ΣΤ.) ΑΠΟ ΤΟ ΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΣΤΟ ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ Α΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὁ Νικολαϊτισμὸς σὰν ἀντίχριστο σύστημα, ἐμπεριέχεται καὶ αὐτὸς δυναμικὰ μέσα στὴν προφητικὴ ἔννοια τοῦ ἀντιχρίστου θηρίου τῆς Ἀποκάλυψης, τὸ ὁποῖο «ἦν καὶ οὐκ ἔστιν, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου» (ὑπῆρξε στὴν ἀρχή, καὶ τώρα δὲν ὑπάρχει, ἀλλὰ πρόκειται νὰ ξανααναδυθῇ ἀπὸ τὴν ἄβυσσο, τὸν καιρὸ ποὺ θα ἐμφανισθῇ ὁ τελικὸς Ἀντίχριστος, λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, μέσα στὴν Ἱστορία) (Ἀποκ. ιζ΄ 8). Δηλαδὴ ὑπῆρχε στὴν ἀρχὴ τῆς ἐξάπλωσης τοῦ χριστιανισμοῦ, ἀκολούθως ἀδράνησε ἡ ἰσχύς του γιὰ πολλοὺς αἰῶνες καὶ στὰ ἔσχατα τῶν Ἐσχάτων θὰ ξαναεμφανισθῇ μέσα στὴν ἱστορικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας ὡς «τέρας τῆς ἀβύσσου»!

Πράγματι «ἦν» (ὑπῆρξε) στὰ πρῶτα χρόνια τῆς ἐξάπλωσης τῆς Πίστεως. Ἦταν στὰ πρωτοχρισιανικὰ χρόνια μιὰ τόσο φοβερὴ αἵρεση (μποροῦμε νὰ τὴν ὀνομάσουμε Παναίρεση), ὥστε Αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, αὐτοπροσώπως, τὴν κατακεραυνώνει, γράφοντας στοὺς ἐπισκόπους τῶν Ἐκκλησίων τῆς Ἐφέσου, τῆς Περγάμου καὶ (κατὰ πιὸ ἔμμεσο τρόπο) στὸ ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θυατείρων, ὅπως ἐκθέσαμε προηγουμένως σ’ αὐτό μας τὸ κείμενο.

(συνεχίζεται)