ΝΙΚΟΛΑΪΤΙΣΜΟΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Γ΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Β.) ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΕΣ;

Νεονικολαΐτες εἶναι ὅσοι σύγχρονοι ἄνθρωποι, θεολόγοι καὶ μή, ἀκολουθοῦν τὴ διδασκαλία τῶν Νικολαϊτῶν. Ὁ μακαριστὸς μοναχὸς Θεόκλητος Διονυσιάτης ἐπισημαίνει ἕνα φιλελεύθερο, ἀντιπατερικὸ καὶ ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ ἄρα αἱρετικὸ ρεῦμα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ ὀφείλεται συν τοῖς ἄλλοις στοὺς ἀνήσυχους καὶ φιλοπαίγμονες καιρούς μας[1]. Ἕνα χαρακτηριστικὸ τοῦ σύγχρονου Νικολαϊτισμοῦ εἶναι ὁ ἀπολλιναρισμὸς τοῦ ἤθους[2], ὅτι δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ φροντίζῃ καὶ ἐνασχολεῖται μὲ τὶς σχέσεις τοῦ ἀνδρογύνου[3]. Ἐφ’ ὅσον ὅμως ὁ Κύριος, ὡς Θεός, εἶναι πανταχοῦ παρών, ἄρα καὶ τὸ σῶμα Του, δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία εἶναι παροῦσα σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τοῦ κάθε πιστοῦ.

Γ.) ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

Γιὰ νὰ γίνῃ κάποιος καλὸς ἐπιστήμονας, χρειάζεται νὰ διαθέτῃ γερὸ μυαλό. Ὅμως γιὰ νὰ γίνῃ θεολόγος δὲν εἶναι κατ’ ἀνάγκην ἀπαραίτητο τὸ μυαλὸ καὶ ἡ μάθησῃ, ποὺ βεβαίως δὲν ἀποκλείεται νὰ ὑφίστανται καὶ αὐτά, ἀλλὰ χρειάζεται ὁπωσδήποτε τὸ ἐν Χριστῷ βίωμα, δηλαδὴ ἡ ἁγιοπνευματικὴ ἄσκηση καὶ ἐμπειρία τῆς πνευματικῆς ζωῆς[4]. Δυστυχῶς οἱ προεξάρχοντες τῶν σύγχρονων νεονικολαϊτῶν διαθέτουν ἴσως κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς εὐφυΐα, ἀλλὰ ἀπουσιάζει ἡ γνήσια ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε ὅτι δὲν πρέπει νὰ μιλᾶμε μὲ τὸ μυαλό. Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο γέροντα πρέπει νὰ μιλᾶμε μὲ τὴν ἐμπειρία καὶ τὸ μυαλὸ νὰ ὑποτάσσεται σ’ αὐτήν.

(συνεχίζεται)

---

[1] Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης καὶ ἡ νεονικολαΐτικη σχολή, ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου ὁσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα 2002, σ. 25.

[2] Ὁ Ἀπολιναρισμὸς ἦταν αἵρεση τοῦ 4^ου αἰώνα, ποὺ ἱσχυριζόταν ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Κυρίου δὲν περιεῖχε σὰν συστατικὸ μέρος τῆς ψυχῆς τὴ «λογική», ἀλλὰ τὴ θέση τῆς λογικῆς εἶχε δῆθεν λάβει ὁ Θεὸς Λόγος. Ὁ Ἀπολινάριος, εἰσηγητὴς τῆς αἱρέσεως, ὑπῆρξε ἐπίσκοπος Λαοδίκειας καὶ πολέμησε μὲν τὸν ἀρειανισμὸ ἀλλὰ ἔπεσε σὲ ἄλλη αἵρεση. Ὁ ἀπολιναρισμὸς καταδικάστηκε ἀπὸ τὴν 2^η οἰκουμενικὴ σύνοδο.

[3] Βλ. Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης καὶ ἡ νεονικολαΐτικη σχολή, ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου ὁσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα 2002, σ. 218.

[4] Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης καὶ ἡ νεονικολαΐτικη σχολή, ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου ὁσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα 2002, σ. 27.