Τὸ μουσικὸ ἔργο τοῦ πατρὸς Σταύρου Παπαγαθαγγέλου Γ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          ᾿Ακολουθοῦν οἱ «Νοσταλγίες Ἱερές», ποὺ ἀπευθύνονται στὴν οἰκογένεια. «Εἶχα ἕνα γάμο», διηγεῖται ὁ Παπασταῦρος, «καὶ ἄργησε νὰ ἔρθῃ ἡ νύμφη καὶ ὁ γαμπρός. ᾿Εγὼ ἐκαθόμουν μέσα στὸ ἱερὸ καὶ ἔβλεπα τὴν εἰκόνα τὴν παλιὰ τῆς Ἁγίας Φανερωμένης καὶ ἀπ’ ἐκεῖ ἄρχισαν νὰ ἀναδύωνται ἀπὸ μέσα μου οἱ στίχοι καὶ ταυτόχρονα ἡ μουσικὴ τοῦ τραγουδιοῦ «Ἁγιὰ Φανερωμένη μου». (Αὐτὸ τὸ τραγουδᾷ στὸν ἴδιο δίσκο). 

          «Πάντα μπροστὰ» εἶναι ὁ τρίτος δίσκος, ποὺ κυκλοφορεῖ ὁ Παπασταῦρος γιὰ τοὺς νέους, ἐνῷ γιὰ τὰ παιδιὰ ἠχογραφεῖ τρεῖς δίσκους: «Ὁ παπποῦς στὰ παιδιά», «Παιδικὲς φωνὲς» καὶ «Μὲ τὰ πουλιά», καθὼς καὶ μιὰ κασέττα μὲ τίτλο «Παιδικὰ φτερουγίσματα». Πρόσφατα ἔχει κυκλοφορήσει καὶ ἄλλη κασέττα γιὰ τοὺς νέους μας μὲ τίτλο «᾿Εθνικὰ σαλπίσματα».

          Ἡ μουσικὴ πλοκὴ τῶν τραγουδιῶν τοῦ Παπασταύρου εἶναι ἁπλῆ καὶ ἀπέριττη. Ξεκινᾷ πάντα ἀπὸ ἕνα ῥυθμικὸ μοτίβο, τὸ ὁποῖο ἐπαναλαμβάνεται κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ τραγουδιοῦ. Σὲ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ γίνεται ἐναλλαγὴ ἀπὸ ἐλάσσονα σὲ μείζονα κλίμακα, δηλαδὴ ἀπὸ λυπημένη σὲ χαρούμενη διάθεση ἢ καὶ τὸ ἀντίθετο. Αὐτὸ μᾶς θυμίζει τὴν κατάσταση ἐκείνη, ποὺ περιγράφουν οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας μας μὲ τὸν ὁρισμὸ «χαρμολύπη». ᾿Απὸ τὴ μιὰ εἶναι οἱ κατακτητὲς καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἐλπίδα τῆς πνευματικῆς ἐλευθερίας, καὶ σὰν συνέπεια αὐτοῦ τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Κύπρου ἀπὸ τοὺς ἀλλοφύλους κατακτητές.