Ἁγίας Θεοδώρας» (Ἠλίας καὶ Θεοδώρα ἦταν τὰ ὀνόματα τῶν γονέων του), ποὺ ᾠκοδόμησε ὁ ἴδιος σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς ἱερὲς Μονές, ποὺ ἵδρυσε. Ἡ συγκεκριμένη γυναικεία μονὴ Ἰωάννοφσκυ βρίσκεται στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Κάρποφκα τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως.

Στὸν τάφο του συῤῥέουν πλήθη πιστῶν. Καὶ συνεχῶς, ὄχι μόνον ἐνόσῳ ἐζοῦσε ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸν θάνατό του, ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ τὸν σεβάσθηκε βαθύτατα, τὸν ἠγάπησε ὅλως ἰδιαιτέρως καὶ τὸν ἐτίμησε ὡς ἕνα ὄντως αὐθεντικὸν καὶ γνήσιον ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ!

Στὴν συνείδησι καὶ στὶς καρδίες τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Ῥωσίας κατέχει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης παρομοίας ἐμβελείας πνευματικὴν θέσι, ἰσότιμον, μὲ ἐκείνην τοῦ ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ!

Ἡ ἁγία αὐτοῦ μνήμη ἑορτάζεται τὴν 20ην Δεκεμβρίου.

Ταῖς αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός, Ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς! Ἀμήν!!

Θεοδώρα Βλασίεβνα Σεργιέβα, 
ἡ ἁγιασμένη μητέρα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης, 
πάμπτωχη ὡς πρὸς τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ πάμπλουτη εἰς ἀρετάς,
καταξιωμένη ἀπὸ τὸν Κύριον, ἔφερε στὸν κόσμο, 
γαλούχησε καὶ ἀνέδειξε διὰ τῶν θερμῶν της προσευχῶν 
ἕναν ἅγιον τοῦ Θεοῦ, εὐεργέτην πλήθους λαοῦ, 
ὄχι μόνον τὸν ἀναδειχθέντα κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ἐπιγείου του ζωῆς, 
ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἐν Κυρίῳ κοίμησίν του, 
ὁσιώτατον ἅγιον Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης, τὸν θαυματουργόν

Στὰ παιδικά του χρόνια, ἀδύναμος νοητικά. Ἐντούτοις ὅμως, κατόπιν τῶν ἐνθέρμων καὶ ἐνθέων προσευχῶν τῶν γονέων του καὶ τοῦ ἰδίου, θαυματουργικῶς, μέσα σὲ μίαν καὶ μόνον νύκτα, τὸ μέχρι τότε ἀδύναμο νοητικὰ μυαλό του ῾῾καθάρισε᾽᾽, ὁ νοῦς του ἔλαμψε, ἀνεδείχθη ἐξαίφνης καὶ ἀπεδείχθη ἄριστος μαθητὴς στὸ σχολεῖο καὶ καταξιώθηκε νὰ γίνῃ γνήσιος φίλος τοῦ Χριστοῦ, ζώντας ὅλην τὴν ζωήν του μέσα στὴν πλουσίαν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Τὸ κατ᾽ ἀρχὰς ἀσήμαντο κατὰ κόσμον παιδάκι, μέσα στὴν ἐν Χριστῷ περαιτέρω πορείαν τῆς ζωῆς του, κατέστη ἐντέλει τετελειωμένος οὐρανομήκης Ἅγιος τοῦ Θεοῦ!

Ἡ Μονὴ Ἰωάννοφσκυ παρὰ τὶς ὄχθες 
τοῦ ποταμοῦ Κάρποφκα τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως, 
ἔνθα καὶ ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου.

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Μάιος 2020, 'Αρ. τεύχους 142-149, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης chrvassiliades.blogspot.com

Περὶ Ἱεραποστολῆς

 

Περὶ Ἱεραποστολῆς

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

 

H῾ Ἱεραποστολὴ δὲν ἐξαντλεῖται ἁπλῶς καὶ μόνον στὴν πρόσδοσι στοὺς κατηχουμένους ἑνὸς “ἐξωτερικοῦ θεσμοῦ”, ἀλλὰ κυρίως στὴν ἀνάδυσι μέσα ἀπὸ τὸ βαθύτερο “εἶναι” τοῦ κάθε κατηχουμένου καὶ βαπτιζομένου ἀνθρώπου, τοῦ ἀρχέγονού του μεγαλείου, τῆς προπτωτικῆς αὐθεντικῆς του ὑποστάσεως. Ὅ,τι δηλαδή, θὰ τὸν ὁδηγήσῃ ἀπὸ τὸ “κατ᾽ εἰκόνα” εἰς τὸ “καθ᾽ ὁμοίωσιν”.

Ἡ Πίστις εἰς τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ εἰς τὴν Διδασκαλία Του οὐδόλως ἀποτελεῖ κάποιαν ἀνούσιαν “τυπικὴν θεώρησιν” καὶ ἀποδοχὴν “ἀψύχου κηρύγματος”, ἀλλ᾽ ἀποτελεῖ κατ᾽ οὐσίαν πορείαν ἀνιοῦσαν: Ἔγερσις καὶ ἀνέγερσις αὐτοῦ, ποὺ ἤδη ἐνυπάρχει “ἐν ὑπνώσει” καὶ εἶναι ἤδη κατακεκρυμένο μέσα εἰς τὴν κάθε ἀνθρωπίνην ὕπαρξι, ὡς σύμφυτο καὶ ἐγγενὲς στοιχεῖον αὐτῆς, ἀπὸ τὴν στιγμὴν τῆς Δημιουργίας της ὑπὸ τοῦ Θεοῦ. Σημειωτέον ὅτι συναφὴς ἐπὶ τούτου εἶναι καὶ ἡ περίφημος σοφὴ καὶ σαφὴς διδασκαλία περὶ “σπερματικοῦ λόγου”, τοῦ ἁγίου φιλοσόφου, ἀπολογητοῦ καὶ Μάρτυρος τῆς Ἐκκλησίας Ἰουστίνου, γεννηθέντος περὶ τοῦ 100 μ.Χ. καὶ μαρτυρήσαντος περὶ τὸ 165 μ.Χ. (Ἡ ἁγία αὐτοῦ μνήμη ἑορτάζεται ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας μας τὴν 1ην Ἰουνίου).

Τὸ κήρυγμα τῆς Ἱεραποστολῆς, εἶναι ἡ ἀποκάλυψις καὶ ἡ φανέρωσις αὐτοῦ, ποὺ ἤδη δόθηκε ἐξ ὑπαρχῆς εἰς τὸν ἄνθρωπον ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ του, ἀλλὰ (αὐτὸ) καταχώθη καὶ ἀπεκρύβη, βεβαρυμένο ὑπὸ τῶν ἀλλοτρίων καὶ τοξικῶν ὑλικῶν, ἕνεκα τῆς παραμορφώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, μετὰ τὴν πτῶσι του εἰς τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀμετανόητον ἐμμονήν του νὰ ζῇ καὶ νὰ κυλίεται μέσα εἰς αὐτήν.

Ἱεραποστολὴ εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ ἀπὸ τὸ σκότος τῆς ἀγνοίας καὶ τῆς διαφθορᾶς, εἰς τὸ φῶς τοῦ αὐθεντικοῦ μας “εἶναι”. Αὐτοῦ δηλαδὴ τοῦ “εἶναι”, ποὺ μᾶς ἐδωρήθη ἐξ ὑπαρχῆς, ἀλλ᾽ ὅμως ἐν συνεχείᾳ δυστυχῶς τὸ διεστραβλώσαμεν λόγῳ τῆς πτώσεώς μας εἰς τὴν ἁμαρτίαν, τῆς ἐγωϊστικῆς μας ἐμμονῆς μας εἰς αὐτὴν (δηλαδὴ ἡ ἀνοησία τῆς ἀμετανοησίας) καὶ ὡς ἐκ τούτου τῆς ἐξώσεώς μας ἐκ τοῦ Παραδείσου.

Προοριζόμεθα ὅμως καὶ καλούμεθα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ νὰ ἀνανήψωμεν ἐν ταπεινώσει, ὥστε τελικῶς νὰ καταστοῦμεν καὶ πάλιν, ἐὰν τὸ θελήσωμεν καὶ ἐὰν τὸ ἐπιδιώξωμεν, πολίτες τῆς ἐνδόξου Βασιλείας Του!

Ὁ Χριστός ἐνηνθρώπησεν διὰ τὴν Σωτηρίαν μας, ἔπαθεν ὑπὲρ ἡμῶν, ὑπέστη ἑκουσίως τὴν Ἐσχάτην Ταπείνωσιν, ἐσταυρώθη, ἀνέστη, ἀνελήφθη εἰς τοὺς Οὐρανούς. Καὶ μᾶς ἀπέστειλε τὸ Πανάγιόν Του Πνεῦμα, ἀναμένοντας διακαῶς τὴν ἀληθινήν μας μετάνοια καὶ τὴν εἰλικρινήν μας ἐπιστροφὴν εἰς τὰς Πατρικάς Του ἀγκάλας!

*

Οἱ διάφορες “θρησκεῖες” ἀποτελοῦν ἀνθρώπινα ἐφευρήματα καὶ κατασκευάσματα τοῦ θηριώδους καὶ ἀποτροπαίου ἐγωϊσμοῦ μας, μὲ τὴν συμβουλὴ καὶ τὴν συμβολή, κατὰ κανόνα, τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ τῶν δαιμονίων του.

Ὅλαι αἱ λεγόμεναι “θρησκεῖαι” ἀναδύονται “ἔσωθεν” μέσα ἀπὸ τὴν συμπλεγματικὴν καὶ ἐνοχικὴν συνείδησιν τοῦ ἀλλοτριωμένου ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἀνεφάνη καὶ ἐγκατεστάθη ἐντός μας ἕνεκα τῆς πτώσεώς μας εἰς τὴν ἁμαρτίαν καὶ τῆς ἐν ἀλαζονίᾳ ἐθελουσίας ἐμμονῆς μας εἰς τὴν ἀμετανοησίαν.

Ἀλλὰ καὶ ἅπασαι αἱ αἱρέσεις, ὡς ἀποκλίνουσαι ἀπὸ τῆς γνησίας, τῆς ἐκ τοῦ μόνου Δημιουργοῦ Ἀποκαλύψεως τῆς Ἀληθείας (π.χ. ὁ ἐπηρμένος παπισμός μὲ τὰ ἐπάρατα “ἀλάθητά” του καὶ τὰ ἀποτρόπαια “πρωτεῖα” του, ὁ πολυώνυμος προτεσταντισμός, ποὺ ἀποτελεῖ ἐπανακυκλούμενον καὶ ἐπανατροφοδοτούμενον παπισμὸν ἐν τῷ προσώπῳ ἑνὸς ἑκάστου τῶν αὐτοπροβαλλομένων ὡς τάχα “θεοπνεύστων” ἀρχηγίσκων του ἀλλά, καὶ γενικῶς, ἅπαν τὸ συνονθύλευμα τῶν ἀλλοτριωμένων ποικίλων καὶ αὐτοαποκαλουμένων “χριστιανισμῶν”), ἀποτελοῦν ὀδυνηρὰν ἐκτροπὴν ἀπὸ τὴν σῴζουσαν Ἀλήθεια καὶ συνιστοῦν παρεφθαρμένην ἀντίληψιν τῆς θείας Ἀποκαλύψεως. Ἀπαρτίζουν παρδαλὰς ἐκφάνσεις καὶ θηριώδεις ἐκφράσεις τοῦ «παρδαλοῦ θηρίου», δηλαδὴ τοῦ Ἀντιχρίστου, τὸν ὁποῖον εἶδεν ἀναδυόμενον ἐκ τῆς πολυταράχου θαλάσσης τοῦ “νῦν αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος”, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ τὰ καταγράφει θεοπνεύστως εἰς τὸ βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. ιγ´, 1-2).

 

«Οἰκουμενισμὸς» καὶ «Νικολαϊσμὸς»:

Τὰ ῾῾δύο κέρατα᾽᾽τοῦ Ψευδοπροφήτου

«Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων» (Ἀποκ. ιγ´, 11)

Κατὰ μίαν ἑρμηνείαν τῆς τραγικῆς καὶ φοβερᾶς αὐτῆς εἰκόνος:

(α) Τὸ «ἕνα κέρατο» ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ θηρίου κατὰ τῆς Ὀρθῆς Πίστεως [= ἄρνησι τῆς Ὀρθοδοξίας (π.χ. Οἰκουμενισμός)].

(β) Τὸ «ἕτερον κέρατο» ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ θηρίου κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ζωῆς [= ἄρνησις τῆς Ὀρθοπραξίας (π.χ. Νικολαϊτισμός)].

Μέσα εἰς τὸ μέγα πλῆθος τῶν φοβερῶν αἱρέσεων κατὰ τὰς ἡμέρας μας, δεσπόζουσαν καὶ κυρίαρχον θέσιν κατέχουν σήμερον:

(α) Ἡ ἀνθρωποκτόνος παναίρεσις τοῦ «οἰκουμενισμοῦ», ἥτις ἐκ τῶν πραγμάτων, ἀποδεικνύεται καὶ εἶναι ὄντως παναίρεσις.

Ἐμπεριέχει αὕτη ἐγγενῶς καὶ ἀναδύεται δυσωδῶς μέσα ἀπὸ τὰ σπλάγχνα της, σὺν τοῖς ἄλλοις, καί:

(β) Ὁ ἐπαναεπανεμφανιζόμενος εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἐν ἀπαισίᾳ μορφῇ καὶ ἐν φοβερᾷ δυνάμει, ὁ πολυπρόσωπος καὶ διαχρονικὸς «Νικολαϊτισμός». Δηλαδὴ τὸ συνονθύλευμα τῶν ἄκρως ψυχοσωματοφθόρων (καὶ πλειστάκις ἕως καὶ “θεοποιημένων” κατὰ τὰς ἡμέρας μας) σαρκικῶν παθῶν καὶ ἡδονῶν.

Τὰ δύο ταῦτα, Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς οὐδόλως εἶναι “γραμμικῶς ἀνεξάρτητα”, ἀλλὰ ἐμφανίζονται καὶ δροῦν ἀλληλενδέτως, ἀλληλοτροφοδοτούμενα καὶ ἀλληλοεπηρεαζόμενα. Τὰ δύο κέρατα ὑφίστανται καὶ δροῦν ἀλληλοεξαρτόμενα, ὡς ἀναφυόμενα καὶ ἀναδυόμενα ἐπάνω ἀπὸ τὴν μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ἑνιαίαν κεφαλὴν τοῦ Ψευδοπροφήτου!

*

Τὸ ἀποκρουστικὸν τοῦτο σύμπλεγμα, Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ τὸ ἀπεικονιζόμενον ὡσαύτως καὶ εἰς τὴν ἀποκαλυπτικὴν εἰκόνα τῆς «γυνῆς καὶ τοῦ θηρίου» (Ἀποκ. ιζ´, 1-18), ἀνακυκλούμενον ποικιλοτρόπως καὶ ἐπανεμφανιζόμενον πολυτρόπως, πάλιν καὶ πολλάκις, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, καθὼς μάλιστα τοῦτο περιγράφεται εἰς τὸ ιζ´ κεφάλαιον τοῦ θεοπνεύστου βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ἐπανεμφανίζεται τοῦτο καὶ πάλιν εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἐν λίαν δριμυτάτῃ μορφῇ, ἕτοιμον καὶ πάλιν νὰ κατασπαράξῃ, νὰ θύσῃ καὶ νὰ ἀπωλέσῃ!!!

Κατὰ τὰ περιγραφόμενα εἰς τὸ Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον τῆς συναντήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ τοῦ δαιμονισμένου «ὅς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μνήμασιν» (Λουκ. η´, 27), ἐκεῖνος ὁ δαιμονιζόμενος κατείχετο ὑπὸ δαιμονίων πολλῶν. Λεγεὼν πονηρῶν πνευμάτων κατεταλαιπώρη ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον. Ἀπεχθής, τρόπόν τινα, προσομοίωσις πρὸς τὸ πλῆθος πασῶν τῶν αἱρέσεων συνηθροισμένων δαιμονιωδῶς εἰς συναγωγήν μίαν:

Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνιαίῳ συμπλέγματι! Πλῆθος δαιμονίων, προσομοιάζον πρὸς τὸ πλῆθος τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν, τῶν συνηθροισμένων καὶ δυναμένων νὰ ἐκφρασθοῦν συμπεπυκνομένως εἰς τὴν φρικτὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καὶ ἡ καταναγκαστικὴ ἔξοδος τῆς “λεγεῶνος τῶν δαιμονίων” ἐκ τοῦ ταλαιπωρουμένου ἐκείνου δαιμονισμένου, μὲ τὴν ἀδιαμφισβήτητον καὶ αὐστηρὰν προσταγὴν τοῦ Παντοκράτορος Κυρίου μας, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡδήγησε καταναγκαστικῶς τὰ δαιμόνια ἐντὸς τῆς βρωμερᾶς ἀγέλης τῶν χοίρων, τῶν κυλιομένων εἰς τὰς σαρκικὰς δυσωδίας των, ἀπεικονιζόντων, τρόπόν τινα, τὴν κατάστασιν τῆς ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἀνακυκλουμένης βδελυρᾶς Νικολαϊτικῆς αἱρέσεως.

Συνοπτικῶς καὶ ἐμφαντικῶς ἐπανατονίζομεν:

Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνὶ συμπλέγματι!

Αὐτὸ τὸ ἀλληλοπεριχωρούμενον καὶ ἀλληλοεπανατροφοδοτούμενον δαιμονικὸν σύμπλεγμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ, ἀπαρτίζει καὶ συνιστᾷ ἕνα ἐκρηκτικὸν μεῖγμα, ἕναν “δούρειον καὶ δόλιον ἵππον” διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ποὺ ἐπιζητᾷ στανικῶς καὶ σατανικῶς νὰ τὴν ἁλώσῃ οὐχὶ μόνον προφανῶς ἔξωθεν, ἀλλὰ καὶ ὑποχθονίως ἔσωθεν.

Καὶ αὐτὸ τὸ σύμπλεγμα ἀποτελεῖ τὸν δόλιον καὶ πονηρὸν καρπὸν τοῦ “πνεύματος τῆς ἐκκοσμικεύσεως”, ποὺ ἀπειλεῖ καὶ αὐτὴ (ἡ ἐκκοσμίκευσις) νὰ ὑποδουλώσῃ ὑπούλως τὴν Ἐκκλησίαν!

*

Ταῦτα, ἐν ἀκροτάτῃ περιλήψει, τὰ ἀφορῶντα τὴν ποικίλην καὶ πολλαπλὴν παραχάραξιν τῆς Ἀληθείας, τῆς Διδασκαλίας τοῦ Θεανθρώπου, τὴν παρατηρουμένην καὶ διαπιστουμένην εἰς κορυφαίαν ἰδιαιτέρως ἔξαρσιν κατὰ τὰς σημερινὰς λίαν πονηρὰς ἡμέρας τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας.

