ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου[1]
Ἦρθαν
δύο-τρεῖς φοιτήτριες σήμερα καὶ μοῦ εἶπαν:
«Γέροντα,
κάντε προσευχὴ νὰ περάσουμε στὶς ἐξετάσεις».
Καὶ ἐγὼ τὶς εἶπα: «Θὰ προσευχηθῶ νὰ περάσετε τὶς ἐξετάσεις τῆς ἁγνότητας. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ βασικό. Ὅλα τὰ ἄλλα βολεύονται μετά». Καλὰ δὲν τὶς εἶπα; Ναί, εἶναι μεγάλο πρᾶγμα νὰ βλέπεις στὰ πρόσωπα τῶν νέων σήμερα τὴν σεμνότητα, τὴν ἁγνότητα! Πολὺ μεγάλο πρᾶγμα!
Ἔρχονται μερικὲς κοπέλες οἱ καημένες τραυματισμένες. Ζοῦν ἄτακτα μὲ νέους, δὲν καταλαβαίνουν πὼς ὁ σκοπός τους δὲν εἶναι καθαρὸς καὶ σακατεύονται. «Τί νὰ κάνω, Πάτερ;» μὲ ρωτοῦν. «Ὁ ταβερνιάρης, τὶς λέω, ἔχει φίλο τὸν μπεκρῆ, ἀλλὰ γαμπρὸ δὲν τὸν κάνει στὴν κόρη του. Νὰ σταματήσετε τὶς σχέσεις. Ἂν σᾶς ἀγαποῦν πραγματικά, θὰ τὸ ἐκτιμήσουν. Ἂν σᾶς ἀφήσουν, σημαίνει ὅτι δὲν σᾶς ἀγαποῦν καὶ θὰ κερδίσετε χρόνο».
Ὁ πονηρὸς ἐκμεταλλεύεται τὴ νεανικὴ ἡλικία, ποὺ ἔχει ἐπιπλέον καὶ τὴ σαρκικὴ ἐπανάσταση καὶ προσπαθεῖ νὰ καταστρέψει τὰ παιδιὰ στὴ δύσκολη αὐτὴ περίοδο ποὺ περνοῦν. Τὸ μυαλὸ εἶναι ἀνώριμο ἀκόμα, ὑπάρχει ἀπειρία μεγάλη καὶ ἀπόθεμα πνευματικὸ καθόλου. Γι᾽ αὐτὸ ὁ νέος πρέπει πάντα νὰ αἰσθάνεται ὡς ἀνάγκη τὶς συμβουλὲς τῶν μεγαλυτέρων σ᾽ αὐτὴν τὴν κρίσιμη ἡλικία, γιὰ νὰ μὴ γλιστρήσει στὸ γλυκὸ κατήφορο τῆς κοσμικῆς λεωφόρου, ποὺ στὴ συνέχεια γεμίζει τὴν ψυχὴ ἀπὸ ἄγχος καὶ τὴν ἀπομακρύνει αἰώνια ἀπὸ τὸν Θεό.
[1] Ἡ Ἁγία αὐτοῦ μνήμη ἑορτάζεται ὑπὸ
τῆς Ἐκκλησίας μας τῇ 12ῃ Ἰουλίου.
Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 992-997.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου