Β΄ Οἱ δύο κανόνες τῶν Θεοφανείων Ε΄.

          Στὸν εἱρμὸ τῆς θ΄ ὠδῆς τοῦ δεύτερου ἰαμβικοῦ κανόνα ὁ ἱερὸς ὑμνωδὸς στοχάζεται τὰ παράδοξα θαύματα, τὰ ὁποῖα ἀκολούθησαν στὴν ἀειπάρθενο Μαριάμ. Σὲ κανένα ἄλλο ἄνθρωπο δὲν ἀκούστηκαν τέτοια θαύματα, οὔτε θα ἀκουστοῦν. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο, μὲ μεγάλο θαυμασμὸ ἀναφωνεῖ πρὸς τὴν Θεοτόκο:

«Ὢ τῶν ὑπὲρ νοῦν, τοῦ τόκου σου θαυμάτων!

Νύμφη πάναγνε, Μήτερ εὐλογημένη,

Δι’ ἧς τυχόντες παντελοῦς σωτηρίας,

ἐπάξιον κροτοῦμεν ὡς εὐεργέτῃ,

Δῶρον φέροντες, ὕμνον εὐχαριστίας».

          Ὁ λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖο τὰ θαύματα, ποὺ συντελέστηκαν στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ὑπερβαίνουν κάθε ἀνθρώπινο καὶ ἀγγελικὸ νοῦ εἶναι διότι ἡ Παναγία μόνη φάνηκε σὲ ὅλα νύμφη πάναγνη, τόσο κατὰ τὸ σῶμα ὅσο καὶ κατὰ τὴν ψυχή. Μόνο ἡ Θεοτόκος Μαριὰμ ἐχρημάτισε μητέρα ἀσπόρως συλλαβοῦσα, ἀκόπως βαστάσασα, καὶ μαζὶ ἀνωδίνως καὶ ἀφθόρως γεννήσασα τὸν Μονογενῆ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ἐπειδὴ ἔχουμε τύχει τῆς τέλειας σωτηρίας, ὄχι μόνο τῆς σωματικῆς ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχικῆς, ὄχι μόνο τῆς πρόσκαιρης ἀλλὰ καὶ τῆς αἰώνιας, προσφέρουμε στὴν Παναγία, σὰν εὐεργέτιδά μας αὐτὸ τὸν ὕμνο, σὰν ἕνα ἐπάξιο καὶ χρεωστικὸ δῶρο εὐχαριστίας.