Ο
Κύριος, ο οποίος είναι δυνατός στους πολέμους, όπως λέγει ὁ Δαβίδ[1],
άνοιξε τον βυθό της Ερυθράς Θάλασσας, δια μέσου της ράβδου του Μωυσή. Έτσι,
αφού προηγουμένως ο βυθός ήταν αόρατος, τον έκαμε ορατό. Αλλά δεν τον έκαμε
μόνο ορατό, αλλά και εξήρανε τον πάτο της Ερυθράς Θάλασσας και τον έκαμε χέρσο.
Έτσι ο ισραηλιτικός λαός, ο οποίος ήταν δικός Του λαός, διαπέρασε αυτόν χωρίς
να βραχούν καθόλου τα πόδια τους. Τους Αιγυπτίους όμως, οι οποίοι ήταν εχθροί
των Ισραηλιτών, τους καταβύθισε μέσα σε εκείνο το βυθό, αφού τα νερά επαναστράφηκαν.
Και τελειώνει ο μελωδός με τη χαρακτηριστική φράση της πρώτης ωδής του Μωυσής
«ότι δεδόξασται».
Ο
ειρμός της ενάτης ωδής του πρώτου κανόνα αναφέρεται στη Θεοτόκο και έχει ως ακολούθως:
«Απορεί
πάσα γλώσσα, ευφημείν προς αξίαν,
ιλιγγιά
δε νους και υπερκόσμιος,
υμνείν
σε Θεοτόκε,
όμως
αγαθή υπάρχουσα, την πίστιν δέχου,
και
γαρ τον πόθον οίδας, τον ένθεον ημῶν,
συ
γαρ Χριστιανών ει προστάτης,
σε
μεγαλύνομεν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου