του Χριστόδουλου Βασιλειάδη
Ο
μισόκαλος διάβολος προσφέρει μια ψεύτικη και επίπλαστη ειρήνη, η οποία δεν
στηρίζεται πάνω στο ευαγγέλιο, γι’ αυτό και έχει ημερομηνία λήξεως. Αυτό το
νόημα έχει και η δήθεν «ειρήνη», που θα φέρει ο αντίχριστος στις τελευταίες
μέρες του παρόντος κόσμου. Η ειρήνη, που προσφέρει ο Κύριος είναι κατ’ αρχήν η
συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Θεό και αφ’ ετέρου η γνήσια συνδιαλλαγή του
ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του. Εάν ο άνθρωπος έχει κάτι εναντίον του
συνανθρώπου του, αυτό τον εμποδίζει από το να έχει την εσωτερική ειρήνη, που
είναι ο καρπός δωρεάς του Κυρίου.
Τελικά,
το συμπέρασμα της παρούσης μικρής ομιλίας είναι ότι πρέπει πρώτα να βρούμε
εμείς τη ψυχική μας ειρήνη και γαλήνη κοντά στον Χριστό και την Εκκλησία του,
και όταν τη βρούμε εμείς, τότε θα έρθη, ως φυσικό επακόλουθο, αυτό, που λέγει ο
Κύριος στους μακαρισμούς του, δηλαδή το να εκπέμπουμε και προκαλούμε ειρήνη και
στους συνανθρώπους μας. «Πρώτον φωτισθήναι, ειτα φωτισαι».
Κλείνουμε
το κείμενό μας με ένα περιστατικό από τον βίο του γέροντος Παϊσίου, ενδεικτικό
του γεγονότος ότι ήταν άνθρωπος της ειρήνης: «Στη Παναγούδα ήρθε κάποιος νέος
ταραγμένος και απελπισμένος με ένα σχοινί στο χέρι. Ή θα με βοηθήσεις, Γέροντα
του είπε ή θα κρεμασθώ μπροστά σου. Ο Γέροντας τον πήρε από το χέρι και τον
οδήγησε στο Αρχονταρίκι. Συζήτησαν και σε λίγη ώρα βγήκαν έξω. Ο νέος έφυγε
χαρούμενος, χωρίς το σχοινί, γεμάτος ειρήνη και ελπίδα. Δεν ήταν μόνον
ειρηνικός ο Γέροντας, αλλά και ειρηνοποιός. Ειρήνευε παιδιά με γονείς,
ανδρόγυνα που ήθελαν να χωρίσουν, προϊσταμένους με υπαλλήλους και την κάθε ψυχή
που τον πλησίαζε με τον Θεό και με τους άλλους, αφού πρώτα την ειρήνευε με τον
εαυτό της»[1].
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν και μείς και ας προσευχόμαστε στον Θεό να μας δωρίση την μεγάλη αρετή της ειρήνης, έτσι ώστε να μπορούμε να ειρηνεύουμε με τον εαυτό μας και με τους συνανθρώπους μας.
[1] Ισαάκ Ιερομονάχου, Βίος Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου, Άγιον Όρος 2004, σ.465.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου