Καὶ στὸν Τιμόθεο
ὁ ἀπόστολος Παῦλος παραγγέλλει τὰ ἀκόλουθα:
«Πρέπει ὁ
ἐπίσκοπος νὰ εἶναι ἀκατηγόρητος, ὥστε κανεὶς νὰ μὴ μπορῇ νὰ πῇ τίποτα σὲ βάρος
του. Πρέπει νὰ εἶναι σύζυγος μιᾶς μόνης γυναίκας καὶ νὰ μὴ ἔχῃ ἔλθει σὲ δεύτερο
γάμο. Νὰ εἶναι προσεκτικός, ἐγκρατής, σεμνός, φιλόξενος καὶ διδακτικός. Νὰ μὴν
εἶναι μέθυσος, οὔτε νὰ βιαιοπραγῇ καὶ νὰ δέρνῃ μὲ τὰ χέρια του τοὺς ἄλλους,
οὔτε νὰ ἐπιζητῇ κέρδη μὲ μέσα αἰσχρά, ἀλλὰ νὰ εἶναι ἐπιεικής, ξένος πρὸς μάχες
καὶ φιλονικίες καὶ νὰ εἶναι ἀφιλάργυρος. Νὰ κυβερνᾷ καλὰ τὸ σπίτι του, νὰ ἔχῃ
παιδιά, ποὺ νὰ ὑποτάσσονται μὲ κάθε σεμνότητα. Πρέπει νὰ κυβερνᾷ καλὰ τὸ σπίτι
του, διότι ἐὰν ἕνας δὲν γνωρίζῃ νὰ διευθύνῃ τὸ σπίτι του, πῶς θὰ ἐπιμεληθῇ καὶ
θὰ φροντίσῃ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ; Πρέπει νὰ μὴν εἶναι νεοκατήχητος καὶ
νεοφυτευμένος στὸ πνευματικὸ ἀμπέλι τοῦ Κυρίου. Δεν πρέπει νὰ εἶναι
νεοκατήχητος, γιὰ να μὴν ὑπερηφανευθῇ καὶ πέσῃ στὴν ἴδια καταδίκη ἐξ αἰτίας τῆς
ὑπερηφάνειας, ποὺ ἔπεσε καὶ ὁ διάβολος. Πρέπει ἀκόμη νὰ ἔχῃ καὶ καλὴ μαρτυρία
ἀπὸ τοὺς ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας ἀνθρώπους, γιὰ νὰ μὴν τοῦ στήσῃ παγίδα ὁ διάβολος,
μὲ τὶς κατηγορίες καὶ τὴ διαπόμπευση τῶν ἀπίστων, καὶ πέσῃ σ’ αὐτή, εἴτε
θυμώνοντας καὶ μισώντας τοὺς κατηγόρους του, εἴτε χάνοντας τὸ κύρος του καὶ
ἀπογοητευόμενος, εἴτε καὶ παρασυρόμενος πάλιν στὰ παλαιά. Οἱ διάκονοι τὸ ἴδιο
πρέπει νὰ εἶναι σεμνοί, ὄχι διπρόσωποι, ὥστε νὰ λέγουν ἄλλα στὸν ἕνα καὶ ἄλλα στὸν
ἄλλο γιὰ τὴν ἴδια ὑπόθεση. Νὰ μὴν ἔχουν τὸ νοῦ τους στὸ πολὺ κρασί, νὰ μὴν εἶναι
αἰσχροκερδεῖς, νὰ κατέχουν τὴ μυστηριώδη ἀλήθεια τῆς πίστεως, συντροφευμένη μὲ
ζωὴ ἄμεμπτη καὶ καθαρὴ συνείδηση. Καὶ αὐτοὶ ἂς ἐξετάζονται πρῶτα προσεκτικὰ καὶ
ἂς δοκιμάζονται καὶ μετὰ ἂς ἀναλαμβάνουν τὴν ὑπηρεσία τοῦ διακόνου, ἐφ’ ὅσον
βρεθοῦν ἀκατηγόρητοι καὶ ἄμεμπτοι. Οἱ γυναῖκες διάκονοι πρέπει καὶ αὐτὲς νὰ
εἶναι σεμνές, ἐλεύθερες ἀπὸ τὸ ἁμάρτημα τῆς κακολογίας καὶ διαβολῆς, ἐγκρατεῖς
καὶ προσεκτικές, ἀξιόπιστες σὲ ὅλα. Οἱ διάκονοι ἂς εἶναι μονόγαμοι, μᾶς
γυναίκας ἄνδρες, καὶ νὰ κυβερνοῦν καλὰ τὰ παιδιά τους καὶ τὰ σπίτια τους. Ζητῶ
καὶ ἀπὸ αὐτούς, ὅπως ζήτησα καὶ ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους νὰ κυβερνοῦν καλὰ τὰ σπίτια
τους, διότι ἐκεῖνοι, ποὺ διακόνησαν καλά, ἀποκτοῦν καὶ καλὸ βαθμὸ καὶ
προάγονται σὲ ἐπισκόπους. Ἀποκτοῦν ἀκόμη καὶ πολλὴ παρρησία καὶ θάρρος στὸ νὰ
διακηρύσσουν τὴν πίστη, ποὺ ὁμολογοῦμε ὅσοι εἴμαστε σὲ κοινωνία μὲ τὸν Ἰησοῦ
Χριστό»[1].
(συνεχίζεται)
[1] Δεῖ οὖν τὸν ἐπίσκοπον
ἀνεπίληπτον εἶναι, μιᾶς γυναικὸς ἄνδρα, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον,
διδακτικόν, μὴ πάροινον, μὴ πλήκτην, μὴ αἰσχροκερδῆ, ἀλλ’ ἐπιεικῆ, ἄμαχον,
ἀφιλάργυρον, τοῦ ἰδίου οἴκου καλῶς προϊστάμενον, τέκνα ἔχοντα ἐν ὑποταγῇ μετὰ
πάσης σεμνότητος. Εἰ δέ τις τοῦ ἰδίου οἴκου προστῆναι οὐκ οἶδε, πῶς ἐκκλησίας
Θεοῦ ἐπιμελήσεται; Μὴ νεόφυτον, ἵνα μὴ τυθωθεὶς εἰς κρῖμα ἐμπέσῃ τοῦ διαβόλου.
Δεῖ δὲ αὐτὸν καὶ μαρτυρίαν καλὴν ἔχειν ἀπὸ τῶν ἔξωθεν, ἵνα μὴ εἰς ὀνειδισμὸν
ἐμπέσῃ καὶ παγίδα τοῦ διαβόλου. Διακόνους ὡσαύτως σεμνούς, μὴ διλόγους, μὴ οἴνῳ
πολλῷ προσέχοντας, μὴ αἰσχροκερδεῖς, ἔχοντας τὸ μυστήριον τῆς πίστεως ἐν καθαρᾷ
συνειδήσει. Καὶ οὗτοι δὲ δοκιμαζέσθωσαν πρῶτον, εἶτα διακονείτωσαν ἀνέγκλητοι
ὄντες. Γυναῖκας ὡσαύτως σεμνάς, μὴ διαβόλους, νηφαλίους, πιστὰς ἐν πάσι.
Διάκονοι ἔστωσαν μιᾶς γυναικὸς ἄνδρες, τέκνων καλῶς προϊστάμενοι, καὶ τῶν ἰδίων
οἰκων. Οἱ γὰρ καλῶς διακονήσαντες βαθμὸν ἑαυτοῖς καλὸν περιποιοῦνται καὶ πολλὴν
παρρησίαν ἐν πίστει τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
(Τιμόθ. Α΄, γ΄ 2-13).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου