Ἀκολούθως ὁ Μωυσῆς πῆγε στὴν Αἴγυπτο ὅπου, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ
μεγαλύτερου ἀδελφοῦ του, Ἀαρών, καὶ μετὰ ἀπὸ δέκα πληγές, τὶς ὁποῖες ἐπέφερε ὁ
Θεὸς στοὺς Αἰγυπτίους ἐλευθέρωσε τοὺς Ἑβραίους ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν Αἰγυπτίων.
Μετὰ ἀπὸ τὴν δέκατη πληγὴ οἱ ἑβραῖοι διάβηκαν τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα, ἀφοῦ ὁ Μωυσῆς,
κάνοντας τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, διαχώρισε τὰ νερὰ τῆς Ἐρυθρᾶς Θάλασσας οὕτως ὥστε
νὰ μπορέσουν οἱ Ἰσραηλῖτες νὰ διαβοῦν πρὸς τὴν ἀντίπερα ὄχθη[1].
Τότε ὁ Μωυσῆς καὶ ὅλοι οἱ Ἰσραηλῖτες ὅσο καὶ ἡ Μαριάμ, ἡ ἀδελφὴ τοῦ Ἀαρών, μαζὶ
μὲ ὅλες τὶς γυναῖκες ἔψαλλαν ἐπινίκιο καὶ δοξολογικὸ ὕμνο πρὸς τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος
τοὺς λύτρωσε ἀπὸ τὴν δουλεία τῶν Αἰγυπτίων: «Ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ, ἐνδόξως γὰρ
δεδόξασται»[2]. Ὁ ὕμνος αὐτὸς ψάλθηκε στὸν
Θεὸ ἀπὸ δύο χορούς. Ὁ ἕνας ἀνδρικὸς χορὸς μὲ ἀρχηγὸ τὸν Μωυσῆ καὶ ὁ ἄλλος
γυναικεῖος χορὸς μὲ προεξάρχουσα τὴν Μαριὰμ τὴν προφήτιδα, ἀδελφὴ τοῦ Ἀαρών[3].
Σύμφωνα μὲ τὸν Μέγα Βασίλειο, ἡ Μαριὰμ συμβολίζει τὴν Ἐκκλησία[4].
[1] Βλ. Καταβασίες Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ,
Α΄ ὠδή, «Σταυρὸν χαράξας Μωσῆς ἐπ’ εὐθείας ῥαβδῳ, τὴν Ἐρυθρὰν διέτεμε, τῷ Ἰσραὴλ
πεζεύσαντι. τὴν δὲ ἐπιστρεπτικῶς Φαραὼ τοῖς ἅρμασι κροτήσας ἥνωσε, ἐπ’ εὔρους
διαγράψας τὸ ἀήττητον ὅπλον...».
[2] Ἔξ. ιε΄.
[3] Βλ. Ἔξ.
ιε΄ 20-21. «Λαβοῦσα δὲ Μαριάμ, ἡ προφῆτις, ἡ ἀδελφὴ Ἀαρών, τὸ τύμπανον ἐν τῇ
χειρὶ αὐτῆς, καὶ ἐξήλοσαν πᾶσαι αἱ γυναῖκες ὀπίσω αὐτῆς μετὰ τυμπάνων καὶ χορῶν,
ἐξῆρχε δὲ αὐτῶν Μαριάμ, λέγουσα: ᾄσωμεν τῷ Κυρίῳ, ένδόξως γὰρ δεδόξασται. ἵππον
καὶ ἀναβάτην ἔρριψεν εἰς θάλασσαν».
[4] Βλ. ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Ὁμιλία παραμυθητικὴ ἀσθενοῦντι, ΒΕΠΕΣ 57, 186: «Διὰ τοῦτο ἡ Ἐκκλησία, καθάπερ Μαριάμ, ἐλευθερωθεῖσα τοῦ νοητοῦ Φαραώ, τοῦ διαβόλου, καὶ τῆς τῶν δαιμόνων καταδυναστείας, καθάπερ Αἰγύπτιον ὁρῶσα ὑπὸ τὸ πέλαγος τῆς κολυμβήθρας τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον πνιγέντα, λαβοῦσα τὸ τύμπανον τῆς εὐχαριστίας καὶ ἐναρμόσασα τῷ ξύλῳ τοῦ σταυροῦ τὰς χορδὰς τῶν ἀρετῶν, ἀνακρουομένη βοᾷ· “ᾄσωμεν τῷ Κυρίῳ· ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται”»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου