45. ΣΤΟΝ
ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ
Ὅτι ἡ
ἱερωσύνη εἶναι φρικτὸ καὶ δυσκολοκατόρθωτο πρᾶγμα
Διαβάζεις τοὺς θείους νόμους σὰν ἔργο δευτερεύουσας σημασίας, ἢ μήπως ἀγνοεῖς καὶ τὴν ἀνάγνωση; Γιατὶ ὅταν ὁ Ἀαρὼν καὶ οἱ διάδοχοί του ἔμπαιναν στὸ θεῖο ναὸ γιὰ νὰ ἱερουργήσουν, ἔβγαζαν ὅλα τὰ βαμβακερὰ ροῦχα, καὶ φοροῦσαν λινὲς στολές[1], ποὺ συμβόλιζαν τὸ ἀπόρρητο τῆς πράξεως καὶ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς ἐξωτερικοὺς θορύβους. Πράγματι, αὐτὸς ποὺ ἔρχεται νὰ λειτουργήσει γιὰ τὸν Θεὸ δὲν μπορεῖ νὰ φέρει ἐπάνω του τίποτε ξένο καὶ ἐξαρτημένο ἀπὸ τὴν ὕλη. Ἂν λοιπὸν μετὰ ἀπὸ τέτοιες ἀποδείξεις τολμᾶς νὰ διαστρέφεις τὴν ἀλήθεια, εἰσάγοντας στοὺς ναούς, στοὺς ὁποίους ὀφείλεται ἀπόλυτη σιωπή, σύγχυση καὶ φλυαρία, μάταιες διδασκαλίες καὶ παράνομες χειροτονίες, νὰ εἶσαι σίγουρος ὅτι ὁδηγεῖς τὸν ἑαυτό σου στὸν χειρότερο κίνδυνο τιμωρίας[2].
90. ΣΤΟΝ
ΙΔΙΟ
Ὅτι εἶναι ἀποστολικὴ παράδοση τὸ νὰ ψάλλουν οἱ γυναῖκες στὴν
ἐκκλησία,
καὶ περὶ ἀσκητριῶν
Θέλοντας οἱ ἀπόστολοι τοῦ Κυρίου καὶ δάσκαλοι τῆς ζωῆς μας νὰ σταματήσουν τὴ φλυαρία στὶς ἐκκλησίες, συνετὰ ἐπέτρεψαν στὶς γυναῖκες νὰ ψάλλουν σ᾽ αὐτές. Ἀλλ᾽ ἐπειδή, ὅπως πάντα, οἱ θεόπνευστες διδαχὲς μετατράπηκαν στὸ ἀντίθετο, καὶ αὐτὸ ἔγινε γιὰ τὶς περισσότερες αἰτία γιὰ ἠθικὴ κατάπτωση καὶ ἁμαρτία. Δὲν αἰσθάνονται κατάνυξη ἀπὸ τοὺς θείους ὕμνους καὶ χρησιμοποιώντας τὴ γλυκύτητα τῆς μελωδίας γιὰ νὰ ἐρεθίζουν τὰ πάθη, νομίζουν ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ μελωδία δὲν ἔχει τίποτε περισσότερο ἀπὸ τὰ θεατρικὰ τραγούδια. Πρέπει λοιπόν, ἐὰν μᾶς ἐνδιαφέρει νὰ ζητοῦμε αὐτὸ ποὺ ἀρέσει στὸν Θεὸ καὶ νὰ πράττουμε αὐτὸ ποὺ συμφέρει σὲ ὅλους, νὰ τὶς ἀπαγορεύουμε καὶ νὰ ψάλλουν στὴν ἐκκλησία, καὶ νὰ διαμένουν στὴν πόλη, γιατὶ καπηλεύονται τὸν Χριστὸ καὶ μετατρέπουν τὸ θεῖο χάρισμα σὲ ἀμοιβὴ ἀπώλειας[3].
[1] Λευϊτ. 16, 3-4.
[2] ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ, Ἅπαντα τὰ ἔργα 1, ἐκδ. ΕΠΕ, Ἐλευθερίου
Μερετάκη, Θεσσαλονίκη 2000, σσ.
67-69.
[3] ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ, Ἅπαντα τὰ ἔργα 1, ἐκδ. ΕΠΕ, Ἐλευθερίου
Μερετάκη, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 115.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου