ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΑΦΟΥ ΓΕΝΝΑΔΙΟ

του Σπύρου Σπυριδάκι

Νομικού

Τον π . Γενάδιο τον είχα γνωρίσει καλά το έτος 1952, που ήταν στη Λευκωσία,  επειδή ο πατέρας μου ήταν ο θεράπων ιατρός του και είχαν δημιουργήσει φιλικές σχέσεις.

Το αποτέλεσμα ήταν ο π. Γενάδιος να έρχεται συχνά στο σπίτι μας  για κοινωνικές επισκέψεις. Τον θυμάμαι να κάθεται στο σαλόνι μας  και μείς τα παιδιά να απολαμβάνουμε την συντροφιά του, τις συνομιλίες που είχαμε μαζί του και τις συμβουλές του.

Δημιουργόταν μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα.

Εκείνη την εποχή είχαμε αρχίσει να αγοράζουμε δίσκους βινυλίου και να ακούμε κλασσική μουσική. Ένας από τους τελευταίους δίσκους που είχαμε αγοράσει ήταν η Φραντζεσκα Ντα Ρίμινι του Τσαϊκόφσκι, συμφωνικό ποίημα εμπνευσμένο από την Θεία Κωμωδία του Δάντη. Ο Τσαϊκόφσκι περιγράφει με πολύ θαυμαστό τρόπο την κόλαση, ακολουθεί η διήγηση σε βιολοντσέλο το τί έπραξε η Φραντζέσκα και καταδικάστηκε στην κόλαση και το έργο τελειώνει με την περιγραφή της κόλασης με συγκλονιστικό τρόπο.

Σε μια από τις  επισκέψεις του π. Γενάδιου, του  εισηγηθήκαμε  με τον αδερφό μου, να ακούσουμε μαζί αυτό το έργο . Ο π. Γενάδιος με μεγάλη προσοχή παρακολουθούσε το έργο και συνεχώς μου έλεγε να χαμηλώσω την ένταση του ήχου.

Έβλεπα το πρόσωπο του να έχει ένα φόβο και δέος στη σκέψη της κόλασης.

Όταν τελείωσε το έργο σηκώθηκε αργά από την πολυθρόνα του και απευθυνόμενος σε εμάς τα παιδιά είπε κατά λέξη « και βεβαίως παιδιά μου, αυτά είναι για τους κακούς».

Εκείνο το βράδυ δεν είπαμε τίποτα άλλο γιατί η μουσική και τα λίγα λόγια του έρχονταν συνεχώς στη σκέψη μας.

Για μένα ο π. Γενάδιος ήταν η προσωποποίηση της αγιότητας , ένας άνθρωπος με βαθύτατη πίστη και οι συμβουλές που μας έδινε έμειναν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μας.