Ὁ Δαβὶδ μάλιστα, σὲ ἔνδειξη μετάνοιας νήστεψε, εἰσῆλθε
στὸ δωμάτιό του καὶ διανυκτέρευσε κατὰ γῆς μὲ μόνο ἔνδυμα ἕνα τρίχινο σάκκο.
Τότε εἶναι ποὺ συνέθεσε καὶ τὴν κορωνίδα τῶν ψαλμῶν, δηλαδὴ τὸν 50ο («Ἐλέησόν
με ὁ Θεὸς...») καθὼς καὶ τὸν 31ο, ὅπου ἐκφράζει τὴν εἰλικρινῆ του
μετάνοια. Ὅπως ἀναφέρει ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας τίποτε ἄλλο δὲν προσελκύει τόσο
πολὺ τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Δεσπότη, ὅσο ἡ ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας[1].
Ὁ ψαλμὸς αὐτὸς χρησιμοποιεῖται στὶς διάφορες
ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως στὸ μικρὸ καὶ μεγάλο ἀπόδειπνο, τὸ
μεσονυκτικό, τὸν ὄρθρο καθὼς καὶ στὴν Θεία Λειτουργία ἀπὸ τὸν ἱερέα, τὴν ὥρα
τοῦ χερουβικοῦ ὕμνου.
[1] «Οὐδὲν δὲ οὕτως εἰς ἔλεον ἐπισπᾶται Δεσπότην, ὡς ὁμολογία πλημμελήματος». Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ἑρμηνεία εἰς τοὺς ψαλμούς, ΕΠΕ, 15, σσ. 148-149.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου