ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ, ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ, K

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

Μὴ σὲ παρακαλῶ, εἶπα, μὴ καταβάλλεις τόσο πολὺ τὸν ἑαυτό σου. Ὑπάρχει ἀσφαλὴς τρόπος νὰ ἀποφύγουμε τὴν καταδίκη· σὲ μένα τὸν ἀσθενὴ ἡ παντοτινὴ ἀποφυγὴ τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, σὲ σένα δὲ τὸν δυνατὸ ἡ ἀνάθεση τῆς ἐλπίδας γιὰ τὴ σωτηρία σὲ τίποτα ἄλλο, μετὰ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, παρὰ μόνο στὸ νὰ μὴ πράττης τίποτα ἀνάξιο τῆς δωρεᾶς αὐτῆς καὶ τοῦ Θεοῦ ὁ ὁποῖος τὴν ἔδωσε. Εἶναι δὲ ἄξιοι μεγαλύτερης τιμωρίας ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μὲ ἰδία πρωτοβουλία καὶ προσπάθεια ἀνέβηκαν στὸ ἀξίωμα αὐτὸ καὶ ἀκολούθως ἢ ἀπὸ ραθυμία ἢ ἀπὸ πονηρία καὶ ἀπειρία ἔκαναν κακὴ διαχείριση τῆς ἐξουσίας ἡ ὁποία τοὺς ἀνατέθηκε. Βέβαια, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι παρὰ τὴ θέλησή τους ἀνὶ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ο. ΜΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ῆλθαν στὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα συγχωροῦνται, ἀντίθετα μάλιστα καὶ αὐτοὶ στεροῦνται ὁποιασδοε; ﷽﷽﷽﷽﷽﷽άλο κακοε; ﷽﷽﷽﷽﷽﷽άλο κακήποτε δικαιολογίας. Νομίζω, ὅτι πρέπει ὁ ὑποψήφιος, ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι πάρα πολλοὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι τὸν προκαλοῦν καὶ τὸν ἐκβιάζουν, νὰ μὴ βλέπη ἐκείνους, ἀλλὰ ἀφοῦ βασανίση τὴν ψυχή του καὶ διερευνήση μὲ ἀκρίβεια ὅλα τὰ δεδομένα, τότε νὰ δέχεται τὴν ἄποψη αὐτῶν. Στὴν περίπτωσοε; ﷽﷽﷽﷽﷽﷽άλο κακή μας κανεὶς δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ ὑποσχεθῆ ὅτι θὰ οἰκοδομήση οἰκία ἂν δὲν ἦταν οἰκοδόμος, οὔτε θὰ ἐπιχειροῦσε νὰ ἀγγίξη σώματα ἀσθενῶν ἂν δὲν γνώριζε τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, ἀντίθετα μάλιστα, ἀκόμη καὶ ἂν πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι τὸν ὠθοῦν βίαια νὰ προβῆ σὲ ἀπονενοημένη πράξη, θὰ πρέπει νὰ παραιτηθῆ καὶ νὰ μὴν ντραπῆ νὰ δηλώση ἄγνοια. Ὅταν τώρα πρόκειται νὰ ἀναλάβη τὴν ἐπιμέλεια τόσων πολλῶν ψυχῶν δὲν θὰ ἐξετάση προηγουμένως τὸν ἑαυτό του, ἀλλά, ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι ὁ πλέον ἄπειρος ὅλων, θὰ ἀποδεχθῆ τὴ διακονία, ἐπειδὴ τὸν διατάσσει ὁ δείνα ἢ τὸν πιέζει ὁ δείνα, ἢ δὲν θὰ ἐπιθυμῆ νὰ προσκρούση στὸν δείνα; Πῶς δὲν θὰ ἐπιφέρη μεγάλο κακό τόσο στὸν ἑαυτό του, ὅσον καὶ σ᾽ ἐκείνους; Ἀντὶ νὰ σώση τὸν ἑαυτό του, τώρα θὰ ὁδηγήση στὴν ἀπώλεια μαζὶ μὲ αὐτὸν καὶ ἄλλους. Ἀπὸ ποῦ μπορεῖ νὰ ἐλπίση τὴ σωτηρία του; Ἀπὸ ποῦ θὰ τύχη συγγνώμης; Ποιοὶ θὰ μᾶς ὑποστηρίξουν τότε; Αὐτοὶ ποὺ τώρα μᾶς ἐκβιάζουν καὶ μᾶς ὁδηγοῦν ἀναγκαστικὰ στὸ ἀξίωμα; Αὐτοὺς δὲ τοὺς ἴδιους ποιὸς θὰ τοὺς διασώση ἐκείνη τὴ στιγμή; Καὶ αὐτοὶ ἔχουν τὴν ἀνάγκη κάποιων ἄλλων γιὰ νὰ διαφύγουν τὸ πῦρ. Ὅτι δὲ δὲν σοῦ τὰ λέγω αὐτὰ τώρα προσπαθώντας νὰ σὲ φοβίσω, ἀλλὰ γιὰ νὰ δείξω τὴν ἀληθινὴ διάσταση τῆς καταστάσεως, ἄκου τί λέγει ὁ μακάριος Παῦλος στὸν μαθητή του Τιμόθεο, τὸ γνήσιο καὶ ἀγαπητὸ πνευματικό του υπόσσ﷽﷽﷽﷽﷽τέκνο· Τὰ χέρια σου μὴ ἐπιθέτης γρήγορα σὲ κανέναν, γιὰ νὰ μὴ κοινωνήσης ἁμαρτίες ἄλλων (Α´ Τιμ. 5,52). Εἶδες λοιπὸν ἀπὸ πόσες κατηγορίες ἀπήλλαξα ὅσουν θέλουν νὰ μὲ ὁδηγήσουν στὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀπὸ πόση κατάκριση καὶ τιμωρία, ὅσο αὐτὸ βέβαια μοῦ εἶναι δυνατό.

(συνεχίζεται)