ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ, ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ, ΛΒ

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

481. ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ

Ὅτι εἶναι προτιμότερο νὰ ἐν ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽εθεπιβουλευθεῖ κανεὶς καὶ νὰ ἀποσχηματισθεῖ, παρὰ νὰ συνταχθεῖ μὲ ἀνθρώπους ποὺ συμπράττουν στὰ πταίσματα.

        Εἶναι φοβερό, καὶ πολὺ φοβερὸ μάλιστα, τὸ νὰ εἰσέλθει κάποιος στὴν ἱερωσύνη τώρα. Γιατὶ θὰ τοῦ συμβεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο. Ἤ, ζώντας σύμφωνα μὲ τοὺς ἀρχαίους ἀποστολικοὺς κανόνες, θὰ μισηθεῖ καὶ θὰ κατηγορηθεῖ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τὴν ἐπιβλαβῆ καὶ παράνομη συνήθεια ποὺ εἶναι τώρα παντοῦ ἁπλωμένη τὴν τηροῦν σὰν νόμο τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐξοστρακίζουν ἐκείνους ποὺ ζοῦν σωστά, ἢ θὰ προσαρμοστεῖ ὑποχωρώντας καὶ ἀδιαφορώντας γιὰ τὴ σωτηρία του, καὶ θὰ σκανδαλίσει ἄλλους πολλούς, γιὰ τοὺς ὁποίους καὶ θὰ τιμωρηθεῖ μὲ μεγάλες τιμωρίες. Εὰ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽θε έἶναι λοιπὸν μακάριος ἐκεῖνος ποὺ δὲν θὰ κυριευθεῖ ποτὲ ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἔρωτα. Ἂν ὅμως δὲν κυριευθεῖ καὶ χειροτονηθεῖ, νὰ προσηλωθεῖ στὸν ἀρχικό του σκοπό, καὶ μὲ θάρρος νὰ ἀνανεώνει τὰ ἀρχαῖα ἀποστολικὰ πράγματα, καὶ νὰ μὴ συνεργάζεται στὰ πταίσματα μὲ αὐτοὺς ποὺ τώρα προδίδουν τὴν ἱερωσύνη καὶ νομίζουν ὅτι τοὺς ἐπιτρέπεται νὰ λένε καὶ νὰ κάνουν τὰ πάντα. Γιατὶ εἶναι προτιμότερο νὰ συκοφαντηθεῖ καὶ νὰ ἀποσχηματισθεῖ, παρὰ νὰ ταχθεῖ μαζὶ μὲ τέτοιους ἄνδρες[1].

 

569. ΣΤΟΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ ΖΩΣΙΜΟ

Ὅτι ὁ λαϊκὸς δὲν βλάπτεται καθόλου, ἐὰν ὁ ἱερέας δὲν ζεῖ σωστὰ

Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες, ποὺ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν θειότατη θρησκεία, ἔρχονται συνεχῶς σὲ μένα, διηγούμενοι τὴ ζωή σου καὶ φωνάζοντας ἐναντίον ἐκείνου ποὺ σὲ χειροτόνησε, διατυπώνοντας τὴ γνώμη ὅτι μολύνονται οἱ ἀμόλυντοι ναοὶ τοῦ Θεοῦ, καὶ λέγουν ὅτι ἡ ἱερωσύνη ἀσχημονεῖ, καὶ ἰσχυρίζονται ὅτι ὅσοι βαπτίζονται ἀπὸ τὰ μολυσμένα χέρια σου ἀδικοῦνται στὰ σωτηριώδη σύμβολα, τοὺς ὁποίους ἀφοῦ τοὺς ἀπάντησα, ὄχι πρόχειρα, ἀλλὰ μὲ πολλὴ σφοδρότητα καὶ ἐπιχειρήματα, ὅπως τοὐλάχιστον ἐγὼ νομίζω, τοὺς ἄλλαξα, χωρὶς νὰ ὑπερασπίζω τὴ ζωή σου (γιατὶ πρέπει νὰ λέμε τὴν ἀλήθεια, γιατὶ θὰ μὲ κατηγοροῦσαν), ἀλλὰ δείχνοντάς τους τοῦτο· ὅτι ὁ λαϊκὸς δὲν βλάπτεται καθόλου ὅταν ὁ ἱερέας δὲν ζεῖ σωστά. Ἐπειδὴ ὅμως οὔτε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τοὺς ἀποστόμωσα, εἶπαν δυνατώτερα· Ἐμᾶς μᾶς ἔπεισες ἱκανοποιητικά, ἀλλὰ τοὺς ἄλλους, καὶ τοὺς λόγιους καὶ τοὺς ἁπλοϊκούς, ποιὸς θὰ τοὺς πείσει, αὐτοὺς ποὺ κάθε μέρα τὰ διακωμωδοῦν αὐτά; Μιλώντας μὲ τόση βδελυγμία γι᾽ αὐτὰ ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀποσιωπῶνται, ὥστε καὶ νὰ διακωμωδοῦνται ἀκόμα καὶ στὰ θέατρα ὅσα γίνονται ἀπὸ αὐτόν; Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀφήσουμε ἐκείνους καὶ νὰ καταπιαστοῦμε μὲ τὴ ρίζα τῶν κακῶν· Γιὰ ποιὰ αἰτία δὲν πείθεις αὐτὸν τὸν ἀρχιτέκτονα τῶν κακῶν νὰ ἀνανήψει ἀπὸ τὴν τόσο μεγάλη μέθη του; Γιατὶ ἀναγκαζόμαστε νὰ σκεφθοῦμε ἕνα ἀπὸ τὰ δύο· ἢ ὅτι δὲν θέλεις νὰ τὸν πείσει, ἂν καὶ μπορεῖς πολὺ εὔκολα, ἢ δὲν μπορεῖς, ἂν καὶ τὸ θέλεις πολύ. Ἐπειδὴ βέβαια τὸ πρῶτο δὲν μποροῦμε νὰ τὸ πιστέψουμε γιὰ σένα, ὅτι δηλαδή, ἐνῶ μπορεῖς νὰ σταματήσεις τὴν κακία ἐκείνου, δὲν θέλεις, μένει τὸ ἄλλο· ὅτι, νομίζοντας πὼς δὲν μπορεῖς, ἡσυχάζεις. Ἐγώ τότε, ἂν καὶ αὐτὸ ἔτσι εἶναι, αὐτὸ δὲν τὸ ὁμολόγησα κοκκινίζοντας ἀπὸ ντροπή, εἶπα ὅμως αὐτὸ μόνο· Σεῖς τὰ λέτε αὐτὰ μὲ σοβαρότητα, μὴ γνωρίζοντας προφανῶς, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κάνουμε κάποιον καλὸν μὲ ἐξαναγκασμό. Ἐγὼ βέβαια θὰ κάνω πάλι ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ μένα.

(συνεχίζεται)

---

[1] ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ, Ἅπαντα τὰ ἔργα 5, Ἐπιστολὲς βιβλίο Ε΄, Ἐπιστολὲς Α΄. ΦΞΘ, (μτφρ.Παναγιώτης Παπαευαγγέλου), ἐκδ. Ἐλευθερίου Μερετάκη, Θεσσαλονίκη 2000, σσ. 399-401.