ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ B΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Φορητή εικόνα: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

        Ὅσον ἀφορᾶ τὸ θεομητορικὸ δόγμα, οἱ Προτεστάντες, ἔχοντας σὰν βάση τους τὴ λογική, ἀρνοῦνται τὴν παρθενικὴ γέννηση τοῦ Κυρίου. Μιὰ φυσικολογικὴ γέννηση καταστρέφει τὴν παρθενία τῆς μητέρας. Ἔτσι δὲν μποροῦν νὰ ἀποδεχτοῦν τὸ ἀειπάρθενο τῆς Θεοτόκου, ὅτι δηλαδὴ ἡ Παναγία ἦταν παρθένος πρὸ τόκου, ἐν τόκῳ καὶ μετὰ τόκον[1]. Ὅμως στὴν Ὑπεραγία Θεοκόκο ἔχουν νικηθεῖ οἱ ὄροι τῆς φύσεως: «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί, Παρθένε, ἄχραντε∙ παρθενεύει γὰρ τόκος, καὶ ζωὴν προμνηστεύεται θάνατος∙ ἡ μετὰ τόκον Παρθένος, καὶ μετὰ θάνατον ζῶσα, σώζοις ἀεί, Θεοτόκε τὴν κληρονομίαν σου»[2]. Στὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἔχουν νικηθεῖ οἱ νόμοι τῆς φύσεως, διότι ἐνῷ γέννησε τὸν Κύριό μας, ταυτόχρονα παραμένει παρθένος.

(συνεχίζεται)

---

[1] Βλ. καὶ τὰ τρία ἀστέρια, ποὺ ζωγραφίζονται στὸ πέπλο τῆς Θεοτόκου, ποὺ συμβολίζουν τὸ ἀειπάρθενο τῆς Θεοτόκου.

[2] Εἱρμὸς τῆς Θ΄ ᾠδῆς τοῦ κανόνος τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.