Ἡ Ἐκκλησιαστική μας Μουσικὴ κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες Δ΄.

(Σχέδιο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Οἱ ὕμνοι στὴν ἀρχὴ ψέλνονταν σὲ πολὺ ἁπλὴ μελῳδία ἀπὸ ὅλους τοὺς πιστούς, μονοφωνικὰ καὶ χωρὶς τὴ βοήθεια μουσικῶν σημαδιῶν. Ἡ μετάδοσή τους ἦταν κυρίως προφορική

          ᾿Αναφέρεται ὅτι ὁ Ἱερόθεος ᾿Αθηνῶν ὑμνολόγησε τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου καὶ ἐψάλησαν ἐπιτάφιες ᾠδὲς κατὰ τὸν ἐνταφιασμὸν τοῦ πρωτομάρτυρα Στέφανου. Πρῶτος ὁ ᾿Ιγνάτιος θεοφόρος (+103) στὴν ᾿Αντιόχεια διήρεσε τὸν ᾿Εκκλησιαστικὸ χορὸ σὲ δύο ἠμιχόρια, δεξιὸ καὶ ἀριστερό. Αὐτὸ τὸ ἔκανε κατὰ μίμηση τοῦ ἀρχαίου Θεάτρου - πρᾶγμα τὸ ὁποῖο εἶχαν κάνει πρωτύτερα καὶ οἱ Γνωστικοὶ - καὶ συνέταξε τὰ ᾿Αντίφωνα.

          Χαρακτηριστικὸ τοῦ γεγονότος ὅτι μεγάλο μέρος τῶν Ἑβραίων ἦσαν «Ἑλληνίζοντες» εἶναι ὅτι ἀκόμη καὶ στὴ μουσικὴ τῶν Ἑβραϊκῶν ψαλμῶν ἐπικρατοῦσε ὁ δώριος ἦχος, ὁ ἀρχαιότερος καὶ κατ’ ἐξοχὴν Ἑλληνικὸς τρόπος. Οἱ ἄλλοι ἔχουν Μικρασιατικὰ ὀνόματα, παραδείγματος χάριν φρύγιος, λύδιος κ.λ.π.

(συνεχίζεται)