Στον
ειρμό της θ΄ ωδής του δεύτερου ιαμβικού κανόνα ο ιερός υμνωδός στοχάζεται τα
παράδοξα θαύματα, τα οποία ακολούθησαν στην αειπάρθενο Μαριάμ. Σε κανένα άλλο
άνθρωπο δεν ακούστηκαν τέτοια θαύματα, ούτε θα ακουστούν. Γι’ αυτό το λόγο, με
μεγάλο θαυμασμό αναφωνεί προς τη Θεοτόκο:
«Ω
των υπέρ νουν, του τόκου σου θαυμάτων!
Νύμφη
πάναγνε, Μήτερ ευλογημένη,
Δι’
ης τυχόντες παντελούς σωτηρίας,
επάξιον
κροτούμεν ως ευεργέτῃ,
Δώρον
φέροντες, ύμνον ευχαριστίας».
Ο λόγος, για τον οποίο τα θαύματα, που συντελέστηκαν στην Υπεραγία Θεοτόκο, υπερβαίνουν κάθε ανθρώπινο και αγγελικό νου είναι διότι η Παναγία μόνη φάνηκε σε όλα νύμφη πάναγνη, τόσο κατά το σώμα όσο και κατά τη ψυχή. Μόνο η Θεοτόκος Μαριάμ εχρημάτισε μητέρα ασπόρως συλλαβούσα, ακόπως βαστάσασα, και μαζί ανωδίνως και αφθόρως γεννήσασα τον Μονογενή Υιό του Θεού. Εμείς οι χριστιανοί επειδή έχουμε τύχει της τέλειας σωτηρίας, όχι μόνο της σωματικής αλλά και της ψυχικής, όχι μόνο της πρόσκαιρης αλλά και της αιώνιας, προσφέρουμε στην Παναγία, σαν ευεργέτιδά μας αυτό τον ύμνο, σαν ένα επάξιο και χρεωστικό δώρο ευχαριστίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου