(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)
Οἱ ματαιολογίες περισσεύουν μπροστὰ σ’
αὐτὸ τὸ ὀφθαλμοφανὲς γεγονός, ποὺ δείχνει τὴν ἀρνητικὴ θέση του μπροστὰ στὴ
ματαιότητα τοῦ πλούτου καὶ τῆς δόξας.
Κλείνουμε τὴ μελέτη μὲ λίγα λόγια τοῦ Φώτη Κόντογλου, γιατὶ πιστεύομε ὅτι ἡ μεγάλη αὐτὴ λογοτεχνικὴ προσωπικότητα πρέπει νὰ τιμᾶται καὶ νὰ ἐκτιμᾶται ἀπὸ ἀντάξια τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἔργου της πρόσωπα: «῞Οσο περνᾷ ὁ καιρός, ὁλοένα ξεθωριάζουνε οἱ μεγάλοι ἄντρες καὶ οἱ λογῆς - λογῆς ἀποθεωμένοι. Πλὴν ὁ Παπαδιαμάντης γίνεται ὁλοένα πιὸ ζωντανός, πιὸ ἀληθινός, πιὸ ἀγαπημένος, πιὸ ζωογόνος μέσα στὶς ψυχές, ντυμένος στολὴν ἀφθαρσίας. Γιατὶ εἶναι ἕνα κλαδὶ ἀμάραντον ἀπὸ τὸ πολύκλωνο δέντρο τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ποὺ τὸ φύτεψε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ εἶναι χλωρὸ καὶ ἀνθισμένο στὸν αἰῶνα... Ὁ Παπαδιαμάντης εἶναι ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ ᾿Ορθοδοξία, ποὺ ἡ δύναμή της πληθαίνει μὲ τὴ φτώχεια, μὲ τὴν ἀγωνία, μὲ τὰ μαρτύρια»[1]. «Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος».
[1] Π. Β. ΠΑΣΧΟΥ, Ο Φτωχός Άγιος, Βίος και πολιτεία του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, του αγίου των ελληνικών γραμμάτων. επίλογος αρχιμ. Φιλοθέου Ζερβάκου, εκδ. Αστήρ, Αλ & Ε Παπαδημητρίου, Αθήναι 1982, σ. 49.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου