Ἡ λατρευτικὴ μουσικὴ τῶν Χριστιανῶν χαρακτηριζόταν ἀπὸ μιὰ ἁπλότητα καὶ λιτότητα στὴ δομή καὶ οἱ Χριστιανικοὶ ὕμνοι ἦταν κάπως ἄτεχνοι καὶ ἁπλοὶ στὴ φράση, τὸ μέτρο καὶ τὴ μουσική, καὶ μᾶλλον ἔμοιαζαν πρὸς τὸν πεζὸ λόγο. Ὡς πρὸς τὸ δόγμα, δὲν ἦταν γραμμένοι μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια.
Στὴν ἀρχὴ οἱ πιστοὶ ἔψελναν ᾿Ιουδαϊκοὺς ὕμνους, ψαλμοὺς τοῦ Δαυῒδ ἢ σύντομους ὕμνους ἀγνώστων Χριστιανῶν ποιητῶν. Ἡ γλῶσσα τῶν ᾿Εκκλησιαστκῶν κειμένων καὶ τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς ποιήσεως, ἦταν εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ἡ Ἑλληνική. Ἡ μουσικὴ ἔπρεπε φυσικά, νὰ ταιριάζει στὴν προσῳδία τῆς γλώσσας.
Οἱ Ἑλληνιστὲς ᾿Ιουδαῖοι χρησιμοποιοῦσαν ἀπὸ πολλοῦ γιὰ τοὺς ψαλμοὺς καὶ τὰ ἱερὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τοῦ Δαυῒδ τὴν ἐξαιρετικὴ μετάφραση τῶν Ο΄. Οἱ τελευταῖοι πρέπει νὰ ἀπαγγέλονταν ὅπως σήμερα καὶ ἐνδεχομένως ψάλλονταν μόνο ἀπὸ τοὺς ἐξ ᾿Ιουδαίων Χριστιανούς.
῞Οπως
μαρτυροῦν ᾿Αποστολικὰ κείμενα, τὰ μικρὰ ᾄσματα, τὰ ὁποῖα ἦσαν διαφορετικὰ κατὰ
τόπους, ὀνομάζονταν ὕμνοι καὶ ᾠδὲς «πνευματικές», σὲ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τὶς ἀντίστοιχες
«Ἑλληνικὲς», δηλαδὴ εἰδωλολατρικὲς, οἱ ὁποῖες ἦσαν μουσικὰ πρότυπά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου