Γιατί, ὅταν πρόκειται νὰ ἀποφασισθῆ περὶ τοῦ στρατεύματος, τοῦ ἐμπορίου, τῆς γεωργίας καὶ τῶν ἄλλων βιοτικῶν ἐπαγγελμάτων, οὔτε ὁ γεωργὸς θὰ ἐπέλεγε νὰ κυβερνήση πλοῖο, οὔτε ὁ στρατιώτης νὰ καλλιεργήση, οὔτε ὁ κυβερνήτης πλοίου νὰ ἡγηθῆ στρατεύματος ξηρᾶς, ἀκόμη καὶ ἂν ἀπειλοῦντο μὲ μυρίους θανάτους; Εἶναι φανερὸ ὅτι ὁ καθένας τους προβλέπει τὸν κίνδυνο ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἀπειρία. Ἀφοῦ λοιπὸν τόσο φροντίζουμε ὅταν πρόκειται νὰ προκληθῆ ζημία στὰ μικρὰ πράγματα καὶ δὲν ὑποκύπτουμε στὶς διάφορες πιέσεις, πῶς εἶναι δυνατὸν ὅταν ἐπαπειλεῖται ἡ αἰώνια κόλαση γιὰ τοὺς μὴ κατάλληλους νὰ ἀναλάβουν τὸ ἱερατικὸ ἀξίωμα, νὰ ἀναδεχόμεθα μὲ μεγάλη εὐκολία τὸν μεγάλο αὐτὸ κίνδυνο, προβάλλοντες τὴ βία ποὺ μᾶς ἀσκοῦν οἱ ἄλλοι. Δὲν πρόκειται φυσικὰ νὰ ἀνεχθῆ τέτοιες προφάσεις ὁ Θεὸς ὅταν θὰ μᾶς κρίνη στὴ βασιλεία του. Διότι θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιδεικνύουμε πολὺ περισσότερη προσοχὴ ἀπ᾽ ὅ,τι στὰ σωματικὰ ὅταν πρόκειται νὰ λάβουμε ἀποφάσεις περὶ πνευματικῶν ζητημάτων. Ἀντίθετα, τώρα οὔτε τὴν ἴση ἐπιμέλεια τουλάχιστον δὲν ἐπιδεικνύουμε. Πές μου, ἂν γιὰ παράδειγμα ἔχουμε τὴν ὑπόνοια ὅτι κάποιος εἶναι οἰκοδόμος ἐνῶ δὲν εἶναι στὴν πραγματικότητα καὶ τὸν καλέσουμε νὰ ἐργασθῆ γιὰ μᾶς, αὐτὸς δὲ ἀνταποκρινόταν θετικὰ καὶ στὴ συνέχεια ἀφαιροῦσε ἀπὸ τὴν οἰκοδομικὴ ὕλη τὰ ξύλα καὶ τοὺς λίθους· θὰ ἔκτιζε ἔτσι μία ἀκατάλληλη οἰκοδομή, ἡ ὁποία ἀμέσως θὰ γκρεμιζόταν. Στὴν περίπτωση αὐτὴ θὰ μποροῦσε ὁ δῆθεν οἰκοδόμος νὰ ἐπικαλεσθῆ στὴν ἀπολογία του τὸ γεγονὸς ὅτι ἀναγκάσθηκε ἀπὸ ἄλλους νὰ κτίση τὴν οἰκοδομὴ καὶ δὲν ἦλθε αὐτεπάγγελτα; Καθόλου, ὅπως εἶναι φυσικὸ καὶ δίκαιο. Θὰ ἔπρεπε νὰ ἐγκαταλείψη τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ ἀκόμη καὶ ἂν τὸν καλοῦσαν καὶ ἄλλοι περισσότεροι. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀφαιρεῖ τὰ ξύλα καὶ τοὺς λίθους ἀπὸ τὴν πρώτη οἰκοδομικὴ ὕλη δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ μὴν καταδικασθῆ, εἶναι δυνατὸ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ τὶς ψυχὲς στὴν ἀπώλεια καὶ ἀμελεῖ τὴν οἰκοδομὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος νὰ νομίζη ὅτι μπορεῖ νὰ διαφύγη τὴν καταδίκη προφασιζόμενος τὴν πίεση τῶν ἄλλων; Δὲν εἶναι παράλογο αὐτό; Καὶ δὲν προσθέτω καθόλου ὅτι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀναγκάση ἐκεῖνον ποὺ δὲν θέλει νὰ κάνη κάτι νὰ τὸ πράξη. Ἔστω ὅμως ὅτι αὐτὸς ἀναγκάσθηκε νὰ ὑπομείνη πολὺ μεγάλη πίεση καὶ πολυποίκιλα τεχνάσματα γιὰ νὰ ὑποκύψη. Ἄραγε ἐξαιρεῖται αὐτὸς τῆς κολάσεως; Μή, σὲ παρακαλῶ, ἂς μὴ ἀπατᾶμε τόσο πολὺ τοὺς ἑαυτούς μας καὶ ἂς μὴ ὑποκρινόμασθε ὅτι ἀγνοοῦμε πράγματα τὰ ὁποῖα εἶναι φανερὰ καὶ στὰ μικρὰ παιδιά. Διότι σὲ καμμία περίπτωση δὲν θὰ μᾶς βοηθήση νὰ ἀποποιηθοῦμε τὶς εὐθύνες μας ἡ προσποίηση τῆς ἀγνοίας. Δὲν ἀγωνίσθηκες ὁ ἴδιος νὰ ἀναλάβης τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα, ἐπειδὴ συνειδητοποίησες τὴν ἀδυναμία σου. Πολὺ καλὰ ἔπραξες. Θὰ ἔπρεπε λοιπὸν μὲ τὸ ἴδιο αἰτιολογικὸ νὰ ἀποφύγης τὴν ἐκλογὴ καὶ σὲ περίπτωση ποὺ καὶ ἄλλοι σὲ καλοῦσαν νὰ ἀποδεχθῆς τὴν ἐκλογή σου. Ἤ, ὅταν μὲν κανεὶς δὲν σὲ πρότεινε γιὰ τὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἤσουν ἀδύναμος καὶ ἀκατάλληλος, ἐπειδὴ δὲ βρέθηκαν κάποιοι νὰ σὲ προβάλουν ἔγινες ξαφνικὰ δυνατός; Αὐτὰ εἶναι γελοῖα καὶ ἀνόητα καὶ ἄξια τῆς χειρότερης τιμωρίας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος παραινεῖ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἐπιθυμεῖ νὰ οἰκοδομήση πύργο, νὰ μὴ τοποθετήση τὰ θεμέλια προτοῦ ἀναλογισθῆ τὴ δύναμή του, ὥστε νὰ μὴ παράσχη ἀφορμὴ χλευασμοῦ. Ἡ ζημία αὐτοῦ ὅμως φθάνει μέχρι τὴ γελοιοποίηση, ἐνῶ στὴν περίπτωσή μας ἐπίκειται ἡ κόλαση, τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστο καὶ ὁ σκώληκας ὁ ἀτέρμονας καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων, τὸ σκοτάδι τὸ ἐξώτερο, ἡ διχοτόμηση καὶ ἡ συγκαταρίθμηση μὲ τοὺς ὑποκριτές. Ὅμως οἱ κατήγοροί μου τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν θέλουν νὰ δοῦν. Τότε πραγματικὰ θὰ ἔπαυαν νὰ μέμφονται τὸν μὴ θέλοντα νὰ ὁδηγηθῆ σὲ μάταιη ἀπώλεια. Ἡ περίπτωσή μας δὲν ἀφορᾶ στὴ διαχείριση σίτου καὶ κριθαριοῦ, οὔτε βοδιῶν καὶ προβάτων, ἡ δὲ σκέψη μας δὲν περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τέτοια πράγματα, ἀλλὰ γύρω ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πράγματι, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὸν μακάριο Παῦλο, εἶναι σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ πρέπει ὁ ἀναλαβὼν τὴν ἐπιμέλειά του νὰ ἐργάζεται ὥστε νὰ τοῦ προσδίδη εὐεξία καὶ ἄπειρο κάλλος καὶ νὰ προσέχη παντοῦ γιὰ τὴν ὕπαρξη κάποιου σπίλου ἢ ρυτίδας ἢ κάποιου ἄλλου παρόμοιου ψόγου, ποὺ καταστρέφει τὴν εὐπρέπειά του. Καὶ σὲ τί ἄλλο συνίσταται ἡ ἀποστολὴ τοῦ ἐπισκόπου ἀπὸ τὸ νὰ ἀναδείξη τὸ σῶμα αὐτὸ ἄξιο τῆς ἄσπιλης καὶ μακαρίας κεφαλῆς του, ὅσο εἶναι δυνατὸ στὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις; Ἂν δὲ οἱ ἀσχολούμενοι μὲ τὴ σωματικὴ ἐκγύμναση ἔχουν ἀνάγκη ἰατρῶν, προπονητῶν, εἰδικοῦ διαιτολογίου, συνεχοῦς ἀσκήσεως καὶ πολλῶν ἄλλων εἰδικότερων ἀναγκῶν (διότι καὶ τὸ παραμικρὸ ἂν παραβλέψουν εἶναι ἰκανὸ νὰ τοὺς ἀνατρέψη ὅλη τὴν προσπάθεια), οἱ ἐκλεγμένοι νὰ ὑπηρετοῦν τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ ἔργο τῶν ὁποίων δὲν εἶναι σχετικὸ μὲ τὴν ἐκγύμναση τῶν σωμάτων, ἀλλὰ ἀφορᾶ στὶς ἀόρατες δυνάμεις, πῶς θὰ μπορέσουν νὰ τὸ διαφυλάξουν ἀκέραιο καὶ ὑγιὲς ἂν δὲν ὑπερβαίνουν κατὰ πολὺ τὴν ἀνθρώπινη ἀρετὴ καὶ δὲν γνωρίζουν τὴν κατάλληλη θεραπεία γιὰ κάθε ψυχή;[1]
[1] ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Περὶ ἱερωσύνης λόγοι ΣΤ΄(μτφρ. Βασίλειος
Χρ. Καραγιῶργος), ἔκδ. Ἀποστολικὴ Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σσ. 108-113.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου