ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΖΩΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΕΚΡΩΣΙΜΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ Β΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

        Έτσι η Εκκλησία είναι παρούσα και στο μυστήριο του θανάτου όπως παρούσα είναι και  στο μυστήριο της ζωής. «Ὁ θάνατος στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ὀνομάζεται μυστήριο. Καί πραγματικά εἶναι μυστήριο, ὄχι μέ τήν ἔννοια τῶν μυστηρίων, μέ τά ὁποῖα μετέχουμε  τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἀπό τήν ἄποψη ὅτι κατά τήν ὥρα τοῦ θανάτου καί μετά ἀπό αὐτόν γίνονται μυστήρια πράγματα, τά ὁποῖα δέν μπορεῖ νά συλλάβη ἡ λογική τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τώρα ... Ἡ ψυχή δέν ζοῦσε πρίν τήν δημιουργία τοῦ σώματος, γι΄αὐτό καί δέν θέλει νά ζήση χωρίς αὐτό. Ἡ ἔξοδος τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα γίνεται βιαίως, καί αὐτό εἶναι τό μυστήριο τοῦ θανάτου»[1]. Σ΄αυτή λοιπόν τη τραγική στιγμή του ανθρώπου, που βιώνει το μυστήριο του θανάτου, η Εκκλησία είναι παρούσα και διαβάζει ευχές για τον ψυχορραγούντα αλλά και μεταδίδει σ΄αυτόν το Σώμα και το Αίμα Χριστού ως τελευταίο πνευματικό εφόδιο κατά του θανάτου. Όταν επισυμβεί ο θάνατος, δηλαδή  χωρισθεί η ψυχή απο το σώμα, αφού κατά τον Κλήμη Αλεξανδρέα, «θάνατος χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τοῦ σώματός ἐστι»[2] και, κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, «χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τοῦ σώματος θάνατός ἐστι τοῦ σώματος»[3], η Εκκλησία τελεί μέσα στον ναό τη νεκρώσιμη ακολουθία, κηδεύοντας το νεκρό σώμα και προπέμποντας την ψυχή  στο τελευταίο της ταξίδι, παρακαλώντας και ικετεύοντας τον Θεό να συγχωρήσει τα αμαρτήματά της και να την κατατάξει «έν σκηναῖς δικαίων»[4].

---

[1] ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ, Ἡ Ζωή μετά θάνατον, σ σ. 54-55.

[2] ΚΛΗΜΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΑ,  Στρωματεῖς: ΒΕΠΕΣ 8, 279.

[3] ΓΡ. ΠΑΛΑΜΑ, Φιλοκαλία Ἱερῶν Νηπτικῶν, τόμ.Δ΄, σ. 93.

[4]Α. ΘΕΟΔΩΡΟΥ,  Ἄμωμοι, σ. 32.

(συνεχίζεται)