ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΤΕ ΤΙΣ ΕΓΚΥΟΥΣ ΜΗΤΕΡΕΣ

Ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς κ.κ. Βουλευτὲς

τῆς Κυπριακῆς Βουλῆς

   

 Ἐντιμότατοι κ.κ. Βουλευτές,

                  «Ὅταν παραβαίνει ἕνας ἄνθρωπος μιὰ ἐντολή τοῦ Εὐαγγελίου, εὑθύνεται μόνον αὐτός. Ὅταν, ὅμως, κάτι ποὺ ἀντιτίθεται στὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου γίνεται ἀπὸ τὸ κράτος νόμος, τότε ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ σὲ ὅλο τὸ ἔθνος, γιὰ νὰ παιδαγωγηθεῖ».

Διαβάζοντας τὰ προφητικὰ αὐτὰ λόγια τοῦ μεγάλου Ἁγίου τοῦ 20^ου αἰῶνος Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ποὺ λέχθηκαν μὲ ἀφορμὴ τὸν περὶ νομιμοποιήσεως τῶν ἐκτρώσεων νόμο στὴν Ἑλλάδα, αἰσθανθήκαμε ἰσχυρὴ τὴν ἐπιταγὴ τῆς ἱερατικῆς μας συνείδησης νὰ σᾶς ἐκφράσουμε τὶς πιὸ κάτω σκέψεις καὶ ἐντονότατες ἀνησυχίες μας, ἀναφορικὰ μὲ τὴν πρόθεση κάποιων Βουλευτῶν νὰ προβοῦν σὲ τροποποίηση τῆς νομοθεσίας περὶ ἐκτρώσεων τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας.

Μελετώντας τὴ σχετικὴ πρόταση νόμου, δὲν εἶναι καθόλου δύσκολο νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς ὅτι ἀπώτερος σκοπὸς τοῦ νέου νομοθετήματος εἶναι νὰ δοθεῖ ἡ δυνατότητα διενέργειας ἐκτρώσεων καὶ στὰ δημόσια νοσοκομεῖα. (Τὸ ὅτι δεκάδες χιλιάδες ἐκτρώσεις, κάθε χρόνο, λαμβάνουν χώρα σὲ ἰδιωτικὲς κλινικές καὶ ἀντίστοιχοι ἀριθμοὶ ὑγιέστατων ἐμβρύων πετιῶνται στὸν κάλαθο τὼν ἀχρήστων, χωρὶς οἱανδήποτε ἄσκηση ποινικῆς δίωξης κατὰ τῶν αὐτουργῶν, εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό).

Σκοπὸς, λοιπόν, τῆς πρότασης νόμου δὲν εἶναι, προφανῶς, νὰ μποροῦν, χωρὶς τὸν φόβο τῆς ποινῆς, οἱ ἱατροὶ νὰ διενεργοῦν ἐκτρώσεις, ἀλλὰ νὰ δοθεῖ στὶς ἔγκυες ἡ δυνατότητα νὰ ἀποβάλλουν, ἄν θέλουν, τὰ τέκνα τους καὶ στὰ δημόσια μαιευτήρια. Μιὰ τέτοια δυνατότητα θὰ ἀπαλλάσσει, κατὰ τὴν ἄποψη τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς πρότασης,  τὴν μητέρα τοῦ ἐμβρύου ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἐξεύρεσης χρημάτων γιὰ ἀμοιβὴ τοῦ ἰδιώτη ἰατροῦ, νοσηλευτῶν κ.λπ., οἱ ὁποῖοι θὰ διενεργήσουν τὴν ἔκτρωση, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη θὰ «προστατεύσει» τὴν ἔγκυο ἀπὸ τὸν κίνδυνο νὰ καταφεύγει, ἐλλείψει χρημάτων, σὲ πρακτικὲς ἀποβολῆς τοῦ ἐμβρύου ἐπιβλαβεῖς γιὰ τὴν ὑγεία της. (Λέχθηκε, λ.χ.,  ὅτι πολλὲς ἔγκυες ἀναγκάζονται, γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο, νὰ καταφεύγουν σὲ ἀμφιβόλου «ἀσφαλείας» μαιευτήρια τῶν κατεχομένων).

Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὴν προτεινόμενη τροποποίηση κάθε ἔγκυος, (ἡ ὁποία δὲν ἔχει συμπληρώσει δώδεκα ἑβδομάδες ἐγκυμοσύνης), ἔχει τὸ ἀναφαίρετο, (ὅπως τὸ χαρακτηρίζει ἡ σχετικὴ αἰτιολογικὴ  ἔκθεση), δικαίωμα:

Α. Νὰ ἀποταθεῖ στὰ μαιευτήρια τοῦ κράτους καὶ νὰ ἀπαιτήσει ἀπὸ τοὺς μαιευτῆρες, ἀναισθησιολόγους, μαῖες, νοσηλευτὲς κ.λπ. νὰ ἀφαιρέσουν (δηλαδὴ νὰ φονεύσουν) «ἐδῶ καὶ τώρα» τὸ κυοφορούμενο. (Καθόσον κάθε καθυστέρηση αὐξάνει τὸν κίνδυνο ἐπιπλοκῶν ἐξαιτίας τοῦ βίαιου τερματισμοῦ τῆς ἐγκυμοσύνης).

Β. Νὰ ἀγνοήσει παντελῶς οἱανδήποτε ἀντίθετη βούληση τοῦ πατέρα τοῦ κυοφορουμένου (ὁ ὁποῖος καὶ ἐνδεχομένως νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ὑποβληθεῖ σὲ κάθε θυσία, προκειμένου νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ ἔκτρωση καὶ νὰ συνεχισθεῖ ἡ ἐγκυμοσύνη).

Ὅμως, εὐλόγως προβάλλουν τὰ ἑξῆς ἐρωτήματα:     

·                Μήπως, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἔγκυο, ἔχουν καὶ οἱ ἰατροὶ καὶ νοσοκόμοι τῶν δημόσιων νοσοκομείων τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα νὰ ἀρνηθοῦν νὰ συμμετέχουν στὴ διαδικασία θανάτωσης ἑνὸς ἀθώου καὶ ἀνυπεράσπιστου πλάσματος καὶ νὰ καταπατήσουν, ἔτσι, κατάφωρα τὸν ἰατρικὸ τους ὅρκο;

·                Μήπως ἔχει καὶ ὁ πατέρας τοῦ ἐμβρύου (ὁ ὁποῖος, σημειωτέον, μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ νόμιμος σύζυγος τῆς ἐγκύου, μὲ τὴν ἐλεύθερη συναίνεση τῆς ὁποίας προέκυψε ὡς καρπὸς τὸ ἀπειλούμενο μὲ ἔκτρωση τέκνο) δικαίωμα νὰ ἐμποδίσει τὸν ἰατρὸ ἀπὸ τὸ νὰ φονεύσει τὸ τέκνο του; 

·                Μήπως καὶ οἱ πολῖτες τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ἔχουν τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα νὰ ἀρνηθοῦν νὰ γίνουν ἐμμέσως συνεργοὶ στὴ θανάτωση ἀθώων παιδιῶν (πρᾶγμα ποὺ θὰ συμβεῖ,  ὅταν μὲ χρήματα τοῦ φορολογούμενου λαοῦ καλύπτονται τὰ ἔξοδα τῶν ἐκτρώσεων στὰ δημόσια μαιευτήρια);

·    Μὲ δεδομένη τὴν μεγάλη - ἐξαιτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσης – συμφόρηση ποὺ παρατηρεῖται σήμερα στὰ δημόσια μαιευτήρια (καὶ τῆς, ὡς ἐκ τούτου, ἀριθμητικῆς ἀνεπάρκειας τοῦ προσωπικοῦ νὰ καλύψει τὶς ἀνάγκες τῶν ἐγκύων γυναικῶν), μήπως μὲ τὴν τυχὸν ψήφιση τοῦ ἐπίμαχου νόμου θὰ ἀναγκάζουμε, τελικῶς, τὶς πτωχὲς ἐγκύους νὰ καταφεύγουν αὐτὲς σὲ μὴ δαπανηροὺς, (ἀλλὰ καὶ «μὴ ἀσφαλεῖς») χώρους, γιὰ νὰ γεννήσουν τὰ τέκνα τους (ἐφόσον μεγάλος ἀριθμὸς κλινῶν τῶν δημοσίων μαιευτηρίων θὰ εἶναι ἤδη κατειλημμένες ἀπὸ τὶς ὑποβαλλόμενες σὲ ἔκτρωση γυναῖκες); (Μὲ βάση ἀνεπίσημες στατιστικὲς περίπου ἑκατὸν ἐκτρώσεις, ἡμερησίως, κατὰ μέσον ὅρο, λαμβάνουν χώρα στὴν πατρίδα μας). Σκεφθήκατε, μήπως στὴν προσπάθειά σας νὰ «προστατεύσετε» τὶς ἀδύνατες καὶ πτωχὲς μητέρες, οἱ ὁποῖες, συνήθως, ὑπὸ τὸ κράτος ἀφόρήτων πιέσεων ἀποφασίζουν νὰ ἀποβάλουν τὸ παιδὶ τους, ἀφήνετε ἀπροστάτευτες σὲ πολλαπλοὺς κινδύνους τὶς πτωχὲς ἔγκυες γυναῖκες, οἱ ὁποῖες καὶ ζητοῦν ἀπὸ τὴν πολιτεία νὰ τοὺς ἐξασφαλίσει τὰ πλέον αὐτονόητα καὶ ἀδιαμφισβήτητα, δηλαδὴ ὑγιεῖς καὶ ἀσφαλεῖς συνθῆκες κυοφορίας καὶ τοκετοῦ; (Δηλαδὴ ὑγιεῖς καὶ ἀσφαλεῖς συνθῆκες γιὰ νὰ φἐρουν σὲ πέρας τὸ ὑψιστο καὶ ἱερότατο λειτούργημα τῆς μητρότητας).

