TO ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟ Β΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

«Τὴν ἡμέραν ἐκείνην τὴν φοβεράν, ἐννοοῦσα ψυχῇ μου γρηγόρησον, ἀνάπτουσα λαμπάδα σου, ἐν ἐλαίῳ φαιδρύνουσα∙ οὐ γὰρ οἶδας πότε, πρός σε ἐπελεύσεται, ἡ φωνὴ ἡ λέγουσα∙ Ἰδού, ὁ Νυμφίος∙ Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ νυστάξῃς, καὶ μείνῃς, ἔξωθεν κρούουσα, ὡς αἱ πέντε Παρθένοι∙ ἀλλ’ ἀγρύπνως καρτέρησον, ἵνα ὑπαντήσῃς Χριστῷ τῷ Θεῷ ἐν ἐλαίῳ πίονι, καὶ δῴη σοι, τὸν νυμφῶνα τὸν θεῖον, τῆς δόξης αὐτοῦ».

          Ἡ κατὰ τὴν ὥρα τοῦ μεσονύκτιου προσευχὴ εἶναι πολὺ παλαιά[1]. Στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἀναφέρεται ὅτι κατὰ τὸ μεσονύκτιο ὁ Παῦλος καὶ ὁ Σίλας ἔψαλλαν ὕμνους στὸν Θεό∙ τοὺς ἄκουαν δὲ οἱ φυλακισμένοι[2]. Ὁ Μᾶρκος Εὐγενικὸς ἐπίσκοπος Ἐφέσου, ἀναφέρει γιὰ τὸ Μεσονυκτικὸ ὅτι «ἀρχὴ πάντων τῶν εἰς Θεὸν ὕμνων καὶ προσευχῶν, ὁ τοῦ μεσονυκτίου καιρός. Ἐν αὐτῷ γὰρ τοῦ ὕπνου ἐξεγειρόμενοι, τήν τε ἐκ τοῦ σκότους τῆς πλάνης πρὸς τὴν κατὰ Χριστὸν ἐλευθέραν καὶ φωτεινὴν ζωὴν ὑποδηλοῦμεν μετάθεσιν...»[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] Ὁ Ὠριγένης γράφει: «ἀλλ’ οὐδὲ τὸν τῆς νυκτὸς καιρὸν χωρὶς ταύτης τῆς εὐχῆς καθηκόντως διανύσομεν, τοῦ μὲν Δαβὶδ λέγοντος μεσονύκτιον ἐξεγειρομένην τοῦ ἐξομολογεῖσθαί  Σοι ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης Σου, τοῦ δὲ Παύλου, ὡς ἐν ταῖς Πράξεσι τῶν ἀποστόλων εἵρηται, ‘κατὰ τὸ μεσονύκτιον’ ἅμα Σίλᾳ ἐν Φιλίπποις προσευχομένου καὶ ὑμνοῦντος τὸν Θεόν, ὥστε ἐπακροᾶσθαι ‘αὐτῶν’ καὶ τοὺς δεσμίους». Ὠριγένους, Περὶ εὐχῆς, ΒΕΠΕΣ, Ι΄ 252.

[2] «Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν∙ ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι». Πράξ. ιστ΄ 25.

[3] Μάρκου Εὐγενικοῦ, μητρ. Ἐφέσου, Ἐξήγησις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας, PG 160, 1164.