ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ, ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ, ΛΑ

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

378. ΣΤΟΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ ΜΑΡΚΙΩΝΑ

Γιὰ τοὺς γνήσιους καὶ νόθους κληρικοὺς

        Αὐτὸς ποὺ λαμπρύνεται ἀπὸ τὴν ἀρετὴ τῶν ἔργων του, αὐτὸς εἶναι γνήσιο κόσμημα τῆς ἱερωσύνης, ἐκεῖνος ὅμως ποὺ χωρὶς νὰ φέρει μέσα του τὰ γνωρίσματα τῆς ἀξίας, ὑποκρινόμενος εὐπρέπεια ξένη, καμαρώνει μόνο μὲ τὴν τιμή, αὐτὸς ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια ἔχει πεταχθεῖ στοὺς νόθους. Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ θεοφιλὴς Ἑρμογένης εἶχε ἐπιβεβαιωμένη τὴν ἀξία του καὶ μὲ τὴν ἀρετὴ (γιατὶ τὸ καθένα ἀπὸ τὰ δύο ἔσπευσε πρὸς τὸ συγγενικό του, ὁ κόσμος τῆς ἱερωσύνης δηλαδὴ ἀναζήτησε τὸν ἄξιο, καὶ ἡ διάκριση στὴν ἀρετὴ τὴν ἀπαραίτητη ἀπὸ τὴ θεία χάρη ὁλοκλήρωση),ὁ θεομίσητος ὅμως, ὅπως έχει γράψει, Εὐσέβιος στερούμενος τὴν ἀρετή, καμαρώνει μὲ μόνη τὴν ἱερωσύνη, ὁ Ἑρμογένης ἐγκωμιάζεται ἀπὸ ὅλους ἐπειδὴ πρόσφερε καὶ τὴν προαίρεση ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀξία του, ἐνῶ ὁ Εὐσέβιος κατηγορεῖται ὡς νόθος καὶ ὅτι εἰσχώρησε μὲ τὴ βία σὲ κληρονομία ποὺ ἀπὸ πουθενὰ δὲν τοῦ ταίριαζε[1].

 

379. ΣΤΟΝ ΕΚΛΑΜΠΡΟΤΑΤΟ ΔΩΡΟΘΕΟ

Ὅτι δνους ﷽﷽﷽﷽﷽ὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζομε τὴν ἱερωσύνη ἀπὸ ἐκείνους ποὺ εἰσπήδησαν σ᾽ αὐτὴν ὡς ἐπιδρομεῖς

        Μὴ χαρακτηρίζεις αὐτοὺς ποὺ μόλις μετὰ δυσκολίας καὶ μὲ μύριους ἀγῶνες κατόρθωσαν τνους ﷽﷽﷽﷽﷽ὴν ἀρετὴ καὶ μυνους ﷽﷽﷽﷽﷽ήθηκαν στὴν ἄμεμπτη ἱερωσύνη, κρίνοντάς τους ἀπὸ ἐκείνους ποὺ εἰσπήδησαν σ᾽ αὐτὴν μὲ ἐπιδρομή, ἀλλ᾽ ἐκείνους βέβαια νὰ τοὺς ἀνακηρύττεις, ἐνῶ αὐτοὺς νὰ τοὺς ἀποκηρύττεις. Γιατὶ σ᾽ αὐτοὺς ποὺ δὲν πηγαίνουν μὲ τὶς ἴδιες προϋποθέσεις στὰ ἴδια δὲν πρέπει νὰ τοὺς ἀποδίδουμε τὰ ἴδια, ἀλλὰ αὐτοὺς ποὺ ἔλαβαν τὴν ἱερωσύνη ὡς ἔπαθλο τῆς ἀρετῆς τους πρέπει νὰ τοὺς ἐγκωμι

﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽οάζουμε καὶ νὰ τοὺς μακαρίζουμε, ἐνῶ ἐκείνους ποὺ τόλμησαν νὰ ὁρμήσουν σ᾽ αὐτήν, αὐτὸ πῶς νὰ τὸ πῶ, πρέπει νὰ τοὺς κατηγοροῦμε καὶ νὰ τοὺς ἐλεοῦμε, γιατί, παραβλέποντας τὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὸ θεῖο λειτο

﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ούργημα καὶ ἀφοῦ περιφρόνησαν τὴν ὁσιώτατη καὶ περίλαμπρη ἐπὶ πολλὰ χρόνια ὑπομονὴ τῶν ἐνάρετων κόπων τῆς ἀρετῆς καὶ παρέβλεψαν καὶ τοὺς ἄλλους θεσμοὺς καὶ τὶς ἄλλες ἱεροτελεστίες ποὺ ἐπιβάλλονται ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πολιτεία, θεώρησαν ἐπαρκῆ γιὰ τὸν ἑαυτό τους τὴ χειροτονία, γιὰ τὴν ὁποία καὶ μόνο καμαρώνουν καὶ ἐπιτίθενται ἐναντίον ἐκείνων ποὺ ζοῦν σωστά[2].

(συνεχίζεται)

---

[1] ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ, Ἅπαντα τὰ ἔργα 5, Ἐπιστολὲς βιβλίο Ε΄, Ἐπιστολὲς Α΄. ΦΞΘ, (μτφρ.Παναγιώτης Παπαευαγγέλου), ἐκδ. Ἐλευθερίου Μερετάκη, Θεσσαλονίκη 2000, σσ. 323-325.

[2] ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ, Ἅπαντα τὰ ἔργα 5, Ἐπιστολὲς βιβλίο Ε΄, Ἐπιστολὲς Α΄. ΦΞΘ, (μτφρ.Παναγιώτης Παπαευαγγέλου), ἐκδ. Ἐλευθερίου Μερετάκη, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 325.