Η ειρήνη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις Α΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

 

          Η ειρήνη, θα μπορούσαμε να πούμε κατ’ αρχήν, ότι είναι μια αρετή του ανθρώπου, που χαρίζεται ως δωρεά από το Θεό στον άνθρωπο, αφού ο άνθρωπος καθαρίσει την ψυχή και το σώμα του από τα πάθη και τις αμαρτίες. Δυστυχώς όμως, όπως λέγει και ο Άγιος Ισήδωρος o Πηλουσιώτης, «το μεν της ειρηνης ονομα πανταχου· το δε πραγμα ουδαμου»[1]. Δηλαδή, όλοι παντού και πάντοτε μιλούν και διακηρύσσουν περί της ειρήνης, αλλά στην ουσία η ειρήνη είναι απούσα.

          Η ειρήνη είναι μια κατάσταση, που ζεί ο άνθρωπος, προς τον Θεόν, τον εαυτό του και προς τον πλησίον. Στα εβραϊκά η αντίστοιχη λέξη του όρου ειρήνη είναι το «σαλώμ» (salom), που εχρησιμοποιείτο ως ο καθημερινός χαιρετισμός μεταξύ των Ιουδαίων. Εξ αυτής της λέξεως προέρχεται το όνομα Σαλώμη, που σημαίνει Ειρήνη και Σαλωμών, που σημαίνει Ειρηναίος, ειρηνικός.

          Κατ’ αρχήν, νομίζω ότι είναι σωστό να ξεκινήσουμε τη σκέψη μας από την ειρήνη, η οποία υπήρχε στον Παράδεισο, εκεί όπου οι πρωτόπλαστοι ζούσαν ειρηνικά μεταξύ τους και σε σχέση με τη φύση και τα ζώα[2]. Αυτή η ειρήνη χάθηκε εξ αιτίας της αμαρτίας και ανυπακοής των πρωτοπλάστων. Οι άνθρωποι, τα ζώα και γενικά ολόκληρη η φύση έχασε την παραδείσια ειρήνη και από τότε μπήκε στη ζωή του ανθρώπου η φθορά, η αμαρτία, το άγχος και γενικά οι παρεπόμενες της αμαρτίας καταστάσεις.

---

[1] Έχεις ειρήνη, εκδ. Χριστιανική εστία, ⁵1997, σ. 28.

[2] «Όσο ο άνθρωπος βιώνει την ειρήνη στο πλήρωμά της, τόσο και τείνει προς την προπτωτική του κατάσταση, διότι η ειρήνη αποτελούσε βασικό γνώρισμα και στοιχείο της παραδεισένιας εκείνης ζωής των πρωτοπλάστων». Έχεις ειρήνη; όπ.π., ⁵1997, σ.17.

(συνεχίζεται)