Ἀπὸ τοὺς πρώτους ἤδη χρόνους τοῦ
Χριστιανισμοῦ, ὅταν ἐνεφανίσθη καὶ μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, ἔδρασε καὶ συνεχίζει νὰ
δρᾷ καὶ νὰ ἐπιτελῇ τὸ ἀντίχριστον ἔργο του τὸ φοβερὸν καὶ ἀπαίσιον “δίδυμον” “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ”:
Ἤτοι, καθὼς προεξηγήσαμεν, δροῦν καὶ ἐπιτελοῦν ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἀντίχριστο ἔργο
τους τὰ “δύο κέρατα” τοῦ ψευδοπροφήτου (Ἀποκ. ιγ´, 11).
Ὁ Ἀντίχριστος, ὁ Ψευδοπροφήτης αὐτοῦ,
καθὼς καὶ ὁ ἐν αὐτοῖς ὑποκρυπτόμενος καὶ ὑποδαυλίζων, δηλαδὴ ὁ Διάβολος (τοὐτέστιν
κατὰ μίαν ἀπεχθὴν πιθηκιστικὴν ἀπομίμησιν τῆς Παναγίας Τριάδος: τοῦ Πατρὸς καὶ
τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἀγίου Πνεύματος), θὰ ἐνεργήσουν καὶ θὰ ἀναδυθοῦν μέσα ἀπὸ τὸ “Ἱστορικὸν
γίγνεσθαι”, ὡς τὸ φοβερὸν καὶ ἀποτρόπαιον σύμπλεγμα: “ἡ Πόρνη καὶ τὸ Θηρίον” (Ἀποκ.
ιζ´, 3-9).
Ἄγγελος Κυρίου ἀποκαλύπτει ἐν
προκειμένῳ εἰς τὸν ἅγιον Ἰωάννην· «Ἐγὼ ἐρῶ σοι τὸ μυστήριον τῆς γυναικὸς καὶ τοῦ
θηρίου τοῦ βαστάζοντος αὐτήν… Τὸ θηρίον ὃ εἶδες (=ὢν), ἦν (=ἦτο) καὶ οὐκ ἔστι,
καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου [δηλαδὴ ἡ ἀνάβασις καὶ ἡ ἀνάδυσις κατὰ τοὺς
“Καιροὺς τῆς Ἀποστασίας”, ποὺ ἀνακυκλικῶς ἐπανεμφανίζονται μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς
Ἱστορίας, μὲ μεγιστοποιημένην ἢδη ἔξαρσιν κατὰ τοὺς Ἐσχάτους Χρόνους (= “Οἱ
Καιροὶ τῆς Μεγίστης Ἀποστασίας”)].
«Καὶ θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ
τῆς γῆς ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου,
βλεπόντων τὸ θηρίον ὅτι ἦν καὶ οὐκ ἔστι καὶ παρέσται» (Ἀποκ. ιζ´, 8).
Καὶ ὅμως:
Τὸ ἀντίχριστον τοῦτο θηρίον, τελικῶς
καὶ τελεσιδίκως, εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν» (Ἀποκ. ιζ´, 7-8)!!!
Ἑπομένως ἐμφαίνεται σαφῶς ἡ ὑφισταμένη
ἀνὰ τοὺς αἰώνας ἀέναος σφοδρὰ ἀντιπαλότης μεταξὺ ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ
(δηλαδὴ τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας) καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου τοῦ συμπλέγματος τοῦ «Ἀντιχρίστου-Ψευδοπροφήτου-Διαβόλου»
ὁμοῦ μετὰ τῶν ἐπιλεξάντων τὴν βιοτὴν κατὰ τὰς ἑλκυστικὰς μέν, καταστροφικὰς δέ,
ἐπιταγὰς τῆς τοιαύτης Ἀντιχρίστου Τριάδος!
Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ»., σσ. 915-925.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου