«Έστω δε ημών το ναι, ναι και το ου, ου»

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

            Ακούσαμε και είδαμε το βίντεο, το οποίο έχει αναρτήσει το πρακτορείο ειδήσεων Ρομφαία, στο οποίο ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Παροναξίας κ. Καλλίνικος μιλά για την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας. Θα θέλαμε να σχολιάσουμε τα ακόλουθα.

1.         Πράγματι η Ορθοδοξία έχει οικουμενικό χαρακτήρα και ουδόλως οικουμενιστικό. Η Ορθοδοξία απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, σε αιρετικούς και αλλοθρήσκους, και τους καλεί να γνωρίσουν την αλήθεια και να αποδεχθούν το μήνυμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Καλεί τους αιρετικούς και τους αλλοθρήσκους, εάν και εκείνοι το θελήσουν, να απορρίψουν την πλάνη τους και να ενταχθούν δια του βαπτίσματος και του χρίσματος στο σώμα της μιάς Εκκλησίας του Κυρίου.

2.         Όντως, όπως καταθέτει ο σεβασμιώτατος, σήμερα τελεσιουργείται μια διαστροφή των νόμων της ανθρωπίνης φύσεως. Το κακό και η διαστροφή ωραιοποιούνται και προβάλλονται σαν πρότυπα προς μίμηση. Η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται πλέον αμάρτημα αλλά μια φυσιολογική κατάσταση. Γι’ αυτό και οι αγγλικανοί καθώς και άλλες αιρέσεις, όχι μόνο «παντρεύουν» ομοφυλόφιλους αλλά και έχουν επι κεφαλής τους ομοφυλόφιλους επισκόπους, οι οποίοι δεν ντρέπονται να ομολογήσουν το αμάρτημα τους. Υπάρχει μια διαφορά παλαιοτέρων εποχών και του σήμερα. Παλαιά, εν πολλοίς, η ομοφυλοφιλία εθεωρείτο αμαρτία και ο άνθρωπος αγωνιζόταν να σταματήσει την αμαρτία αυτή. Σήμερα όμως σε πολλές χώρες όχι μόνο δεν θεωρείται αμαρτία, αλλά ωραιοποιείται και διακηρύσσεται σαν κάτι φυσιολογικό.

3.         Ο μητροπολίτης Παροναξίας αναφέρει ότι το σύστημα της Εκκλησίας είναι συνοδικό και ότι «η των πλειόνων ψήφος κρατείτω». Δυστυχώς εδώ διαφωνούμε. Στην Ορθόδοξια υπήρξαν πολλές σύνοδοι, οι οποίες αργότερα χαρακτηρίσταν ως κακόδοξες ή ληστρικές. Και σε αυτές τις συνόδους ίσχυσε το ρητό: «η των πλειόνων ψήφος κρατείτω», και όμως το σώμα της Εκκλησίας και η συνείδηση της Εκκλησίας δεν τις απεδέχθησαν. Επομένως κριτήριο και γνώμονας στον καθορισμό μιας συνόδου ως γνήσια εκφραζούσης την αλήθεια ή ως ληστρικής ή κακόδοξης, είναι η συνείδηση της Εκκλησίας και όχι η των πλειόνων ψήφος!

4.         Τέλος ο σεβασμιώτατος αναφέρει ότι δεν είναι όλα μαύρο ή άσπρο, αλλά (συνεχίζω εγώ τη σκέψη του σεβασμιωτάτου) υπάρχουν και διακλαδώσεις του χρώματος. Και εδώ διαφωνούμε. Σε θέματα δογμάτων και αληθείας και σε θέματα αμαρτίας ισχύει το του Χριστού «έστω δεν υμών το ναι, ναι και το ου ου. Το δε περισσόν έκ του πονηρού εστί».

ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΕΙΣ

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

Ο Κύριος είπε στους μαθητές του και σ’ αυτούς που τον ακολουθούσαν ότι αν δεν γίνετε σαν αυτά τα παιδιά, δεν θα μπείτε στην Βασιλεία του Θεού[1]. Αυτό υποδεικνύει δύο τινά: Πρώτον ότι πρέπει να έχουμε απλότητα και ακακία σαν τα παιδιά και δεύτερον ότι οι κοσμικές γνώσεις, που αποκτά ο άνθρωπος ενηλικιωνόμενος, είναι ένα φορτίο στην πλάτη του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος, μεγαλώνοντας στην ηλικία, αποκτά ποικίλες γνώσεις στους διαφόρους τομείς, που εξειδικεύεται. Εξ άλλου η εποχή μας είναι η εποχή της εξειδίκευσης. Δεν μπορεί να συγκριθεί η εποχή μας με οποιαδήποτε άλλη παρελθοντική εποχή. Ένα απλό παράδειγμα: Οι σημερινοί διακεκριμένοι παγκοσμίως πιανίστες είναι ασύγκριτα καλύτεροι δεξιοτεχνικά, και πιο εξειδικευμένοι από τον κορυφαίο πιανιστα του 19^ου αιώνα Φρανς Λιστ. Επομένως ο άνθρωπος αποκτά σταδιακά περισσότερες γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις σημερινές ανάγκες της εποχής μας.

Πιστεύω όμως ότι οι γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες, που αποκτά ο άνθρωπος της εποχής μας, όπως και κάθε άλλης εποχής, προσδίδουν στον άνθρωπο κάποιες συμπεριφορικές δομές. Με αυτές τις δομές ο άνθρωπος βασικά βρίσκει εναλλακτικούς τρόπους εκφράσεως του εσωτερικού του εαυτού. Παράλληλα οι τεράστιες γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες, που αποκτά κυρίως ο σημερινός άνθρωπος, καλύπτουν κάποια κενά του εσωτερικού του κόσμου, έτσι ώστε να μπορεί να κρύβει τον εσωτερικό προβληματικό του κόσμο.

Περαιτέρω ο άνθρωπος, διά μέσου των γνώσεων, καλύπτει και κάποιες νευρολογικής φύσεως ασθένειες, που κρύβονται μέσα του, έτσι ώστε στον εξωτερικό περίγυρό του να φαίνεται ένας καθώς πρέπει άνθρωπος.

Όμως συγκρίνοντας τον λόγιο άνθρωπο με τον απλό, «αγράμματο» άνθρωπο του χωριού, βλέπουμε ότι ο μέν χωρικός εκφράζεται άμεσα και γνήσια, χωρίς περιστροφές και καμουφλαρίσματα, ενώ ο λόγιος διά μέσου των δομών, που απέκτησε με τις γνώσεις του, καλύπτει τα κενά που έχει ο εσωτερικός του κόσμος.

Γι’ αυτό και ένας πατέρας της Εκκλησίας μας τονίζει ότι για να πλησιάσουμε τον Θεό και να μετάσχουμε στις άκτιστες ενέργειές του πρέπει να αποβάλουμε την κοσμική γνώση. Διά μέσου αυτής ο άνθρωπος σε γενικές γραμμές υποκρίνεται, παρουσιάζοντας ένα ψεύτικο εαυτό και καλύπτει τα κενά, τις ιδιοτροπίες, τα προβληματικά μέρη της ψυχής του καθώς και νευρολογικής φύσεως ασθένειες, που κρύβονται μεσα στον εσωτερικό του κόσμο.

Γι’ αυτό, όταν οι πατέρες της Εκκλησίας μιλούν για γνώση του Θεού, δεν εννοούν τη κοσμική γνώση, ή έστω την θεολογική κατάρτιση, αλλά την προσευχητική κατάσταση του ανθρώπου, που ζει το μυστήριο της παρουσίας του Θεού. Γι’ αυτό ο όσιος Νείλος ο ασκητής λέγει: «Εἰ θεολόγος εἶ, προσεύξῃ ἀληθῶς∙ καί, εἰ ἀληθῶς προσεύξῃ, θεολόγος εἶ»[2]. Η μόνη κατάσταση που δέχεται η Εκκλησία, ως γνώση του Θεού είναι η θεωρία των ακτίστων ενεργειών του Θεού, και όχι οι μάταιες και πρόσκαιρες κοσμικές γνώσεις, οι οποίες έχουν ημερομηνία λήξεως. Αφήνω και το γεγονός ότι ενηλικιωνόμενος ο άνθρωπος αρχίζει και ατονεί η μνήμη, αφού κυριαρχεί πλέον η κρίση.

Από την άλλη, στην περίπτωση που εμφανίζεται το πάντρεμα της «κοσμικής» γνώσης με την αγιότητα, όπως συμβαίνει στους μεγάλους πατέρες της Εκκλησίας μας, τότε υπάρχει μια ισορροπία των δυνάμεων του ανθρώπου και εμφανίζεται μια πιο υγιής κατάσταση. Εκεί βλέπουμε να εξαγιάζονται το σώμα και η ψυχή και επομένως ότι υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, είτε αυτό ονομάζεται γνώση, είτε δεξιότητα, είτε ικανότητα, είτε οτιδήποτε άλλο, εξαϋλώνεται και πνευματικοποιείται, αφού δέχεται τις άκτιστες ενέργειες του Θεού.

Κάποτε ρώτησαν τὸν γέροντα Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο τὴν ἑξῆς ἐρώτηση: «Ἔχω διαβάσει, ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔλεγε πὼς τὸ κακὸ θὰ ἔλθῃ ἀπὸ τοὺς διαβασμένους. Καὶ τὸ βλέπουμε σήμερα αὐτό. Διερωτῶμαι, ἀξίζει ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ν’ ἀποκτᾶ κάνεὶς γνώσεις;» Ὁ γέροντας, μέσα ἀπὸ τὴν κατὰ Θεὸν σοφία του, ποὺ τὸν διέκρινε, ἀπάντησε ὡς ἑξῆς: «Ἐὰν οἱ γνώσεις βαδίζουν σὲ ἰσορροπία μὲ τὴν ἠθικὴ συνείδηση, μὲ τὴν κατὰ Χριστὸν Ζωή, δὲν κινδυνεύουμε. Ἐὰν οἱ γνώσεις βαδίζουν ἀντιθέτως ἢ ἀσχέτως πρὸς τὴν κατὰ Χριστὸν ζωή, ὄντως τότε τὸ κακὸ θὰ ἔλθῃ ἀπὸ τὴν γνώση. Ἐὰν ἡ ζωή μας εἶναι ΄ἐν Χριστῷ΄, ὅσο περισσότερα γνωρίζουμε, τόσο περισσότερο καταλαβαίνουμε τὴν ἄγνοιά μας καὶ τόσο περισσότερο ταπεινούμεθα. Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας ἦσαν γιὰ τὴν ἐποχή τους πανεπιστήμονες. Δὲν ὑπῆρχε ἀνθρώπινη γνώση τῆς ἐποχῆς του, ποὺ δὲν τὴν κατεῖχε ὁ Μέγας Βασίλειος. Δὲν ἦταν μόνο θεολόγος, ἢ φιλόσοφος ἢ δικανικὸς ρήτωρ∙ ἦταν καὶ ἰατρὸς καὶ φυσικὸς καὶ ἀστρονόμος, μὲ τὰ μέτρα τῆς ἐποχῆς του. Γι’ αὐτὸ οἱ ὁμιλίες του στὴν ἐξαήμερο ἐμφανίζουν μοναδικὴ πολυγνωσία μὲ τὰ τότε δεδομένα. Δὲν κινδυνεύουμε, λοιπόν, ἀπὸ τὴν γνώση, ἐὰν «ἡ γνώση συνοδεύεται μὲ τὴν κατὰ Χριστὸν ζωή»[3].

Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι καλές μεν οι κοσμικές γνώσεις, συμπεριλαμβανομένου και των θεολογικών γνώσεων, αλλά έχουν πέραση μόνο για τον ψεύτικο αυτό κόσμο. Μπροστά στα μάτια του Θεού, «το εν ανθρώποις υψηλόν, βδέλυγμα ενώπιον του Θεού»[4].

---

[1] Βλ. Ματθ. ιη΄ 3. Πρβλ. Μαρκ. Θ΄ 37. Λουκ. θ΄ 48.

[2] Οσίου και θεοφόρου πατρός ημῶν Νείλου του Ασκητού, Φιλοκαλία Α΄, σ. 182, ξα΄.

[3] Βλ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου (ἀρχιμ), Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα, καθοδηγώντας τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἔκδ. Ἱ. Η»συχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου, Τροιζῆνος, ⁶2006, σσ. 13-14.

[4] Βλ. Λουκ. ιστ΄ 15.

ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

Δρ Θεολογίας - Μουσικολόγος

            Ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος διατυπώνει μιὰ θέση, ἡ ὁποία συγκεφαλαιώνει ὁλόκληρη τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας: «Εἰ δὲ ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν, οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται∙ εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἆρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν... Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. Ἐπειδὴ γὰρ δι’ ἀνθρώπου ὁ θάνατος, καὶ δι’ ἀνθρώπου ἀνάστασις νεκρῶν. Ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Α΄ Κορ. ιε΄ 13-14, 20-22). Σύμφωνα λοιπὸν μὲ ὅσα μᾶς διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου συνεπάγεται καὶ τὴ δική μας ἀνάσταση.

            Ὁ Κύριος μὲ τὴν δική του ἀνάσταση νίκησε τὸν ἅδη, τὸν διάβολο καὶ τὸν θάνατο. Ἡ ψυχή του, ἑνωμένη μὲ τὴν θεότητα κατῆλθε στὸν ἅδη καὶ τὸν νίκησε. Ἔτσι ἐλευθέρωσε τὶς ψυχὲς ποὺ ἦταν ἐκεῖ κρατούμενες ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Ἀδάμ. Τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου πάλιν, ἑνωμένο καὶ αὐτὸ μὲ τὴν θεότητα, νίκησε τὸν θάνατο, ἀφοῦ τὸ σῶμα του δὲν εἶδε διαφθορά. Αὐτὸ τονίζει καὶ ὁ προφητάναξ Διαβίδ, ὅταν λέγει προφητικά: «Οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ἅδην, οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν» (Ψαλμ. ιστ΄ 10).

            Καὶ ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία καθρεφτίζει ὁλόκληρη τὴ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας τονίζει ὅτι: «Ἡ γὰρ σάρξ σου οὐκ εἶδε, Δέσποτα, διαφθοράν, οὐδὲ ἡ ψυχή σου εἰς ἅδου ξενοπρεπῶς ἐγκαταλέλειπται» (Μᾶρκος Ἱδροῦντος, β΄ τροπάριο ε΄ ῳδῆς). Στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, κατὰ τὴν μέρα τῆς Πεντηκοστῆς ὁ ἀπόστολος Πέτρος δίδαξε ὅτι «(ὁ Δαβὶδ) προφήτης οὖν ὑπάρχων... προϊδὼν ἐλάλησε περὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὅτι οὐ κατελείφθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ εἰ ἅδου, οὐδὲ ἡ σὰρξ αὐτοῦ εἶδε διαφθοράν. Τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ἀνέστησεν ὁ Θεὸς» (Πράξ. β΄ 30,31). Ὁ Κύριος ὡς ἀναμάρτητος, ποὺ ἦταν ἀπέθανε μέν, ἀλλὰ δὲν κρατήθηκε ἡ ψυχή του στὸν ἅδη, ὅπως ὅλων τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Σὲ ἄλλο ὕμνο τῆς Ἐκκλησίας μας τονίζεται ὅτι «Βασιλεύει, ἀλλ΄ οὐκ αἰωνίζει ἅδης τοῦ γένους τῶν βροτῶν∙ σὺ γὰρ τεθεὶς ἐν τάφῳ, Κραταιέ, ζωαρχικῇ παλάμῃ τὰ τοῦ θανάτου κλεῖθρα διεσπάραξας καὶ ἐκήρυξας τοῖς ἀπ’ αἰῶνος ἐκεῖ καθεύδουσι λύτρωσιν ἀψευδῆ, Σῶτερ γεγονὼς νεκρῶν πρωτότοκος» (Κοσμᾶ ἐπισκόπου Μαϊουμᾶ, ἕκτη ὠδὴ κανόνα τοῦ ὄρθρου Μ. Σαββάτου).

            Ὁ Κύριος, ὅπως τονίζει ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος «ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν, ἐγένετο ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων» καὶ «πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν» (Α΄ Κορ. ιε΄ 20 καὶ Κολ. Α΄ 18).

Περί της συνόδου του Κολυμβαρίου

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

Δρ Θεολογίας - Μουσικολόγος

Έχουμε διαβάσει τον τελευταίο καιρό τα σχόλια επαϊόντων και μη για τη σύνοδο του Κολυμβαρίου και για τα όσα αποφασίστηκαν εκεί. Θα θέλαμε να σχολιάσουμε κάποια σημεία από τις αποφάσεις της συνόδου, καθώς και τόν τρόπο που διεξήχθησαν τα της συνόδου.

Κατ’ αρχήν είναι κοινός θεολογικός τόπος ότι μια σύνοδος δεν κατοχυρώνεται εκκλησιολογικά ως ορθοτομούσα ή όχι τον λόγο της αληθείας από κανένα άλλο παρά μόνο από τη συνείδηση της Εκκλησίας. Επομένως οτιδήποτε και να πούμε εμείς, θα έλθει η συνείδηση της Εκκλησίας να δώσει τον τελευταίο λόγο. Οποιεσδήποτε προσπάθειες και να κάνει η κάθε πλευρά για να κατοχυρώσει τις θέσεις της θα πέσουν στο κενό, αφού τον τελευταίο λόγο τον έχει το πιστό πλήρωμα της Εκκλησίας. Πάντοτε έτσι συνέβαινε στην Εκκλησία και τώρα έτσι θα συμβεί. Υπήρξαν πλείστες σύνοδοι στην ιστορία της Εκκλησίας, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν σαν ψευδοσύνοδοι και μερικές ληστρικές. Όμως υπήρξαν και άλλες τοπικές σύνοδοι, οι οποίες κατoχυρώθηκαν από οικουμενικές συνόδους και έτσι οι τοπικές αυτές σύνοδοι επέχουν οικουμενικό κύρος. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η σύνοδος του Κολυμβαρίου δεν εκφράζει σε μερικούς τομείς την συνείδηση της Εκκλησίας.

Μια σύνοδος, όταν συμμετέχουν όλες οι ορθόδοξες τοπικές Εκκλησίες και όλοι οι επίσκοποι και έχουν κάθε επίσκοπος και μία ψήφο, είναι πανορθόδοξη και επομένως οικουμενική. Είναι ατόπημα να θεωρήσουμε ότι για να είναι οικουμενική μια σύνοδος πρέπει να συμμετέχουν και οι αιρετικοί ή σχισματικοί. Με την ίδια λογική, που τίθεται αυτή η θέση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε μια οικουμενική σύνοδο πρέπει να συμμετέχουν όλες οι χριστιανικές ομολογίες, μεταξύ των οποίων και οι προτεστάντες, πεντηκοστιανοί, ατβεντιστές (της εβδόμης ημέρας), μάρτυρες του ιεχωβά κλπ. Αυτό όμως, πάλιν εκκλησιολογικά ομιλούντες, είναι παράλογο. Επίσης στη σύνοδο του Κολυμβαρίου απουσίαζαν οι επίσκοποι τεσσάρων τοπικών Εκκλησιών. Ακόμη οι επίσκοποι δεν είχαν κάθε ένας και μία ψήφο, αλλά κάθε τοπική εκκλησία και ένα ψήφο. Προς τι λοιπόν εκλήθησαν τόσοι επίσκοποι από τις τοπικές Εκκλησίες να παρευρεθούν στη σύνοδο του Κολυμβαρίου;

Ερχόμενοι τώρα και στο κύριο θέμα, που είναι η σχέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς τις άλλες χριστιανικές ομολογίες, θα θέλαμε να προβληματίσουμε τους αναγνώστες μας με τα πάρα κάτω. Κατ’ αρχήν, πρέπει να διαχωρίσουμε στις αποφάσεις μιας συνόδου τις αποφάσεις εκείνες, που άπτονται κανονικών θεμάτων και τις αποφάσεις εκείνες που άπτονται δογματικών θεμάτων. Η νηστεία δεν είναι δόγμα, αλλά έχει αποφασιστεί από κάποιες συνόδους της ορθοδόξου Εκκλησίας ή είναι μέρος και βίωμα της Παράδοσης της Εκκλησίας μας. Όμως μη ξεχνούμε ότι η Ιερά Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει το ίδιο κύρος όσο και η Αγία Γραφή. Επομένως μέσα στα πλαίσια μιας πανορθόδοξης συνόδου θα μπορούσε ο θεσμός της νηστείας να ρυθμιστεί ανάλογα, εάν υπάρχει και τίθεται τέτοιο θέμα, ανάλογα με τις απαιτήσεις των καιρών. Προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει ο τρόπος νηστείας, αφού αυτή βρίσκεται στα χέρια του πνευματικού και μέσα στα πλαίσια της οικονομίας, που χειρίζεται ο πνευματικός, ανάλογα με την κάθε περίπτωση.

Ερχόμενοι τώρα και στο θέμα αν οι άλλες χριστιανικές ομολογίες είναι Εκκλησίες, θα μπορούσαμε να πούμε τα εξής. Στην Καινή Διαθήκη και στην Ιερά Παράδοση τονίζεται ότι η Εκκλησία είναι ότι είναι το σώμα στον άνθρωπο και ο Χριστός η κεφαλή. Επομένως κεφαλή και σώμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Όταν αποκοπεί ένα μέλος από το σώμα, αυτό σαπίζει και θεωρείται νεκρό. Έτσι γίνεται και με τους αιρετικούς, είτε αυτοί ονομάζονται ρωμαιοκαθολοικοί, είτε προτεστάντες είτε οτιδήποτε άλλο. Εφόσον έχουν αποκοπεί από την Εκκλησία θεωρούνται νεκρά μέλη και όχι Εκκλησίες. Ο Κύριος έχει μία Εκκλησία όχι εκατοντάδες και μέσα στην Εκκλησία αυτή υπάρχει σωτηρία. Επομένως δεν μπορούν οι αιρετικοί να ονομάζονται εκκλησίες, εφόσον έχουν αποκοπεί από την κεφαλή που είναι ο Χριστός.

Αναμένομε και από άλλους εκκλησιαστικούς φορείς και μονές, όπως το Άγιο Όρος, να λάβουν θέση στο τόσο σοβαρό θέμα, που ταλανίζει την Εκκλησία και διχάζει το πλήρωμα της Εκκλησίας.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ

Με μεγάλη μας λύπη διαβάσαμε το κείμενο της Εκκλησίας της Κύπρου για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο. Δεν θα ήθελα να σχολιάσω όλο το κείμενο, πράγμα το οποίο πιστεύω ότι θα το πράξουν λίαν συντόμως συνάδελφοι θεολόγοι. Εγώ θα ήθελα να σταθώ σε ένα μόνο σημείο.

Γράφει στην απόφασή της η σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου μεταξύ άλλων: «Παράγραφος 22. Στο τέλος της παραγράφου να προστεθεί η φράση “καθ’ όσον κάθε Επίσκοπος, μέλος της Συνόδου, είναι φορέας της συνειδήσεως του πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας”».

Λυπούμαι να παρατηρήσω ότι αυτή η τοποθέτηση είναι, το λιγώτερο που θα μπορούσαμε να την κατονομάσουμε, αθεολόγητη! Ο Επίσκοπος, όταν βιώνει το μυστήριο της Εκκλησίας και του Χριστού, είναι φορέας της συνειδήσεως του πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας. Εάν ο Επίσκοπος είναι κατ’ όνομα επίσκοπος, και όνομα έχει μόνο της ευσεβείας, την δε δύναμην αυτής ηρνημένος, τότε δεν είναι φορέας της συνειδήσεως του πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας.

Μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία υπήρξαν εκατοντάδες επίσκοποι, οι οποίοι όντως ζούσαν ζωή αγία και εν προσευχή. Αυτοί λοιπόν ήσαν φορείς της συνειδήσεως του πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας. Όμως παράλληλα υπήρξαν και πάρα πολλοί άλλοι επίσκοποι, οι οποίοι δεν ήσαν συνεπείς προς τις εντολές και το παράδειγμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και των αγίων του.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, που τεκμηριώνουν αυτή τη θέση. Δεν θα αναφερθώ σε αυτά, που είναι σε όλους γνωστά, παρά μόνο σε ένα, το οποίο κατονομάζει ο ίδιος ο Κύριος. Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη ο Κύριος διά μέσου του μαθητή του Ιωάννη, απευθύνεται στους επτά επισκόπους της Μικράς Ασίας. Και άλλους μεν επαινεί γιατι βαδίζουν στην όδο του Κυρίου την στενή και τεθλιμμένη και άλλους τους προειδοποιεί για επερχόεμνες τιμωρίες, αν δεν μετανοήσουν.

Στον επίσκοπο π.χ. της Εκκλησίας της Λαοδικείας γράφει τα εξής: «Γνωρίζω καλά τα έργα σου, ότι δηλαδή ούτε ψυχρός είσαι στην πίστη και τον ζήλο, ούτε ζεστός και θερμός. Είθε να ήσουν ή ψυχρός, διότι τότε θα υπήρχε ελπίδα να μετανοήσεις κάποτε και να γίνειες ζηλωτής ή να ήσουν θερμός και ζεστός. Έτσι επειδή είσαι χλιαρός και δεν είσαι ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, θα σε ξεράσω από το στόμα μου. Λέγεις εξ αιτίας της αυταρέσκειάς σου, ότι είμαι πλούσιος σε αρετές και έχω πλουτίσει και δεν μου χρειάζεται τίποτα. Κια δεν ξέρεις ότι εσύ είσαι ο πράγματι ταλαίπωρος και ελεινός και πτωχός σε αρετές και τυφλός, ώστε να μη βλέπεις την πραγματική πνευματική σου κατάσταση και γυμνός».

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός χαρακτηρίζει τον επίσκοπο της Εκκλησλίας της Λαοδικείας με πέντε κοσμητικά επίθετα, που κάθε άλλο παρά φορέα της συνειδήσεως του πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας δείχνουν:  «ταλαίπωρος, ελεεινός, πτωχός, τυφλός και γυμνός».

Παρακαλούμε λοιπόν τους σεβαστούς μας επισκόπους να ξαναδούν το όλο κείμενο της αποφάσεώς των και να ορθοτομήσουν το λόγο της αληθείας, με βάση την Αγία Γραφή, τους Πατέρες της Εκκλησίας και γενικά την Ιερά Παράδοση της Εκκλησάις μας. Είναι κρίμα να έχουμε όντως τόσο καλούς θεολόγους-επισκόπους και να γράφουν μια τέτοια απόφαση, που μόνο θλίψη μας προξενεί.

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΕΣΤΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ ΑΡΓΥΡΟΥ

Δρ. Χριστόδουλος Βασιλειάδης

Εκοιμήθη χθες Κυριακή, 31 Ιανουαρίου στις 4 το απόγευμα ο εν Χριστώ αδελφός Δημητράκης Αργυρού. Ο Δημητράκης αγωνιζόταν με μεγάλη αυταπάρνηση να ακολουθεί, όσο ήταν δυνατό, κατά γράμμα τα λόγια του Κυρίου και προσπαθούσε με όλη τη ψυχή του να εφαρμόζει στη ζωή του, ει δυνατόν, όλες τις εντολές του Κυρίου. Αγάπησε τον Θεό και τον συνάνθρωπο με μία απέραντη αγάπη, που σπάνια βρίσκεις σε άνθρωπο σήμερα: Αφιλάργυρος, ταπεινός και εγκρατής. Όλη του η ζωή ήταν μια προσφορά στον πονεμένο συνάνθρωπό του.

            Ο Δημητράκης Αργυρού έζησε σε αυτό τον μάταιο κόσμο σαν άγγελος, υπακούοντας στις εντολές του Κυρίου κατά γράμμα και κατά πνεύμα. Ο Κύριος λέγει στον νεαρό, που ήθελε να τον ακολουθήσει: Πώλησον πάντα τα υπάρχοντά σου και δος πτωχοις και δεύρο ακολούθει μοι. Ο Δημητράκης εφάρμοσε την εντολή αυτή στο έπακρο: Ουδέποτε απέκτησε τίποτα δικό του, ούτε οικία, ούτε αυτοκίνητο ούτε τίποτα άλλο, που θεωρούμε αναγκαίο για την διαβίωση του ανθρώπου. Πήγαινε με το ποδήλατό του κάθε Κυριακή στο Μετόχι του Αγίου Προκοπίου στην Λευκωσία, όπου διακονούσε σαν νεωκόρος αφιλοκερδώς. Το μισθό που έπαιρνε από την εργασία που έκανε τα έδινε σε ευαγή ιδρύματα, σε φτωχούς, σε γηροκομεία και στην ιεραποστολή.

Για χρόνια υπηρέτησε αφιλοκερδώς τον μακαριστό Κυριάκο, τον παράλυτο, ο οποίος διέμενε στον άγιο Δομέτιο. Αργότερα υπηρέτησε και φρόντιζε πολλούς πάσχοντας ηλικιωμένους και ασθενείς, μεταξύ αυτών και τον ήδη κοιμηθέντα επίσκοπο Κυρηνείας, όταν λόγω γήρατος και ασθενειών δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί. Και όλα αυτά γινόντουσαν τελείως αφιλοκερδώς «για την αγάπη του Χριστού», όπως συνήθιζε να λέγει πάντα ο ίδιος.

            Όσο και αν μας φαίνεται απίθανο, μιλούσε με τον ίδιο τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Μια φορά μου λέγει: «Ο Κύριος μιλά άπταιστα την κυπριακή διάλεκτο». Και εγώ τον ρώτησα: «Και τι σου λέγει ο Κύριος». «Μου λέγει» απάντησε ο Δημητράκης «ότι κόφκω χίλια μίλια για λόου σου» (δηλαδή διανύω χίλια μίλια για να εξυπηρετήσω τα δίκαια αιτήματά σου προς τους πάσχοντας). Αγάπησε και αγαπήθηκε από τον Κύριο.

            Στα τελευταία του τον επισκέφθηκα δυο φορές στο γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου νοσηλευόταν. Μου λέγει ότι όταν θα γίνει η κηδεία μου θα μου ψάλλουν το «Αναστάσεως ημέρα» και θα προπορεύεται Σταυρός. Ασφαλώς ο Δημητράκης προέβλεπε την κοίμησή του και την πορεία του προς συνάντηση του Κυρίου μας;

            Ευχόμαστε ο Κύριος να αναπαύσει την ψυχή του εν σκηναίς δικαίων, αφού τόσο τον αγάπησε και αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι σ’ Αυτόν!

Υ.Γ. Εξ όσων πληροφορούμαστε η κηδεία του μεταστάντος δούλου του Θεού Δημητράκη θα τελεστεί την ερχόμενη Τετάρτη, 3 Φεβρουαρίου 2016 και ώρα 13.00 στον Ιερό Ναό Παναγίας Μακεδονίτισσας Λευκωσία.

ΜΝΗΜΗ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

Δρ Θεολογίας - Μουσικολόγος

Ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ὑπῆρξε ἀναμφίβολα μία ἀπὸ τὶς πιὸ σημαντικὲς καὶ πολύπλευρες προσωπικότητες στὸ ἐκκλησιαστικὸ στερέωμα κατὰ τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα. Μὲ τὴν παρουσία του ἔχει ἐπηρεάσει χιλιάδες ἀνθρώπους νὰ ἀκολουθήσουν τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ ὅσους γνώρισαν τὸν π. Ἐπιφάνιο, ἀποτελεῖ μεγάλο κενὸ ἡ ἀπουσία του! Ὁ π. Επιφάνιος ἦταν ἕνας φωταυγὴς ἀστέρας στὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸν 20^ο αἰῶνα. Ἕνας σύγχρονος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας!

Τὸ καλύτερο μνημόσυνο, ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε γιὰ τὸν σεπτό μας γέροντα εἶναι νὰ μιμηθοῦμε τὴ ζωὴ καὶ τὴ διδασκαλία του, ἀφοῦ αὐτὸς μιμήθηκε τὸν Κύριο καὶ τοὺς ἁγίους μὲ κάθε λεπτομέρεια. Σήμερα ὑπάρχουν κάποια βιβλία, ποὺ περιέχουν τὴ διδασκαλία του καὶ μᾶς καθοδηγοῦν στὶς σωστὲς κατὰ Χριστὸν ἐπιλογές. Βιβλία ὅπως τὸ «Ὑποθῆκες ζωῆς» καὶ τὸ «Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα» εἶναι λύχνοι, ποὺ φωτίζουν τὰ βήματά μας στοὺς σκοτεινοὺς καὶ ἀλλοπρόσαλους καιρούς, ποὺ ζοῦμε. Δυστυχῶς ὑπάρχει ἀκόμη ἕνας ὁλόκληρος θησαυρός, ὁ ὁποῖος παραμένει ἀκόμη ἀνέκδοτος. Δὲν γνωρίζουμε γιὰ ποιὸ λόγο. Παρακαλοῦμε θερμὰ τὸν ἅγιο καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κεχαριτωμένης νὰ ἐπισπεύσει τὴν ἔκδοση τῶν ἀπομαγνητοφωνημένων ὁμιλιῶν, συζητήσεων καὶ διαλόγων τοῦ γέροντά μας. Εἶναι ἐπιεικῶς ἀπαράδεκτο, ἐνῷ βγαίνουν ἐκατοντάδες βιβλία, τὰ ὁποῖα πολλὲς φορὲς δὲν λέγουν καὶ τίποτα σημαντικό, νὰ μὴν ἔχουν ἐκδοθεῖ ἀκόμη τὰ βιβλία, ποὺ περιέχουν τὴ διδασκαλία τοῦ π. Ἐπιφανίου, ἡ ὁποία εἶναι πανθομολογουμένως ἕνας ἀπέραντος θησαυρός. Καὶ ἐρωτῶ: Ὅταν ἔχεις ἕνα θησαυρό, τὸν κρύβεις; Ὅταν ἔχεις ἕνα λαμπερὸ λυχνάρι, τὸ σκεπάζεις καὶ δὲν τὸ κρατᾶς, ἔτσι ὥστε νὰ φωτίζῃ τὸν δρόμο, ποὺ περπατᾷς. Ποιὸς ὁ λόγος, ποὺ καθυστερεῖται αὐτὴ ἡ ἔκδοση τῆς διδασκαλίας τοῦ γέροντα. Μὲ ὅλο τὸ σεβασμὸ πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου καθηγουμένου τῆς Κεχαριτωμένης, θεωρῶ ὅτι θὰ λογοδοτήσουμε ἐν ὥρα κρίσεως ἐνώπιον Κυρίου γιὰ τὴν ἀμέλεια αὐτή. Μποροῦν νὰ ὠφεληθοῦν χιλιάδες ψυχὲς μὲ τὶς τομὲς ποὺ κάνει ὁ γέροντας σὲ πάρα πολλὰ θέματα, ποὺ ταλανίζουν τὴν ἐποχή μας.

Ὁ π. Ἐπιφάνιος ἐλέγχει τὴ συνείδηση πολλῶν ἀνθρώπων καὶ δὲν θέλουν νὰ μελετήσουν τὴ διδακσαλία του. Ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἦταν μιὰ αὐθεντικὴ μίμηση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησού Χριστοῦ, ἔργῳ τὲ καὶ λόγῳ. Δυστυχῶς ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸ δάκτυλό του, προκειμένου νὰ διαπράξῃ τὴν ἁμαρτία ἢ τὴν διαστρέβλωση τῶν ἱερῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ βρίσκει χίλες δικαιολογίες, προκειμένου νὰ παρανομήσῃ. Ὁ π. Ἐπιφάνιος ἔπραξε καὶ δίδαξε μὲ πολλὴ ἀκρίβεια αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ Κύριος καὶ ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας, μὲ ὁποιοδήποτε κόστος καὶ ἂν εἶχε αὐτὴ ἡ ἐμμονή στὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου.

Ἑπομένως τὸ μήνυμα τοῦ π. Ἐπιφανίου πρὸς τὴ σύγχρονη ἐποχὴ εἶναι ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε μὲ πολλὴ ἀκρίβεια πιστοὶ τηρητὲς τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου καθὼς καὶ τῶν Ἱερών Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας. Σήμερα οἱ κανόνες παραβιάζονται μὲ πολλὴ βαναυσότητα καὶ δὲν μιλᾶ κανένας γιὰ αὐτὴ τὴν καταπάτηση καὶ διαστρέβλωση τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἂν μιλήσῃς σήμερα γιὰ μεταθετὸ ἢ γιὰ κωλύματα ἱερωσύνης θὰ σὲ ποῦν ἀναχρονιστικό. Ἡ ἁμαρτία ἔγινε κανόνας ζωῆς καὶ ἡ ἀρετὴ θεωρεῖται πρᾶγμα ἀπηρχαιωμένο. Ἂν μιλήσῃς σήμερα γιὰ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας θὰ σοῦ ποῦν ὅτι αὐτοὶ γράφτηκαν γιὰ συγκεκριμένες ἐποχές. Ἡ ἐποχή μας ἔχει ἀλλάξει, θὰ ποῦν! Ὅμως ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ αὐτὸς εἰς τοὺς αἰῶνας. Ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος εἶναι ἕνα παράδειγμα τοῦ ὅτι καὶ σήμερα μποροῦμε νὰ μιμηθοῦμε τὸν Κύριο, στὴν πραγματικὴ ἀγάπη, τὴν εἰλικρινῆ ταπείνωση, τὴν ἀφάνεια, τὴν ἀνεξικακία, τὴν εἰρήνη κλπ.

Παράλληλα ὁ π. Ἐπιφάνιος εἶναι ἕνας φωτεινὸς ὁδηγός, γιὰ τὴν ἐπίλυση διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν προβλημάτων, ποὺ σχετίζονται μὲ τοὺς Ἱερούς Κανόνες. Δυστυχῶς πολλοὶ ἐπίσκοποι χειροτονοῦν κληρικοὺς ποὺ ἔχουν κωλύματα ἱερωσύνης, μὲ τὴ δικαιολογία ὅτι ὑπάρχει ἀνάγκη κληρικῶν σήμερα. Ὑπάρχουν χωριὰ ποὺ δὲν ἔχουν ἱερεῖς, λένε. Ἡ ἀπάντηση τοῦ π. Ἐπιφανίου εἶναι κάθετη: Δὲν μποροῦν νὰ χειροτονοῦνται κληρικοί, ποὺ ἔχουν κωλύματα ἱερωσύνης, εἴτε αὐτοὶ εἴτε ἡ σύζυγός τους, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχῃ λειψανδρία ἱερέων. Ὁ Θεὸς θὰ τὰ οἰκονομήσῃ μὲ τὸ δικό Του τρόπο, ὅπως Αὐτὸς καλύτερα ξέρει. Ἑπομένως ἂς μὴ βρίσκουμε δικαιολογίες γιὰ νὰ καλύψουμε τὰ δικά μας ἁμαρτήματα καὶ τὶς δικές μας ἄνομες ἐπιθυμίες. Τέλος, ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἦταν ἕνας κανόνας Ὀρθοδοξίας καὶ Ὀρθοπραξίας. Ἔργῳ τὲ καὶ λόγῳ μιμήθηκε τὸν Κύριο μὲ κάθε λεπτομέρεια. Γι’ αὐτό, τὸ ρητὸ ποὺ ταίριαζε στὴν ἀφοσίωσή του αὐτὴ ἦταν: «Ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα". Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ὁ π. Ἐπιφάνιος θεωρεῖται σήμερα ὡς ἕνας φωταυγὴς λύχνος στὸν ζόφο τοῦ 20^οῦ  αἰῶνα καὶ ἕνας σύγχρονος μεγάλος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε καὶ τὶς πρεσβεῖες του πρὸς τὸν Κύριο!