Ἐξ ἀντιθέτου πρὸς τὰς ἀναριθμήτους ἀλλοτρίας διδασκαλίας τῶν πολυποικίλων καὶ πολυμόρφων αἱρέσεων, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία, οὐδόλως ἀποτελοῦσα θνησιγενὴν “ἐκ τῶν κάτω” ἀνθρωπίνην ἐπινόησιν, ἀλλὰ ἀνατέλλουσα “Ἄνωθεν”, Ἀνατολὴ ἐξ ὕψους, ὡς πάμφωτος καὶ σῴζουσα Ἀποκάλυψις Θεοῦ, ξυπνᾷ ξανὰ καὶ ἀνασταίνει τὰ ἔνθεα στοιχεῖα τῆς αὐθεντικῆς Ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκείνου δηλαδὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀναζητᾷ, μὲ τὰς σωστὰς καὶ σωστικὰς προϋποθέσεις, τὴν Ὄντως Ἀλήθειαν, δηλαδὴν Αὐτὸν Τοῦτον τὸν Σωτῆρα, τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν!

Τὸ θηριῶδες καὶ δαιμονιῶδες σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” εἶχεν ἤδη ἀναφανεῖ, ἐπισημανθεῖ καὶ καταγραφεῖ ἀπὸ τοὺς πρώτους ἤδη χρόνους τῆς μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, ἐνδόξου καὶ ἐν δυνάμει Ἐπιφανίας τῆς Ἐκκλησίας μας!

 

Τὸ ἀντίχριστον σύμπλεγμα
«Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ»
ἐπισημαινόμενον καὶ κατατροπούμενον θεοπνεύστως
ὑπὸ τῆς «Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου»

Ἡ Πρώτη Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξε ἡ Ἁγία Σύνοδος, ποὺ συνῆλθεν κατὰ τοὺς Ἀποστολικοὺς χρόνους εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, περὶ τὸ ἔτος 49 μ.Χ.

Αὐτὴ ἡ «Σύνοδος τῶν Ἀποστόλων» συνιστᾷ τὸν θεμέλιον λίθον ὅλων τῶν ἐπακολουθεισῶν ἢ καὶ ἐπακολουθησομένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τὸ Δόγμα, ποὺ σαφέστατα διετύπωσε ἡ Πρώτη αὐτὴ Σύνοδος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στηλιτεύει σαφέστατα καὶ ἐν ταυτῷ τόσον τὸ πνεῦμα τοῦ “Οἰκουμενισμοῦ” ὅσον καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ “Νικολαϊτισμοῦ”:

«Ἔδοξε γὰρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν μηδὲν πλέον ἐπιτίθεσθαι ὑμῖν βάρος πλὴν τῶν ἐπάναγκες τούτων, ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτοῦ καὶ πορνείας· ἐξ ὧν διατηροῦντες ἑαυτοὺς εὖ πράξετε, ἔῤῥωσθε.» (Πράξ. ιε´, 29).

Ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει, ἡ Πρώτη Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, συνελθοῦσα ὑπὸ τῶν Ἁγιοτάτων Ἀποστόλων, ἀποφαίνεται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀπεριφράστως:

(α) Ἀποχὴν ἀπὸ τὸ «φύρδην-μίγδην» τῶν συγκρητιστικῆς-οἰκουμενιστικῆς φύσεως συναγελασμῶν (ὅπως θὰ τὸ ἐκφράζαμεν μὲ σημερινὴν ὁρολογίαν), ποὺ συνέβαιναν κατὰ τὴν ἐποχὴν τῶν Ἀποστόλων καὶ ἄρα, κατ᾽ ἐπέκτασιν, ὅλων τῶν ἐποχῶν, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας), καὶ

(β) Ἀποχὴν ἀπὸ τὴν πορνείαν, λαμβανομένου ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, ὑπὸ τὸν ὅρον “πορνεία” νοεῖται σύνολον τὸ φάσμα τῶν πάσης φύσεως σαρκικῶν ἁμαρτημάτων.

Ἑπομένως:

Τὸ σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικάζεται ἤδη ἀπὸ τὸ θεμελιώδους σημασίας Πρῶτον καὶ Κορυφαῖον Δόγμα τῆς Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων!

Ἅπασαι ἀνεξαιρέτως αἱ ἐπακολουθήσασαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας, διαπνέονται σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως, εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως, ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦτο, δηλαδὴ τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ καὶ τοῦ Ἀντινικολαϊτισμοῦ!

Καὶ τίθεται προφανῶς τὸ ἀμείλικτον ἐρώτημα:

Ἐάν, παρ᾽ ἐλπίδαν, ἤθελεν ποτὲ ἀναφανεῖ μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, οἱαδήποτε σύνοδος, ποὺ δεν θὰ διαπνεόταν σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως ὑπὸ τοῦ Ὀρθοδόξου τούτου πνεύματος, αὐτὴ ἡ σύνοδος θὰ ἦτο ποτὲ δυνατὸν νὰ ἀναγνωρισθῇ καὶ νὰ ἐπικληθῇ, σὰν τάχα “Οἰκουμενική”;;;

 

Τὸ ἀντίχριστο σύμπλεγμα
“Οἱκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ”
καταδικαζόμενον εὐθαρσῶς καὶ ἀπεριφράστως διὰ στόματος Αὐτοῦ Τούτου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ θεόπνευστον βιβλίον

τῆς “Ἀποκαλύψεως”

Εἰς τὸ θεόπνευστον Βιβλίον τῆς «Ἀποκαλύψεως», γράφει, καθ᾽ ὑπαγόρευσιν Αὐτοῦ Τούτου τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, πρὸς τὸν ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Περγάμου «…ἀλλὰ ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἔχεις ἐκεῖ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν Βαλαὰμ (=Νικολαϊτισμός), ὃς ἐδίδαξε τὸν Βαλὰκ βαλεῖν σκάνδαλον ἐνώπιον τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ (= σύμπλεγμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ) καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα (=Συγκρητισμὸς-Οἰκουμενισμὸς) καὶ πορνεῦσαι (= Νικολαϊτισμός). Οὕτως ἔχεις καὶ σὺ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν τῶν Νικολαϊτῶν ὁμοίως. Μετανόησον οὖν. Εἰ δὲ μή, ἔρχομαί σοι ταχὺ καὶ πολεμήσω μετ᾽ αὐτῶν ἐν τῇ ῥομφαίᾳ τοῦ στόματός μου…» (Ἀποκ. β´, 14-16).

Ἄρα:

Οὗτος ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀποῤῥίπτει ἀναφανδὸν καὶ ἀπροκαλύπτως τὸ ἀπαίσιον σύμπλεγμα «Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ». Καὶ σαφῶς καλεῖ εἰς Μετάνοιαν! Μάλιστα δέ, ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἐὰν δηλαδὴ δὲν ἐπιδειχθῇ καὶ δὲν ὑπάρξῃ Μετάνοια, δηλοῖ ὅτι θὰ τιμωρήσῃ αὐτοπροσώπως, τοὺς ἐμμένοντας εἰς τὴν τοιαύτην ἁμαρτίαν!

Ἐν συνεχείᾳ, γράφει καὶ πάλιν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος πρὸς τὸν ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θυατείρων· «…ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἀφεῖς τὴν γυναίκά σου Ἰεζάβελ (= πλανεμένην γυναίκα, ἡ ὁποία ἐδροῦσε εἰς τὸν χῶρον τῆς πνευματικῆς δικαιοδοσίας τοῦ ἐπισκόπου Θυατείρων, ἐξ οὗ καὶ τὸ “σου”), ἣ λέγει ἑαυτὴν προφῆτιν, καὶ διδάσκει καὶ πλανᾷ τοὺς ἐμοὺς δούλους πορνεῦσαι (= Νικολαϊτισμὸς) καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα (= Συγκρητισμός-Οἰκουμενισμός)…» (Ἀποκ. β´, 20).

Ἀπὸ τοὺς πρώτους ἤδη χρόνους τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅταν ἐνεφανίσθη καὶ μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, ἔδρασε καὶ συνεχίζει νὰ δρᾷ καὶ νὰ ἐπιτελῇ τὸ ἀντίχριστον ἔργο του τὸ φοβερὸν καὶ ἀπαίσιον “δίδυμον” “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ”: Ἤτοι, καθὼς προεξηγήσαμεν, δροῦν καὶ ἐπιτελοῦν ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἀντίχριστο ἔργο τους τὰ “δύο κέρατα” τοῦ ψευδοπροφήτου (Ἀποκ. ιγ´, 11).

Ὁ Ἀντίχριστος, ὁ Ψευδοπροφήτης αὐτοῦ, καθὼς καὶ ὁ ἐν αὐτοῖς ὑποκρυπτόμενος καὶ ὑποδαυλίζων, δηλαδὴ ὁ Διάβολος (τοὐτέστιν κατὰ μίαν ἀπεχθὴν πιθηκιστικὴν ἀπομίμησιν τῆς Παναγίας Τριάδος: τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἀγίου Πνεύματος), θὰ ἐνεργήσουν καὶ θὰ ἀναδυθοῦν μέσα ἀπὸ τὸ “Ἱστορικὸν γίγνεσθαι”, ὡς τὸ φοβερὸν καὶ ἀποτρόπαιον σύμπλεγμα: “ἡ Πόρνη καὶ τὸ Θηρίον” (Ἀποκ. ιζ´, 3-9).

Ἄγγελος Κυρίου ἀποκαλύπτει ἐν προκειμένῳ εἰς τὸν ἅγιον Ἰωάννην· «Ἐγὼ ἐρῶ σοι τὸ μυστήριον τῆς γυναικὸς καὶ τοῦ θηρίου τοῦ βαστάζοντος αὐτήν… Τὸ θηρίον ὃ εἶδες (=ὢν), ἦν (=ἦτο) καὶ οὐκ ἔστι, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου [δηλαδὴ ἡ ἀνάβασις καὶ ἡ ἀνάδυσις κατὰ τοὺς “Καιροὺς τῆς Ἀποστασίας”, ποὺ ἀνακυκλικῶς ἐπανεμφανίζονται μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας, μὲ μεγιστοποιημένην ἢδη ἔξαρσιν κατὰ τοὺς Ἐσχάτους Χρόνους (= “Οἱ Καιροὶ τῆς Μεγίστης Ἀποστασίας”)].

«Καὶ θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, βλεπόντων τὸ θηρίον ὅτι ἦν καὶ οὐκ ἔστι καὶ παρέσται» (Ἀποκ. ιζ´, 8).

Καὶ ὅμως:

Τὸ ἀντίχριστον τοῦτο θηρίον, τελικῶς καὶ τελεσιδίκως, εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν» (Ἀποκ. ιζ´, 7-8)!!!

Ἑπομένως ἐμφαίνεται σαφῶς ἡ ὑφισταμένη ἀνὰ τοὺς αἰώνας ἀέναος σφοδρὰ ἀντιπαλότης μεταξὺ ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ (δηλαδὴ τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας) καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου τοῦ συμπλέγματος τοῦ «Ἀντιχρίστου-Ψευδοπροφήτου-Διαβόλου» ὁμοῦ μετὰ τῶν ἐπιλεξάντων τὴν βιοτὴν κατὰ τὰς ἑλκυστικὰς μέν, καταστροφικὰς δέ, ἐπιταγὰς τῆς τοιαύτης Ἀντιχρίστου Τριάδος!

 

Τὸ ἀντίχριστον σύμπλεγμα τῶν «δύο κεράτων» τοῦ
«θηρίου-ψευδοπροφήτου» εἰς τὸ βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. ιγ´, 11) ἐπισημαινόμενον καὶ καταπολεμούμενον
ὡσαύτως κατὰ τοὺς χρόνους τῶν Ἀποστόλων

Ὡς τοιοῦτον παράδειγμα, ἀναφέρομεν τὴν θεόπνευστον Ἐπιστολήν, ἡ ὁποία περιλαμβάνεται εἰς τὸ Βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὴν ὑπογραφομένην ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου καὶ ἀδελφοῦ τοῦ Κυρίου Ἰούδα (“κατὰ σάρκα” ἀδελφοῦ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου).

Εἰς τὴν μικρῆς μὲν ἐκτάσεως, ἀλλὰ τεραστίων θεολογικῶν διαστάσεων ἐν λόγῳ “Ἐπιστολὴν τοῦ Ἰούδα”, κατέχουσαν τὴν 26ην θέσιν εἰς τὸν “Κανόνα” τῶν 27 βιβλίων, ποὺ ἀπαρτίζουν τὴν “Καινὴν Διαθήκην”, ὁ ἀδελφόθεος οὗτος Ἰούδας διευκρινίζει ἐναργέστατα ὅτι ἡ σῴζουσα Ἀλήθεια, ποὺ ἀπεκάλυψεν εἰς τὸν κόσμον ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐξαγγέλλει σαφέστατα καὶ διαυγέστατα, ὅ,τι ἡ ἀληθὴς Πίστις συνίσταται:

(α) Εἰς τὴν ἀποδοχὴν τοῦ Θεανθρωπίνου Προσώπου τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄρα αὕτη ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις ἀπαιτεῖ τὴν καθαρότητα τοῦ Δόγματος, καθόσον οἱ καταπολούμενοι ἐν προκειμένῳ αἱρετικοὶ ἀρνοῦνται «τὸν μόνον Δεσπότην καὶ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν» (Ἰούδ. 4) καὶ

(β) Εἰς τὴν καταδίκην τῶν τάχα “χριστιανῶν”, ποὺ “ἐπιδίδονται εἰς ἀσελγείας καὶ μιαίνουν τὴν σάρκα” (Ἰούδ. 4, 7, 8). Ἄρα αὕτη ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις ἀπαιτεῖ τὴν καθαρότητα τοῦ Ἤθους.

Ἑπομένως: Ἡ τεραστίας σωτηριολογικῆς καὶ θεολογικῆς σημασίας Ἐπιστολὴ αὐτὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης, καταδεικνύει θεοπνεύστως  ὅτι ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις εἰς τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστὸν ἀπαιτεῖ ἀδιαμφισβητήτως συναμφότερα, Ὀρθοδοξίαν καὶ Ὀρθοπραξίαν, τοὐτέστιν:

(α) Καθαρότητα Δόγματος (Ἀντιοικουμενισμός), καὶ

(β) Καθαρότητα Ἤθους (Ἀντινικολαϊτισμός)!

Ταῦτα γράφω ὑμῖν,
πεφιλημένοι μοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
μετὰ τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγάπης,
ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ.Μ. Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος

 

Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος
Ἱεροσόλυμα, περὶ τὸ 49 μ.Χ.

Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος, ἐγένετο εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα περὶ τὸ ἔτος 49 μ.Χ. (Πρξ. ιε ´, 1-35 & Γαλ. β´) ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων.

Ἀποτελεῖ ἡ Ἀποστολικὴ αὐτὴ Σύνοδος τὸν Θεμέλιον Λίθον ὅλων τῶν ἐπακολουθεισῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ Δόγμα, ποὺ διετύπωσε σαφέστατα ἡ Πρώτη αὐτὴ Σύνοδος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καταδικάζει ἀπεριφράστως:

(α) τόσον τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ-Συγκρητισμοῦ, ἐντέλλουσα: “Ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτοῦ”. Ὑπὸ τὴν ἐνδεικτικὴν αὐτὴν ἀπόφανσιν καταδικάζεται ὁ οἱοσδήποτε συγκερασμὸς τῶν Χριστιανῶν μὲ τὰς ποικίλας ἐκδηλώσεις τύπου “Συγκριτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ”,

(β) ὅσον καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, ἐντέλλουσα: “(Ἀπέχεσθαι) πορνείας”, δεδομένου ὅτι ὑπὸ τὸν συνοπτικὸν ὅρον “πορνεία” ἐννοοῦνται, κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ κατὰ τους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ἅπασαι αἱ σαρκικαὶ ἁμαρτίαι.

Ὅλαι ἀνεξαιρέτως αἱ ἐπακολουθήσασαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, διαπνέονται, εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως, πλὴν ὅμως σαφῶς, ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ καὶ Ἀντινικολαϊτισμοῦ.

Ἐάν ποτε ἤθελε ἐμφανισθῇ Σύνοδος, διεκδικοῦσα τὸν ῥόλον καὶ τὸν τίτλον “Οἰκουμενικῆς” καὶ δὲν ἐμφορεῖται ἀπὸ πνεῦμα Ἀντι-οικουμενιστικὸ καὶ Ἀντι-νικολαϊτικό, ἡ τοιαύτη “Σύνοδος” θὰ ἦτο ποτε δυνατὸν νὰ ἀπαιτήσῃ νὰ καταγραφῇ ὡς “Οἰκουμενική”;;;

Ἀσφαλέστατα ΟΧΙ!!!

Διαχρονικῶς τὸ σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικάζεται σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως ἀπὸ τὸ θεμελιωδεστάτης σημασίας Πρῶτον καὶ Κορυφαῖον Δόγμα τῆς Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ἀποτελεῖ διαυγεστάτην καὶ μόνιμον τοποθέτησιν τῆς Μίας Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας!

 

«Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων…» (Ἀποκ. ιγ´, 11).

[Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον νὰ βγαίνῃ ἀπὸ τὴν γῆν καὶ εἶχε δύο κέρατα, ὅμοια μὲ κέρατα ἀρνίου, ὅμως ὡμιλοῦσε ὡσὰν δράκων. Πρόκειται γιὰ τὸν ψευδοπροφήτην τοῦ Ἀντιχρίστου, ποὺ κάτω ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸν καὶ παραπλανητικὸν φαινόμενο τοῦ “προβάτου” ὑποκρύπτει λύκον καὶ τὸν σατανᾶν…]

Τὰ περιγραφόμενα στὸ χωρίον αὐτὸ ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην τὸν Θεολόγον, ὅπως ἀπεικονίζονται σὲ μικρογραφία τοῦ “κώδικα 724” τῆς βιβλιοθήκης Châteam (ἔτη 1451-1475), στὸ Chantilly τῆς Γαλλίας.

Τὸ “ἕνα κέρατο” ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ “Θηρίου-Ψευδοπροφήτου” τοῦ Ἀντιχρίστου, ἐναντίον τῆς εἰς Χριστὸν Πίστεως (δηλαδὴ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, π.χ. Οικουμενισμος)

Τὸ “ἕτερον κέρατο” ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ “Θηρίου-Ψευδοπροφήτου” τοῦ Ἀντιχρίστου, ἐναντίον τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς (δηλαδὴ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ὀρθοπραξίας, π.χ. Νικολαϊτισμος)

Ἐν προκειμένῳ παρουσιάζονται ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνιαίῳ συμπλέγματι!

Τὰ δύο ταῦτα, Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς οὐδόλως εἶναι «ἀνεξάρτητα». Ἀναφύονται καὶ ἀναδύονται ἀμφότερα ἐκ τῆς μίας καὶ ἐνιαίας κεφαλῆς τοῦ Ψευδοπροφήτου. Ἐμφανίζονται καὶ δροῦν ἀλληλένδετα, ἀλληλοεξαρτώμενα, ἀλληλοτροφοδοτούμενα, ἀλληλοεπηρεαζόμενα καὶ ἐνεργοῦντα ἀμφιδρόμως, ὠσὰν συμπεπλεγμέναι Παναιρέσεις!

Ο ΖΩΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Δεκέμβριος 2019, Αρ. τεύχους 132-141, Περιοδική έκδοσις της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης chrvassiliades.blogspot.com