ΣΤ.) ΑΠΟ ΤΟ ΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΣΤΟ ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ Γ΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὅμως, καθὼς συνεχίζει τὸ κείμενο τῆς Ἀποκάλυψης, αὐτὸ τὸ θηρίο (ὁ Νικολαϊτισμὸς) «μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου», ἐννοῶντας τὰ ἔσχατα τῶν Ἐσχάτων ὅπου «δεῖ αὐτὸν (τὸν Διάβολον) λυθῆναι...». (Ἀποκ. κ´, 3).

Ἤδη στὶς ἔσχατες μέρες ποὺ ζοῦμε σήμερα ὁ Νικολαϊτισμὸς ἐπανεμφανίστηκε δριμύτερος καὶ αἰσχρότερος. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἐπανεμφάνισή του ὀνομάστηκε προσφυῶς «Νεονικολαϊτισμός», σύμφωνα μὲ τὶς προσφυεῖς ἐκφράσεις ποὺ πρωτοκατέθεσαν οἱ σύγχρονοι μακαριστοὶ ἅγιοι Γέροντες Ἐπιφάνειος Θεοδωρόπουλος, Θεόκλητος Διονυσιάτης καὶ ἐν συνεχείᾳ πολλοὶ ἄλλοι σύγχρονοι συνεχιστὲς τῆς ἁγίας διδαχῆς τους. Μιᾶς διδαχῆς ποὺ ἐκφράζει σαφέστατα καὶ στὶς ἡμέρες μας τὸ διαχρονικό, φωτεινότατο καὶ σωτήριο δίδαγμα τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ φοβερὸ τῆς παναίρεσης τοῦ «Νικολαϊτσιμοῦ - Νεονικολαϊτσιμοῦ» ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι ἀμνηστεύει ἀπροκάλυπτα θανάσιμα σαρκικὰ ἁμαρτήματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἀποφαίνεται ὅτι γι’ αὐτὰ δὲν χρειάζεται οὔτε μετάνοια, οὔτε δάκρυα, οὔτε συντριβή οὔτε ἐξομολόγηση, οὔτε ἀγώνας γιὰ διόρθωση καὶ ἀνόρθωση, διότι τάχα ὅλα αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν… ἁμαρτήματα!

Ἄρα οἱ ἄνθρωποι μποροῦν, σύμφωνα μὲ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς σύγχρονης αὐτῆς παναίρεσης τοῦ «Νικολαϊτσιμοῦ - Νεονικολαϊτσιμοῦ» νὰ διαπράττουν ἐλεύθερα τὰ ἁμαρτήματα αὐτά, πνίγοντας τὴ φωνὴ τῆς ὑγιοῦς συνείδησης. ’Ισχυρίζονται ἀκόμα ὅτι ὄχι μόνο μετάνοια δὲν ἀπαιτεῖται, ἀλλὰ ἀπεναντίας μᾶλλον καὶ «παρελάσεις ὑπερηφανείας» πρέπει νὰ τὰ συνοδεύουν!

(συνεχίζεται)