Ἡ ἀλλοτριωμένη παπικὴ «ἐκκλησία» Β΄.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης
(Ἀρχαγγὲλσκ 1829 - Ἁγία Πετρούπολις 1908)

ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης[1]

Ἄλλοτε ὁ πάπας ἀποφασίζει καὶ στέλνει τοὺς ἀνθρώπους στὸ Καθαρτήριο πῦρ καὶ ἄλλοτε τοὺς ἀπαλλάσει ἀπ’ αὐτό, μὲ ἰδική του ἀποκλειστικὴ ἀπόφασι. Αὐτὸς ἐκδίδει συγχωροχάρτια (δηλαδή ἔγγραφα μὲ τὰ ὁποῖα διατείνεται ὅτι δίνεται ἄφεσι ἁμαρτιῶν στοὺς πιστούς του).

Γελοῖα πράγματα! Ἀλλὰ, δυστυχῶς, δὲν εἶναι μόνο γελοῖα, ἀλλὰ ἐπιπρόσθετα εἶναι τόσο βλαβερά, ἐπικίνδυνα καὶ πικρὰ γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων! Εἶναι πολὺ λυπηρό, διότι δὲν βλέπουν καὶ δὲν κατανοοῦν αὐτό τους τὸ κατάντημα οἱ ἴδιοι οἱ πάπες, οἱ καρδινάλιοι ἀλλὰ καὶ οἱ τόσοι ἄλλοι τυφλοὶ ὀπαδοί τους!

Ἡ πίστι τῶν “παπικῶν” εἶναι ἐπιφανειακή. Ἐκεῖ, ὅλα πωλοῦνται καὶ ὅλα ἀγοράζονται. Δὲν ἀναγνωρίζουν ὡς κυρίαρχον τὸν Παντοκράτορα Χριστόν, ἀλλά, δυστυχῶς, τὸν “κοσμοκράτορα χρυσό”.

Ἐκεῖ, στὴν “λατινικὴν αἵρεσι”, ὅλη τὴν ἐξουσία τὴν συγκεντρώνει στὰ χέρια του ὁ τάχα «ἀλάθητος» πάπας καὶ ἡ σωτηρία τῶν ὀπαδῶν του θεωρεῖ ὁ ἴδιος ὅτι εἶναι ἀποκλειστικὰ στὴν ἰδική του δικαιοδοσία καὶ ἐξουσία. Γι’ αὐτὸ οἱ “λατῖνοι” δὲν ἔχουν σήμερα αὐθεντικὰ καὶ ἀληθινὰ ἀναγνωρισμένους ἁγίους, ἔχουν μόνο “πλαστούς”, ὅσους ἀνέδειξε σὰν “ἁγίους” ἡ αὐθαιρεσία τοῦ πάπα.

Ἀντιθέτως, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶναι ὅπως τὸν Κῆπο τῆς Ἐδέμ. Εἶναι γεμάτη ζῶντες πνευματοφόρους καὶ φωτεινοὺς Ἁγίους!».

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 987-988.

ΟΙ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ Α΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου) 

Οι άγγελοι, όπως αναφέρει ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή, είναι «λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα διά τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν»[i]. Μέσα στα τέσσερα Ευαγγέλια βλέπουμε αρκετές φορές να εμφανίζονται άγγελοι σε διάφορα ενάρετα πρόσωπα.

Πρώτη εμφάνιση αγγέλου, που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη είναι όταν επισκέφθηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ τον Ζαχαρία, άνδρα της Ελισάβετ και πατέρα του Ιωάννη Προδρόμου. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ ανέφερε στον Ζαχαρία ότι η γυναίκα του Ελισάβετ θα γεννήσει υιό. Όμως ο Ζαχαρίας έδειξε δυσπιστία στα λόγια του αρχαγγέλου Γαβριήλ και γι’ αυτό το λόγο ο αρχάγγελος Γαβριήλ τον τιμώρησε, με αλαλία μέχρι να εκπληρωθούν όσα είπε, δηλαδή μέχρι να γεννηθεί ο Ιωάννης ο Πρόδρομος[ii].

Μια δεύτερη εμφάνιση αγγέλου, που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, είναι όταν εμφανίστηκε πάλιν ο αρχάγγελος Γαβριήλ στην Μαριάμ και της ευαγγελίστηκε ότι θα γεννήσει τον Ιησού. Η Παναγία, διερωτάται και ρωτά τον αρχάγγελο Γαβριήλ πως θα γεννήσει, αφού δεν έχει σαρκική επαφή με άνδρα. Ο άγγελος τότε της είπε ότι η σύλληψη αυτή θα είναι από το Άγιο Πνεύμα. Απόδειξη αυτού του γεγονότος είναι ότι η συγγενής της Μαριάμ, Ελισάβετ, έχει συλλάβει και αυτή υιό με σαρκική σχέση σε αυτή τη γεροντική ηλικία. Τότε η Παναγία απάντησε καταφατικά στον άγγελο, λέγοντας «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»[iii].

Άγγελος Κυρίου επίσης εμφανίζεται στον δίκαιο Ιωσήφ, ο οποίος είχε λογισμούς να δώσει μυστικά διαζύγιο της Παναγία, όταν αντιλήφθηκε την εγκυμοσύνη. Όταν ο Ιωσήφ διαλογιζόταν αυτά, ένας άγγελος σταλμένος από τον Κύριο, φάνηκε στο όνειρό του και του λέγει: «Ιωσήφ, απόγονε του Δαβίδ, μη δοκιμάσεις κανένα δισταγμό και φόβο για να παραλάβεις στο σπίτι σου την Μαριάμ την μνηστή σου, διότι το κυοφορούμενο μέσα της έμβρυο προέρχεται από τη δημιουργική επενέργεια του Αγίου Πνεύματος». Και συνεχίζοντας ο άγγελος την αποστολή του, λέγει στον Ιωσήφ ότι θα γεννήσει υιό και ο Ιωσήφ, που από τον Μωσαϊκό νόμο αναγνωρίζεται προστάτης και πατέρας του, θα καλέσει το όνομά του Ιησού[iv]. Αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες του. Ο Ιωσήφ αμέσως μόλις άκουσε το άγγελμα του αγγέλου ξύπνησε και, χωρίς κανένα δισταγμό παρέλαβε την Μαριάμ στο σπίτι του[v].

(συνεχίζεται)

---

[i] Εβρ. α΄, 14.

[ii] Βλ. Λουκ. α΄, 11-20.

[iii] Βλ. Λουκ. α΄, 26-38.

[iv] Ιησούς είναι εβραϊκό όνομα, το οποίο στα Ελληνικά μεταφράζεται σωτήρ.

[v] Βλ. Ματθ. β΄, 18-25.

Ἡ ἀλλοτριωμένη παπικὴ «ἐκκλησία» Α΄.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης
(Ἀρχαγγὲλσκ 1829 - Ἁγία Πετρούπολις 1908)

ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης[1]

Ἡ σχέσι τῆς παπικῆς “ἐκκλησίας” μὲ τὴν ἀληθινήν, τὴν ὄντως Ἐκκλησίαν εἶναι φτωχή, ψυχρὴ καὶ θνησιγενής.

Ἐντελῶς διαφορετικὸ γεγονὸς ἀπὸ τὸν παπισμὸν εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία! Ἐδῶ, στὴν Ἐκκλησία μας, ὑπάρχει ζωντανὴ κοινωνία μὲ τὴν Οὐράνιαν Ἐκκλησίαν. Καὶ αὐτὴ ἡ κοινωνία εἶναι σοφή, αὐθεντική, πλήρης, εἰλικρινής, μὲ ἁγιοπνευματικὸν πλοῦτον.

Ἐκεῖ (δηλ. στοὺς πλανεμένους “λατίνους”), ξεπροβάλλει παντοῦ ὁ πάπας. Ὅλοι στὸν “παπισμόν”, τιμοῦν καὶ προβάλλουν κατὰ κύριον λόγον τὸν ἴδιον τὸν πάπα καὶ ὄχι τοὺς ἁγίους.

Οἱ παγκόσμιοι ἅγιοι Ἀνατολῆς καὶ Δύσης στοὺς “παπικοὺς” ὑποτιμοῦνται, εἶναι κρυμμένοι, ἔχουν περιέλθει σὲ λήθη. Τὰ λείψανά τους τὰ δείχνουν πότε πότε στοὺς “πιστούς” τους, ἀλλὰ πιὸ πολὺ τὰ ἐπιδεικνύουν στοὺς τουρίστες. Συναφῶς καὶ σαφῶς οἱ “λειτουργικὲς ἀπολύσεις” (στὸ τέλος δηλαδὴ τῆς “λειτουργίας”) σ’ αὐτούς, εἶναι ἀτημέλητες καὶ ψυχρές. Σὰν νὰ λένε ξηρὰ καὶ ψυχρὰ στὸν κόσμο: “φύγετε τώρα, ἡ λειτουργία τελείωσε”!

Ἀντιθέτως, σὲ μᾶς, στὴν Μίαν καὶ Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, οἱ «Ἀπολύσεις» τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν μας εἶναι τόσο συγκινητικές, τόσο ταπεινὲς καὶ τόσο ἁγιοπνευματικές, γεμᾶτες ἐλπίδα: «Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν, πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Αὐτοῦ Μητρὸς καὶ Πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς, ὡς Ἀγαθὸς καὶ Φιλάνθρωπος…».

Ἐκεῖ, στοὺς “λατίνους”, ὁ πάπας εἶναι αὐτὸς ποὺ καθορίζει τὴν «τύχη» καὶ τῆς ἐπίγειας καὶ τῆς οὐράνιας “ἐκκλησίας” του, αὐτὸς διαχειρίζεται αὐθαίρετα “τὸ περίσσευμα” (ὅπως ὁ ἴδιος ὁ πάπας τὸ ἀποκαλεῖ), “ἀπὸ τὰ ἔργα καὶ τὴν χάρι τῶν ἁγίων”.

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 987-988.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ἡ ἁγία του μνήμη ἑορτάζεται τὴν 20ην Δεκεμβρίου ἑκάστου ἔτους.

Η ειρήνη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις I΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ο μισόκαλος διάβολος προσφέρει μια ψεύτικη και επίπλαστη ειρήνη, η οποία δεν στηρίζεται πάνω στο ευαγγέλιο, γι’ αυτό και έχει ημερομηνία λήξεως. Αυτό το νόημα έχει και η δήθεν «ειρήνη», που θα φέρει ο αντίχριστος στις τελευταίες μέρες του παρόντος κόσμου. Η ειρήνη, που προσφέρει ο Κύριος είναι κατ’ αρχήν η συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Θεό και αφ’ ετέρου η γνήσια συνδιαλλαγή του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του. Εάν ο άνθρωπος έχει κάτι εναντίον του συνανθρώπου του, αυτό τον εμποδίζει από το να έχει την εσωτερική ειρήνη, που είναι ο καρπός δωρεάς του Κυρίου.

Τελικά, το συμπέρασμα της παρούσης μικρής ομιλίας είναι ότι πρέπει πρώτα να βρούμε εμείς τη ψυχική μας ειρήνη και γαλήνη κοντά στον Χριστό και την Εκκλησία του, και όταν τη βρούμε εμείς, τότε θα έρθη, ως φυσικό επακόλουθο, αυτό, που λέγει ο Κύριος στους μακαρισμούς του, δηλαδή το να εκπέμπουμε και προκαλούμε ειρήνη και στους συνανθρώπους μας. «Πρώτον φωτισθήναι, ειτα φωτισαι».

Κλείνουμε το κείμενό μας με ένα περιστατικό από τον βίο του γέροντος Παϊσίου, ενδεικτικό του γεγονότος ότι ήταν άνθρωπος της ειρήνης: «Στη Παναγούδα ήρθε κάποιος νέος ταραγμένος και απελπισμένος με ένα σχοινί στο χέρι. Ή θα με βοηθήσεις, Γέροντα του είπε ή θα κρεμασθώ μπροστά σου. Ο Γέροντας τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε στο Αρχονταρίκι. Συζήτησαν και σε λίγη ώρα βγήκαν έξω. Ο νέος έφυγε χαρούμενος, χωρίς το σχοινί, γεμάτος ειρήνη και ελπίδα. Δεν ήταν μόνον ειρηνικός ο Γέροντας, αλλά και ειρηνοποιός. Ειρήνευε παιδιά με γονείς, ανδρόγυνα που ήθελαν να χωρίσουν, προϊσταμένους με υπαλλήλους και την κάθε ψυχή που τον πλησίαζε με τον Θεό και με τους άλλους, αφού πρώτα την ειρήνευε με τον εαυτό της»[1].

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν και μείς και ας προσευχόμαστε στον Θεό να μας δωρίση την μεγάλη αρετή της ειρήνης, έτσι ώστε να μπορούμε να ειρηνεύουμε με τον εαυτό μας και με τους συνανθρώπους μας.

---

[1] Ισαάκ Ιερομονάχου, Βίος Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου, Άγιον Όρος 2004, σ.465.

Οἱ τρεῖς κύριες καὶ καίριες πτώσεις τοῦ σατανᾶ μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ σύμπαντος κόσμου Γ΄.

*

Ἡ ὡς ἄνω ἀναφερομένη δευτέρα συντριβὴ τοῦ Σατανᾶ, δηλαδὴ τὸ ῾῾δέσιμο᾽᾽ τοῦ Σατανᾶ γιὰ ῾῾1000 χρόνια᾽᾽, δηλοῖ ὅτι αὐτὸς μένει “κουτσουρεμένος”, μὲ ἀκρωτηριασμένη δηλαδὴ τὴ δύναμί του, μὲ ῾῾καίριο φρένο᾽᾽ στὴν αὐθάδεια καὶ τὴν καταστροφική του μανία, τὴν δυναμικὴ παρουσία εἰς τὸν κόσμον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες Ἁγίων τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγιαστικῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας (Ὀρθοδοξίας) μέσα στὸν κόσμο!

Λέγει ἐπ᾽ αὐτοῦ σύγχρονος ἅγιος ἑρμηνευτής:

«Αὐτὸ τὸ ἀναφερόμενο ῾῾δέσιμο τοῦ σατανᾶ᾽᾽ γιὰ 1000 χρόνια, συμβαίνει καὶ ἰσχύει μόνο γιὰ τοὺς ἐνσυνειδήτους, βαπτισμένους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι βιώνουν ἐν ἐπιγνώσει καὶ ἐν ἀληθινῇ μετανοίᾳ τὴν ἐν Χριστῷ πνευματικὴν ζωὴν μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας!

Τὰ ῾῾χίλια χρόνια᾽᾽ εἶναι ἕνας συμβολικός, ῾῾στρογγυλευμένος ἀριθμός᾽᾽, ποὺ φανερώνει τὸ μεταξὺ τῶν δύο Παρουσιῶν τοῦ Χριστοῦ χρονικὸ διάστημα. Δηλαδὴ τὸν χρόνο, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ὁποίου κηρύττεται καὶ βιοῦται τὸ Εὐαγγέλιον ἐπὶ τῆς γῆς: Ἀπὸ τῆς ἐν σαρκὶ Πρώτης Ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν κόσμο, μέχρι τοῦ χρόνου ὀλίγον πρὸ τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας!

Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὴν παρέλευσι τῆς μακρᾶς περιόδου τοῦ Εὐαγγελίου (ποὺ συμβολικῶς διατυπώνεται ὡσὰν ῾῾1000 χρόνια᾽᾽), καὶ ὀλίγον πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, (ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ Χριστιανοὶ θὰ ῾῾κοσμικοποιηθοῦν᾽᾽ σὲ ὕψιστο βαθμό, τόσο πολὺ μάλιστα, ὥστε θὰ ἀμνηστευθοῦν ἀπὸ τοὺς νόμους τῶν ἀνθρωπίνων κυβερνήσεων οἱ ἁμαρτίες. Καὶ θὰ καταντήσουμε στὸ ἔσχατο κατάντημα, ὥστε νὰ γίνουν “νόμοι” οἱ αἰσχρὲς ἁμαρτίες. Καὶ θὰ πραγματοποιηθῇ αὐτὸ (τὸ αἶσχος) ἀκόμη καὶ μὲ ἀποφάσεις “κοινοβουλίων” καὶ “κυβερνήσεων”), τότε, αὐτή, ἡ Ἐσχάτη Μεγάλη καὶ Ὑπέρτατη ᾽Αποστασία, θὰ διευκολύνῃ καὶ θὰ ἐπιτρέψῃ καὶ θὰ ἐπιφέρῃ τὸ ῾῾λύσιμο᾽᾽ τοῦ Σατανᾶ» (Λόγος τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος Ἀθανασίου Μυτηλιναίου).

Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν Τελικὴ Περίοδο τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας, μέσα δηλαδὴ εἰς αὐτὸ τὸ βορβορῶδες περιβάλλον, θὰ δυνηθῇ νὰ ἀναδυθῇ καὶ νὰ δράσῃ ὁ Τελικὸς Ἀντίχριστος μαζὶ μὲ τὸν Τελικό του Ψευδοπροφήτη!

Στὴν συνέχεια ὅμως, θὰ συμβῇ ταχύτατα καὶ κατακλυσμιαία ἡ ἐξέλιξις τῶν ἱστορικῶν γεγονότων! Στὸ τέλος θὰ γίνῃ ἡ Τελικὴ Κρίσις, ἡ Δευτέρα καὶ Ἔνδοξη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ! Καὶ θὰ πραγματοποιηθῇ πλέον τὸ τέλος τοῦ ῾῾Ἱστορικοῦ Χρόνου᾽᾽, ὅπως δηλαδὴ ἀντιλαμβανόμαστε αὐτὸν τὸν χρόνο καὶ τὸν “ζοῦμε”, στὴν παροῦσα ἐφήμερή μας ἐπίγεια ζωή!

Μετὰ ταῦτα ἀρχίζει, ὁριστικῶς, ἡ ἔνδοξος καὶ ἀτελεύτητος, ἡ ἄῤῥητος Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἐν πλήρει Δυνάμει!» (Ἀποκ. κ´, 10 καὶ ἑξῆς.)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 1111-1115.

Η ειρήνη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις Θ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Η τρίτη αίτηση έχει ως εξής: «Υπερ της ειρηνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των αγίων του Θεού εκκλησιών, και της των πάντων ενώσεως του Κυρίου δεηθωμεν»· δηλαδή μας προτρέπει ο διάκονος να παρακαλέσουμε τον Κύριο για την ειρήνη ολόκληρου του κόσμου, την αδιάσειστο στερέωση των κατά τόπους αγίων του Θεού εκκλησιών και την ένωση όλων των ανθρώπων. Μέσα στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας αλλά και ειδικότερα της Εκκλησίας, υπήρξαν πόλεμοι, ταραχές, ανθρώπινες έριδες και διαμάχες, αιρέσεις, διαιρέσεις κλπ., οι οποίες διετάραξαν την ειρήνη της ανθρωπότητας και ειδικότερα του χριστιανισμού. Η Εκκλησία προσεύχεται, τόσο για την ειρήνη όλου του κόσμου, όσο και για την ειρηνική πορεία της στρατευόμενης Εκκλησίας.

Όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο ίδιος ο Κύριος αναφέρει ότι δεν ήλθε για να επιβάλλει μια εξωτερική, ψεύτικη και επίπλαστη ειρήνη, αλλά τη μάχαιρα: « Μη νομίσητε τι ηλθον βαλειν ειρηνην επι την γην· ουκ ηλθον βαλειν ειρηνην, αλλα μαχαιραν. ηλθον γαρ διχάσαι ανθρωπον κατά του πατρος αυτου και θυγατερα κατά της μητρος αυτης και νυμφην κατά της πενθερας αυτης· και εχθροι του ανθρωπου οι οικιακοι αυτου» (Ματθ. ι' 34-36). Μη νομίσετε, μας λέγει ο Κύριος, πως ήρθα για να επιβάλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Δεν ήρθα να φέρω τέτοια ομόνοια αλλά διαίρεση. Πράγματι, ο ερχομός μου έφερε το διχασμό του ανθρώπου με τον πατέρα του, της κόρης με τη μάνα της, της νύμφης με την πεθερά της. Κι έτσι εχθροί του ανθρώπου είναι οι δικοί του.

Ποια σημασία έχουν τα λόγια του Κυρίου; Ότι δεν πρέπει οι χριστιανοί να κάνουν παραχωρήσεις, να ενδίδουν ή να βάζουν νερό στο κρασί τους σε θέματα πίστεως, αλήθειας και ακρίβειας της ορθοδόξου ζωής και πνευματικότητας, έστω κι αν το τίμημα είναι ο διχασμός τους από ένα συγγενικό και προσφιλές πρόσωπο. Ιεραρχικά, πρώτα έρχεται το ευαγγέλιο του Κυρίου, δηλαδή ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, και μετά τα αγαπητά και συγγενικά μας πρόσωπα. Εάν σε κάποια φάση της ζωής μας πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ των δύο, τότε αδιαμφισβήτητα η επιλογή μας πρέπει να είναι η σταυρική πορεία του Κυρίου. Γι’ αυτό και ο θεάνθρωπος Ιησούς λέγει ότι δεν ήρθα για να φέρω ειρήνη αλλά «πόλεμο» και «διαίρεση» (ο πόλεμος και διαίρεση εντός εισαγωγικών). Κατά το βράδυ, εξ άλλου, του μυστικού δείπνου ο Κύριος, αποχαιρετώντας τους μαθητές του, λέγει σ’ αυτούς: «Ειρηνην αφιημι υμιν, ειρηνην την εμην διδωμι υμιν· ου καθως ο κοσμος διδωσιν εγω διδωμι υμιν» (Ιω. ιδ΄ 27).

(συνεχίζεται)

Οἱ τρεῖς κύριες καὶ καίριες πτώσεις τοῦ σατανᾶ μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ σύμπαντος κόσμου Β΄.

Φορητὴ εἰκόνα, κρητιδογραφία (“παστέλ”), σύγχρονον ἔργο (2015) ὑπὸ τῆς Μονῆς μας, βασισμένο σὲ παλαιὰν πρότυπον ἐλαιογραφίαν τοῦ μακαριστοῦ ἁγιογράφου Θεοδώρου Ν. Δάλτα, ἔτους 1927

Ῥίχτηκε καὶ διώχτηκε ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ ὁ κατήγορος τῶν ἀδελφῶν μας, ποὺ τοὺς κατηγοροῦσε συνεχῶς (καὶ τοὺς διεκδικοῦσε νὰ τοὺς καταστήσῃ δικούς του) μέρα καὶ νύκτα, μπροστὰ στὸν Θεό μας.

Αὐτὸν ὅμως τὸν διάβολο τὸν ἐνίκησαν οἱ πιστοὶ στὸν Θεὸ-Δημιουργὸ ἀδελφοί μας. Καὶ τὸν ἐνίκησαν χάρις στὸ αἷμα καὶ τὴν Σταυρικὴ Θυσία τοῦ Ἀρνίου καὶ μὲ τὴν Ὁμολογίαν (δηλαδὴ λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν, ἐνώπιον τοῦ κόσμου τῆς ἀποστασίας), ποὺ ἔδωσαν γιὰ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὴν ζωή τους, φτάνοντας μέχρι καὶ τὴν θανάτωσίν των!]

*

Ἐπισημαίνουμε σ᾽ αὐτὸ τὸ χωρίο τοῦ βιβλίου τῆς «Ἀποκαλύψεως» ἑπτὰ ἰδιαίτερους χαρακτηρισμοὺς τοῦ Σατανᾶ, ποὺ ἀναφέρει καὶ διατυπώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης:

◯1  Δράκων· ◯2  ὄφις ὁ μέγας· ◯3  ὄφις ὁ ἀρχαῖος· ◯4  ὁ καλούμενος διάβολος· ◯5  ὁ σατανᾶς· ◯6  ὁ πλάνος, ποὺ πλανᾶ τὴν οἰκουμένη· ◯7  ὁ κατήγορος τῶν πιστῶν δούλων τοῦ Θεοῦ.

Ἡ συντριβὴ τοῦ σατανᾶ-διαβόλου μέσα στὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ κόσμου, πραγματοποιεῖται σὲ τρεῖς κύριες καὶ χαρακτηριστικὲς φάσεις:

(α) Πρὶν τὴν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου: Ἡ πτῶσις τοῦ πρώην φωτεινοῦ ἀγγέλου (τοῦ Ἑωσφόρου) ἀπὸ τὴν ῾῾ἄνω φωτοφορία᾽᾽, (λόγῳ τοῦ ἀνοήτου καὶ ἀμετανοήτου ἐγωϊσμοῦ του), στὰ ῾῾κάτω᾽᾽, δηλαδὴ στὴν ῾῾ὑλικὴ δημιουργία᾽᾽ (Ἀποκ. ιβ´ 7-9).

(β) Τὸ δέσιμό του γιὰ ῾῾1000 χρόνια᾽᾽: Δηλαδὴ ἡ ἧττα τοῦ διαβόλου μετὰ τὴν Ἐνανθρώπησι, τὴν Σταύρωσι, τὴν Ἀνάστασι, τὴν Ἀνάληψι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἔνδοξον Ἔλευσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ αὐτὸ τὸ ῾῾δέσιμο᾽᾽ τοῦ σατανᾶ-διαβόλου θὰ ἰσχύσῃ καὶ διαρκέσῃ μέχρι τὶς παραμονὲς τὴς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε, τότε πλέον, αὐτὸς (ὁ σατανᾶς-διάβολος) θὰ ἐπανεμφανισθῇ δριμύτερος, ἐξ αἰτίας τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων, ποὺ θὰ ἐπισυμβῇ κατὰ τὶς Ἔσχατες ἐκεῖνες ἡμέρες τῆς Ἱστορίας. Αὐτὴ ἡ μεγάλη, ἡ ἀπροσμετρήτων διαστάσεων καὶ ἡ ἐσχάτη Ἀποστασία, θὰ “καλλιεργήσῃ τὸ ἔδαφος” καὶ θὰ διανοίξῃ τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἔλευσι τοῦ Τελικοῦ Ἀντιχρίστου, ὀλίγον μόνον χρόνον προτοῦ αὐτὸς τελικὰ ἐμφανισθῇ, ἰδιαζόντως πλέον, στὴν οἰκουμένην (Ἀποκ. κ´ 1-3).

(γ) Ἡ ὁριστικὴ καὶ αἰωνία κάθειρξις τοῦ διαβόλου στὴν ἀτελεύτητον Κόλασι: Αὐτὴ θὰ πραγματοποιηθῇ ἀμέσως, μετὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Θὰ συμβῇ δηλαδὴ κατὰ τὴν Ἐσχάτην Ἡμέραν τῆς Κρίσεως, ὅπου καὶ ἡ Τελεσίδικη καὶ Ὁριστικὴ καταδίκη τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ καὶ ἡ δικαία Κρίσις τοῦ Σύμπαντος Κόσμου (Ἀποκ. κ´, 10).

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 1111-1115.

Η ειρήνη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις Η΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Η ειρήνη όμως δεν είναι κατά βάση και κατά κύριο λόγο μια αρετή, την οποία μπορεί ο άνθρωπος με τις δικές του δυνάμεις να αποκτήσει και κατακτήσει , αλλά είναι ένα χάρισμα και δώρο, όπως είναι εξ άλλου και όλες οι αρετές, το οποίο μόνο ο Κύριος  προσφέρει. Χρειάζεται βέβαια ο προσωπικός αγώνας και προσπάθεια για την απόκτηση της αρετής, αλλά μόνο με τις δικές μας δυνάμεις είναι αδύνατη η απόκτησή της. Γι’ αυτό και στην εισαγωγή αρκετών αποστολικών επιστολών της Καινής Διαθήκης η ειρήνη παρουσιάζεται σαν δώρο του ουράνιου Πατέρα, καθώς επίσης και του Υιού: «χαρις υμιν και ειρηνη από Θεου πατρος ημων και Κυριου Ιησου Χριστου» (Ρωμ. α' 7. Α' Κορ. α' 3 και αλλού). Εύχομαι δηλαδή ο Θεός Πατέρας μας και ο Κύριος Ιησούς Χριστός να σας δίνουν χάρη και ειρήνη. Η ειρήνη, για την οποία κάνουμε λόγο είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. «ο δε καρπος του Πνευματος εστιν αγαπη, χαρα, ειρηνη...» (Γαλ, ε' 22). Γι’ αυτό πρέπει και μείς να προσευχόμαστε στον δωρεοδότη Χριστό να μας χαρίσει το πολύτιμο δώρο της ειρήνης.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο διάκονος στην αρχή της Θείας Λειτουργίας στη «μεγάλη συναπτή»[1] ή στα λεγόμενα ειρηνικά, όπως ονομάζονται, προσεύχεται να μας χαρίσει ο Θεός την «ανωθεν ειρηνη». Η πρώτη αίτηση είναι η εξής: «Εν ειρηνη του Κυριου δεηθωμεν»,  δηλαδή με ειρήνη, ελεύθεροι από μίση ή ψυχρότητα ή από ταραχή φροντίδων, ας παρακαλέσουμε τον Κύριο. Αφού λοιπόν προτρέπει ο διάκονος να προσευχόμαστε με ψυχική ειρήνη και γαλήνη, ακολούθως εύχεται: «Υπερ της ανωθεν ειρηνης και της σωτηριας των ψυχων ημων, του Κυριου δεηθωμεν»· δηλαδή μας προτρέπει να παρακαλέσουμε τον Κύριο για την ειρήνη που χαρίζεται από τον Θεό, η οποία μας απαλλάττει από κάθε τύψη συνειδήσεως, και για τη σωτηρία των ψυχών μας. Είναι φανερό εδώ ότι παρακαλούμε τον Θεό να μας δώσει την ειρήνη, η οποία προέρχεται από τον Κύριο, σαν δώρο και όχι από τη δική μας ασθενή και πεπτωκυία φύση. Επομένως η Εκκλησία μας καλεί να προσευχόμαστε «εν ειρηνη» και «υπερ της ειρηνης»[2].

(συνεχίζεται)

---

[1] Βλ. Έχεις ειρήνη; όπ.π., ⁵1997, σσ. 26-27.

[2] Ευάγγελου Θεοδώρου, Ειρήνη, ΘΗΕ, όπ.π., τ. 5, στ. 441.

Οἱ τρεῖς κύριες καὶ καίριες πτώσεις τοῦ σατανᾶ μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ σύμπαντος κόσμου Α΄.

Φορητὴ εἰκόνα, κρητιδογραφία (“παστέλ”), σύγχρονον ἔργο (2015) ὑπὸ τῆς Μονῆς μας, βασισμένο σὲ παλαιὰν πρότυπον ἐλαιογραφίαν τοῦ μακαριστοῦ ἁγιογράφου Θεοδώρου Ν. Δάλτα, ἔτους 1927

῾῾Καὶ ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ· ὁ Μιχαὴλ καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ -τοῦ πολεμῆσαι μετὰ τοῦ δράκοντος·

καὶ ὁ δράκων ἐπολέμησε καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἴσχυσεν, οὐδὲ τόπος εὑρέθη αὐτῷ ἔτι ἐν τῷ οὐρανῷ.

Καὶ ἐβλήθη ὁ δράκων, -ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος διάβολος καὶ ὁ σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν, καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ ἐβλήθησαν(…)

Ἐβλήθη ὁ κατήγορος τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, ὁ κατηγορῶν αὐτῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἡμέρας καὶ νυκτός.

Καὶ αὐτοὶ ἐνίκησαν αὐτὸν διὰ τὸ αἷμα τοῦ ἀρνίου καὶ διὰ τὸν λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν, καὶ οὐκ ἠγάπησαν τὴν ψυχὴν αὐτῶν ἄχρι θανάτου.᾽᾽

(Ἀποκ. ιβ´, 7-9· 10-11)

[Καὶ ἔγινε πόλεμος στὸν Οὐρανό.

Καὶ ὁ Μιχαὴλ (ὁ Ἀρχάγγελος) καὶ οἱ ὑπὸ τὰς διαταγάς του Ἄγγελοι ἦλθαν νὰ πολεμήσουν ἐναντίον τοῦ δράκοντα. Καὶ ὁ δράκοντας ἐπολέμησε ἔχοντας μαζὶ του τοὺς δικούς του ἀγγέλους (=δαίμονες).

Ἀλλὰ (ὁ δράκοντας) δὲν ἐπεκράτησε· καὶ ἡ ἧττα του ἦταν τόσο συντριπτική, ποὺ δὲν εὑρέθη πλέον τόπος γι᾽ αὐτὸν στὸν Οὐρανό.

Καὶ ρίχτηκε κάτω ὁ δράκοντας, ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ποὺ λέγεται διάβολος καὶ σατανᾶς καὶ παραπλανᾶ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη· ῥίχτηκε κάτω στὴν γῆν καὶ μαζὶ μ᾽ αὐτὸν ῥίχτηκαν στὴν γῆν καὶ οἱ σκοτεινοί του ἄγγελοι (δηλαδὴ οἱ πρώην φωτεινοὶ ἄγγελοι, ποὺ κατάντησαν δαίμονες σκοτεινοί, διότι ἀρνήθηκαν τὸν Θεό-Δημιουργό τους καὶ ἀκολούθησαν στὴν πτῶσι του τὸν διάβολο-ἑωσφόρο, ξεπέφτοντας ἀπὸ τὸν πνευματικὸν χῶρον “τῆς ἄνω φωτοφορίας”)(…) 

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 1111-1115.

Η ειρήνη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις Ζ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Χαρακτηριστική είναι η φράση που έλεγε ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ: «Απόκτησε την εσωτερική ειρήνη και χιλιάδες γύρω σου, θα βρουν τη σωτηρία»[1]. Πολλές φορές προσπαθούμε με διάφορα μέσα να ειρηνεύσουμε τους άλλους, χωρίς όντως τις περισσότερες φορές να έχουμε κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Ο μεγάλος όμως ρώσος άγιος μας διαλαλεί ότι πρώτα εμείς πρέπει να ειρηνεύσουμε και να συνδιαλλαγούμε με το Θεό και με τον εαυτό μας, και τότε, αφού πρώτα αποκτήσουμε την εσωτερική ειρήνη, θα ειρηνεύουν οι άλλοι κοντά μας. Αυτός είναι και ο κύριος σκοπός της ζωής μας· να αποκτήσουμε την ειρήνη, που μόνο ο Ιησούς Χριστός προσφέρει· να γίνουμε δηλαδή χριστοφόροι.

Είναι γι’ αυτό τον λόγο, που ο Κύριος μακαρίζει στην επί του όρους ομιλία τους ειρηνοποιούς· «μακαριοι οι ειρηνοποιοι, οτι αυτοι υιοι Θεου κληθησονται» (Ματθ. ε΄ 9). Είναι δηλαδή μακάριοι και ευτιχισμένοι όσοι φέρνουν την ειρήνη στους ανθρώπους, γιατι αυτοί θα ονομαστούν παιδιά του Θεού.

Ο μακαριστός γέροντας Παϊσιος έλεγε: «Η ειρήνη είναι το πνεύμα του Θεού, το άλλο (ταραχή, σύγχηση) προέρχεται από τον διάβολο»[2]. «Πρόσεχε πολύ (ο π. Παϊσιος) να μην επηρεασθή από το ανήσυχο κοσμικό πνεύμα που έχει κάνει τον κόσμο σαν τρελλοκομείο. Έβαζε πάντα το ρολόι του επίτηδες λίγο μπροστά. Όταν πήγαινε επίσκεψη, ξεκινούσε νωρίτερα, για να μην κινήται βιαστηκά και με σύγχηση, και επηρεάζη η κατάσταση αυτή την προσευχή του. Προ παντός στην Εκκλησία ήθελε να προσευχώμαστε με ειρήνη. Όταν σε ώρα ακολουθίας έβλεπε αταξία που δημιουργούσε σύγχηση, επενέβαινε διακριτικά και επανέφερε την τάξη»[3]. «Αυτή την πολυπόθητη ειρήνη, ή μάλλον τον Θεό της ειρήνης, αναζητώντας οι ταραγμένες ψυχές κατέφευγαν κοντά του. Ο ίδιος ήταν ένα ήσυχο λιμανάκι, που δεν το τάραζαν οι φουρτούνες του κόσμου. Ακόμη και όταν έπρεπε από την υπεύθυνη θέση του να ελέγξη πρόσωπα και καταστάσεις, να θυμώση θυμόν τον δικαιότατον, η ειρήνη του δεν φυγαδευόταν, διότι δεν ενεργούσε με εμπάθεια, αλλα απαθώς, από ζήλο για τον Θεό και αγάπη για τον παρεκτραπέντα άνθρωπο, για τον οποίο έπασχε περισσότερο απ’ ότι ο ίδιος. Αν και συμμετείχε σε πολλά θέματα, ο Θεός φρουρούσε την καρδιά του και δεν τον εγκατέλιπε η πάντα νουν υπερέχουσα ειρήνη. Κοντά του ειρήνευαν οι άνθρωποι ημέρευαν και τα άγρια ζώα»[4].

(συνεχίζεται)

---

[1] Ειρήνη Γκοραΐνωφ, Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, εκδ. Τήνος, ¹¹2002, σ.79.

[2] Ισαάκ Ιερομονάχου, Βίος Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου, Άγιον Όρος 2004, σ. 462.

[3] Όπ.π., σ. 463.

[4] Όπ.π., σ. 465.

Προγαμιαῖες κι… ἄλλες σχέσεις

ὑπὸ τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωαννικίου Κοτσώνη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Μιὰ παράδοξη θέση ποὺ ἀκούγεται καὶ διαδίδεται σήμερα εὐρέως, καὶ ποὺ σὰν νερὸ ποὺ διαχύεται καὶ ὕπουλα διαβρώνει ἐπιφάνειες, εἶναι ὅτι δῆθεν: «Δὲν εἶναι ἁμαρτία ἡ πορνεία. Οὔτε οἱ προγαμιαῖες σχέσεις εἶναι ἁμαρτωλές. Αὐτὰ ὅλα (λένε) εἶναι φυσικὲς ἐνέργειες, δείγματα κάποιας ἀγάπης. Μόνο ἡ κατ᾽ ἐπάγγελμα πορνεία εἶναι ἁμαρτία καὶ καταδικάζεται ἀπ᾽τὸ Χριστιανισμό».

Ἡ θέση αὐτὴ κυκλοφορεῖ καὶ ἀπὸ ἐπίσημα χείλη ἀνθρώπων ποὺ κινοῦνται στὸ διοικητικὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅμως μιὰ τέτοια θέση εἶναι αἵρεση ποὺ θυμίζει Νικολαϊτισμὸ καὶ Μανιχαϊσμό. Προσπαθεῖ, ἡ αἵρεση αὐτή, νὰ ἐξωραΐσει τὴ βρωμιά, νὰ παρουσιάσει σὰ μυρωδᾶτο λουλούδι τὸ βοῦρκο καὶ νὰ ἐξαγιάσει τὶς παράνομες ἐρωτικὲς σχέσεις.

Ὁ Κύριος, ἐν προκειμένῳ, εἶναι σαφής: Ἰσοδυναμεῖ μὲ μοιχεία καὶ ἀποτελεῖ ἁμάρτημα ἀκόμη κι ἕνα πονηρὸ βλέμμα (Ματθ. ε´ 28).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καταδικάζει·

τὶς προγαμιαῖες σχέσεις μὲ τὴ λέξη «πορνεία»·

τὶς ἐξωγαμιαῖες σχέσεις μὲ τὴ λέξη «μοιχεία»·

τὶς αἰσχρὲς πράξεις μὲ τὴ λέξη «ἀκαθαρσία»·

τὶς ἀνώμαλες σεξουαλικὲς σχέσεις μὲ τὴ λέξη «ἀσέλγεια» (Γαλ. ε´ 19).

Ἔχοντας ὑπόψη τὸν ἀνωτέρω Εὐαγγελικὸ νόμο, ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ παράνομες αὐτὲς σαρκικὲς πράξεις ἀποτελοῦν ἐμπόδιο γιὰ τὸν ἄνθρωπο νὰ εἰσέλθει στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καὶ τὶς καταδικάζει ἀπερίφραστα! Τὸ τονίζει, στὴ συνέχεια, κι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες Βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν» (Γαλ. ε´ 21).

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 998-999.

Η ειρήνη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις ΣΤ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Η δεύτερη ιστορία, που είναι παρμένη επίσης από το Γεροντικό, είναι η ακόλουθη:

«Δύο συνασκηταί βρίσκονταν σε ψυχρότητα μεταξύ τους από κάποια παρεξήγησι. Κάποτε αρρώστησε ο ένας και πήγε κάποιος από τους αδελφούς να τον επισκεφθή. Του εμπιστεύτηκε τότε ο άρρωστος, πως ήταν ψυχραμένος με τον συνασκητή του και τον παρακάλεσε να μεσολαβήση να συμφιλιωθούν, γιατί φοβόταν μη τον βρή έτσι ο θάνατος.

Γυρίζοντας πίσω στο κελλί του ο αδελφός, παρακαλούσε τον Θεό να τον φωτίση να χειριστή σωστά την υπόθεσι, για να μη προξενήση περισσότερη βλάβη παρά ωφέλεια. Μόλις έφτασε, οικονόμησε ο Θεός να του πάη κάποιος φίλος του ένα καλαθάκι σύκα. Διάλεξε τα ωραιότερα και, χωρίς να χάση καιρό, σηκώθηκε και τα πήγε στον συνασκητή του αρρώστου.

-Αββά, του είπε, αυτά σου στέλνει ο δείνα Γέροντας.

Ο Αββάς απόρησε.

-Σε μένα τα έστειλε;

-Ναι, είπε ο αδελφός.

Εκείνος τα δέχτηκε συγκινημένος κι’ ευχαρίστησε τον αδελφό. Ευχαριστημένος ο ειρηνοποιός από την πρώτη επιτυχία, επήγε τα υπόλοιπα σύκα στον άρρωστο.

-Σου τα στέλνει ο συνασκητής σου, του είπε.

-Τί λές. Λοιπόν, συμφιλιωθήκαμε; είπε με χαρά ο ασκητής

–Ναι, Αββά, με την ευχή σου, αποκρίθηκε ο αδελφός.

-Δόξα τω Θεώ, έκανε ενθουσιασμένος εκείνος.

Έτσι με λίγα σύκα συμφιλιώθηκαν οι συνασκηταί από τη σύνεσι του αδελφού»[1].

Και στις δύο περιπτώσεις βλέπουμε ότι η σύνεση και η διάκριση που είχε ο αδελφός, που μεσολάβησε, βοήθησαν έτσι ώστε να συμφιλιωθούν οι δύο συνασκητές.

(συνεχίζεται)

---

[1] Θεοδώρας Χαμπάκη, Γεροντικόν, όπ.π., σσ. 414-415.

Ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις τοῦ Νεονικολαϊτισμοῦ, Ὁ Πολυχρόνιος ἀῤῥαβώνας Β΄.

ὑπὸ τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωαννικίου Κοτσώνη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Γνωρίζω τὴν ἔνσταση πολλῶν μελλονύμφων παιδιῶν τῆς ἐποχῆς μας: Πρέπει νὰ γνωρισθοῦμε μεταξύ μας, χρειάζεται ἕνα μεγάλο χρονικὸ διάστημα γνωριμίας, χρειάζεται καὶ οἰκονομικὴ ἀποκατάσταση.

Ἀγαπητά μας παιδιά, ποτὲ δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι γνωρίσαμε τέλεια τὸν ἄλλον. Ὅσο θὰ ζοῦμε γνωρίζει ὁ καὶ ἡ σύζυγος τὸν ἢ τὴν σύζυγον. Ἰσόβια. Ἀφοῦ οὔτε τὸν ἑαυτόν μας δὲν μποροῦμε τέλεια νὰ γνωρίσωμε ὅσο ζοῦμε. Σχετικὰ μὲ τὴν οἰκονομικὴ ἀποκατάσταση ἂς ξεκινήσετε μὲ ἐμπιστοσύνη σ᾽ Ἐκεῖνον, ποὺ τρέφει τὰ πουλάκια καὶ ντύνει τ᾽ ἀγριολούλουδα.

Στὴν ἀρχὴ θὰ βοηθήσουν καὶ οἱ γονεῖς. Στὴν ἀρχὴ μείνετε σ᾽ ἕνα σπίτι μ᾽ ἐνοίκιο ἕως ὅτου ὁλοκληρωθεῖ ἡ οἰκοδομὴ τοῦ δικοῦ σας σπιτιοῦ. Ἔχουν καθῆκον ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων νὰ συμπαρασταθοῦν οἰκονομικὰ οἱ γονεῖς. Μετὰ ὅλα θὰ πᾶνε καλά.

Παιδιὰ τῆς ἐποχῆς μας, ὁ θεόσοφος ἅγιος Χρυσόστομος λέει νὰ πανδρεύεστε σύντομα. Μὴ ἀφήσετε τὰ δημιουργικὰ χρόνια σας νὰ φεύγουν. Κάνετε οἰκογένεια. Μείνετε ἁγνοὶ καὶ καθαροὶ μέχρι τὸν γάμο. Ὅλοι ζητᾶμε ἁγνὰ προϊόντα. Γιατὶ ὄχι καὶ ἁγνοὺς ἀνθρώπους; Ὁ ἔρωτας και ἡ ἀγάπη σας θὰ ἔχει συνέχεια καὶ διαχρονικότητα μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία, μέσα στὸν Εὐλογημένον Γάμον.

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 998-999.

Η ειρήνη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις Ε΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Χαρακτηριστική επίσης υπήρξε και η ειρήνη, την οποία προσπάθησαν οι Ρωμαίοι να επιβάλουν δια της βίας, η λεγόμενη  «Pax Romana». Κατ’ απομίμηση της Ρωμαϊκής ειρήνης δημιουργήθηκε αργότερα η «Βρεττανική ειρήνη» (Pax Britannica) καθώς και η «Σοβιετική ειρήνη» (Pax Sovietica). Καμμιά όμως από αυτές τις προσπάθειες δεν καρποφόρησε, διότι και οι τρείς δεν είχαν θεμέλιο τον ακρογωνιαίο λίθο, Ιησού Χριστό.

Αναφέρουμε δυο περιστατικά από το Γεροντικό, ενδεικτικά του ότι οι ασκητές επεδίωκαν πάντοτε να έχουν ειρήνη μεταξύ τους και να προσπαθούν με κάθε τρόπο και μέσο να ειρηνεύουν και τους συνασκητές τους.

«Μια χειμωνιάτικη νύχτα αναγκάστηκαν ν’ αγρυπνήσουν οι αδελφοί ενός Μοναστηριού για να τελειώσουν μια βιαστική δουλειά. Ένας απ’ αυτούς, πολύ ασθενικός στο σώμα, τόσο υπόφερε από το κρύο που τον έπιασαν δυνατα ρίγη. Άφησε τότε τη δουλειά και γύρισε στο κελλί του. Κάποιος άλλος όμως αγανάκτησε γι’ αυτό, άρχισε να γογγύζη, ώσπου εξανάγκασε τους υπόλοιπους να στείλουν να φωνάξουν πίσω τον άρρωστο.

Ο αδελφός, που πήγε γι’ αυτή τη δουλειά, τον βρήκε σε κακή κατάστασι και τον λυπήθηκε.

-Μ’ έστειλαν οι αδελφοί να ιδώ πως είσαι, του είπε με καλωσύνη. Όσο για τη δουλειά μη στενοχωρείσαι, εμείς θα την τελειώσουμε.

-Ο Θεός ν’ ανταμείψη τους κόπους σας, είπε εκείνος μ’ ευγνωμοσύνη. Επιθυμούσα πολύ να κοπιάσω μαζί σας, αλλά μ’ εμποδίζει η αρρώστεια μου.

Γύρισε ο αδελφός και είπε στους άλλους τα άλλους τα λόγια του αρρώστου, βεβαιώνοντάς τους πως πραγματικά υπέφερε.

Έτσι με τη μεσολάβησι του διακριτικού αδελφού δεν έχασαν την ειρήνη της ψυχής των»[1].

(συνεχίζεται)

---

[1] Θεοδώρας Χαμπάκη, Γεροντικόν, Σταλαγματιές από την πατερική σοφία, εκδ. Ορθοδόξου Χριστιανικής Αδελφότητος ΛΥΔΙΑ, Θεσσαλονίκη ⁹1993, σσ. 413-414.