Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) Ζ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902).

(6) Ἡ ἀνατροπὴ τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Ζωῆς μας,
ἀπεργάζεται καὶ ἐπεξεργάζεται βαθμηδόν,
τὸν ὄλεθρον καὶ τὴν καταστροφὴν τοῦ κόσμου

Παλαιότερον οἱ ἄνθρωποι ᾐσθάνοντο ἐντροπήν, ὅταν ἔπιπτον εἰς σοβαρὰ ἁμαρτήματα.

Σήμερον ὅμως, δυστυχῶς, παρῆλθεν ὁ καιρὸς τῆς Ἁγίας Αἰσχύνης καὶ τῆς Σωτηρίου Ἐντροπῆς καὶ ἐπῆλθεν πλέον ὁ καιρός τῆς ἀγρίας ἀναισχυντίας καὶ τῆς ἀπροκαλύπτου ἀδιαντροπίας, ὅπου αἱ ἐκ τῆς πωρώσεως τῶν συνειδήσεων ἀμνηστευθεῖσαι ἁμαρτίαι διαπράττονται πλέον ἀνευθύνως καὶ ἐπιπολαίως, ἄνευ τῆς ῾῾ἁγίας συστολῆς᾽᾽ καὶ ἄνευ τῶν θεαρέστων καὶ ἐν ταπεινώσει θεραπευτικῶν “τύψεων τῆς συνειδήσεως”, αἱ ὁποῖαι δύνανται νὰ μᾶς ὁδηγήσουν, ἐὰν τὸ θελήσωμεν, εἰς τὴν πραγματικὴν Μετάνοιαν καὶ εἰς τὴν ἁγίαν Ἐπιστροφήν! Καὶ ἑπομένως εἰς τὴν αἰώνιον Ζωήν!

Σήμερον καλλιεργεῖται ἐντέχνως –δυστυχῶς ἀκόμη καὶ ἀπὸ θεωρουμένους ὡσὰν τάχα ῾῾πνευματικοὺς ἀνθρώπους᾽᾽– ἡ φίμωσις, ἡ πώρωσις, ἕως καὶ ἡ, εἰ δυνατόν, θανάτωσις τῆς συνειδήσεως, μεθοδεύεται ἡ ἐξάλειψις ἀπὸ τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων, τῶν ἁγίων νοημάτων: Τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς, τῆς προσδοκωμένης Ἀναστάσεως τῶν κεκοιμημένων, τῆς ἀναμενομένης Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας, τῆς ἀναποφεύκτου Ἡμέρας τῆς Κρίσεως, τῆς ἐπερχομένης Συντελείας τοῦ Αἰῶνος τούτου, τῆς Μελλούσης Ζωῆς! Καὶ καταβάλλεται συστηματικῶς, ἰδιαζόντως στὶς ἡμέρες μας, ἡ προσπάθεια νὰ ἀποσιωπῶνται καθοριστικαὶ διὰ τὴν Σωτηρίαν μας ἔννοιαι, ὅπως π.χ. «ἁμαρτία», «ἐνοχή», «κρίσις», «τιμωρία», «κόλασις», «μετάνοια», «συγχώρησις», «ἐπιστροφὴ εἰς τὸν Θεόν», «παράδεισος», «αἰωνιότης», «Βασιλεία τοῦ Θεοῦ»!

Τώρα ἐπῆλθεν πλέον ὁ καιρός, ὁποὺ γίνεται συστηματικὴ προσπάθεια (προπαγάνδα) ἀπὸ τοὺς “κρατοῦντας”, ὥστε νὰ ἀποσιωπῶνται ἢ νὰ ἀμνηστεύωνται ἢ νὰ δικαιολογοῦνται αἱ ἁμαρτίαι, ἀκόμη καὶ αἱ θανάσιμοι! Ἀλλ᾽ ὅμως ὅλα αὐτὰ οὐδόλως δύνανται νὰ ἐξαφανισθοῦν! Ἀπωθοῦνται προσωρινῶς εἰς τὸ ὑποσυνείδητο τοῦ ἀνθρώπου καὶ θὰ ἔλθῃ δυστυχῶς, ἀργὰ ἢ γρήγορα, ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὥρα, ποὺ θὰ ἀναδυθοῦν δριμύτερα, φοβερότερα, ἀπειλητικότερα!

Αἱ ἁμαρτίαι ἔπαυσαν πλέον νὰ θεωροῦνται αὐτό, ποὺ πραγματικὰ εἶναι: Δηλαδὴ χωρισμὸς ἀπὸ τὸν Δημιουργό μας καὶ ἄρα θάνατος!

Αἱ ἁμαρτίαι δὲν κατονομάζονται πλέον μὲ τὸ ἀληθινό τους ὄνομα!

Καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν Κορυφαίαν Ἁμαρτίαν!

Διότι:

Κορυφαία Ἁμαρτία εἶναι
ἡ μὴ παραδοχὴ τῆς ἁμαρτίας,
ὡς ἁμαρτίας.

Κατ᾽ ἐπέκτασιν μάλιστα, καὶ ἐξ ἀντιθέτου, χλευάζεται ἡ σωτήριος Ἀρετή! 

 (συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 749-817.