O ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΟΣ ΨΑΛΜΟΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΗ ΣΤ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Κάποτε ὅμως ἦλθε κάποιος ἐπισκέπτης στὸν πλούσιο ἄνθρωπο καὶ αὐτὸς λυπήθηκε νὰ σφάξῃ ἀπὸ τὰ δικά του πρόβατα καὶ ἀπὸ τὰ κοπάδια τῶν βοδιῶν του, γιὰ νὰ φιλοξενήσῃ τὸν ὁδοιπόρο, ποὺ ἦλθε στὸ σπίτι του. Ἀντ’ αὐτοῦ πῆρε καὶ ἔσφαξε τὸ πρόβατο τοῦ πτωχοῦ καὶ τὸ προσέφερε στὸν ἐπισκέπτη του.

Ὁ Δαβὶδ μόλις ἄκουσε αὐτὴ τὴν ἱστορία, θύμωσε πολὺ μὲ ἐκεῖνο τὸν πλούσιο. Τότε λέγει στὸν Νάθαν: «Ζῇ Κύριος, ὅτι υἱὸς θανάτου ὁ ἀνὴρ ὁ ποιήσας τοῦτο»[1], δηλαδὴ «Λέγω ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ποὺ ζῇ καὶ παρακολουθεῖ τὰ πάντα, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸ ἔκανε αὐτό, εἶναι ἔνοχος θανάτου». Ἀκόμη ὁ Δαβὶδ λέγει ὅτι πρέπει νὰ ἀποζημιώσῃ τὸν ἄλλον στὸ ἑπταπλάσιο γιὰ τὴν πράξη του αὐτή, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ δὲν εὐσπλαγχνίσθη τὸν πτωχό.

(συνεχίζεται)

---

[1] Βλ. Βασιλειῶν Β΄, ιβ΄, 5.