Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΖ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἔτσι, ἐὰν ὑποθετικῶς ὁμιλοῦντες, δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὡς παράδειγμα, ὅτι ἡ σύγχρονος τεχνολογία ἐμπεριέχει π.χ. ἐνενήκοντα ἐννέα (99) χρήσιμα πράγματα καὶ ἔστω ἕνα (1) καὶ μοναδικό, ἀλλ᾽ ὅμως ἐπικίνδυνο, (δηλαδὴ παραπλανητικό, φιλήδονο, καὶ καταστροφικό) “ἀντικείμενο”, δυστυχῶς ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῶν ῾῾χρηστῶν᾽᾽, δυσκόλως ἐπιδεικνύει ἐκεῖνο τὸ ἠθικὸ σθένος, ἐκείνην τὴν πνευματικὴ σοφίαν καὶ τὴν προσήκουσαν ὡριμότητα, ὥστε νὰ προστρέξη ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον εἰς τὸ χρήσιμο καὶ τὸ ὠφέλιμο. Ἀλλά, τοὐναντίον, θὰ ἀνατρέξη εὐκόλως καὶ ταχέως εἰς τὸ ἡδονικὸν καὶ ἐφάμαρτον, ἔστω καὶ ἐὰν εἶναι τοῦτο τελικῶς τόσον ἀηδιαστικὸ καὶ τόσον καταστροφικό!

Ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ Πρωτόπλαστοι ἄνθρωποι, ἂν καὶ εὑρισκόμενοι μέσα εἰς μέγα πλῆθος ὠφελίμων καὶ ὡραιοτάτων δένδρων τοῦ Παραδείσου, παρεγνώρισαν, ὑποτίμησαν καὶ παρημέλισαν τὰ πολλὰ καὶ χρήσιμα, καὶ προσέτρεξαν μετὰ σπουδῆς στὸ ἕνα (1) καὶ θανατηφόρο!

Τὸν ἴδιον ἀκριβῶς παραλογισμὸν διαπράττομεν καὶ σήμερον, ἂν καὶ γνωρίζωμεν μετὰ βεβαιότητος τὰς καταστροφικὰς συνεπείας! Ἄρα θὰ εἴμεθα εἰς χειροτέραν θέσιν παρὰ οἱ πρωτόπλαστοι ἐκεῖνοι πρόγονοί μας, ἀναπολόγητοι ἐνώπιον τοῦ Δημιουργοῦ μας καὶ Κριτοῦ, ἐὰν δὲν μετανοήσωμεν.

Καὶ, ἀκολούθως, κατρακυλιόμεθα κλιμακωτῶς ἀπὸ τὸ ἕνα κακὸν εἰς τὸ ἕτερον, χειρότερον τοῦ προηγουμένου!

(συνεχίζεται)

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 795-817.

ΝΙΚΟΛΑΪΤΙΣΜΟΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Α΄.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

(Εικόνα: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Α.) ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟΣ

Νικολαϊτισμὸς ἦταν μιὰ γνωστικὴ αἵρεση τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων. Αὐτοὶ οἱ αἱρετικοὶ πίστευαν στὴν ὕπαρξη δύο «ἀρχῶν», οἱ ὁποῖες τάχα δεσπόζουν τοῦ σύμπαντος: Στὸν θεὸ τοῦ καλοῦ καὶ τὸν θεὸ τοῦ κακοῦ. Πίστευαν ἀκόμη καὶ στὴν κακότητα τῆς ὕλης, μὲ τὴν δικαιολογία ὅτι τὴν ὕλη δημιούργησε ὁ Θεὸς τοῦ κακοῦ. Ἐπιζητοῦσαν τὴν ἀκολασία, νομιζόμενοι ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ φθείρεται ἡ σάρκα, δημιούργημα, κατὰ τὴν ἄποψή τους, τοῦ θεοῦ τοῦ κακοῦ. Ἀσχολοῦντο ἀκόμη μὲ τὶς εἰδωλικὲς θυσίες καὶ βρώση εἰδωλοθύτων. Μερικοὶ ἀντιαιρετικοὶ συγγραφεῖς ὑπέθεσαν, κακῶς, ὅτι ἀρχηγὸς τῶν Νικολαϊτῶν ἦταν ὁ Νικόλαος, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ διακόνους. Σύμφωνα μὲ κάποια ἄποψη ἀντιαιρετικῶν συγγραφέων ὁ Νικόλαος εἶχε ὡραία σύζυγο καὶ ἤθελε νὰ ἐπιδοθῇ στὴν ἐγκράτεια. Ὅμως παρασύρθηκε σὲ λαγνεία καὶ παρέδωσε τὴ σύζυγό του σὲ χρήση ὅσων ἤθελαν νὰ ἀσελγήσουν μαζί της. Δικαιολογοῦσε μάλιστα αὐτὴ τὴν κατάσταση, λέγοντας ὅτι ἡ ἐπίδοση στὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες εἶναι χρήσιμη στὴ φθορὰ τῆς σάρκας, ἄρα καὶ τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος καὶ κατ’ ἀκολουθία στὴν τάχα ἐπίτευξη ὑψηλότερου πνευματικοῦ βίου.

(συνεχίζεται)

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΣΤ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Σελ. 813: H ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ: ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ, ΒΑΣΤΑΖΟΥΣΑ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902)

Πόσα ἀνδρόγυνα διαπληκτίζονται, παρεξηγοῦνται, παρασύρονται καὶ ὁδηγοῦνται καὶ μέχρι τὰ διαζύγια! Πόσες φορὲς ὁ διάβολος εἰσέρχεται στὶς οἰκίες μας, ἀλλὰ καὶ στὶς καρδιές μας, ὡς “ἄγγελος φωτός” (Β´ Κορ. ια´, 14), μέσῳ τῆς λανθασμένης καὶ ἐφαμάρτου χρησιμοποιήσεως τῆς τεχνολογίας! Πόσα παιδιὰ καθημερινῶς παρασύρονται καὶ διαφθείρονται, πόσοι νέοι καὶ νεάνιδες δελεάζονται καὶ παραζαλίζονται, πόσος πολυτιμότατος καὶ χρησιμότατος χρόνος ἀπὸ τὴν ζωή μας ἐπικινδύνως κατασπαταλᾶται καὶ ἀδίκως ἐκδαπανᾶται καὶ δή, δυστυχέστατα μέν, ἀσφαλέστατα δέ, ἀνεπιστρεπτί!

Σήμερον, κατὰ τοὺς Ἐσχάτους τούτους καιρούς, καταντήσαμεν νὰ δημιουργοῦμεν ἐξωφρενικοὺς καὶ πρωτοφανεὶς ὅρους καὶ νεοφανείσας ἐννοίας, ποὺ δὲν ξανακούστηκαν ἐπὶ τῆς γῆς! Ὅπως π.χ. τὴν ῾῾ἠλεκτρονικὴν πορνείαν᾽᾽, καὶ πολλὰ ἄλλα συναφῆ, ποὺ ἡμεῖς ἀδυνατοῦμεν παντελῶς νὰ κατανοήσωμεν!

Ἂς μὴ λησμονοῦμεν ὅτι, μετὰ ἀπὸ τὴν πτῶσιν καὶ τὴν ἔξοδον τῶν Πρωτοπλάστων ἐκ τοῦ Παραδείσου, ὅλοι μας ρέπομεν εὐκολώτατα πρὸς τὸν ῾῾εὐχάριστον κατήφορον᾽᾽, παρὰ πρὸς τὸν κουραστικὸν μέν, ἀλλὰ σωτήριον, πνευματικὸν καὶ ἔνδοξον ἀνήφορον, ποὺ συνιστᾶ τὴν “στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδόν” (Ματθ. ζ´, 14), τὴν Ὁδὸν τῶν Ἁγίων!

(συνεχίζεται)

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 795-817.

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ E΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὁ ἐπίσκοπος ἐπιβάλλεται νὰ εἶναι θερμὸς στὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸν πλησίον. Ὁ Κύριος διατάζει τὸν Ἰωάννη Θεολόγο νὰ γράψῃ γιὰ τὸν ἐπίσκοπο τῆς Λαοδικείας τα εξής: «οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός. ὄφελον ψυχρὸς ἧς ἢ ζεστός. Οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου». Δηλαδὴ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀναφερόμενος στὸν συγκεκριμένο ἐπίσκοπο, τονίζει ὅτι γνωρίζει καλὰ τὰ ἔργα του, ὅτι δηλαδὴ οὔτε ψυχρὸς εἶναι στὴν πίστη καὶ τὸν ζῆλο, οὔτε ζεστὸς καὶ θερμός. Μακάρι νὰ ἦταν ψυχρὸς παρὰ χλιαρός, διότι τότε θὰ ὑπῆρχε μεγαλύτερη ἐλπίδα νὰ μετανοήσῃ κάποτε καὶ νὰ γίνῃ ζηλωτής. Ἔτσι, ἐπειδὴ εἶναι χλιαρὸς καὶ δὲν εἶναι οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, ὁ Κύριος θὰ τὸν ξεράσῃ ἀπὸ τὸν στόμα Του. Εἶναι φοβερὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου. Εἶναι ἀδιανόητο ἕνας πιστὸς νὰ ἔχῃ θέρμη καρδίας πρὸς τὸν Κύριο καὶ τὸν πλησίον, ἐνῷ ὁ ἐπίσκοπός του νὰ εἶναι χλιαρός!

Ὁ ἐπίσκοπος, τέλος, ὀφείλει νὰ ἔχῃ ἀσκητικὸ φρόνημα, σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων. Ἡ ἁπλότητα καὶ ἀπεριτοσύνη πρέπει νὰ εἶναι τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ ἐπισκόπου. Δυστυχῶς στὶς μέρες μας τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα ταυτίζεται μὲ τὴν πολυτέλεια καὶ τὴν χλιδή. Ἀσφαλῶς στὸν Κύριο πρέπει νὰ προσφέρουμε ὅτι καλύτερο καὶ πολυτιμότερο ἔχουμε. Ὅμως ὁ ἐπίσκοπος στὴν προσωπική του ζωὴ πρέπει νὰ εἶναι ἁπλός, λιτός καὶ ἀπέριττος.

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΕ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Σελ. 809: Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902).

*

Πάντοτε δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι διαπράττομεν τὰς ἁμαρτίας. Ἀλλ᾽ ὅμως διὰ τοῦ ῾῾διαδικτύου᾽᾽ εἶναι δυνατὸν αὐταὶ νὰ καθίστανται, τόσον ποσοτικῶς ὑπέρτεραι, ὅσον καὶ ποιοτικῶς ἀναισχυντότεραι.

Ἀλλὰ καὶ ἡ ἔξαλλος μουσικὴ καὶ τὰ αἰσχρὰ θεάματα, ὅπως ἀποδεικνύεται εἰς τὴν πρᾶξιν καὶ τεκμηριώνεται εἰς εἰδικὰς μελέτας τῶν καλῶς ἐπαϊόντων, δυνατὸν νὰ δαιμονοποιοῦν τὸν ἄνθρωπον, νὰ ἀποχαυνώνουν καὶ νὰ διαφθείρουν τὰς ψυχάς, ἰδιαιτέρως μάλιστα τὸν νοῦν, τὴν διάνοιαν καὶ τὴν καρδίαν τῆς προσφιλεστάτης μας νεολαίας, ἡ ὁποία θὰ ὄφειλε νὰ ἀγωνίζεται, ὥστε νὰ καθίσταται, αὐτὴ ἡ νεολαία μας, ἡ ἁγία Προσδοκία τοῦ ὀρθοδόξου Γένους μας, καὶ ὄχι μόνον…!

Τὰ ἄσεμνα θεάματα, ἀκούσματα καὶ ἄλλα συναφῆ ἐρεθίσματα, ἔχουν καταστῆ σήμερον τρομερὰ πληγὴ εἰς τοὺς χριστιανούς. Ὅπως ἡ πικρὰ πεῖρα ἀπέδειξε, ἀλλὰ καὶ διαρκῶς ἀποδεικνύει, εἶναι πράγματι μεγάλος πειρασμός! Μέσῳ τοιούτων θεαμάτων καὶ ἀκουσμάτων διαφημίζεται πλειστάκις, εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως, ἡ ἁμαρτία. Προπαγανδίζεται μία ψευδὴς πραγματικότης (“εἰκονικὴ πραγματικότης” ὅπως ἀκοῦμε νὰ χαρακτηρίζεται), ποὺ δυνατὸν νὰ παραπλανᾶ τὸν κόσμο καὶ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπον καὶ κατ᾽ ἐπέκτασιν τὴν κοινωνίαν τῶν ἀνθρώπων εἰς κατήφορον ἀπωλείας!

Ὅλοι τὸ ὁμολογοῦν, τόσον μικροὶ ὅσον καὶ μεγάλοι! Ἐν τούτοις ὅμως, ὡσὰν ἀπὸ μαγνήτην, ὅλοι σχεδὸν ἕλκονται ἀπὸ τὰ χρονοβόρα καὶ ψυχοφθόρα προϊόντα τῆς συγχρόνου ἀνεξελέγκτως ἐξελισσομένης τεχνολογίας. Καὶ δυστυχῶς, συχνάκις, χρησιμοποιοῦνται ὄχι πρὸς ὠφέλεια, ὡς θὰ ὄφειλαν, ἀλλὰ δυστυχῶς πρὸς ψυχικὴν διαφθορὰν καὶ παραζάλην.

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 795-817.

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ Δ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὁ ποιμένας ὀφείλει νὰ ἀνακουφίζει τοὺς πτωχοὺς καὶ πάσχοντας (Ἀποκ. β΄ 19). «Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν». Μέριμνα τοῦ ἐπισκόπου εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου: «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται» (Ματθ. ε΄ 7). Εὐτυχισμένοι εἶναι οἱ εὐσπλαχνικοὶ καὶ ἐπιεικεῖς, ποὺ συμπονοῦν στὴ δυστυχία τοῦ πλησίον, διότι αὐτοὶ θὰ ἐλεηθοῦν ἀπὸ τὸ Θεὸ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως. Ὁ μακαριστὸς γέροντας π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ὑπενθύμιζε μὲ ἔμφαση ὅτι πρέπει νὰ δίδουμε ἐλεημοσύνη τουλάχιστο ἀπὸ τὸ δέκα τοῖς ἑκατὸν τῶν εἰσοδημάτων μας, γιὰ τοὺς ἀναξιοπαθούντας ἀδελφούς μας, ἔτσι ὥστε νὰ ὑπερβῇ ἡ ἀρετή μας ἐκείνη τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων, ποὺ ἔδιναν τὸ ἕνα δέκατο τῶν εἰσοδημάτων τους. Πολλῷ μᾶλλον ὁ ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ εἶναι τὸ παράδειγμα πρὸς μίμηση, πρέπει νὰ ἐφαρμόζῃ τὴν ἀρετὴ τῆς ἐλεημοσύνης. Ὅμως το φιλανθρωπικὸ ἔργο τοῦ ἐπισκόπου πρέπει νὰ γίνεται μὲ ἀφάνεια καὶ ὄχι νὰ διαφημίζεται. Χάνει τὸν μισθό του ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅποιος διαφημίζει τὸ φιλανθρωπικό του ἔργο, ἀφοῦ, μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο, ἔχει τὴν ἀνθρώπινη ἀντιμισθία καὶ ὄχι τὴν παρὰ Θεοῦ ἀμοιβή.

(συνεχίζεται)