Τὸ μεσονυκτικὸ εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς τακτικὲς ἀκολουθίες τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Εἶναι ἀκολουθία τῆς ἐγρηγόρσρως, ἀφοῦ ὁ Κύριος στὴν παραβολὴ τῶν δέκα παρθένων τονίζει ὅτι ὁ νυμφίος ἔρχεται «μέσης νυκτός»[1]. Πῆρε τὸ ὄνομά της ἀπὸ τὸν χρόνο κατὰ τὸν ὁποῖο τελεῖται, δηλαδὴ τὸ μεσονύκτιο. Τὸ Μεσονυκτικὸ ὡς ὁρολογία καὶ περιεχόμενο βασίζεται κατὰ πᾶσα πιθανότητα στοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος τονίζει ὅτι θὰ ἔλθῃ κατὰ τὴν δεύτερη παρουσία Του αἰφνίδια καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ βρισκόμαστε σὲ εγρήγορση[2]. Στὸ καθ’ ἡμέραν Μεσονυκτικὸ ὑπάρχουν δύο τροπάρια, τὰ ὁποῖα μᾶς παραπέπουν νοηματικὰ καὶ λεκτικὰ στὴν παραβολὴ τῶν δέκα παρθένων:
«Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος
ἔρχεται, ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός∙ καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα∙
ἀνάξιος δὲ πάλιν ὃν εὑρήσει ῥᾳθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ
κατενεχθῇς, ἵνα μὴ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς∙ ἀλλὰ
ἀνάνηψον κράζουσα∙ Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός∙ διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς».
«Τὴν ἡμέραν ἐκείνην
τὴν φοβεράν, ἐννοοῦσα ψυχῇ μου γρηγόρησον, ἀνάπτουσα λαμπάδα σου, ἐν ἐλαίῳ
φαιδρύνουσα∙ οὐ γὰρ οἶδας πότε, πρός σε ἐπελεύσεται, ἡ φωνὴ ἡ λέγουσα∙ Ἰδού, ὁ
Νυμφίος∙ Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ νυστάξῃς, καὶ μείνῃς, ἔξωθεν κρούουσα, ὡς αἱ
πέντε Παρθένοι∙ ἀλλ’ ἀγρύπνως καρτέρησον, ἵνα ὑπαντήσῃς Χριστῷ τῷ Θεῷ ἐν ἐλαίῳ
πίονι, καὶ δῴη σοι, τὸν νυμφῶνα τὸν θεῖον, τῆς δόξης αὐτοῦ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου