Ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτη Περὶ Προσευχῆς ΣΤ΄.

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

* * *

Προσευχὴ χωρὶς Ταπείνωσι, Αὐτομεμψία καὶ Μετάνοια, μένει ἄπρακτη, ἄκαρπη καὶ ἀνενέργητη.

* * *

Ἡ προσευχὴ εἶναι Θυσία: Προσφέρουμε ἐμεῖς στὸν Θεὸ τὴν καρδία μας, κι Αὐτὸς μᾶς ἀνταποδίδει Ὑπομονή, Γλυκύτητα, Χαρά, Εἰρήνη!

* * *

Μὴν ἀκοῦς τὸν λογισμό σου, ποὺ σοῦ λέει: «Δὲν νοιώθω τώρα διάθεσι γιὰ προσευχὴ· ἂς τὸ ἀναβάλω γιὰ ὕστερα». Αὐτὸ ἀποτελεῖ τέχνασμα τοῦ διαβόλου. Μὴν ξεχνᾶς, παιδί μου, ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς λέγει: «Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. ια΄ 12)!

* * *

Αὐτός, ποὺ ἔφθασε σὲ κάποια τελειότητα προσευχῆς, μπορεῖ καὶ προσεύχεται κι ὅταν ἀκόμα κοιμᾶται: «Ἐγὼ καθεύδω καὶ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ» (ᾎσμα ᾈσμ. ε΄, 2), λέγει σαφῶς, ὁ σοφὸς Σολομών!

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».