Ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτη Περὶ Προσευχῆς ΙΔ΄.

Μὲ τὸ τέλος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους ἐτελεύτησε ὁ μακαριστὸς Γέροντας, μιὰ αὐθεντικοτάτη ἐκκλησιαστικὴ Μορφή, τοῦ ὁποίου ἡ ζωὴ ἦταν οὐσιαστικὰ μία διαρκὴς Θυσία, μία ἀδιάλειπτος Λειτουργία, ἕνας συνεχὴς ἀγώνας γιὰ τὸν Οὐρανό. Μετετέθη πάραυτα Ἐκεῖ, ὅπου τελεῖται ἡ ἀδιάλειπτος Θεία Λειτουργία, στὸ Ἄνω Θυσιαστήριο.

Οἱ μοναχοὶ ποὺ τὸν ἀναζητοῦσαν ἐπίμονα ὅλο ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα, τὸν βρῆκαν τελικὰ τὴν ἄλλη μέρα σὲ νεκρικὴ καὶ προσευχητικὴ στάσι, μὲ τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια του σταυρωμένα, ὁρατὸ κι αὐτὸ σημεῖο τῆς προσευχητικῆς του ἐργασίας, ἀκόμη καὶ κατὰ τὶς τελευταῖες ἐκεῖνες ὀδυνηρὲς στιγμὲς τοῦ ὁσιομαρτυρικοῦ του θανάτου, πού, σὰν ὠδῖνες κάποιου ἄλλου τοκετοῦ, τὸν εἰσήγαγαν στὸ “ἄλλο Φῶς”, τὴν Αἰώνια, τὴν ὄντως Ἀληθινὴ Ζωή!)

* * *

Ὁ ἀδιαλείπτως προσευχόμενος, θὰ “φύγη” κατὰ συνέπειαν καὶ ὁπωσδήποτε προσευχόμενος!

* * *

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».