Ἡ ἀγωνία γιὰ τὴν προστασία τῶν πτωχῶν ἐγκύων γυναικῶν, οἱ ὁποῖες στὴν προσπάθειά τους νὰ ἀποβάλουν ἀδαπάνως τὸ τέκνο τους ἐκτίθενται σὲ διάφορους κινδύνους ὑγείας, προβάλλεται ὡς τὸ κυρίαρχο κίνητρο τῶν ἐμπευστῶν τοῦ ἐπίμαχου νόμου. (Γιὰ τὸ ἀθῶο, βέβαια, ἀδύνατο καὶ ἀνυπεράσπιστο τέκνο οὐδεμία εὐαισθησία!). Ὅμως, ἀκριβῶς ἡ ἀγωνία αὐτὴ εἶναι ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ὁδηγήσει σὲ μιὰ ἐντελῶς ἀντίθετη θεώρηση καὶ ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος.             Οἱ ἔγκυες γυναῖκες, οἱ ὁποῖες καταλήγουν στὴν ἀπόφαση νὰ ἀποβάλουν τὸ τέκνο τους χρήζουν πράγματι ἰδιαίτερης προστασίας καὶ στήριξης, ὥστε «παντὶ τρόπῳ» νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ ἔκτρωση. Κατ᾿ ἀρχὴν, στὶς πλεῖστες τῶν περιπτώσεων, ἡ ἀπόφαση αὐτὴ λαμβάνεται ὑπὸ τὸ κράτος ἀφόρητων πιέσεων (ἄλλων προσώπων) ἤ μὴ ἐλεγχόμενου πανικοῦ. Ἀλλὰ καὶ ἄν ὑποθέσουμε ὅτι ἀποτελεῖ νηφάλια ἐπιλογὴ τῆς μητέρας ὀφείλει, προφανῶς, ἡ συντεταγμένη πολιτεία νὰ τὴν «προστατεύσει», δίνοντάς της πλεῖστες τόσες δυνατότητες ἀποφυγῆς τοῦ φόνου τοῦ τέκνου της. (Εἶναι γνωστόν, λ.χ. ὅτι χιλιάδες ἄτεκνα νόμιμα ζευγάρια ἀναμένουν γιὰ χρόνια σὲ λίστες ἀναμονῆς γιὰ νὰ υἱοθετήσουν ἕνα τέκνο ἀπὸ τὴν ἀλλοδαπή. Εἶναι βεβαιότατο ὅτι θὰ εἶναι πρόθυμα νὰ ἀναλάβουν ὅλα τὰ ἔξοδα κυοφορίας καὶ τοκετοῦ ἑνὸς ἀνεπιθύμητου (ἀπὸ τὴ μητέρα του) τέκνου καὶ νὰ ἀποφευχθεῖ, ἔτσι, ἡ ἔκτρωση. Τὸ ὅτι δὲ ἡ ἔκτρωση δὲν εἶναι «λύση» ἑνὸς προβλήματος τῆς ἐγκύου, ἀλλὰ ἀντίθετα αἰτία πολλαπλῶν προβλημάτων (κυριώτερο τῶν ὁποίων είναι τὸ φοβερὸ «μετεκτρωτικὸ σύνδρομο» τῶν ἐγκύων, οἱ ὁποῖες διενήργησαν ἔκτρωση), μαρτυρεῖται μετὰ πάσης βεβαιότητος, ὄχι μόνο ἀπὸ ἱερεῖς-ἐξομολόγους, ἀλλὰ καὶ ἐγκρίτους μαιευτῆρες, νευρολόγους, ψυχιάτρους, ψυχολόγους, κοινωνικοὺς λειτουργοὺς κ.λπ.. Ἐν προκειμένῳ ἀκόμη καὶ οἱ φερόμενοι ὡς ὑποστηρικτὲς τῆς νομιμοποίησης τῆς ἔκτρωσης δὲν μποροῦν νὰ ἀμφισβητήσουν τὶς πολλαπλὲς ἀρνητικὲς συνέπειές της πάνω στὴ ψυχοσωματικὴ ὑγεία καὶ ἀκεραιότητα τῆς ἐγκύου.

Ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ὁ κορυφαῖος Καθηγητὴς τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου Νικόλαος Ἀνδρουλάκης: «Τὸ κυοφορούμενον δὲν εἶναι pars ventris (μέρος ἁπλῶς τοῦ σὠματος) τῆς ἐγκύου γυναικός, δυνάμενο  νὰ διατεθῇ ἐλευθέρως ὑπ᾿ αὐτῆς , ἀλλ’ ἰδία ἀξία μετέχουσα τῆς ἱερότητος τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, φορεὺς ἀνθρωπίνου δυναμικοῦ, ἀνθρωπίνης οὐσίας». Καὶ συμπληρώνει ὁ ἀείμνηστος συνάδελφός του, ἐπίσης κορυφαῖος Ποινικολόγος, Γ. Α. Μαγκάκης: «Τὴν πιὸ ἁπλὴ ἀλλὰ καὶ πιὸ θετικὴ ἀπόδειξη τῆς ὀρθότητας αὐτῆς τῆς συνειδησιακῆς ἀντιμετώπισης τοῦ κυοφορούμενου ἀποτελεῖ ἡ συχνὴ περίπτωση γυναικῶν ποὺ, γιὰ διαφόρους λόγους, θέλησαν νὰ κάνουν ἔκτρωση καὶ ὕστερα ὑφίστανται ψυχικὲς καταθλίψεις ἤ καὶ διαταραχὲς ἀπὸ τὶς τύψεις τους».

Ἐντιμότατοι κ.κ. Βουλευτές, σᾶς ἀπευθύνουμε θερμὴ παράκληση: Μὴν ἀγνοήσετε τὴν προφητικὴ προειδοποίηση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ὅτι ἄν ἡ πολιτεία νομιμοποιήσει τὶς ἐκτρώσεις, τότε θὰ ἔλθει ἡ ὁργὴ τοῦ Θεοῦ σὲ ὅλο τὸν λαὸ γιὰ νὰ παιδαγωγηθεῖ.   Μὴν δώσετε τὴν ἱερὴ ψῆφο, ποὺ σᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ λαὸς μας, γιὰ νὰ ἰσχύσει ἕνας νόμος ποὺ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, εὑρίσκεται σὲ κατάφωρη ἀντίθεση μὲ τὸ κοινὸ αἴσθημα, τὶς ἀξίες καὶ τὰ ἔννομα ἀγαθὰ, τὰ ὁποῖα τὸ Σύνταγμα κατοχυρώνει καὶ ὑπὲρ τῶν ὁποίων θυσιάσθηκαν οἱ ἥρωές μας, γιὰ νὰ θεμελιωθεῖ πάνω στὰ ἱερὰ κόκκαλα τους, πρὶν πενήντα ὀκτὼ χρόνια ἡ ἐλευθερία τὴς Πατρίδας. Μὴ γίνετε συνεργοὶ στὸ νὰ μετατραπεῖ ὁ ἱερὸς χῶρος τῶν δημόσιων μαιευτηρίων, ὅπου γεννιοῦνται τὰ τέκνα τῆς πατρίδος, σὲ σύγχρονα «κρεματόρια» ὅπου θὰ συντελεῖται «νομίμως» ἡ γενοκτονία τοῦ ἔθνους, μὲ θύματα τὰ παιδιὰ μας καὶ θῦτες ὅλους ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι ἀμέσως ἤ ἐμμέσως θὰ μετέχουμε σὲ αὐτὸ τὸ ἀνοσιούργημα.                                                                   

                                                                Μετὰ πολλῆς τιμῆς καὶ ἀγάπης

                                                                                 ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ,

Λευκωσία, 24 Μαρτίου 2018                  π. Τέλλος Σ. Παπαδόπουλος,

                                                         Ἱερέας Κεντρικῶν Φυλακῶν, Κύπρου

Η πρόταση νόμου που αφορά την αντικατάσταση του

άρθρου 169Α του Ποινικού Κώδικα και προσθήκη νέου άρθρου 169Β, «Ιατρικός τερματισμός εγκυμοσύνης»

(αποποινικοποίηση εκτρώσεων)  

Ποιου το αναφαίρετο δικαίωμα εξυπηρετούμε;

      Το παρών άρθρο είναι μία κριτική τοποθέτηση για την πρόταση νόμου, που σκοπό της έχει την αντικατάσταση του άρθρου 169Α του Ποινικού Κώδικα. Με τη συγκεκριμένη διάταξη ποινικοποιείται η γνωστή σε όλους μας έκτρωση ή άμβλωση. Με την αιτιολογική της έκθεσης η πρόταση παραπλανά επικαλούμενη τη «διασφάλιση του αναφαίρετου δικαιώματος της γυναίκας να αποφασίζει για το θέμα αυτό».

      Μετά από μία σύντομη ιστορική αναδρομή με τις καταβολές αυτής της ρύθμισης, γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστούν οι πραγματικές προεκτάσεις και συνέπειες από τη διαφαινόμενη υπερψήφιση αυτής της πρότασης νόμου. Συγκεκριμένα, εισάγεται αντιδημοκρατική ρύθμιση με την οποία ακόμη και εκείνοι που διαφωνούν, στην ουσία θα χρηματοδοτούν τις εκτρώσεις. Ανοίγεται ο δρόμος για την ευθανασία και στον τόπο μας. Επιβάλλεται η θανατική ποινή και μάλιστα σε άτομο που δεν έχει πράξει το οτιδήποτε. Το δημοκρατικό πολίτευμα καταντά να μιμείται ολοκληρωτικά καθεστώτα. Παύει η ανθρώπινη ζωή να είναι το ύψιστο αγαθό για την έννομη Πολιτεία και ισόβαθμα έννομα αγαθά παύουν να προστατεύονται στον ίδιο βαθμό. Παραπέρα, η πρόταση αυτή επηρεάζει αρνητικά τόσο τον θεσμό της οικογένειας όσο και το θέμα της ισότητας ανδρών και γυναικών, με τον άνδρα «συμμέτοχο» στην εγκυμοσύνη.

      Η κριτική συνεχίζεται και στο επίπεδο όπου σε άλλη νομοθεσία η απαρχή της ύπαρξης του ανθρώπου αναγνωρίζεται από τη γονιμοποίηση του ωαρίου, σε αντίθεση με την πρόταση αυτή. Παραπέρα, παραγνωρίζεται η οικονομική διάσταση της βιομηχανίας που στηρίζεται σε αυτή την πράξη και η έκτρωση προβλέπεται να μετονομαστεί τελικά σε επέμβαση πρόληψης παθολογικών αιτιών, χωρίς φυσικά τα δικαιώματα των παιδιών να λαμβάνονται υπόψη. Κλείνοντας, κατατίθεται , με αναφορά σε συγκεκριμένα παραδείγματα, η άποψη ότι η όλη ηθική διάσταση δεν στηρίζεται με την εθνική και θρησκευτική μας ταυτότητα.

Ανδρέας Μισός

Η πρόταση νόμου που αφορά την αντικατάσταση του

άρθρου 169Α του Ποινικού Κώδικα και προσθήκη νέου άρθρου 169Β, «Ιατρικός τερματισμός εγκυμοσύνης»

(αποποινικοποίηση εκτρώσεων)  

Ποιου το αναφαίρετο δικαίωμα εξυπηρετούμε;

            Τον Φεβρουάριο του 2015 είχε κατατεθεί στην Επιτροπή Νομικών της Βουλής των Αντιπροσώπων πρόταση νόμου (Παράρτημα), η οποία σκοπό έχει την αντικατάσταση του άρθρου 169Α του Ποινικού μας Κώδικα. Ειρήσθω εν παρόδω, η συγκεκριμένη πρόταση νόμου παραπέμφθηκε στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ίσων Ευκαιριών Μεταξύ Ανδρών και Γυναικών[1]. Αυτή την επιδιωκόμενη τροποποίηση λοιπόν πραγματεύεται το άρθρο αυτό, με το οποίο θα γίνει προσπάθεια να αναδειχθούν τόσο το πραγματικό περιεχόμενο της κάθε μίας επεμβατικής ενέργειας του τροποποιητικού νόμου, όσο και η σύγκλιση ή μη των προνοιών του με την αιτιολογική έκθεσή του.

            Προς ευκολία του αναγνώστη, το παρόν είναι χωρισμένο στις ακόλουθες ενότητες:

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ (σελ. 1)

2. ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΝΟΙΩΝ (σελ. 3)

3. ΚΑΤ’ ΑΡΘΡΟ ΑΝΑΛΥΣΗ (σελ. 3)

4. ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (σελ. 8)

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

            Με βάση την Αιτιολογική της Έκθεση, η πιο πάνω αναφερόμενη πρόταση νόμου απώτερο σκοπό της έχει «να διασφαλιστεί το  αναφαίρετο δικαίωμα της γυναίκας να αποφασίζει για το ζήτημα αυτό», δηλαδή του αποκαλούμενου ιατρικού τερματισμού της κύησης. Η δήλωση αυτή δεν είναι μόνο άστοχη και παραπλανητική αλλά προπάντων καταδεικνύει τον επιδερμικό (τουλάχιστον)  τρόπο με τον οποίο τίθεται ένα τέτοιο ζήτημα. Με άλλα λόγια, θέματα που εμπίπτουν στις ρυθμίσεις του Ποινικού Κώδικα θα πρέπει να ακολουθούν και την φιλοσοφία του, ώστε να επιτυγχάνεται η απαιτούμενη ισορροπία στον τρόπο αντιμετώπισης της προσβολής των έννομων αγαθών και να εξαλείφεται η δυσαρμονία που επέρχεται όταν προκύπτει ποινικά κολάσιμη πράξη, μέσω της επέμβασης του νόμου. Το ερώτημα που ανακύπτει φυσικά εδώ είναι ποιο έννομο αγαθό προσβάλλεται με τον ιατρικό τερματισμό της εγκυμοσύνης και για το οποίο έχει δημιουργηθεί το νέο αυτό ποινικό αδίκημα (αλλά και το υπάρχων); Επιπλέον προβληματική είναι και η δήλωση της Αιτιολογικής έκθεσης όπου το δικαίωμα που υποτίθεται ότι  παραχωρεί, εξαρτάται από την τήρηση συγκεκριμένων προϋποθέσεων, η τήρηση των οποίων καθιστά όχι επιτρεπτή την ενεργοποίηση του δικαιώματος αυτού, αλλά την διενέργεια του ιατρικού τερματισμού της εγκυμοσύνης. Με διαφορετικά λόγια, η νέα αυτή ποινική διάταξη εφαρμόζεται  μόνο εάν πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις. Επομένως δεν είναι δικαίωμα της γυναίκας να αποφασίσει εάν θα επέλθει η αποποινικοποίηση, αλλά εάν πληρωθούν οι προϋποθέσεις απλά μπορεί να προβεί σε μία συγκεκριμένη πράξη.

            Επί της ουσίας, η συζήτηση για το θέμα που επιδιώκει να επιφέρει αλλαγές αυτή η πρόταση νόμου, δεν θα πρέπει να ξεκινά από το αν θα πρέπει να παρέχεται στην γυναίκα ένα δικαίωμα ή όχι, αλλά από το πότε υπάρχει  ανθρώπινη ζωή. Ας μην ξεχνάμε ότι δικαίωμα είναι απλά η αναγνωρισμένη και προστατευόμενη από την Πολιτεία ελευθερία στον άνθρωπο, να κάνει κάτι ή να μην κάνει. Παρενθετικά, είναι η ταπεινή μου άποψη ότι η χρήση των λέξεων δικαίωμα και γυναίκα είναι εκείνες που δικαιολογούν την πιο πάνω άποψη ότι είναι τόσο άστοχη όσο και παραπλανητική η αιτιολογική έκθεση. Ίσως εάν γινόταν η χρήση των λέξεων υποχρέωση και μέλλουσα μητέρα, να βρισκόταν το όλο θέμα σε μία πιο σωστή βάση. Στο κάτω κάτω η κύηση οδηγεί στην γέννηση ενός ανθρώπου. Πίσω στη συζήτηση για το πότε υπάρχει ανθρώπινη ζωή, και πάντα στα πλαίσια ενός ποινικού κώδικα, διατυπώθηκαν αρκετές απόψεις με δύο να οριοθετούν τα ακραία όρια μέσα στα οποία γίνεται η αναγνώριση της ύπαρξης της ανθρώπινης ζωής. Στο ένα άκρο ανθρώπινη ζωή υπάρχει από την σύλληψη, δηλαδή την γονιμοποίηση του ωαρίου της γυναίκας. Στην αντίπερα όχθη, αυτή προκύπτει όταν γεννηθεί άνθρωπος και έχει όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου. Δηλαδή στην περίπτωση των τερατογεννέσεων, η τελευταία αυτή σχολή σκέψης, δεν αποδέχεται την ύπαρξη ανθρώπου. Φυσικά, υπήρξαν και ενδιάμεσες τάσεις που εξαρτήθηκαν γύρω από τη δημιουργία του νευρικού συστήματος (2 εβδομάδες κύησης), του εγκεφάλου (3 μήνες κύησης), την πλήρη σωματική ανάπτυξη του εμβρύου κοκ[2].

 

            Η Δύση, η οποία προερχόταν από χριστιανικό υπόβαθρο, επέλεξε μία λύση η οποία βρισκόταν πολύ πιο κοντά στην άποψη ότι ζωή υπάρχει από την σύλληψη χωρίς βέβαια να την υιοθετεί πλήρως. Επέτρεψε αρχικά την έκτρωση με πολύ αυστηρές προϋποθέσεις και σε πολύ πρώιμο στάδιο της εγκυμοσύνης. Καθώς όμως ο χρόνος περνούσε και οι χριστιανικές αξίες στη γηραιά Ήπειρο ξεθώριαζαν, χαλάρωσαν και οι προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες επιτρεπόταν ο ιατρικός τερματισμός -πλέον-  της κύησης όπως και το χρονικό περιθώριο μέσα στο οποίο αυτός επιτρεπόταν. Ακόμα και η ορολογία άλλαξε όπως βλέπεται, καθ΄ ότι και οι αντιλήψεις αλλοιώθηκαν. Από αυτές τις επιρροές δεν μπορούσαμε να αποτελέσουμε εξαίρεση, δυστυχώς, για αυτό και καταλήγουμε σήμερα να έχουμε ενώπιον μας αυτή την πρόταση νόμου. Ένδειξη της πιο πάνω θέσης αποτελεί και το γεγονός της ύπαρξης του άρθρου 169Α στο Κεφάλαιο «Ποινικά Αδικήματα εναντίον των ηθών»[3], αντί στο ΜΕΡΟΣ V που φέρει τον τίτλο «ΠΟΙΝΙΚΑ ΑΔΙΚΗΜΑΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ». Με αυτή τη νομοθετική επιλογή, θα μπορούσε να λεχθεί ότι από τη στιγμή που αλλάζουν (μεταπίπτουν;) τα ήθη, γεννιέται και ανάγκη για τροποποίηση του νόμου.

2. ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΝΟΙΩΝ

            Από τη μελέτη αυτής της πρότασης νόμου προκύπτουν αρκετά θέματα τα οποία σαφώς και ξεφεύγουν από την απλή απονομή δικαιώματος σε μία γυναίκα. Σας παραθέτω σχετική αποκωδικοποίησή τους και ακολούθως κατ’ άρθρο ανάλυση:

Άρθρο 169Α.(1):	Εισαγωγή αντιδημοκρατικής πρόνοιας.
Άρθρο 169Α.(1)(α):	Άνοιγμα του δρόμου για την ευθανασία.
Άρθρο 169Α.(1)(β):	Επιβολή της, ήδη καταργηθείσας θανατικής ποινής σε άτομο που δεν διέπραξε καν ποινικό αδίκημα.
Άρθρο 169Α.(1)(γ):	Μίμηση ολοκληρωτικών καθεστώτων στην αντιμετώπιση του ανθρώπου, δια αντίστροφης λογικής.
Άρθρο 169Α.(1)(δ):	Η ανθρώπινη ζωή δεν θεωρείτε πλέον το ανώτερο και ύψιστο έννομο αγαθό.
Άρθρο 169Α.(1)(ε):	Ισόβαθμα έννομα αγαθά δεν προστατεύονται πλέον στον ίδιο βαθμό, αλλά μπορεί κάποιος τρίτος να κάνει τυχαία επιλογή για την προστασία τους ή μη.

3. ΚΑΤ’ ΑΡΘΡΟ ΑΝΑΛΥΣΗ

Άρθρο 169Α.(1)

            Από τις προϋποθέσεις που θέτει η διάταξη αυτή, η τέταρτη και τελευταία εισάγει αντιδημοκρατική ρύθμιση. Σύμφωνα με αυτήν η εγκυμοσύνη μπορεί να τερματίζεται «σε οργανωμένη νοσηλευτική μονάδα». Θα μπορούσε να πει κάποιος, μα που αλλού θα πραγματοποιηθεί; Το πρόβλημα εδώ είναι ότι, και τα Δημόσια Νοσοκομεία είναι οργανωμένες νοσηλευτικές μονάδες, για την λειτουργία των οποίων όλοι οι πολίτες συμβάλλουν μέσω της φορολογίας. Είναι νομίζω αδιανόητο να επιβάλλεται σε όσους τυχόν διαφωνούν, ειδικά για αυτού του είδους τα θέματα, η ενεργητική συμβολή τους και μάλιστα σε ένα κατά τα άλλα δημοκρατικό πολίτευμα. Άλλο είναι να ζητάς την ανοχή από εκείνους που έχουν αντίθετη άποψη και άλλο να επιβάλλεις σε αυτούς την σύμπραξη και μάλιστα διά νόμου. Αποτελεί σαφή παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης προσβάλλοντας ταυτόχρονα και το δικαίωμα στην προσωπικότητα, της οποίας είναι η προέκταση. Ταυτόχρονα το ίδιο το Κράτος, ίσως, να ωθήσει τους πολίτες του στην παρανομία. Όσοι συμπολίτες μας πιστεύουν ότι αυτή η πράξη αποτελεί δολοφονία (έχω την αντίληψη ότι είναι πάρα πολλοί ή τουλάχιστον πολύ περισσότεροι από ότι τους εμφανίζουν ότι είναι), δεν θα θέλουν να πληρώσουν τους φόρους που προορίζονται ή πιστεύουν ότι προορίζονται για αυτό τον σκοπό, καθ’ ότι τίθεται εδώ ένα σοβαρό θέμα συνείδησης.

Άρθρο 169Α.(1)(α)

            Εδώ τίθενται οι δώδεκα εβδομάδες κύησης ως το απώτερο χρονικό σημείο όπου επιτρέπεται ο ιατρικός τερματισμός της κύησης. Εδώ ίσως επειδή εκλαμβάνεται ότι επειδή στις δώδεκα εβδομάδες σχηματίζεται ο εγκέφαλος, προκύπτει και ο άνθρωπος, δηλαδή αρχίζει η ζωή. Μία μέρα πριν δεν υπάρχει άνθρωπος και μία μέρα μετά υπάρχει δηλαδή... Ή τέλος πάντως προκύπτει το βασανιστικό ερώτημα, τι είναι εκείνο που το απαγορεύει μία μέρα πρίν, αλλά μία μέρα μετά το επιτρέπει; Το ότι το γονιμοποιημένο ωάριο έχει ήδη το ανθρώπινο γενετικό υλικό εν τη γενέσει του παραβλέπετε.  Μα αν αυτό γίνει αποδεκτό, ακόμη και αν δεν υπήρχε κατά νουν αυτό το δεδομένο, μετά την τυχόν ψήφιση αυτής της πρότασης, θα μπορεί να υιοθετηθεί ανάλογη ρύθμιση για να μπορεί να πραγματοποιηθεί ευθανασία σε ανθρώπους. Ειδικότερα, εάν η ιατρική κατάσταση του εγκεφάλου αφεθεί να προσδιορίζει την κατάφαση ή μη της ύπαρξης του ανθρώπου, η αποδοχή λόγου χάρη ότι ένας άνθρωπος είναι κλινικά νεκρός (σημείωση: όταν ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί ή είναι κατεστραμμένος ή βρίσκεται απλά σε κόμμα ο άνθρωπος ή τέλος πάντων βρίσκεται σε μία κατάσταση όπου με βάση τα σημερινά ιατρικά δεδομένα δεν μπορεί να υπάρξει έστω βελτίωση, με δεδομένη μάλιστα τη ρευστότητα της επιστήμης) θα μπορεί να δικαιολογήσει την απενεργοποίηση των μηχανημάτων υποστήριξης. Η αιτιολογία θα είναι απλή, δεν είναι άνθρωπος πλέον. Πραγματικά εύχομαι να μην ζήσουμε με δικό μας άνθρωπο κάτι τέτοιο, όπου είναι σε κόμμα και περιμένουμε να επανέλθει. Έστω και αν μας λένε ότι οι πιθανότητες είναι μία στο εκατομμύριο. Αξιοσημείωτο, Καναδός επιστήμονας απέδειξε ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται σε κόμμα μπορούν να αντιληφθούν και να δεχθούν ερεθίσματα από το περιβάλλον τους, όμως αδυνατούν να αλληλοεπιδράσουν με αυτό, για λόγους άγνωστους ακόμα για την επιστήμη. Αυτό επιτεύχθηκε δίνοντας ερεθίσματα στους ασθενής και ακολούθως παρατηρούσε τα μέρη του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται από αισθήματα χαράς, λύπης κλπ[4].

Άρθρο 169Α.(1)(β)

            Με αυτή τη διάταξη δηλώνεται εκκωφαντικά η απαξίωση της κοινωνίας για τις πράξεις που περιγράφονται. Είναι πράγματι, λίαν επιεικώς, αποκρουστικές πράξεις (αν και τίθεται νομικό ζήτημα γιατί για την αιμομιξία παρέχεται πλέον από άλλο νόμο η δυνατότητα νομιμοποίησής της) και η αντιμετώπισή τους θα πρέπει να είναι η ανάλογη. Παρατηρούμε όμως ότι δεν αντιμετωπίζεται ποινικά το άτομο το οποίο διέπραξε λ.χ. τον βιασμό, απλά τερματίζεται η εγκυμοσύνη. Ούτε κατά διάνοια δεν επιβάλλεται ποινή σε αυτό το άτομο με αυτή την διάταξη. Εκδηλώνεται η πιο πάνω αναφερόμενη απαξίωση απλά με την παροχή της δυνατότητας να τερματιστεί η εγκυμοσύνη. Αγνοεί με άλλα λόγια η πρόταση αυτή, το δεδομένο ότι ένας άνθρωπος δεν θα δει ποτέ το φως του ήλιου, αν και δεν έχει κάνει ποτέ το παραμικρό και δεν θα μπορούσε να είναι πιο αθώος. Επαναλαμβάνω, εδώ πρόκειται για τον Ποινικό Κώδικα, όπου κατά βασική αρχή του ποινικού δικαίου κανείς δεν τιμωρείται αν δεν βρεθεί ένοχος για μία ποινική πράξη! Με άλλα λόγια επανεμφανίζεται η επιβολή της θανατικής ποινής, με την χειρότερη δυνατή μορφή. Μέσα από την πορεία στους αιώνες τα νομικά συστήματα ακόμη και στους χειρότερους εγκληματίες κατέληξαν να δώσουν  το δικαίωμα στη δίκαιη δίκη. Να ακουστεί και η δική τους άποψη, να διασφαλιστεί ότι θα τιμωρηθούν για αυτό ακριβώς που κατηγορούνται και αποδείχτηκε  ότι έπραξαν και όχι για κάτι άλλο. Εδώ από την άλλη, μόνο στη συνείδηση μας θα ακούσουμε τα παιδάκια αυτά, αν την έχουμε φυσικά ενεργοποιημένη. Όσο δε για την επέκταση του ορίου των 12 εβδομάδων στις 19 που τίθεται από την ίδια αυτή διάταξη δεν μπορώ να την κατανοήσω αλλά ούτε και οι προτείνοντες μπήκαν στον κόπο να μας το εξηγήσουν. Ίσως και μόνο η αποστροφή στις περιγραφόμενες πράξεις ή ίσως η άκριτη αντιγραφή ξένων προτύπων να είναι ένα λογικό(;) ενδεχόμενο. Απλά υπενθυμίζεται στο σημείο αυτό ότι σε αυτόν που θα κριθεί ένοχος σε βιασμό, ο νόμος δεν προβλέπει την επιβολή θανατικής ποινής. Επιπρόσθετα μία ακόμη επισήμανση, για περαιτέρω προβληματισμό, αποτελεί η παρατήρηση ότι δημιουργείται μία ρωγμή με τις υπόλοιπες προϋποθέσεις που επιτρέπουν τον αποκαλούμενο ιατρικό τερματισμό της κύησης. Ενώ οι υπόλοιποι τον στηρίζουν σε δεδομένα που σχετίζονται είτε με το κυοφορούμενο είτε με την μητέρα του, η προϋπόθεση αυτή αφορά πράξεις ενός τρίτου προσώπου.

Άρθρο 169Α.(1)(γ)

            Συνεχίζοντας στην επόμενη διάταξη, παρατηρούμε ότι η διαπίστωση σοβαρών ενδείξεων ανωμαλίας του εμβρύου αποποινικοποιεί τον ιατρικό τερματισμό της κύησης. Πρόβλημα αποτελεί, κατά την ταπεινή μου άποψη, η χρήση της λέξης «ενδείξεων». Δηλαδή, για κάτι που δεν είναι σίγουρο, μπορεί να συμβεί με βάση την στατιστική ανάλυση ανάλογων περιπτώσεων/ μάλλον/ ίσως/ δεν αποκλείεται. Εάν οι γιατροί δεν μπορέσουν να διαγνώσουν σωστά, παρά τα μέσα που διαθέτουν σήμερα, μία παθολογική κατάσταση όπως για παράδειγμα ένα σύνδρομο down, που εκλαμβάνεται φυσικά ως «ανωμαλία του εμβρύου», τι κάνουμε; Το σκοτώνουμε μετά τη γέννησή του ή επειδή θα το βλέπουμε, το ακούμε και το αγγίζουμε αλλάζει το πράγμα; Θυμίζει το τελευταίο, την ευκλείδεια λογική όπου κάτι υπάρχει μόνο όταν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τις αισθήσεις μας. Μα αν ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο γινόμαστε υποκριτές. Η ίδια η επιστήμη από την οποία τόσο πολύ εξαρτόμαστε, ήδη έχει καταρρίψει αυτή την λογική, που είναι τόσο δημοφιλής στις υλιστικές θεωρίες. Για παράδειγμα, οι αστρονόμοι (όχι φυσικά οι αστρολόγοι) απέδειξαν ότι υπάρχουν ουσίες, αντικείμενα κλπ στο σύμπαν που μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνο με τη χρήση ειδικών μηχανημάτων, γιατί απλά οι ανθρώπινες αισθήσεις είναι περιορισμένες και δεν μπορούν να τις αντιληφθούν.

            Ένδειξη παραπέρα ότι πράγματι αυτή η πρόταση αποτελεί μία στεγνή αντιγραφή αλλοδαπών ρυθμίσεων αποτελεί αυτή η διάταξη. Στην ελληνική γλώσσα δεν απαντάται ο όρος «παθολογικό νεογνό». Κλειδί στην διάταξη αυτή είναι οι τρεις τελευταίες λέξεις, «γέννηση παθολογικού νεογνού». Είναι μία περιγραφή η οποία μπορεί να χωρέσει αναρίθμητες περιπτώσεις. Πώς όμως θα μοιάσουμε στα ολοκληρωτικά καθεστώτα; Σε εκείνα (βλέπε κουμμουνισμό και ναζισμό) προσπαθούσαν να δημιουργήσουν τον τέλειο άνθρωπο. Είτε επιβάλλοντας την τεκνογονία σε ανθρώπους που κατά την άποψή τους αντιπροσώπευαν το πρότυπο μιας άριας φυλής ή την αίγλη του προς προώθηση καθεστώτος, είτε διεξάγοντας πειράματα σε ανθρώπους με διάφορες μεθόδους και φάρμακα, που θα μπορούσαν κάλλιστα να καταταχθούν στην κατηγορία των βασανιστηρίων. Εμείς εδώ προσπαθούμε να καταλήξουμε στο ίδιο αποτέλεσμα (τον τέλειο άνθρωπο δηλαδή, όπως τον αντιλαμβανόμαστε σήμερα) διά της αντίστροφης λογικής, απλά αποκλείοντας τη γέννηση όσων δεν ταιριάζουν ή δεν βρίσκονται στις προδιαγραφές του ομαλού μοντέλου που έχουμε στο μυαλό μας. Εδώ παίρνω το θάρρος να ρωτήσω. Σε τι υστερεί ο κύριος Ρίκκος Μαππουρίδης, ένα λαμπρό νομικό μυαλό στον τόπο μας, που είναι και από τους ανθρώπους που υπέγραψαν αυτή την πρόταση νόμου; Σε τί υστερούν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που ανήκουν στην κατηγορία των ανώμαλων (όπως η ίδια η πρόταση νόμου τους κατατάσσει), από εμάς τους ομαλούς που υποτίθεται αντιπροσωπεύουμε το ιδανικό μοντέλο ανθρώπου;

            Σημείωση: στη νομοθεσία μία ορολογία δεν ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Θα έπρεπε να υπάρχει στο άρθρο 4 του Ποινικού Κώδικα που φέρει τον τίτλο «Ερμηνεία», η ερμηνεία των όρων «σοβαρή ανωμαλία του εμβρύου» και «παθολογικό νεογνό». Η απουσία του καθορισμού τους, ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για την υπαγωγή της όποιας περίπτωσης σε αυτούς.

Άρθρο 169Α.(1)(δ)

            Προχωρώντας, παρατηρούμε ότι οι προτεινόμενες αλλαγές προχωρούν και αγγίζουν και την προτεραιότητα με την οποία ιστορικά αντιμετωπίστηκαν τα προσωποπαγή έννομα αγαθά από το ποινικό δίκαιο. Στην πρώτη φυσικά θέση βρίσκεται μέχρι στιγμής, όπως όλοι γνωρίζουμε, η ζωή και μετά ακολουθούν οι σωματικές και οι ψυχικές βλάβες. Σε αυτή την προσθήκη όμως πραγματοποιείται μία καινοτομία, την οποία διαβλέπω ότι θα ονομαστεί και μοντέρνα. Η ζωή χάνει την αξία της και η σωματική και ψυχική κατάσταση ανυψώνονται στο ψηλότερο σημείο καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση. Αυτή είναι μία απαράδεκτη κατάσταση και από λογικής και από νομικής άποψης. Στον Ποινικό Κώδικα[5] αρκεί μία ανάγνωση των ποινών που μπορεί να επιβληθούν στους δράστες του φόνου εκ προ μελέτης, της ανθρωποκτονίας, της βαριάς και ελαφριάς σωματικής βλάβης, της πρόκλησης φόβου κλπ για να αντιληφθεί πιο θεωρείται (και πολύ σωστά) το πιο σημαντικό. Αλίμονο αν το αίμα που χύθηκε για να επιτευχθεί η προστασία της ανθρώπινης ζωής ως το υπέρτατο έννομο αγαθό πάει χαμένο. Η διάταξη αυτή όμως κάνει το βήμα παραπέρα, απαξιώνοντας ακόμη πιο πολύ την ανθρώπινη ζωή. Μας μιλά και για βλάβη της ψυχικής υγείας. Δηλαδή, όποτε προκύπτει θέμα όπως το οικονομικό βάρος, η κατάκριση του κοινωνικού περιβάλλοντος στις περιπτώσεις της εκτός γάμου εγκυμοσύνης, της εκτός προγράμματος εγκυμοσύνης, της τυχαίας, της κατά λάθος, της ανεπιθύμητης, της επαφής της μίας νύκτας, της ανετοιμότητας ή ανωριμότητας της μητέρας ή και του πατέρα (μάλλον ξεχάστε αυτόν, ως άνδρας δεν έχει λόγο στη διαδικασία αυτή), της προτίμησης της καλής σιλουέτας από της εικόνας της φουσκωμένης κοιλιάς και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, θα μπορεί να γίνεται επίκληση αυτού του σημείου για να διακόπτεται η εγκυμοσύνη.

Άρθρο 169Α.(1)(ε)

            Όπως και στην αποκωδικοποίηση έχει αναφερθεί, ένα έννομο αγαθό επιλέγεται έναντι ενός άλλου ισότιμού του, χωρίς μάλιστα κάποιο κριτήριο. Σας παραθέτω το ακόλουθο παράδειγμα όπου είναι ανεκτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Σε ναυάγιο το παιδί μου κινδυνεύει να πνιγεί, το ίδιο όμως και ένα άλλο παιδάκι δίπλα του. Μόνο ένα μπορώ όμως να διασώσω και αυτό είναι τελικά το δικό μου. Σε αυτή την περίπτωση, δεν θα τιμωρηθώ για ανθρωποκτονία εξ αμελείας ή για παράλειψη να σώσω τη ζωή ενός ανθρώπου. Αυτό γιατί γίνεται αποδεκτό ότι το ηθικό και συναισθηματικό βάρος  με οδήγησε να επιλέξω ένα από τα δύο ισότιμα έννομα αγαθά, με την κρίσιμη προϋπόθεση ότι τη συγκεκριμένη στιγμή ο κίνδυνος ήταν παρών και αναπότρεπτος (όχι μελλοντικός και αβέβαιος).  Η επιλογή όμως τερματισμού μόνο κάποιων εμβρύων, θα γίνεται κατά το δοκούν. Μιλάμε για ζωές και όχι για απλά αντικείμενα. Σε ένα νοσοκομείο οι γιατροί επιλέγουν ποιους θα περιθάλψουν ή βάζουν τα δυνατά τους για όλους του ασθενείς; Εδώ γιατί να υπάρχει αυτή η διάκριση; Θα μας πει κάποιος, μα εδώ δεν πρόκειται για ανθρώπους αλλά για έμβρυα. Μα με ποια λογική το λέει αυτό; Εδώ το Κράτος μπορεί να απαγορεύει την αλιεία σε συγκεκριμένες περιόδους για κάποια είδη[6], γιατί; Γιατί από τα ψάρια γεννιούνται ψάρια. Η γυναίκα δηλαδή κυοφορεί μία άμορφη μάζα αγνώστου προέλευσης οργανικού ιστού; Θα καταντήσουμε να προστατεύουμε τον ζωικό πληθυσμό περισσότερο από τον ανθρώπινο… Ας φροντίσουν να οριοθετήσουν, αν μη τι άλλο, στη διαδικασία της τεχνητής γονιμοποίησης τον αριθμό των γονιμοποιημένων εμβρύων που μπορεί ένας γιατρός να τοποθετήσει για να μην μπορούν να προκύψουν αυτά τα προβλήματα.

            Δεν αρκείται όμως η πρόταση νόμου στον κατακερματισμό -κατά κυριολεξία- του ανθρώπου, προχωρεί θέλοντας να επέμβει ΚΑΙ στον θεσμό της οικογένειας. Με την επιφύλαξη της διάταξης αυτής, πληροφορούμαστε ότι στην περίπτωση ανήλικής απαιτείται η συναίνεση ενός από τους γονείς ή ενός επιμελητή της ανήλικης. Αυτή είναι μία πρόνοια που δεν αποτελεί ένδειξη, αλλά βεβαιότητα ότι θα προκαλέσει τριγμούς στον ήδη κλονισμένο θεσμό της οικογένειας. Δεν είναι τυχαίο που η ίδια η Πολιτεία, αναγνωρίζοντας τα υπάρχοντα προβλήματα, προσπαθεί να προωθήσει μέτρα[7] που να αμβλύνουν αν μη τι άλλο την κατάσταση. Μεταξύ αυτών είναι και ανάθεση της από κοινού επιμέλειας των τέκνων στους εν διαστάσει ή διαζευγμένους γονείς. Εδώ όμως, η «μοντέρνα» πρόταση νόμου κάνει την τομή και καταργεί το δικαίωμα του ενός γονέα, αδιάκριτα και χωρίς καμία βάσανο. Ενώ, για μία απλή χειρουργική επέμβαση φρονιμίτη θα εξακολουθεί να απαιτείται η συναίνεση και των δύο. Για το θέμα αυτό θα επανέλθουμε στις καταληκτικές σκέψεις.

            Όσο δε αφορά το άρθρο 169Β, νομίζω δεν χρειάζεται σχολιασμό γιατί μία τυχόν υπερψήφιση αυτής της πρότασης νόμου θα αποτ

ελεί την καλύτερη διαφήμιση για την έκτρωση και το συγκεκριμένο άρθρο θα καθίσταται στην ουσία άνευ αντικειμένου. Το θέμα δεν θα είναι αν θα διαφημίζεται, αλλά το ποιοι θα την διαφημίζουν. Κοινώς το πώς θα διαμοιράζεται η πίτα. Γιατί γίνομαι τόσο εριστικός θα αναρωτηθείτε. Εδώ θα πρόκειται για μία νόμιμη πράξη και όχι για μία παράνομη. Αφού δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό γιατί να υπάρχουν περιορισμοί, από τη στιγμή που κανένας άνθρωπος (σύμφωνα με τους ιδίους) δεν πρόκειται να πάθει κακό. Επιπρόσθετα, δεν αποτελεί και μία ενέργεια που πλήττει τον ελεύθερο ανταγωνισμό σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς[8];

4. ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

            Δείξετε μου ακόμη λίγη ανοχή και επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας κάποιες τελευταίες μου σκέψεις που είναι και εκτός νομικού πλαισίου.

            Ο άνθρωπος υπάρχει από τη σύλληψή του. Από εκεί ξεκινά και το στάδιο της ανάπτυξής του. Το ότι δεν βλέπουμε το παιδάκι δεν σημαίνει κιόλας ότι δεν υπάρχει. Η επιστήμη εμμέσως το παραδέχεται. Οι γυναικολόγοι συστήνουν πάντα σε μία έγκυο εκτός από την καλή διατροφή και την ηρεμία, την αποφυγή του άγχους και την ενασχόληση με ευχάριστα για την ίδια πράγματα. Αυτό γιατί έχουν αποδείξει μετά από μελέτες (με το άκουσμα διαφορετικών μουσικών από τις μητέρες) ότι τα παιδιά είναι συναισθηματικά πλήρως ανεπτυγμένα από την κοιλιά της μητέρας τους. Μας λένε οι ίδιοι οι γιατροί πάλι ότι το παιδί γνωρίζει τη φωνή και τη μυρωδιά της μάνας του από το πρώτο δευτερόλεπτο που γεννιέται. Φυσικά η αποδοχή ή μη της ύπαρξης του ανθρώπου δεν μπορεί να στηρίζεται στην επιστήμη. Αυτή είναι ρευστή, αναθεωρείται, εξελίσσεται, βελτιώνεται. Σκεφτείτε ότι πριν μερικά χρόνια ένα παιδάκι αν γεννιόταν στους 6 ή 7 μήνες δεν μπορούσε να επιζήσει. Σήμερα μπορούν να γεννηθούν στους 6 μήνες δίδυμα και να επιζήσουν. Αν μου επιτραπεί να αναφέρω και το ακόλουθο. Η νομοθεσία μας δεν είναι συνεπής στο θέμα αυτό. Από τη μία παρατηρούμε σε επίπεδο Ποινικού Κώδικα να επιχειρείται η προώθηση της άποψης ότι το κυοφορούμενο δεν είναι άνθρωπος και από την άλλη σε άλλο νόμο να γίνεται ρητή αναφορά ότι το κυοφορούμενο είναι παιδί. Συγκεκριμένα, ο περί της Εφαρμογής της Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής Νόμος του 2015 (69(I)/2015), στην προσπάθεια του να ρυθμίσει τον θεσμό της παρένθετης μητρότητας (ΜΕΡΟΣ IV, άρθρα 22 και επόμενα[9],), ρητά αναφέρει στο άρθρο 23 ότι το κυοφορούμενο είναι παιδί. Αυτό το κάνει για να παραχωρήσει, στο ζευγάρι που πρόκειται να υιοθετήσει το κυοφορούμενο, δικαιώματα. Με άλλα λόγια, αν το κυοφορούμενο δεν θεωρείτο άνθρωπος και εκλαμβανόταν απλά ως ένα όργανο της γυναίκας (όπως η καρδία, τα νεφρά κλπ), δηλαδή νομικά αντιμετωπιζόταν ως αντικείμενο, δεν θα μπορούσε, ως παράνομη ενέργεια, να είναι αντικείμενο συμφωνίας όπως προβλέπει το άρθρο 25 του νόμου αυτού. Παρατηρούμε δυστυχώς ένα θέατρο του παραλόγου, όπου ο νόμος αναγνωρίζει την ύπαρξη του ανθρώπου ανάλογα με το τι θέλει να εξυπηρετήσει.

            Στο σημείο αυτό μπορούν να προστεθούν και τα εξής, που αφορούν τον θεσμό της οικογένειας. Όπως πιο πάνω έχει αναφερθεί, οι γυναικολόγοι συστήνουν σε μία έγκυο συγκεκριμένο τρόπο ζωής και διατροφής, που σκοπό έχει την προστασία του ίδιου του κυοφορούμενου παιδιού. Ομοίως, είμαι της άποψης ότι από τη σύλληψη αρχίζουν και τα καθήκοντα του πατέρα του παιδιού. ΚΑΙ αυτός έχει ευθύνη για το παιδί του, το οποίο οφείλει να φροντίζει. Η φροντίδα αυτή περνά μέσα από τη φροντίδα της μητέρας του παιδιού του. Με αυτού του τύπου τους νόμους όμως, ο πατέρας γαλουχείται, ή εκπαιδεύεται αν θέλετε, να τηρεί μία ανεύθυνη στάση έναντι του παιδιού του από τη στιγμή της δημιουργίας του. Του λέει ο νόμος, «δεν σου πέφτει λόγος και δεν σε αφορά». Έτσι, καμία έγκυος και κανένας γονέας εγκύου να μην έχει παράπονο όταν ένας πατέρας πει «εμένα τι με νοιάζει αν έμεινε έγκυος αυτή, δικό της είναι το σώμα, ας το κάνει ό,τι θέλει, δεν μου πέφτει εμένα λόγος». Δεν είναι τυχαίο το διαρκές δράμα που διαδραματίζεται στην κοινωνία μας. κάντε μία βόλτα στις αίθουσες των Οικογενειακών Δικαστηρίων να δείτε με τα μάτια σας τα αποτελέσματα της άποψης αυτής. Ρωτήστε και τα παιδάκια που πολλές φορές περνούν μόνα το δράμα τους, το πως αισθάνονται από αυτού του τύπου την αντιμετώπιση από τον γονέα τους. Παρατηρούμε ότι αυτές οι αντιλήψεις διοχετεύονται πλέον και στη νομοθεσία μας.

            Συνεχίζοντας, θα ήταν καλύτερα το νέο άρθρο 169Α  να έχει τον τίτλο «Επιτρέπεται η έκτρωση μέχρι τις 12 εβδομάδες κύησης και με προϋποθέσεις μέχρι τις 19». Δεν νομίζω να υπάρχει κάποια περίπτωση που να απαγορεύεται ή τουλάχιστον να μην παρέχεται η δυνατότητα με μία φτηνή δικαιολογία να χρυσωθεί το χάπι. Λάβετε παρακαλώ υπόψη σας ότι στις εκτρώσεις στηρίζεται μία ολόκληρη βιομηχανία. Μέχρι και πειράματα έχει διαρρεύσει ότι πραγματοποιούνται (δεν υπάρχει πληροφορία ακόμη για την Κύπρο, σε μας μόνο παράνομες αγοραπωλησίες ή τοποθετήσεις ξένων γονιμοποιημένων ωαρίων γίνονται προς το παρών) στα παιδιά που δολοφονούνται. Μην ξεχνάτε, δεν θα πρόκειται για ανήθικα πειράματα σε ανθρώπους, απλά πρόκειται για άμορφες οργανικές μάζες που τυγχάνει να έχουν ανθρώπινο DNA, θα είναι νομικά καλυμμένοι!

            Ακολουθώντας αβίαστα τα ξένα πρότυπα η έκτρωση η οποία μετονομάστηκε σε ιατρική διακοπή της κύησης, θα μπορεί να μετονομαστεί σε λίγο καιρό σε επέμβαση πρόληψης παθολογικών αιτιών (ούτε καν νεογνών). Η επιστήμη θα λύσει αυτομάτως χίλια μύρια προβλήματα. Με το αζημίωτο φυσικά. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι η μητέρα μπορεί να μείνει στείρα από την διαδικασία (έστω και με απομακρυσμένο ενδεχόμενο= σωματική βλάβη και μάλιστα πολύ βαριά για την οποία δεν κάνει λόγο η πρόταση), να αποκτήσει η ίδια σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα, αλλά μπορεί και να δημιουργηθούν προβλήματα στην ενδεχόμενη επόμενη της εγκυμοσύνη (ούτε αυτά φυσικά αναφέρονται). Ούτε λόγος στις προϋποθέσεις που θα καθιστούν τον ιατρικό τερματισμό της εγκυμοσύνης, η ενημέρωσης της εγκύου. Για το δικαίωμα της να προβαίνει σε αυτή την πράξη μεριμνά η πρόταση, για το δικαίωμα της να γνωρίζει τις πιθανές επιπτώσεις δεν έχει; Ή μήπως θα θυμηθούν ότι η πρόταση αφορά τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα και θα ρίξουν το επιχείρημα ότι δεν είναι αντικείμενο μίας ποινικής διάταξης η ενημέρωση αυτή; Αυτή δεν είναι σωστή αντιμετώπιση ενός ανθρώπου, είτε γυναίκα είτε άνδρα.

            Όσο αφορά τα παθολογικά αίτια τώρα. Σκεφτείτε την επόμενη φορά που θα παρευρεθείτε σε μία εκδήλωση του Ραδιομαραθωνίου[10] ή κάποια αντίστοιχη. Τί θα πείτε στα παιδιά εκείνα; «Παιδιά μου η Πολιτεία το θεωρεί πλέον σωστό και ανεκτό εάν οι γονείς σας, σας είχαν ξεφορτωθεί μόλις είχαν μάθει την παθογένειά σας σας». Στους γονείς τους; «Κρίμα, δεν είχε ψηφιστεί ο νόμος τότε. Ενώ σήμερα (σημ.: μετά από την ψήφιση αυτής της πρότασης) και με βάση τις σύγχρονες αντιλήψεις και τις ευλογίες της Κυπριακής Δημοκρατίας, μόνο «φυσιολογικοί» άνθρωποι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να γεννιούνται». Τους υπόλοιπους αφού τους κατακρεουργήσουμε[11] μπορούμε σαν προβληματικούς να τους πετάξουμε στον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτων. Το τραγικό είναι ότι για ένα κουταβάκι είχε πρόσφατα πραγματοποιηθεί μέχρι και διαδήλωση στον τόπο μας, επειδή είχε πεταχτεί σε κάδο απορριμμάτων. Όταν άνθρωποι διαμελισμένοι θα πετάγονται σαν σκουπίδια, εμείς θα πανηγυρίζουμε ότι εξασφαλίσαμε  τα ανθρώπινα δικαιώματα.  

            Συγχωρείστε με σας παρακαλώ για τα ωμά λόγια που χρησιμοποιώ, είναι όμως νομίζω ο αντικατοπτρισμός της ακόμη πιο σκληρής πραγματικότητας.

            Τελειώνοντας, θα ήθελα να σας εκφράσω την ταπεινή άποψη ότι αυτές οι πρακτικές δεν είναι συμβατές με την παράδοση του λαού μας. Ούτε με την εθνική μας ταυτότητα αλλά ούτε και με την θρησκευτική μας ταυτότητα μπορούν να συμπορευθούν. Αντιπροσωπεύουν μία ηθική τάξη εντελώς ξένη προς εμάς.

            Εμείς μεγαλώσαμε με την ιστορία ότι οι Σπαρτιάτες έριχναν τα παιδιά που είχαν κάποιο πρόβλημα από στον Καιάδα. Μετά από μελέτες και επιτόπιες έρευνες, αυτό αποδείχθηκε αναληθές και μάλιστα μία εκδοχή είναι ότι ίσως οι αντίπαλοι τους Αθηναίοι να το διέδιδαν για να αμαυρώσουν το όνομα της Σπάρτης. Με άλλα λόγια από αρχαιοτάτων χρόνων θεωρείτο από τον λαό μας μία πράξη κατακριτέα (περιττό αλλά το αναφέρω γιατί είναι σημαντικό, προερχόμαστε από τους Αρκάδες που δημιούργησαν αποικία στην Κύπρο. Αυτό για όσους υποστηρίζουν ότι το μόνο κοινό μας με τους Έλληνες είναι και καλά μόνο η γλώσσα). Από θρησκευτικής πλευράς, η Ορθόδοξη μας πίστη (σας παρακαλώ μην το εκλάβετε ότι είμαι φερέφωνο κάποιου Αρχιερέα- εκφράζω απλά τις δικές μου πεποιθήσεις) διά των Αγίων της οι οποίοι ακολούθησαν τον Χριστό ως παράδειγμα, τάχθηκαν υπέρμαχοι του ανθρώπου, χωρίς καμία διάκριση. Από την άλλη όλοι γνωρίζουμε για τον αχαρακτήριστο Ηρώδη. Μα εμείς με τέτοιο νόμο, θα κάνουμε τον Ηρώδη να μοιάζει σαν ένας μικροπαραβάτης της ιστορίας. Πόσο πραγματικά θα ήθελε να έχει στη διάθεσή του τα μέσα που έχουμε σήμερα.

            Καταληκτικά όσο αφορά το εθνικό μας, λέμε ότι οι άτιμοι Τούρκοι διέπραξαν γενοκτονία έναντι των αδερφών μας Ελλήνων του Πόντου και διαπράττουν εν ευρεία του όρου έννοια, γενοκτονία και στην Κύπρο μας με τη δημογραφική αλλαγή που επιβάλλουν στο νησί μας με τους έποικους. Μα εδώ εμείς πάμε να την επιβάλουμε στον τόπο μας οπλίζοντας το χέρι μας έναντι των παιδιών μας. Με βάση το άρθρο 2 περίπτωση δ)[12] της Σύμβασης για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (αν και νομικά δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην περίπτωση του «ιατρικού τερματισμού της εγκυμοσύνης»), παίρνω το θάρρος να πω ότι εμείς οι ίδιοι διαπράττουμε γενοκτονία. Παραπέρα όσο μειώνεται ο αριθμός των νέων μειώνεται ανάλογα και ο αξιόμαχος πληθυσμός. Αυτό το γνωρίζουν οι απέναντι, γι’ αυτό θέλουν να είναι ενημερωμένοι για τις γεννήσεις μας. Εδώ ακόμη και η οικονομία ζημιώνεται, που είναι ένα από τις κύριες μας έγνοιες υποτίθεται. Γνωρίζουμε όλοι ότι για ένα υγιές συνταξιοδοτικό σύστημα πρέπει να τηρείται μία ελάχιστη αναλογία εργαζομένων προς τους συνταξιούχους. Γνωρίζετε επίσης ότι δεν τηρούμε αυτή την αναλογία. Ίσως η Πολιτεία να ήταν πιο φρόνιμο τελικά, να προσπαθήσει τουλάχιστον να δώσει κίνητρα για αύξηση των γεννήσεων και όχι να δίνει αυτού του τύπου τα «δικαιώματα».

            Εν κατακλείδι, ο άνθρωπος σαν ξεχωριστό και ανεπανάληπτο πρόσωπο, του οποίου η ζωή είναι υπέρτατη αξία και επίγειο αγαθό δέχεται συνεχώς πλήγματα. Μία ύπαρξη που προσδιορίζεται από τη στιγμή της σύλληψής του από τους γονείς του. Το DNA μας περιέχει τις γενετικές πληροφορίες που καθορίζουν τη βιολογική μας ανάπτυξη, προδιαγράφοντας από αυτό το σημείο (της σύλληψης) ποιο θα είναι το χρώμα των ματιών μας και των μαλλιών μας μέχρι και τις κληρονομικές κλήσεις προς μία ασθένεια, όπως τον διαβήτη. Σε αυτή τη βιολογική ανάπτυξη προσπαθεί να επέμβει η πιο πάνω πρόταση νόμου. Το πράττει με ένα ύπουλο, κατά την ταπεινή μου άποψη, τρόπο καθ’ ότι με την αιτιολογική του έκθεση ο νόμος αυτός κάνει λόγο πρώτον για δικαίωμα και κατά δεύτερον ότι αυτό το δικαίωμα θα παρασχεθεί στη γυναίκα. Δεν νομίζω αυτός ο τρόπος προώθησής του να μπορεί να χαρακτηριστεί κάτι άλλο εκτός από καπηλεία των δύο αυτών εννοιών και μάλιστα με τον χείριστο τρόπο. Αυτό γιατί ενώ τα αποτελέσματα που θα προκύπτουν είναι συγκεκριμένα, η αιτιολογική έκθεση εκμεταλλεύεται αυτές τις δύο έννοιες, για τις οποίες υπάρχει μία διάχυτη ευαισθησία, προκαλώντας παραπλάνηση με προφανή σκοπό την ψήφιση του προτεινόμενου νόμου. Όπως παραπλανούν και διάφορα δημοσιεύματα[13] την κοινή γνώμη όπου παρουσιάζουν την πρόταση νόμου να έχει κατατεθεί από όλα τα κόμματα. Ακόμη και το γεγονός ότι αυτή η πρόταση νόμου έχει παραπεμφθεί στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ίσων Ευκαιριών Μεταξύ Ανδρών και Γυναικών αποτελεί στα μάτια μου μία τραγική ειρωνεία. Πού είναι τα δικαιώματα των ανδρών που έχουν συμβάλει στην κύηση ή κατά το ελάχιστον έχουν «δώσει» το γενετικό τους υλικό; Και το πιο βασανιστικό ερώτημα, πού είναι τα δικαιώματα των αγέννητων παιδιών που ούτε το κλάμα τους δεν θα ακουστεί σε αυτόν τον κόσμο;

           

Ανδρέας Μισός

           

Υ.Γ.1.

Έχει αναφερθεί σχετικά πρόσφατα από κομματάρχη τα πλαίσια της συνεδρίασης της Ολομέλειας της Βουλής ότι ο νόμος δεν πρέπει να έχει σχέση με την ηθική. Αν ακολουθήσουμε αυτή την, συγχωρέσατε με για την έκφραση, άθλια αντίληψη (κάνω σαφή διαχωρισμό της αντίληψης από τον άνθρωπο), χάνουμε αυτομάτως το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε για ιστορικά γεγονότα όπως, την ανήθικη αλλά νόμιμη αποικιοκρατία στο νησί μας και τον χαρακτηρισμό της Ε.Ο.Κ.Α. ως παράνομης τρομοκρατικής οργάνωσης, όπως επίσης δεν θα μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε για την νόμιμη (τάχατες) αλλά και ανήθικη σε κάθε περίπτωση επέμβαση της Τουρκίας ως εγγυήτριας δύναμης στην Κύπρο μας. Αν η ανηθικότητα μετατραπεί σε επιτρεπόμενη και αποδεκτή πρακτική με την προστασία του Κράτους, ΖΗΤΩ ΠΟΥ ΚΑΗΚΑΜΕ.

Υ.Γ.2.

Ρητορικό ερώτημα, αν κάποιος που είναι αντίθετος με τις εκτρώσεις, μετά από την ψήφιση της συγκεκριμένης πρότασης νόμου έλεγε, «εύχομαι για όλους αυτούς που ψήφισαν τον νόμο αυτό, αλλά και οι υποστηρικτές τους, οι μητέρες τους να τους έκαναν έκτρωση για να μην γεννιόντουσαν ποτέ και να μην ψηφιζόταν ποτέ αυτός ο νόμος», τί εντύπωση θα έκανε; (σημείωση: η ευχή αφορά μία οργανική μάζα (με βάση τη λογική της πρότασης νόμου) η οποία βρισκόταν στη κοιλιά μιας γυναίκας, δεν αποτελεί πράξη αλλά μία επιθυμία και αφορά το παρελθόν χωρίς να δηλώνεται πρόθεση για το παρόν ή το μέλλον)

Παράρτημα

ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ ΠΟΥ ΤΡΟΠΟΠΟΙΕΙ ΤΟΝ ΠΟΙΝΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ

Συνοπτικός τίτλος Κεφ. 154.	1. Ο παρών Νόμος θα αναφέρεται ως ο περί Ποινικού Κώδικα (Τροποποιητικός) Νομός του 2015 και θα διαβάζεται μαζί με τον περί Ποινικού Κώδικα Νόμο (που στο εξής θα αναφέρεται ως ο «βασικός νόμος»)
	2. Το άρθρο 169Α του βασικού νόμου αντικαθίσταται από το ακόλουθο νέο άρθρο:
	Τροποποίηση του βασικού νόμου με την αντικατάσταση του άρθρου 169Α	«169Α. (1) Παρά τις διατάξεις των άρθρων 167, 168 και 169, κανένα πρόσωπο δεν θα θεωρείται ένοχο των αδικημάτων που προβλέπονται από αυτά, όταν η εγκυμοσύνη τερματίζεται με τη συναίνεση της εγκύου από ιατρό μαιευτήρα- γυναικολόγο με τη συμμετοχή αναισθησιολόγου, όλων εγγεγραμμένων σύμφωνα με τις διατάξεις του περί Εγγραφής Ιατρών Νόμου, σε οργανωμένη νοσηλευτική μονάδα και εφόσον συντρέχει μία από τις παρακάτω περιπτώσεις:
		(α) Δεν έχουν συμπληρωθεί δώδεκα εβδομάδες εγκυμοσύνης
		(β) η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού, σεξουαλικής κακοποίησης ανήλικης ή σεξουαλικής κακοποίησης γυναίκας με μειωμένο νοητικό, αιμομιξίας και εφόσον δεν έχουν συμπληρωθεί δεκαεννέα εβδομάδες κύησης
		(γ) κατόπιν γνωμοδότησης αρμόδιου ιατρού εγγεγραμμένου σύμφωνα με τις διατάξεις του περί Εγγραφής Ιατρών Νόμου  ότι έχουν διαπιστωθεί με τα σύγχρονα μέσα προγεννητικής διάγνωσης ενδείξεις σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου που επάγονται στη γέννηση παθολογικού νεογνού.
		(δ) κατόπιν γνωμοδότησης αρμόδιου ιατρού εγγεγραμμένου σύμφωνα με τις διατάξεις του περί Εγγραφής Ιατρών Νόμου  ότι υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της σωματικής ή ψυχικής υγείας αυτής.
		(ε) κατόπιν γνωμοδότησης αρμόδιου ιατρού εγγεγραμμένου σύμφωνα με τις διατάξεις του περί Εγγραφής Ιατρών Νόμου  ότι πρόκειται για περίπτωση πολλαπλής κύησης στην οποία πρέπει να τερματιστεί η κύηση αριθμού εμβρύων, εφόσον η συνέχιση της κύησης αυτών κρίνεται επικίνδυνη για τη βιωσιμότητα του συνόλου των εμβρύων:
		Νοείται ότι, αν στις πιο πάνω περιπτώσεις η έγκυος είναι ανήλικη, απαιτείται και η συναίνεση ενός από τους γονείς ή αυτού που έχει την επιμέλεια του προσώπου ανήλικης.
		(2) Για τους σκοπούς του παρόντος άρθρου ο όρος «ανήλικη» έχει την έννοια που αποδίδεται στον όρο «παιδί», σύμφωνα με το άρθρο 1 της Σύμβασης περί Δικαιωμάτων του Παιδιού των Ηνωμένων Εθνών, η οποία κυρώθηκε από την Κυπριακή Δημοκρατία με τον περί της Σύμβασης περί των Δικαιωμάτων του Παιδιού (Κυρωτικό)  Νόμο.».
	3.         Ο βασικός νόμος τροποποιείται με την προσθήκη, αμέσως μετά το άρθρο 169Α αυτού, του ακόλουθου νέου άρθρου:
	«Διαφήμιση μέσων τεχνητού τερματισμού εγκυμοσύνης.	169Β. Πρόσωπο το οποίο δημόσια ή με την κυκλοφορία εγγράφων, εικόνων ή παραστάσεων αναγγέλλει ή διαφημίζει, έστω και συγκαλυμμένα, φάρμακα ή άλλα αντικείμενα ή τρόπους ως κατάλληλους να προκαλέσουν τεχνητό τερματισμό της εγκυμοσύνης ή με τον ίδιο τρόπο προσφέρει υπηρεσίες δικές του ή άλλου για την εκτέλεση ή την υποβοήθηση τεχνητού τερματισμού της εγκυμοσύνης είναι ένοχο αδικήματος και, σε περίπτωση καταδίκης του, υπόκειται σε φυλάκιση μέχρι δύο έτη
		Νοείται ότι η ενημέρωση ή η υγειονομική διαφώτιση σχετικά με τον τεχνητό τερματισμό της εγκυμοσύνης που γίνεται από κέντρο οικογενειακού προγραμματισμού, καθώς και η ενημέρωση ιατρών ή προσώπων που νόμιμα διακινούν μέσα τεχνητού τερματισμού της εγκυμοσύνης και οι σχετικές δημοσιεύσεις σε ειδικά ιατρικά ή φαρμακευτικά περιοδικά δεν συνιστούν αδίκημα που διαπράττεται κατά παράβαση του παρόντος άρθρου.».

Αρ. Φακ.: 23.02.056.023-2015

ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ

            Σκοπός της πρότασης νόμου είναι η τροποποίηση των διατάξεων του άρθρου 169Α του περί Ποινικού Κώδικα Νόμου, που αφορούν τον ιατρικό τερματισμό της εγκυμοσύνης και τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες αυτός επιτρέπεται, έτσι ώστε να διασφαλιστεί το αναφαίρετο δικαίωμα της γυναίκας να αποφασίζει για το ζήτημα αυτό.

	Σκεύη Κούτρα Κουκουμά εκ μέρους της κοινοβουλευτικής ομάδας ΑΚΕΛ- Αριστερά- Νέες Δυνάμεις
	Στέλλα Κυριακίδου βουλευτής εκλογικής περιφέρειας Λευκωσίας
	Ρίκκος Μαππουρίδης βουλευτής εκλογικής περιφέρειας Λευκωσίας
	Αθηνά Κυριακίδου εκ μέρους της κοινοβουλευτικής ομάδας του Δημοκρατικού Κόμματος
	Ρούλα Μαυρονικόλα βουλευτής εκλογικής περιφέρειας Λευκωσίας

---

[1] http://www2.parliament.cy/parliamentgr/008_06/02/003.04.21.02.pdf

[2] Λάβετε παρακαλώ υπόψη σας ότι με την προβληματική εδώ συνδέονται και με θεματικές όπως, πρόκληση τερματισμού εγκυμοσύνης από πράξη ιατρού (π.χ. ιατρική αμέλεια), από πράξη ενός τρίτου (π.χ. ηθελημένο κτύπημα) κοκ. Εάν νομοθετικά αναγνωριζόταν το έμβρυο ως άνθρωπος, τότε θα έπρεπε οι πράξεις αυτές να αναγνωριστούν, κατά το ελάχιστον, ως ανθρωποκτονίες εξ αμελείας. Εξ’ ου και ο χαρακτηρισμός ως επιδερμικής της αιτιολογικής έκθεσης.

[3] http://www.cylaw.org/nomoi/enop/non-ind/0_154/sub-division-sd69a17ba6-f8de-4b3e-abe9-432f2d07500c.html

[4]Από σχετικά απλή έρευνα με μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο https://www.google.com.cy/search?q=canadian+scientist+proofed+that+people+in+coma+can&oq=canadian+scientist+proofed+that+people+in+coma+can+&aqs=chrome..69i57.27407j0j7&sourceid=chrome&ie=UTF-8

[5] Για να μην επεκταθούμε και στο Σύνταγμα, την Ευρωπαϊκή νομοθεσία και τις διεθνής Συμβάσεις.

[6] http://www.cylaw.org/nomoi/enop/ind/0_135/section-sc65ca0adb-55c3-0f89-b273-8a013778d258.html

[7] http://www.sigmalive.com/simerini/news/469348/megali-tomi-sto-oikogeneiako-dikaio

[8] Με αρκετή δόση ειρωνείας τα τελευταία σχόλια.

[9] http://www.cylaw.org/nomoi/enop/non-ind/2015_1_69/division-ddf401dddb-863f-443b-9830-7079f4f6959d.html

[10] Εκδήλωση για στήριξη παιδιών με ειδικές ανάγκες.

[11] Η νομική επιστήμη είναι μία εφαρμοσμένη θεωρία, όπου μέσα από την υιοθέτηση νόμων παράγει πρακτικές συνέπειες, των οποίων δείγμα (των εκτρώσεων δηλαδή) μπορείς να βρεις στο διαδίκτυο. ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΕΣ.

[12] Άρθρον ΙΙ.- Εις την παρούσαν Σύμβασιν ως γενοκτονία νοείται οιαδήποτε εκ των κατωτέρω πράξεων, ενεργουμένη με την πρόθεσιν ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδος, εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής, ως τοιαύτης :

α) Φόνος των μελών της ομάδος.

β) Σοβαρά βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητος των μελών της ομάδος.

γ) Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδος εις συνθήκας διαβιώσεως δυναμένας να επιφέρωσιν την πλήρη ή την μερικήν σωματικήν καταστροφήν αυτής.

δ) Μέτρα αποβλέποντα εις την παρεμπόδισιν των γεννήσεως εις τους κόλπους ωρισμένης ομάδος.

[13] http://www.philenews.com/koinonia/eidiseis/article/494056/apopoinikopoiisi-ambloseon-ti-pronoei-i-protasi-nomoy